Ένα φως για κάθε σκοτάδι,Άκης Δήμου

Δημοσιεύματα

Δεν θέλεις να τελειώσει «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» από την Πειραματική Σκηνή… Είδαμε & Σχολιάζουμε.

Στο ερώτημα «πώς εισπράττει κανείς μια καλή παράσταση;», οι απαντήσεις είναι πάμπολλες, ωστόσο μια ισχυρότατη ένδειξη είναι το γεγονός ότι όταν τελειώνει, πέρα από το αίσθημα πληρότητας που αφήνει, δημιουργεί μια… «σύγχυση» με το χρόνο! Δεν έχεις αντιληφθεί την πραγματική διάρκεια, έχεις εισπράξει τη μιάμιση ώρα ως κάποια λεπτά και θέλεις συνέχεια… Που σημαίνει ότι τα συμβαίνοντα επί σκηνής σε συνεπήραν, σε έκαναν να αποξεχαστείς και να χάσεις την αίσθηση του χρόνου, κάτι που όταν (σπάνια) συναντάς, νιώθεις απίστευτα ευνοημένος. Όπως νιώσαμε παρακολουθώντας την παράσταση «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομμερά από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, στο ασφυκτικά γεμάτο Θέατρο Τ και με την παράσταση να ξεκινά από το δρόμο…
 
Όπου περιμένοντας στο πεζοδρόμιο για την έναρξη, ένα ζευγάρι χαζεύει ανέμελα τις απέναντι βιτρίνες και αίφνης ένας τύπος- πρώην σύντροφος της κοπέλας, την διεκδικεί από τον νυν συνοδό της… και εκεί, καταμεσής του δρόμου με τα διερχόμενα αυτοκίνητα, εξελίσσεται έντονος διαπληκτισμός μεταξύ των δύο αντρών, με την κοπέλα αμήχανη να ανταποκρίνεται τελικά στο κάλεσμα του «πρώην» και να τον ακολουθεί- μέσα στο θέατρο πλέον, όπου μαζί τους εισέρχονται και οι θεατές, με τη συνέχεια επί σκηνής… Στην οποία λαμβάνουν χώρα πολλές μικρές και συχνά απρόβλεπτες ιστορίες από σχέσεις ζευγαριών- συμβατικών ή μη, που μοιάζουν «αυτοτελείς», ωστόσο τις συνδέει ενιαία θεματολογία βασισμένη στον προσδιορισμό, την αναζήτηση, τις αθέατες ή ανατρεπτικές όψεις της αγάπης. Ζευγάρια παντρεμένα, ομοφυλόφιλα, παράνομα, αταίριαστα, άλλοτε ψάχνουν την αγάπη και διεκδικούν, άλλοτε την αμφισβητούν και χωρίζουν, άλλοτε ανιχνεύουν πληγές ή τις επουλώνουν, με συγκίνηση και χιούμορ, και τους ηθοποιούς να περνούν από ρόλο σε ρόλο… ενώ το ερώτημα αν η αγάπη είναι «επινόηση του μυαλού και είδος αρρώστιας» ή «γιορτή για δύο μισά που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν» πλανάται μέχρι τέλους…
 
