Ελένη Δημοπούλου: «Είναι η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή στο θέατρο»

Η σκηνοθεσία είναι του Νίκου Χουρμουζιάδη, η μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, τα σκηνικά της Λίλας Καρακώστα, τα κοστούμια του Παναγιώτη Λαμπριανίδη. Παίζουν ακόμη ο Νίκος Λύτρας και ο Στάθης Μαυρόπουλος.

Λίγες εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης «Μόλι Σουίνι», όπου υποδύεται την ομώνυμη ηρωίδα, η Ελένη Δημοπούλου δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια παλιά της φίλη, που της ζητούσε να αναλάβει τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Τυφλών Θεσσαλονίκης! Η ίδια απέδωσε την πρόταση στο ότι η ηρωίδα του Φρίελ είναι τυφλή, όμως οι άνθρωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου δεν είχαν ιδέα για τον συγκεκριμένο ρόλο. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκε ότι ο Σύλλογος στεγάζεται στην οδό Αμαλίας, λίγο πιο πέρα από το θέατρο «Αμαλία» της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», δεν μπορούσε παρά να ξαφνιαστεί ευχάριστα με τη δύναμη που έχουν πολλές φορές οι συμπτώσεις στη ζωή μας. Η γνωστή ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παραγωγή που σκηνοθετεί ο Νίκος Χουρμουζιάδης, η οποία αφορά μεταξύ άλλων και τη σχέση σωματικής αναπηρίας και ψυχικής πληρότητας.

Τι σας γοητεύει περισσότερο σ’ αυτό το έργο;
Καταρχήν το ίδιο το κείμενο, το οποίο από την πρώτη ανάγνωση καταλαβαίνεις ότι είναι εξαιρετικό. Ο συγγραφέας είναι ισότιμος με όλους τους ήρωες, καταλαβαίνει τα προβλήματά τους και τους υπερασπίζεται. Επίσης, η δύναμη του λόγου και των σχέσεων που αναπτύσσει ο Φρίελ δημιουργεί στον ηθοποιό μια πληρότητα.
Κατά δεύτερον, φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει ηθοποιός, ειδικά στην ηλικία μου, που να μη γοητεύεται από τη δυνατότητα να αφηγηθεί μια αληθινή ζωή χωρίς τερτίπια. Το συγκεκριμένο έργο δίνει την ευκαιρία στον ηθοποιό να μετουσιωθεί σε έναν άλλο άνθρωπο, γιατί περιλαμβάνει πολύ ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που μπορεί να τους καταλάβει εύκολα.
 
Φαντάζομαι ότι ως προς αυτό θα είναι μεγάλη η συμβολή του σκηνοθέτη...
Ασφαλώς. Ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι και οι τρεις ηθοποιοί πέσαμε σε πολύ καλά χέρια. Ο Νίκος Χουρμουζιάδης κατέχει πολύ καλά αυτά τα έργα και τα δουλεύει με όλες τις λεπτομέρειες, έχει πολύ γρήγορα την εικόνα τους, καταλαβαίνει τον ρυθμό και την ανάγκη τους. Σκεφτείτε ότι το συγκεκριμένο κείμενο είναι «ανελέητο», δεδομένου ότι τρεις άνθρωποι επί σκηνής αφηγούνται την ίδια ιστορία με τη μορφή μονολόγου.

Πώς θα σκιαγραφούσατε την ηρωίδα που υποδύεστε;
Είναι μια γυναίκα εκ γενετής τυφλή. Ο πατέρας της με μέθοδο, επιμονή, ακρίβεια και προσήλωση της μαθαίνει πώς να υπάρχει μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και την κάνει απίστευτα ικανή.
Μέσα από την αφή και την όσφρηση αντιλαμβάνεται τα πάντα, κολυμπάει, κάνει ποδήλατο, δουλεύει, ακούει μουσική, τραγουδάει και κάποια στιγμή στα 41 χρόνια της συναντά έναν περιπετειώδη και παρορμητικό άνθρωπο που τον ενδιαφέρουν οι εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων γιατί κι εκείνος είναι εξαιρετικός. Ερωτεύεται τη Μόλι και αφιερώνει την ύπαρξή του στο να την κάνει να δει, γιατί θεωρεί ότι αυτό είναι το καλύτερο.

