Αντανακλάσεις ευτυχίας

Το κουβάρι της... ευτυχίας μοιάζει μπλεγμένο σε... 28 δωμάτια. Μπορεί η άκρη του μίτου να βρεθεί στο άβατο μιας μικρής σοφίτας; Ή μήπως το σκοτάδι που κρύβεται εκεί θα την «καταπιεί» για πάντα; Αλλά είναι η αληθινή ευτυχία ή απλά μια ελκυστική αντανάκλασή της βγαλμένη σαν από παραμύθι; Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά μπορεί να βρουν οι θεατές μέσα από το έργο της Καρόλ Φρεσέτ «Το κρυφό δωμάτιο», που η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» ανεβάζει σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο «Αμαλία».

Μπορεί το αγαπημένο της παραμύθι να είναι «Η βασιλοπούλα και το μπιζέλι», όμως η ιστορία του «Κυανοπώγωνα» του Περό λειτούργησε ως καμβάς πάνω στον οποίο έβαλε τις προσωπικές της πινελιές η Καρόλ Φρεσέτ, όπως αποκαλύπτει μιλώντας στον «Α»: «Εμπνεύστηκα το έργο σε μια περίοδο της ζωής μου που συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να έχω πολλά, αλλά ήθελα ό,τι δεν είχα. Και έτσι επέστρεψα στο παραμύθι του ''Κυανοπώγωνα'', που μ' ενθουσιάζει. Ξέρετε, τα παραμύθια με απλό τρόπο μιλούν για σπουδαία πράγματα χωρίς συχνά να εξηγούν το γιατί. Ετσι στην ιστορία μου η Γκρέις, μια όμορφη κοπέλα, παντρεύεται ένα σύγχρονο βασιλόπουλο, μένουν σ' ένα σπίτι με 28 δωμάτια, αλλά δεν πρέπει να μπει ποτέ σε μια σοφίτα».

Το «μαύρο» και το «κρυφό»

Στην ερώτηση γιατί τελικά δεν είμαστε ευτυχισμένοι μ' όσα και αν έχουμε η ίδια απαντά: «Ισως η κοπέλα να μην είναι στ' αλήθεια ευτυχισμένη. Νιώθει ότι κάτι λείπει, κάτι που δεν μπορεί καν να εξηγήσει. Οπως όταν μικρή πήγαινε για ύπνο εκεί και ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα ένιωθε ότι κάτι λείπει. Είναι σαν να υπάρχει πολλή ευτυχία, αλλά μόνο στην επιφάνεια. Ευτυχία που, αν ανοίξει η πόρτα και βρεθεί στο σκοτάδι, μπορεί να χαθεί. Και μοιάζει σαν μια συζυγική συμφωνία, σαν τίμημα της ευτυχίας ότι μένουμε έξω από το ''μαύρο''. Είτε αυτό το μαύρο είναι ο βαθύτερος εαυτός μας είτε κάποιο άλλο μυστικό είτε τα απαγορευμένα των σχέσεων». Η Φρεσέτ, πάντως, δέχεται ότι θα μπορούσαμε να δούμε το κρυφό αυτό δωμάτιο μεταφορικά ως μια κοινωνία «όπου ένα μέρος πλουτίζει και θέλει να κρατά μακριά και κρυμμένο εκείνο το σκοτεινό σημείο όπου υπάρχουν αυτοί που πληρώνουν το τίμημα».

«Είμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο», απαντά για την κρίση η Καναδή συγγραφέας και συμπληρώνει: «Η κρίση -αν και πιο έντονη στην Ελλάδα- είναι η ίδια παντού στο δυτικό κόσμο. Τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το τρελό κυνήγι του γρήγορου χρήματος, που μοιάζει εικονικό, μη αληθινό». Πραγματικότητα είναι όμως το επόμενο θεατρικό της που με τίτλο «Σκέφτομαι τον Γιου» αφορά έναν Κινέζο αντιφρονούντα. Η σκηνοθεσία είναι της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, η μετάφραση του Νικηφόρου Παπανδρέου, τα σκηνικά και κοστούμια της Ολγας Χατζηιακώβου, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Μαρία Λαζαρίδου -συνεπιμελείται και τους φωτισμούς με την Κέλλυ Εφραιμίδου. Παίζουν οι Κυριάκος Δανιηλίδης, Αθηνά Ευσταθίου, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαριέττα Σπηλιοπούλου και Έφη Σταμούλη.