Τα σαράντα κλειδιά,Σκυριανό παραμύθι

Δημοσιεύματα

Σκηνικά θολωμένες «φέτες ζωής»

Γνώρισα τον παραγωγικότατο Σάκη Σερέφα (γεν. Θεσσαλονίκη 1960) ως ποιητή και τέτοιος παραμένει στη συνείδησή μου. Μου έστελνε –κι εγώ επίσης– τις συλλογές του και του απαντούσα εξαρχής, σχεδόν με ενθουσιασμό: πρωτότυπος, ευφάνταστος, κρυμμένα λυρικός, σκληρός και τρυφερός συνάμα, με μια γλώσσα παραλογική, τερπνή, ιδιάζουσα κι ένα ύφος πολύ σύγχρονο αλλά διόλου μεταμοντέρνο. Σιγά σιγά διέκρινα (ώσπου το δήλωσε και ο ίδιος) ότι αποφάσισε να μεταφέρει όλη την ποιητική του ύλη στο θέατρο. Και φάνηκε πράγματι, ιδίως με το έργο του «Λιωμένο βούτυρο», ότι η διαπεραίωση των προτερημάτων του έγινε με επιτυχημένο τρόπο, προλαμβάνοντας σε αρκετό βαθμό και τα δομικά κωλύματα που προκύπτουν από τη θεατρική εφαρμογή.

Πριν δω επί σκηνής τους μονολόγους του στο «Θα σε πάρει ο δρόμος» (2009), πρόλαβα και τους διάβασα σε βιβλίο. Οχι όλοι, αλλ’ οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν τη λάμψη της καθημερινής παρατήρησης, το πικρό χιούμορ της παράλογης ζωής μας, την ακραία μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής (που επαιτεί μέχρι και την... αφόδευση ενός ξένου για να μη νιώθει μόνη), την ηθελημένη «απωθητικότητα» του αιμοσταγούς νατουραλισμού, την ένταση του μύχιου ανθρώπινου πόνου της πόρνης ή του ανορεξικού μοντέλου ή του «έκπτωτου» σεφ που τώρα πια ταΐζει περιστέρια.

Ο Σερέφας γράφει «φέτες ζωής» με βατήρα συνήθως το απροσδόκητο, και με μέσα αφενός το αναγνωρίσιμο ενσταντανέ που συχνότατα το ανατρέπει και αφετέρου τη συμβολιστική της γαστριμαργίας και των φυσικών αναγκών (η γαστριμαργία είναι γνώριμο μοτίβο του σε όλες τις παλιότερες –και ποιητικές, όπως στο «Πρώτα πέθανε η κότα»– εργασίες). Είναι εραστής μιας οδυνηρής ή και υπερρεαλιστικής ροής των πραγμάτων, ροής στην οποία ακονίζονται οι άνθρωποί του, ματώνουν μα συνεχίζουν. Αυτή λοιπόν η ποίηση και η τραγικότητά τους.

Είναι κρίμα που αυτό το «κολάζ ροής» η Ερση Βασιλικιώτη το έδωσε ως, επιτρέψτε μου, «video road-movie». Αν δεν είχε συνεργασθεί με τη Λίλα Σωτηρίου στο βίντεο, πιστεύω πως θα αναγνώριζε κι εκείνη κι εμείς τα τώρα σκοτεινιασμένα, θολωμένα, ζαλιστικά κείμενα. Σύγχυση εικόνων, προσώπων, αισθητικών, φλυαρία μέσων. Απόδειξη το ότι όσα κομμάτια –ιδίως αυτά της εξαιρετικής Εφης Σταμούλη– παίχτηκαν με τρόπο ευθύ και καθαρό, άρεσαν και συγκίνησαν. Στα σωστά κοστούμια η Μ. Καραδελόγλου, στην ανάλογη μουσική ο Κ. Βόμβολος και ακούσιοι αλλ’ ευάγωγοι υπηρέτες στη στρεβλή οπτική οι ηθοποιοί (Κυρ. Δανιηλίδης, Ελ. Δημοπούλου, Ν. Λύτρας, Στ. Μαυρόπουλος, Μ. Μεβουλιώτης, Μ. Σπηλιοπούλου, Ε. Σταμούλη).

Η πολύτιμη Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη, παρηγοριά του θεατρικού Βορρά, ήρθε και μας χαροποίησε, συνάμα όμως παγιδευμένη σ’ ένα επιζήμιο για όλους σχέδιο παράστασης.

Έντυπο: Καθημερινή

Συντάκτης: Γιάννης Βαρβέρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27.06.2010

Παράσταση: Θα σε πάρει ο δρόμος