Με "κοινοβιακή" πρακτική

Με προέλευση από τη Σκύρο, Τα σαράντα κλειδιά, είναι ένα παραμύθι με τα όλα του: την όμορφη βασιλοκόρη, τα τρία της αγαπημένα αδέλφια, την κακιά μητριά-μάγισσα που την κατατρέχει, το βασιλόπουλο που λύνει τα μάγια και την ερωτεύεται. Και υπάρχουν ακόμη πολλά θαυμαστά γεγονότα, ακραία πλην προσωρινά δεινά, θεαματικές μεταμορφώσεις και, φυσικά, happyend. Με τα οικεία αυτά υλικά η Ελένη Δημοπούλου μαγειρεύει μια ιδιαίτερα καλόγουστη παράσταση, που, σε ένα πρώτο επίπεδο, συνταιριάζει την εκλεκτική απλότητα με τη δημιουργική φαντασία και το ανεπιτήδευτο χιούμορ με την ευαισθησία. Το εγχείρημα όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον και σε ένα δεύτερο επίπεδο, που έχει να κάνει με την υλοποίηση μιας δυναμικής άποψης για τη δραματοποίηση αφηγηματικών κειμένων. Υπερβαίνοντας το μοντέλο του παραμυθά, του μονοπρόσωπου δηλαδή αφηγητή, η Δημοπούλου διανέμει το λόγο (ευθύ και πλάγιο) σε ένα επιτελείο ηθοποιών, που επωμίζονται άλλοτε την εξωδιηγηματική φωνή και άλλοτε τους ήρωες, που ντύνονται και ξεντύνονται ρόλους αυθωρεί, που εναλλάξ ιστορούν, τραγουδούν και συνδιαλέγονται. Το παραμύθι ζωντανεύει, ανασαίνει και τρέχει σαν το νεράκι, καθώς τα σώματα (χορογραφία: Μέλπω Βασιλικού) και οι λέξεις γεννούν ασταμάτητα ατμόσφαιρες, συμβάντα, συναισθήματα.

Η "κοινοβιακή" αυτή πρακτική εκφώνησης και υπόκρισης αξιοποιεί στο έπακρο την προφορικότητα και τη λανθάνουσα θεατρικότητα του κειμένου, ενώ οι ταχύτητες, ο άψογος συντονισμός και η ευδιάθετη εκφραστικότητα των ηθοποιών δεν επιτρέπουν στιγμή να χαλαρώσει το ενδιαφέρον του θεατή.

Τη λειτουργική λιτότητα της σκηνοθετικής άποψης συμμερίζονται και τα σκηνικά του Ρίτσαρντ Άντονι – ένα τεράστιο λευκό πέτασμα-αυλαία, που διαρκώς ανασηματοδοτείται από τις χρήσεις του -, αλλά και η ευφάνταστη ενδυματολογική πρόταση του ίδιου, με τα ζωγραφισμένα ρουχαλάκια, που παραπέμπουν τόσο στην έννοια του παιχνιδιού όσο και σε τεχνοτροπίες εικονογράφησης παιδικών βιβλίων.

Ο Κώστας Βόμβολος  με τις μουσικές του συμβάλλει καταλυτικά στο ευφρόσυνο ήθος του θεάματος, ενώ, παρατηρώντας τους Βλάχου, Δανιηλίδη, Παπαγαβριήλ, Βλαχοπούλου, Μεβουλιώτη, Τσούκαλη και Ευκολίδη να το διασκεδάζουν στη σκηνή, είναι δύσκολο να αποφανθεί κάποιος αν τελικά είναι το κοινό ή οι ηθοποιοί που χαίρονται περισσότερο την παράσταση. Και, το ξέρουμε όλοι, η μοιρασμένη χαρά του θεάτρου είναι ο πιο αξιόπιστος δείκτης επιτυχίας του.