Σε μια υπέροχη παράσταση (+) που συνεπαίρνει, το κείμενο του Ζοέλ Πομμερά, λάμπει σαν μικρό «διαμαντάκι», συνδυάζοντας εξαιρετικά συγγραφικά στοιχεία. Δεδομένου ότι δεν πρόκειται για συμβατική γραφή μιας ενιαίας ιστορίας με αρχή- μέση- τέλος, το επίτευγμα εντυπωσιάζει ιδιαίτερα διότι αρχικά κατάφερε την «ενότητα» πολλαπλών ιστοριών με εμφανή θεματικό άξονα το «αδιέξοδο της αγάπης»… επιπλέον ενεργοποίησε την έμπνευση και φαντασία σε πολλές ιστορίες αντί μιας και μάλιστα σε αξιοθαύμαστο επίπεδο με απροσδόκητα στιγμιότυπα… μετέφερε μια πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική επί της ουσίας των σχέσεων και των συναισθημάτων, με λόγο στρωτό, καθημερινό, απλό αλλά καθόλου απλοϊκό, αντίθετα ψαγμένο φιλοσοφικά με μεταφυσική διάθεση, χωρίς ωστόσο ίχνος «κουλτουριάρικης» δηθενιάς ή μεγαλοστομίας… κατάφερε έναν ιδανικό συνδυασμό και ισορροπία μεταξύ συναισθήματος σε ευρύτατη γκάμα, πνευματικής πρόκλησης, ευφυούς χιούμορ, αγγίζοντας ουσιαστικά, μακριά από συμβατικότητες και στερεότυπα… Ένα έργο εμπνευσμένο ως ευτυχής συγγραφική στιγμή, που μετά την απόλαυση στη διάρκεια της δραματοποίησης, τελειώνοντας προσφέρει μπόλικη και κυρίως γόνιμη «δουλειά» για μετά…
 
Ένα έργο επίσης, το οποίο είχε την μεγάλη τύχη να σκηνοθετηθεί ιδανικά από την Χριστίνα Χατζηβασιλείου. Λέγοντας «ιδανικά» εννοούμε ότι η διαχείρισή της ακολούθησε άψογα το πνεύμα του συγγραφέα, ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα σε ρεαλισμό και σουρεαλισμό, δράμα και κωμωδία, κυνισμό και λυρισμό,  απλότητα και «πολυπλοκότητα». Με πρώτο βασικό επίτευγμα την επιτυχημένη συρραφή των ιστοριών ως ενιαία θεατρική οντότητα, δίνοντας την αίσθηση ότι «περιγράφει» τις διαφορετικές όψεις μιας αδιαίρετης ιστορίας, μπλέκοντας ενίοτε τη μια σκηνή μέσα στην άλλη και φροντίζοντας ώστε τα αναπόφευκτα σκοτεινά χάσματα των αλλαγών να επενδύονται μουσικά ή ηχητικά χωρίς να διακόπτεται η ροή. Πέραν τούτου, ακολούθησε εντελώς σύγχρονη οπτική, βασισμένη σε σοφή λιτότητα που εστίασε στην ουσία, διανθισμένη με μικρά σκηνικά ευρήματα, ως εύστοχη αποτύπωση συμβολισμών, ενώ η ευρηματική έναρξη κέρδισε τις εντυπώσεις. Οι δε χαρακτήρες κινήθηκαν κατά βάση σε ρεαλιστικά πλαίσια αληθοφάνειας, ωστόσο με μια αδιόρατη αίσθηση σουρεαλισμού που προσέδωσε επιπλέον θεατρική γοητεία και ενδιαφέρον, κάτι που ενισχύθηκε καταλυτικά από τις συνεχείς εναλλαγές ρόλων, σκηνών, διαλόγων, συναισθηματικών καταστάσεων… ένα πολυμορφικό πάζλ με έντονα «χρωματισμένα» κομμάτια που ένα- ένα δένονταν άψογα μεταξύ τους, για να δώσουν μια τελική γοητευτική εικόνα στο φινάλε, με κυρίαρχα το συναίσθημα και τη συμπυκνωμένη ουσία όσων προηγήθηκαν, δοσμένα συμβολικά με θαυμάσια καλλιτεχνική ματιά…
 
