Ιδανικός «Βυσσινόκηπος» σε ιδανικό χώρο η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» που είδαμε

Είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη και απόλυτα καλοδουλεμένη μέχρι λεπτομέρειας [που λένε] παράσταση συνόλου, στον  ιδανικότερο χώρο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Σε μια πραγματική βίλα, σε ένα αρχοντικό της Θεσσαλονίκης, που κοσμεί την πόλη τόσα χρόνια με την παρουσία του. Μιλούμε βέβαια για τη βίλα Καπατζή, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας.

Και σε αυτό τον χώρο, πολύ έξυπνα και πολύ εύστοχα, η άστεγη [δυσκολευόμαστε ακόμα να χωνέψουμε ότι δεν υπάρχει το θέατρο Αμαλία] και νομαδική από φέτος, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», επέλεξε ένα εμβληματικό έργο, τον  «Βυσσινόκηπο» του Αντόν Τσέχοφ να παιχτεί στον παραπάνω χώρο τόσο ιδανικά, τόσο μοναδικά, θα το χαρακτηρίζαμε ατόφιο…

Το τονίζουμε στην αρχή, αλλά και στον τίτλο,  γιατί  χώρος και παράσταση, είναι το ένα και το αυτό κυριολεκτικά.

Και εξηγούμε…

Ότι η σκηνοθέτης της παράστασης, άπλωσε όλο το κείμενο και όλους τους ηθοποιούς να κινούνται σε όλους τους χώρους του ορόφου σα να είναι πραγματικοί. Είσοδο, προθάλαμο, σαλόνι, καθιστικό, βεράντα, μέχρι και τον «Βυσσινόκηπο» βλέπαμε απέναντί μας… Τόσο πολύ δηλαδή.

Όπως καταλαβαίνετε, υπήρχε το υλικό, είχε και τους χώρους και μη φανταστείτε πλουσιοπάροχα και γεμάτα αντικείμενα, ότι χρειαζόταν για να μη γίνει φορτικός, κυρίως όμως να παίζουν όλα αυτά τα δωμάτια [και οι ήρωες φυσικά] μπροστά στα μάτια μας, σα να ήμασταν και εμείς μέσα στο έργο, εντελώς φυσικά.

Αυτή είναι και η μεγάλη επιτυχία της παράστασης, που ενώ [μπορεί] να ήταν μια ανάγκη η φιλοξενία του θιάσου στη βίλα Καπατζή, η επιλογή έργου, η σύνθεση και η μαεστρία της ομάδας της Πειραματικής, τους αντάμειψε με το παραπάνω, δίνοντας ένα δώρο στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης να ζήσει θα λέγαμε μια εμπειρία.

Γιατί πρόκειται όντως, για εμπειρία.

Δεν θα είχαμε αυτό το συναίσθημα εντυπωσιασμού, αν και οι λεπτομέρειες δεν δούλευαν ρολόι…

Και αυτές ήταν…

Το υπέροχο κλίμα, ο ακριβής χρόνος, οι συνθήκες που επικρατούσαν, οι χαρακτήρες των ηρώων, ο καθαρός λόγος του κειμένου και η αίσθηση του αρώματος μιας εποχής που τελειώνει και μιας άλλης που ξημερώνει, έστω και αβέβαιης.

Δεν θα μιλήσουμε για ερμηνείες συγκεκριμένα, μια στρατιά ανθρώπων που όλοι τους συνέβαλαν, ανάλογα  και με το μέγεθος των ρόλων τους, να υπηρετήσουν αξιοθαύμαστα το έργο του Τσέχοφ. Ήταν σχεδόν σα να βγήκαν από τις σελίδες του.

Αυτό όμως που μας ξίνισε [-] ήταν η διαδραστικότητα με το κοινό καθ όλη την διάρκεια της παράστασης…

Ζεστοί καφέδες να μοιράζονται, ένας ηθοποιός να ψάχνει θεατές για να του δανείσουν ρούβλια για να ξεπληρώσει τα χρέη του, ένα γεμάτο σερβίτσιο να πέφτει πάνω σε έναν άτυχο της πρώτης σειράς, άλλοι να τους σηκώνουν από τις καρέκλες τους γιατί «παίζει» ο χώρος στην παράσταση και έμειναν όρθιοι έως το τέλος και λοιπά και λοιπά…

Δεχόμαστε αυτή την «οικειοποίηση» έως ένα σημείο, δεν την κατανοούμε όμως καθολικά.

Εν ολίγοις [=]

Δείτε αυτή την παράταση οπωσδήποτε, είναι σα ρώσικο καυτό σφηνάκι, πίνεται μονορούφι. Αν βέβαια βρείτε και εισιτήρια..