“Η αγάπη ορμά μπροστά και εγώ πίσω τρικλίζω…”: Η Επανένωση της Βόρειας και Νότιας Κορέας

Ο Ζοέλ Πομμερά, γεννημένος το 1963, έχει γράψει περίπου 30 έργα και έχει διακριθεί με πολλά και σημαντικά βραβεία μέσα σε 15 χρόνια. Ο ίδιος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως «συγγραφέας θεαμάτων, συγγραφέας που γράφει για το θέατρο». Το ουμανιστικό θέατρο του μιλά για υπαρξιακά αδιέξοδα, για την αποξένωση του σύγχρονου κόσμου καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει την θέση του απέναντι σε αυτόν, στον άλλον και στον εαυτό του.

Το  έργο του Πομμερά, «Η Επανένωση της Βόρειας και Νότιας Κορέας» , θυμίζει δομικά το Γαϊτανάκι του Σνίτσλερ, μιλά για την αναζήτηση του «άλλου» , την αγριότητα των σχέσεων και το δικαίωμα του καθενός στον έρωτα, στην αγάπη, στην ίδια τη ζωή. Σχέσεις με εκκρεμότητες, απωθημένα και τραυματισμένα «εγώ» που γίνονται αμήχανα και εγκλωβισμένα στο «εμείς». Αμφισβήτηση και αντικανονικότητα  των κοινωνικών και πολιτισμικών δομών που έχουν κατασκευάσει και εδραιώσει γενικευμένα «κανονικά» και «φυσιολογικά» και μια υπερβατική αγάπη που τολμά να μιλά για τις ατέλειες και τις ελλείψεις της.

Σπονδυλωτές ιστορίες που μιλούν για τις μορφές και τις διαστάσεις που παίρνει στο ανθρώπινο σύμπαν η αγάπη. Άλλοι την συναντούν και χαμογελούν άλλους τους συναντά και τους γδέρνει.  Απαιτητική και αδηφάγα, ομοφυλόφιλη, παράνομη, ανικανοποίητη και διεστραμμένη, συμβατική, αγνή μα πιο πολύ συγκινητική, δεν μπορεί να μην σε ταράζει με το άγγιγμα της και την ορμή της.

Μονόπρακτες ψηφίδες που σχηματίζουν την μορφή της, την απλότητα και την συνθετότητα της, την ένταση και την φωνή της που ζυμώνεται με τη φωνή του καθενός και εκφράζει διαφορετικά το πάθος της. Συναντάς κάτι από τον εαυτό σου σε κάθε ψηφίδα ακόμη και σε αυτές που δεν ταυτίζονται με τις δικές σου μνήμες.

Η Χριστίνα Χατζηβασιλείου συνδιαλέγεται με τις επιλεγμένες ιστορίες από το πολυφωνικό έργο του Πομμερά στήνοντας μια αρτιότατη και καλοδουλεμένη παράσταση, με ισοζυγισμένο το κωμικό και το τραγικό, επιτρέποντας τα νοήματα και τα συναισθήματα που αναδύονται από κάθε σκηνή να μιλήσουν. Γρήγορες εναλλαγές ρόλων και κουστουμιών, καταστάσεων και συναισθημάτων καθώς η αγάπη και ο έρωτας στροβιλίζονται και μορφοποιούνται μέσα από αυτοτελή στιγμιότυπα.

Οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν το υποκριτικό challenge και αλλάζουν με ευχέρεια, ταχύτητα και πειθαρχία, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ηλικίες, συναισθήματα, ιδιότητες, κοινωνική τάξη. Ευρύ το εκτόπισμα της Σοφίας Βούλγαρη, μεγάλη εκφραστική ποικιλία, κωμική και συγκινητική, και εξαιρετική στην ερμηνεία της στην τελευταία σκηνή ως γυναίκα που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Ο Κυριάκος Δανιηλίδης, βαθύς και εσωτερικός, μετέδωσε την απορία και τη μοναξιά εκείνου που μένει όταν «η αγάπη δεν φτάνει». Η Ζωή Λαζαριώτου ξεχώρισε ως Άννα έχοντας μια πολύ καλή κινησιολογία και εκφορά του λόγου ως άτομο με ειδικές ανάγκες, δίνοντας την αθωότητα και την αγνότητα στο ρόλο της. Ο έμπειρος Δημήτρης Ναζίρης κινήθηκε έντεχνα στο ρόλο του ιερωμένου με την αμηχανία της ενοχής και στο ρόλο του κυνικού διευθυντή ιδρύματος που διακηρύσσει πως «Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού». Ο Ηλίας Παπαδόπουλος στο ρόλο του macho αλλά περισσότερο ξεχώρισε ως πραγματικός σύντροφος (τελευταία σκηνή) συγκινητικός και φορτισμένος. Ο Πέτρος Παπαζήσης, ως ένας άλλος Τζωρτζ (Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;), εκεί που η κανονικότητα του έρωτα και η  εξελικτική συνέχεια της στο θεμελιακό πλαίσιο της οικογένειας διαρρηγνύεται  γιατί δεν μπορεί να υφίσταται, και η Αρετή Πολυμενίδη σε μια σεξουαλική παρενόχληση, υπαρκτή ή όχι, που παίρνει άλλη τροπή, αντιστρέφεται και γίνεται εκβιαστική.

Πάνω στην κλιμάκωση της ολοκληρώνεται κάθε σκηνή. Απομακρύνεται η εστίαση και επαναπροσδιορίζεται στην επόμενη σαν να παρακολουθούμε ηδονοβλεπτικά μέσα από κλειδαρότρυπα τις άλλες ζωές αυτές που είναι «πολύ πιο περίπλοκες από την δική μας». Αυτοτελείς ιστορίες εκτός από μία, που προκύπτει από την σκηνοθετική παρέμβαση της σκηνοθέτιδας  και διαθλάται σε 4 εμφανίσεις με τρόπο που δένει και  ολοκληρώνει το αδύνατο της Επανένωσης  σπαρακτικά και βαθιά οδυνηρά.

Το μινιμαλιστικό σκηνικό της Όλγας Χατζηιακώβου, λειτούργησε σαν φόντο αρχικά, με απλά αντικείμενα που αναλάμβαναν χρηστικούς ρόλους. Μια υπολανθάνουσα ειρωνεία  «στα δύο μισά που ενώνονται». Σταδιακά τα «δύο μισά χωρίζονται»  για να δημιουργήσει τη χαρακτηριστική σκηνή της κρεβατοκάμαρας, ευφάνταστη και ευφυέστατη, για να μεταμορφωθεί σε γραφείο ιδρύματος και να καταλήξει σε δωμάτιο κλινικής.

Ο σκηνικός χώρος απλώνει μιμούμενος την ευελιξία του δραματικού και αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που προσφέρει η τοποθεσία και η αρχιτεκτονική του Θεάτρου Τ δημιουργώντας site specific σκηνές και πιραντελλικές εισόδους.  Οι φροντισμένοι φωτισμοί της Δήμητρας Αλουτζανίδου, άλλοτε δυναμικοί και άλλοτε ατμοσφαιρικοί, συνεργάζονται με το σκηνικό, «δημιουργούν» νέους χώρους  και επισημαίνουν τις αλλαγές των σκηνών.

Εκτός από την σκηνογραφική δουλειά η Όλγα Χατζηιακώβου έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια με καλαισθησία και περιγραφικότητα δίνοντας το περίγραμμα του ρόλου σαν ένα ακόμη κείμενο πάνω στο κάθε χαρακτήρα.

«Η Επανένωση της Βόρειας με την Νότια Κορέα» είναι ένα έργο για την αγάπη, για αυτό το σημαίνον με  τα αμέτρητα σημαινόμενα, με έναν λόγο φιλόξενο σε διάφορες ερμηνείες και νοηματοδοτήσεις που ανεβαίνει σε μια καλά στημένη παράσταση στο Θέατρο Τ που αξίζει να παρακολουθήσουμε.