Τελικά είναι;
Είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται ότι στην κανονικότητα η Μόλι είναι μια ελλιπής ύπαρξη που δεν τα καταφέρνει, κι αυτό την μπλοκάρει. Μπορεί να δει οργανικά, αλλά όχι ψυχολογικά, κι έτσι χάνει τα πάντα. Από τη στιγμή που η εγχείρηση γίνεται και πετυχαίνει, της απαγορεύουν να αγγίζει και πρέπει να τα μάθει όλα από την αρχή. Χρειάζεται έναν νέο κώδικα, που γι’ αυτήν είναι τρομερός, γιατί αλλιώς τα έχει όλα μέσα στο μυαλό της.

Τι σημαίνει αυτό το έργο για εσάς προσωπικά;
Είναι η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή στο θέατρο. Ήταν ίσως και ένα τεστ με τον εαυτό μου. Ήταν η μόνη φορά που έπρεπε να σηκώσω ένα τόσο μεγάλο βάρος σε μια παράσταση. Ένιωσα και κατάλαβα όλα όσα έμαθα τόσα χρόνια γι’ αυτή την τέχνη. Επίσης με γοήτευσε πολύ η ακινησία. Επειδή ως ηθοποιός μου αρέσει να κινούμαι στη σκηνή, το ότι καθηλώθηκα πάνω σε έναν χώρο ήταν πολύ γοητευτικό.

Τι επιστρατεύσατε προκειμένου να υπερβείτε τις δυσκολίες του ρόλου;
Χρειάστηκε να θυμηθώ όλα όσα μου έχουν διδάξει άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους. Ας πούμε ότι ήταν ένα απόσταγμα όλης της εμπειρίας μου. Σκεφτόμουν τη Ρούλα Πατεράκη, τον Νίκο Χατζηπαππά, τον Νίκο Χουρμουζιάδη, τον Νικηφόρο Παπανδρέου. Θυμόμουν ασκήσεις που έκανα στα 22 μου ή πώς δουλεύουν πολλοί συνάδελφοί μου χρόνια τώρα.

Είστε πολλά χρόνια στους κόλπους της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Πώς θα περιγράφατε τις συνθήκες;
Είναι οι καλύτερες που μπορούν να υπάρξουν. Κάνω θέατρο για την ψυχή μου, και γι’ αυτό δεν μπορώ να λειτουργήσω αν γύρω μου δεν υπάρχουν συνθήκες ομάδας. Έπειτα οι άνθρωποι της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» είμαστε πάρα πολύ πιστοί. Βάζουμε στην άκρη όλα τα πρακτικά προβλήματά μας και δινόμαστε στη δουλειά μας με πολύ μεράκι, κόπο και πάθος. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε τα τελευταία χρόνια λόγω της επιχορήγησης δεν επηρέασαν την ποιότητα της δουλειάς μας.

Τελικά θα αναλάβετε τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Τυφλών Θεσσαλονίκης;
Ασφαλώς. Θέλω μάλιστα να ανεβάσουμε κάτι που θα έχει πολλή κίνηση ώστε να ενσωματωθούν όλες οι δυνάμεις των παιδιών, αφού έχουν καταπληκτική ορχήστρα και χορωδία. Σκέφτηκα ότι κατάλληλο έργο γι’ αυτή την περίπτωση είναι η «Φαύστα» του Μποστ, επειδή μπορεί να συνδυάσει όλα τα παραπάνω κι έχει πάρα πολύ ωραίο λόγο.

Καλή επιτυχία!
Σας ευχαριστώ.