Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης

Αυτή η Ιοκάστη ούτε που διανοείται να απαγχονιστεί λόγω των οικογενειακών δεινών της, αφού κάτι τέτοιο δε θα ήταν καθόλου «σικ».Ούτε το γιο της  θα μπορούσε ποτέ να παντρευτεί αυτή η Ιοκάστη, γιατί εκείνος είναι gay. Βασίλισσα δεν είναι, είναι όμως η εύθυμη χήρα του μεγαλοβιοτέχνη Ρωμύλου Παπαδάμου, το φάντασμα του οποίου μπερδεύεται συνεχώς στα πόδια της, λες και δεν της έφτανε η αναστάτωση που της προκαλούν οι ζωντανοί. Κάτι ανάμεσα σε ιονεσκική φιγούρα και Πάστα Φλώρα (cult νεοελληνικό σύμβολο της φινετσάτης χαζομάρας), μονίμως σε σύγχυση και εκτός τόπου, αυτή η Ιοκάστη φλερτάρει αξιαγάπητα με το παράλογο και τη σουρεαλιστική αφέλεια, με κωμικούς κινηματογραφικούς ή θεατρικούς χαρακτήρες, αλλά και με σιριαλικά πρότυπα εγχώριας, αμερικάνικης και λατινοαμερικάνικης καταγωγής. Πέρα από το όνομα και τις περιπλοκές στον οίκο της, η στενότερη σχέση που αναπτύσσει με την τραγωδία είναι η τραγική ελαφρότητά της, η οποία όμως-για δες-θα εμποδίσει να χαλάσει η κόμμωση και το βερνίκι τη, όταν στη διάρκεια ενός δείπνου αρχίσει να ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων: απιστίες και ατιμίες, απρόβλεπτες ερωτικές προτιμήσεις και παράταιρες σχέσεις, ένας φόνος χωρίς πτώμα συν ένα ουρανοκατέβατο εξώγαμο τέκνο.

Αξιοποιώντας οικεία μοτίβα της δημοφιλούς κουλτούρας («apopfamilystory» υποτιτλίζει την κωμωδία του) ο Άκης Δήμου συγγράφει ένα διασκεδαστικό, αφρώδες πόνημα για την υποκρισία και την αποσάθρωση της αγίας ελληνικής οικογένειας, ενώ παράλληλα –ή μήπως κυρίως ;- παρωδεί και τη μιντιακή της εικόνα. Επικοινωνιακά λειτουργικό, με ζωντανούς διαλόγους  και το καλοσχεδιασμένο εύρημα του Εσθονού μπάτλερ, που δρα ως καταλύτης στις σχέσεις των ηρώων (ενδιαφέρων χαρακτήρας, που θα άξιζε συστηματικότερη μελέτη), το κείμενο πέφτει στα κατάλληλα σκηνοθετικά χέρια, με συνέπεια οι κωμικοί μηχανισμοί του να κινητοποιούνται πλήρως. Ο Γιάννης Μόσχος  ανεβάζει κατακόρυφα τις στροφές του έργου, έτσι ώστε η προκύπτουσα επιτάχυνση να καταλείπει την αίσθηση σφιχτού κινηματογραφικού μοντάζ και ταυτόχρονα αλυσιδωτών κρεσέντo (ιδανική μουσική επιμέλεια από το Νίκο Βίττη), που αναδεικνύουν τα γρανάζια της πλοκής και τις –εν είδει χιονοστιβάδας- εξελίξεις της. Ιδιαίτερα χαριτωμένες, η έναρξη και οι ενδιάμεσες εικόνες μεταξύ των σκηνών παραπέμπουν σε τεχνικές του βωβού σινεμά, ενώ το φιλοπαίγμον σκηνογραφικό κιτς του Απόστολου Βέττα υποδέχεται δεόντως τον λουστραρισμένο μικρόκοσμο της Ιοκάστης.

Σε ένα ρόλο που μοιάζει γραμμένος στα μέτρα της, η Έφη Σταμούλη επιβεβαιώνει άλλη μια φορά τη ζέουσα κωμική δυναμική της (αν και η Ιοκάστη θυμίζει έντονα τη Φωτεινή της στο «Με δύναμη από την Κηφισιά»). Οι Ν. Λύτρας, Δ. Ναζίρης, Π. Τσινικόρης, συμπράττουν αξιοπρεπώς, πλην κάπως υποτονικά, ενώ οι νεότεροι Χ. Γιαγκούλη, Δ. Βάρκας και Μ. Σπηλιοπούλου μοιάζουν να διαθέτουν εξελίξιμα εκφραστικά μέσα.

Εν ολίγοις, η κωμωδία μιας εποχής που της τελείωσαν οι Λαβδακίδες και της απέμειναν οι Παπαδάμου …