Επόμενο σπουδαίο κεφάλαιο της παράστασης αποτέλεσαν οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών (Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Ζωή Λαζαριώτου, Δημήτρης Ναζίρης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Πέτρος Παπαζήσης, Αρετή Πολυμενίδη). Οι οποίοι κλήθηκαν να υποδυθούν πολλαπλούς και ετερόκλητους ρόλους- συχνά «κόντρα» μεταξύ τους- στην κυριολεξία με «μια ανάσα» για την αλλαγή, κάτι που πέραν του ταλέντου, απαιτεί εμπειρία, ετοιμότητα, άμεση προσαρμοστικότητα, αυξημένες υποκριτικές ικανότητες. Και όλοι ανεξαιρέτως τα κατάφεραν περίφημα σε αυτό το σχεδόν εξοντωτικό «μπες-βγες» σε εντελώς διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις, υπηρετώντας με απόλυτη πειστικότητα κάθε νέο απαιτητικό χαρακτήρα- κωμικό ή τραγικό και επιπλέον με άριστο συντονισμό και δέσιμο μεταξύ τους. Οφείλουμε ωστόσο, ανάμεσα σε θαυμάσιες, ισοδύναμες ερμηνείες, να ξεχωρίσουμε τον υπέροχο, πολύπειρο Δημήτρη Ναζίρη, καθώς και την εξαιρετική Σοφία Βούλγαρη, για τις τόσο προσεγμένες λεπτομέρειες και τα άψογα δουλεμένα εκφραστικά μέσα σε ερμηνείες υποδειγματικές, αφού επαναλάβουμε ότι τα εύσημα ανήκουν επάξια σε όλους!
 
Μιλώντας για εύσημα, ένα από τα μεγαλύτερα δικαιούται αναμφισβήτητα η μουσική της παράστασης! Οι άκρως εμπνευσμένες επιλογές με τον έντονο ρυθμό, την υποβλητικότητα, την απαιτούμενη «ψυχεδέλεια», που συνόδεψαν μεγάλο κομμάτι των δρώμενων και «συνένωσαν» τις σκηνές, έδεσαν αριστοτεχνικά με το κλίμα και σφράγισαν την παράσταση με το πλέον ιδανικό μουσικό στίγμα. Το μοντέρνο, γραμμικό και λιτό σκηνικό, βασισμένο σε δύο κινούμενες επιφάνειες και κάποιους πάγκους, αποδείχθηκε πολύ λειτουργικό, τόσο χρηστικά όσο και σε επίπεδο συμβολισμών, ενώ ιδιαίτερα μελετημένα θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια και με σημαντικότατη συμβολή στην ατμόσφαιρα, τους εύστοχους φωτισμούς.
 
Αν κάτι παρατηρούσαμε ως λεπτομέρεια (-) αφορά στο σημείο του κειμένου όπου γίνεται η σύνδεση με τον περίεργο, απρόβλεπτο τίτλο, που βέβαια αποδίδει συμβολικά το «ανέφικτο» της αγάπης ως ερώτημα… Με την έννοια ότι το εν λόγω σημείο στο φινάλε μοιάζει «φτωχό» ή αφελές ή τραβηγμένο ή ακόμα με διδακτισμό, σε σχέση με όσα εξαιρετικά προηγήθηκαν και δένει κάπως αυθαίρετα τα νοήματα με μια «εκτός κλίματος» αναφορά, γεγονός που συμβάλλει σε ένα ελαφρό θόλωμα του στόχου. Επίσης σε σκηνοθετικό επίπεδο, θα ήταν ευχής έργο αν κάποια χάσματα στις αλλαγές μπορούσαν να «συμπτυχθούν» περαιτέρω και αν κάποιες- ελάχιστες σκηνές αποκτούσαν μεγαλύτερη «ευκρίνεια» νοηματικά, μιλώντας βεβαίως για πταισματάκια με υποκειμενική θεώρηση…
 
Καταλήγοντας (=) δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τον θαυμασμό και σεβασμό μας στην ιστορική Πειραματική Σκηνή, που εδώ και χρόνια λειτουργεί στη συνείδηση του θεσσαλονικιώτικου  κοινού ως εγγύηση και ακόμα μια φορά δικαίωσε την εμπιστοσύνη μας με μια εμπνευσμένη παράσταση ουσίας και θαυμαστών επιδόσεων, που δεν θέλαμε να τελειώσει!
 
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 
ΣΤΑ 10 
.

Έντυπο: http://www.kulturosupa.gr/theatromania/eidame-peiramatiki-23962/

Συντάκτης: Πίτσα Στασινοπούλου

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18.04.2018

Παράσταση: Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα