Τα «κλειδιά» της Πειραματικής Σκηνής

«Σαράντα κλειδιά» λέγεται το φετινό παιδικό έργο της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» που παίζεται στο θέατρο «Αμαλία», τις Κυριακές για το κοινό και τις καθημερινές για τα σχολεία. Ένα παραμύθι από τη Σκύρο, «η Μαρδίτσα», είναι ο καμβάς για να κεντήσουν οι άνθρωποι της Πειραματικής με το ταλέντο τους, τη φαντασία τους και τις πρωτότυπες ιδέες σκηνοθεσίας, μουσικής και σκηνικής υποστήριξης.

Με τα πιο απλά υλικά, η ομάδα των «Σαράντα κλειδιών» μετατρέπει τη σκηνή σε δάσος, θάλασσα, κάστρο και ό, τι άλλο μπορεί να ονειρευτεί και να ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους. Οι συμβολισμοί της παράστασης και οι ρυθμοί των θεατρικών παιχνιδιών που εναλλάσσονται κατά την αφήγηση, καθιστούν ένα παιδικό θεατρικό έργο υπόδειγμα προσέγγισης του παιδικού νου και της ευαισθησίας που τον συνοδεύει. Η Ελένη η Δημοπούλου στη σκηνοθεσία, ο Κώστας ο Βόμβολος στη μουσική, η Μέλπω η Βασιλικού στις χορογραφίες και ο Ρίτσαρντ ο Άντονυ στα σκηνικά αποτελούν τους ιδανικούς συντελεστές για μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά. Γνωρίζοντας το παρελθόν όλης της ομάδας αλλά και του καθενός καλλιτέχνη ξεχωριστά στις αντίστοιχες δημιουργίες τους, είχαμε προσδοκίες για μια πολύ καλή εμπειρία για τους μαθητές και για εμάς. Το αποτέλεσμα πρόσφερε κάτι πολύ παραπάνω, εικόνες, συγκίνηση, σκέψεις και χαρά για την ύπαρξη τέτοιων προτάσεων για τα παιδιά στην πόλη μας.

Είναι ίσως το πιο δύσκολο είδος το θέατρο για παιδιά και συχνά παρακολουθούμε παραστάσεις χωρίς κανένα σεβασμό προς αυτά και με μια ευκολία των «δημιουργών» που θεωρούν ό, τι γελοίο και… παιδικό. Ατάλαντες ομάδες που έχουν την ευκολία σαν οδηγό, βάζουν στο ρεπερτόριό τους και παιδικά έργα, σαν αρπαχτή, ξεπέτα και εμπορική αξιοποίηση. Οι οικογένειες, οι δάσκαλοι, τα σχολεία αναζητούν ποιοτικές προτάσεις και συχνά δεν αρκούν οι τυπικές εγκρίσεις του υπουργείου Παιδείας για την παιδαγωγική επάρκεια μιας παράστασης. Χρειάζεται ψάξιμο, κρίση και διάθεση χρόνου για να αξιολογηθεί μια παράσταση και να επιλεγεί.

Τα «Σαράντα κλειδιά», χωρίς να υπερβάλλουμε, αποτελούν οδηγό για το πώς με ελευθερία και φαντασία μπορούμε να μαγεύουμε τα παιδιά, τον κόσμο τους, τις σκέψεις τους και να χωνόμαστε ανάμεσά τους ισότιμα και με σεβασμό, σαν τους τέσσερις παραμυθάδες που χώρεσαν εκεί προς το τέλος μέσα στα παιδιά- θεατές.