Έφη Σταμούλη: «Το έργο ενός τέλους εποχής»

Στο αρχοντικό της Ανάληψης υπάρχουν ακόμη ίχνη ζωής. Άνθρωποι κυκλοφορούν στους χώρους του, φαινομενικά η καθημερινότητά τους συνεχίζεται, όμως όλοι γνωρίζουν πως στο μεγάλο σαλόνι του ισογείου θα κριθεί σε λίγο η μοίρα τους. Και το έργο του Τσέχοφ «Βυσσινόκηπος» αρχίζει.

Στη βίλα Καπαντζή, όπου πλέον στεγάζεται το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης, βρήκε στέγη και η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», η «ανέστια και νομαδική», όπως με πίκρα αυτοχαρακτηρίζεται. Και αυτός ο θαυμάσιος χώρος, ο συνομήλικος με το έργο του Τσέχοφ, γίνεται το φυσικό σκηνικό για να παρουσιαστεί αυτό το «έργο ενός αποχαιρετισμού, ενός τέλους εποχής», άρα έργο απόλυτα επίκαιρο, όπως συμφωνεί και η Έφη Σταμούλη, η οποία ερμηνεύει στο έργο τον ρόλο της Λιούμπα.
«Χάνεται μια τάξη, αλλάζει μια εποχή, αλλά είναι επίκαιρο και για άλλους λόγους. Εμείς, ως Πειραματική, χάνουμε το ‘Αμαλία’, χάνουμε και αυτά που έχασαν όλοι οι Έλληνες στην καθημερινότητά του. Και όσα λένε οι ήρωες του Τσέχοφ ακούγονται τόσο σημερινά, που ίσως αναρωτηθούν οι θεατές εάν τα έχουμε προσθέσει εμείς. Σας διαβεβαιώνω, όχι».
Η φιλοξενία της Πειραματικής από το ΜΙΕΤ είναι δώρο. Δώρο ήταν και η έκτακτη επιχορήγηση που είχε δοθεί στη Σκηνή από το δήμο Θεσσαλονίκης. Τότε τα μέλη της πήραν τη γενναία απόφαση να συνεχίσει την πορεία της.
«Εάν κρατούσαμε το θέατρο, το χρέος θα μεγάλωνε κάθε μήνα. Έτσι την κρατήσαμε ‘άστεγη και νομαδική’, γιατί πιστεύουμε πως θα ήταν μεγαλύτερη η απώλεια εάν σταματούσε εντελώς η λειτουργία της».
Έτσι, μετά την παρουσίαση της «Χρυσής Πόλης» στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό και του έργου «Ευτυχισμένες μέρες» στο «Άνετον», τώρα στο ΜΙΕΤ της Ανάληψης παρουσιάζουν τον «Βυσσινόκηπο», ένα έργο όπου μπλέκεται το γέλιο με τη συγκίνηση καθώς μια οικογένεια ευγενών υποχρεώνεται να την εγκαταλείψει.
«Αυτό που κάνει με τη σκηνοθεσία της η Χριστίνα Χατζηβασιλείου είναι να μην είναι μελαγχολικό το έργο. Ναι μεν η απώλεια είναι ο άξονάς του και άρα έχει μια νοσταλγία, αλλά στο σπίτι ζουν τόσοι άνθρωποι που μιλούν, που γελούν, που κλαίνε».
Μέσα από τη ζωή τους, ο σύγχρονος θεατής θα αντιληφθεί ότι και αυτός, όπως και οι ήρωες του έργου, πολλά θεωρούσε ως αυτονόητα και όπως λέει η Έφη Σταμούλη «δεν προσπάθησαν να κρατήσουν αυτά που έχουν, ενώ και εμείς δεν καταλαβαίναμε τι ερχόταν».

ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ
Πάντως, για όσα θα έρθουν στη ζωή τους, προετοιμάζει η Έφη Σταμούλη τους φοιτητές της στο τμήμα θεάτρου του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου.
«Πιστεύω σ’ αυτή τη γενιά. Έχουν ήδη φάει ένα μεγάλο χαστούκι και θα τελειώσουν τις σπουδές τους τρώγοντας πολλά ακόμη. Άρα, θα βγουν πολύ πιο ατσαλωμένοι».
Σίγουρα η Πειραματική Σκηνή έχει αποδείξει την εκτίμησή της στους νέους, αναθέτοντάς τους σκηνοθεσίες έργων, τα σκηνικά και τα κοστούμια ή σημαντικούς ρόλους στα έργα που ανεβάζει. Έτσι, η Έφη Σταμούλη ως ηθοποιός πρέπει να ακολουθεί τις οδηγίες αυτών τους οποίους δίδαξε. Μια «συνομιλία» σίγουρα ενδιαφέρουσα.
«Είναι κάτι πολύ ωραίο που υπάρχει αυτός ο διάλογος και προσπαθώ και νομίζω πως τα καταφέρνω να είμαι ανοικτή στις παρατηρήσεις τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν λέω τη γνώμη μου εάν αισθανθώ πως κάτι είναι λάθος».
Η σκηνοθεσία είναι της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, τα κοστούμια και η διαρρύθμιση του χώρου της Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα, Ράνιας Υφαντίδου. Παίζουν μαζί με την Έφη Σταμούλη άλλοι 10 ηθοποιοί, παλαιότερα και νεότερα στελέχη της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».