Πειραματική Σκηνή της Τέχνης - Το κουράγιο της μητέρας μου

Σαιζόν » 1998-1999 » Το κουράγιο της μητέρας μου

Το κουράγιο της μητέρας μου

Τζορτζ Ταμπόρι

Ο Ταμπόρι οργανώνει ένα περίτεχνο θεατρικό παιχνίδι πάνω στη σχέση αλήθειας και τέχνης, θεάτρου και πραγματικότητας, μνήμης και φαντασίας.

Διανομή

Χρήστος Αρνομάλλης: Ο Γιος

Έφη Σταμούλη: Η Μητέρα

Μένη Κυριάκογλου: Θυρωρίνα, Εισπρακτόρισσα, Θεία Μάρθα

Νίκος Κουμαριάς: Κλάπκα, Πολιτοφύλακας, Θείος Ιούλιος

Στάθης Μαυρόπουλος: Ιγκλόντι, Μυξιάρης, Στρατιώτης

Γιάννης Μόχλας: Γερμανός Αξιωματικός

Νίκος Λύτρας: Κέλεμεν

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Πολίτης
Σύνθεση ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Γεωργιάδου
Οργάνωση δοκιμών: Σοφία Ευτυχιάδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καραδελόγλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Έντονα αυτοβιογραφικό, το έργο περιγράφει μια μέρα από τη ζωή της μητέρας του συγγραφέα. Και συγκεκριμένα μια μέρα του Ιουλίου του 1944, όταν οι ναζί συνέλαβαν την Έλσα Ταμπόρι και την έβαλαν μέσα στο τρένο για το Άουσβιτς – ένα ταξίδι που θα έχει για εκείνην, ως εκ θαύματος, ευτυχή έκβαση. Πολλά χρόνια αργότερα, ο γιος της, δηλαδή ο Τζορτζ Ταμπόρι, προσπαθεί να γράψει αυτή την ιστορία, με βάση τις παιδικές του αναμνήσεις, τις αφηγήσεις που του είχε κάνει η μητέρα του μετά τον πόλεμο, τις δικές του ιστορικές έρευνες, αλλά και με τη βοήθεια της (πεθαμένης πια;) μητέρας του, η οποία παρεμβαίνει κάθε τόσο και τον διορθώνει. Έτσι, η πλοκή διακόπτεται συστηματικά, καθώς περνούμε διαρκώς από το χρόνο της αφήγησης στο χρόνο της δράσης και αντίστροφα.

Στην πραγματικότητα, ο Ταμπόρι οργανώνει ένα περίτεχνο θεατρικό παιχνίδι πάνω στη σχέση αλήθειας και τέχνης, θεάτρου και πραγματικότητας, μνήμης και φαντασίας. Ο συγγραφέας-γιος γράφει, διαβάζει, αναθυμάται, και σε ένα βαθμό –στο όνομα των απαράγραπτων δικαιωμάτων της καλλιτεχνικής δημιουργίας– επινοεί, προσθέτει λεπτομέρειες, «εξωραΐζει». Έτσι, το Κουράγιο της μητέρας μου δεν είναι μόνο μια μαρτυρία σχετικά με την πιο επώδυνη περίοδο του συλλογικού μας παρελθόντος, δεν είναι μόνο μια προσωπική κατάθεση αγάπης, είναι και σπουδή πάνω στην έννοια της θεατρικότητας και πάνω στη διαδικασία της ποιητικής μετουσίωσης της μνήμης.

Όλα αυτά, σε μια ευφυέστατη θεατρική κατασκευή, της οποίας ο τίτλος (Mutters Courage) παίζει σκόπιμα με τον τίτλο του γνωστού έργου του Μπρεχτ (Mutter Courage), σ’ ένα παλλόμενο θεατρικό κείμενο που συνδυάζει τη γνήσια συγκίνηση με το χιούμορ και την αυτοειρωνεία.

Ν. Π.