Από το πρόγραμμα της παράστασης

Πρόκειται για μια αναφορά στον μύθο των Ατρειδών. Ο Μισίμα το αποκάλεσε τραγωδία. Η χρήση του μύθου, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική. Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον μύθο ως αφορμή για να αναπτύξει τη δική του σκέψη και να αναφερθεί σε θέματα που αφορούν αυτόν.

Το στοιχείο της αντίθεσης προβάλλει στο έργο κυρίαρχο και καθοριστικό. Για να το διαβάσει κανείς εύστοχα, οφείλει να το προσεγγίσει μέσω της σημειολογίας των προσώπων. Ο Ιζάμου και η Ικούκο, κατ’ αρχάς, σκιαγραφούνται ως οι δύο πόλοι μιας ενιαίας οντότητας ή ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Όλα τα πρόσωπα συνδέονται με δεσμό αίματος. Η κοινή μοίρα της αυτοκαταστροφής επέρχεται μέσα σε έξι ώρες. Τα παιδιά αυτοκτονούν δια πνιγμού, άμεση αναφορά στη διπλή αυτοκτονία των εραστών του θεάτρου Καμπούκι. Η Νομπούκο χάνεται. Η Ριτσούκο σκοτώνει των Κεϊσάμπουρο.

Σε τι μπορούν να αφορούν όλα αυτά τον Δυτικό Άνθρωπο; Αν αφαιρέσει κανείς τα ιαπωνικά στοιχεία και στοχεύσει στον πυρήνα της σκέψης του Μισίμα, θα καταλήξει σ’ ένα διαχρονικό διπολικό σχήμα: από τη μια η εκφυλιστική και αυτοκαταστροφική ροπή του ανθρώπου, η οποία σηματοδοτείται από την τετράδα των προσώπων Ικούκο, Ιζάμου, Ριτσούκο και Κεϊσάμπουρο, και από την άλλη οι δημιουργικές ανθρώπινες τάσεις που προβάλλονται μέσα από τη Νομπούκο, που δουλειά της είναι η αγάπη και η φροντίδα των ανθρώπων.

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΑΣ