Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο: υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές ένα θρόισμα θανάτου, ο αδιάκοπος παφλασμός ενός αναπόφευκτου, επερχόμενου κι επιθυμητού κινδύνου, ένας βόμβος καταστροφής –όλα αυτά εντείνονται, «υψώνονται» στις παύσεις ανάμεσα στα λόγια της Ιουλιέτας· ύστερα «πέφτουν», ξαναγίνονται αχνά, αδύναμα.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η μουσική επένδυση του έργου, ο ιστός που συγκρατεί ενωμένα τη μουσική με τον λόγο.

Η Ιουλιέτα ξέρει. Και ξέρει πολλά. Έχει τη σοφία του ανθρώπου που υπήρξε απόλυτα ερωτευμένος, δηλαδή εκτός εαυτού. Έχοντας αξιωθεί το Απόλυτο (και, κυρίως, έχοντάς το απολέσει), δεν μπορεί παρά να είναι απαθής στα εξωτερικά ερεθίσματα, απόρθητη στην πολιορκία της από το Καθημερινό και το Τετριμμένο, το Φθαρτό και το Ασήμαντο της πέραν του έρωτα ύπαρξης.

Όταν μιλάει δεν αισθάνεται. Προσπαθεί να επαναλάβει τα παλιότερα αισθήματά της, να εκβιάσει τη μνήμη της για να γίνει παρόν, ενώ ξέρει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.

Σα να ξεκλειδώνει ένα σεντούκι: από κει ανασύρει (από τα βάθη των αισθήσεων) μια λησμονημένη τρυφερότητα, σκονισμένα αγγίγματα, χνούδια φιλιών –τα ράκη του έρωτά της.

Φαντάσου μια Ιουλιέτα δρομέα σ’ έναν δρόμο αντοχής. Στην τελική της ευθεία. Αυτός ο μονόλογος είναι το τελευταίο της λαχάνιασμα, πριν κόψει οριστικά το νήμα που την εμποδίζει να ζήσει όπως νιώθει: σα νεκρή.

Ο λόγος της Ιουλιέτας: ένας λόγος για τον έρωτα αλλά χωρίς φλόγα. Ένας λόγος καμένος για έναν έρωτα στάχτη.

Επανέρχομαι στις αναπολήσεις της.

Ένας διαφορετικός φωτισμός: η Ιουλιέτα δεν νοσταλγεί. Από μια άποψη η διαδρομή της προς τα πίσω θα μπορούσε να είναι αδιάφορη, σα να μην υπάρχει γι’ αυτήν κανένα ενδιαφέρον στο τοπίο. Θα μπορούσε να γίνει χωρίς οίστρο, χωρίς συναίσθημα, ίσως με κάποιο θυμό: σα να αφηγείται μια ιστορία που άκουσε και τη συγκίνησε, δεν την αφορά όμως, ενώ κατά βάθος θα ήθελε να είναι η δικιά της (από κει και ο θυμός), χωρίς ποτέ να δεσμεύεται ή να επηρεάζεται από το βάρος αυτού που αφηγείται. Ή σα να ψάχνει, την ώρα της αφήγησης, αντιστοιχίες με τη δικιά της προσωπική ζωή.

Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, η Ιουλιέτα ταυτίζεται με την ηθοποιό, την ενσαρκώνει.

Ωστόσο, θα μπορούσε να συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο: η Ιουλιέτα είναι, άρα αναπολώντας επαναβιώνει όσα έζησε, ψηλαφεί τις ουλές της.

Ο κόσμος γύρω από την Ιουλιέτα: εξαρθρωμένος, λειψός, αποσπασματικός, άχρηστος.

Η Ιουλιέτα γύρω απ’ τον κόσμο: αποσυναρμολογείται σταδιακά, αυτοδιαλύεται. Κατεδαφίζει η ίδια τα υλικά της συμβολοποίησής της. Αδειάζει απ’ όλα τα ίχνη της σαιξπηρικής φιγούρας. Καθαρίζεται.

ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