Επί σκηνής: Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Άλλοι δεν την έχουν γνωρίσει. Σε άλλους δεν αρκεί. Τι διάολο είναι τελικά η αγάπη και τι νόημα μπορεί να έχει μια παράσταση για την αγάπη ενώ πολλοί πιστεύουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; Στην εποχή του Tinder και της κενότητας; Κι όμως το έργο του Πομμερά «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» είναι ένα έργο που μιλά για την αγάπη υπό άκρως ρεαλιστικές συνθήκες, ιστορίες της διπλανής πόρτας που όμως μοιάζουν σουρεαλιστικές. Κι όμως συμβαίνουν. Μια αγάπη που μέσα στην καθημερινότητα κρύβεται και δίνει καθημερινά τη μάχη με τον ορθολογισμό. Μια αγάπη δύσκολη, που γεννιέται σε ακάλυπτους πολυκατοικιών, την προσπερνάμε στον δρόμο, φωλιάζει σε ιδρύματα και βρίσκει καταφύγιο μόνο στα όνειρα.

Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι το παλαιότερο θεατρικό σχήμα της πόλης και όπως έχω ξαναγράψει, οι άνθρωποι συνδυάζουν ταλέντο με τεράστια μόρφωση και αισθητική που δεν βασίζεται στο χρήμα αλλά στη δημιουργικότητα. Είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός, καίτοι άστεγος ουσιαστικά, που παράγει και προάγει τον πολιτισμό και το θέατρο στην πόλη.

Η Χριστίνα Χατζηβασιλείου σκηνοθετεί μια ομάδα από παλιούς και νέους ηθοποιούς, στην οποία όλοι συνεισφέρουν ισάξια. Η σκηνοθέτιδα χρησιμοποιεί κάθε ικανό πόρο, από το αστικό τοπίο έξω από το θέατρο και τα ανυποψίαστα αυτοκίνητα που περνάνε μέχρι τη σκάλα που οδηγεί στα καμαρίνια του θεάτρου Τ για να στήσει το σκηνικό της ρήξης. Με σημειολογικά παιχνίδια και λιτό σκηνικό ξεδιπλώνονται μπροστά στο κοινό ιστορίες αγάπης όχι ωραιοποιημένης αλλά όμορφης.

Από τις ερμηνείες ξεχωρίζουν εκείνη της Σοφίας Βούλγαρη η οποία διαθέτει τεράστια γκάμα εκφράσεων και δημιουργεί τεράστια συγκίνηση ακόμα και πίσω από τις λέξεις. Η Ζωή Λαζαριώτου είναι υπέροχη σε ορισμένα σημεία (δεν αποκαλύπτω για να μην χαλάσω το στοιχείο της έκπληξης) ωστόσο σε άλλες στιγμές επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο παιξίματος. Ο Δημήτρης Ναζίρης είναι σαν να παίζει τον εαυτό του. Η Αρετή Πολυμενίδη είναι επίσης πολύ εκφραστική.

Στα δευτερεύοντα θεατρολογικά χαρακτηριστικά, ξεχωρίζουν οι φωτισμοί της Δήμητρας Αλουτζανίδου που με ακρίβεια, χωρίς όμως επιτήδευση, δημιουργούν περάσματα και ατμόσφαιρα.

Μια παράσταση που πραγματικά αξίζει. Φρέσκια, με γρήγορες αλλαγές, σε σύγχρονες σύντομες αλλά περιεκτικές δομές λόγου, τίποτα δε λείπει, τίποτα δεν περισσεύει.