Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο πατέρας πέθανε. Ένα πρωινό του Νοέμβρη, τον θάβουν, όπως το ζήτησε, στο οικογενειακό κτήμα, στην εξοχή. Έχει καλό καιρό. Είναι έξι. Αδέλφια και αδελφή, εραστές, σύζυγοι. Το πένθος τούς δίνει τη δυνατότητα να ζήσουν, έτσι απομονωμένοι, για λίγες ώρες, κάτω από τον ήλιο που δε λέει να βασιλέψει, στη σκιά του πεθαμένου, κάτω από τα δέντρα, στο σπίτι με τους γνώριμους τοίχους, αυτή τη μοναδική στιγμή όπου κρατάει κανείς την ανάσα του, αυτή την έντονη στιγμή ανάμεσα στην απουσία και την επιστροφή στα πράγματα, ανάμεσα στην έλλειψη και τη ζωή.

ΓΙΑΣΜΙΝΑ ΡΕΖΑ

Να ένα έργο, που ήταν απαραίτητο για μένα να το δουλέψω σ’ ένα θέατρο όπου η ομάδα έχει μεγαλύτερη σημασία από την προσωπική φιλοδοξία. Έργο που όλοι το ζήσαμε, ή αναμφισβήτητα θα το ζήσουμε. Αυτό που όλοι μας ξέρουμε ότι θα μας συμβεί κάποια μέρα, όταν ο πατέρας ή η μητέρα μας θα φύγει από την άμεση ζωή μας και θα μείνουμε μόνοι.

Κάποια στιγμή η ζωή μ’ έφερε και μένα αντιμέτωπο μ’ αυτό το γεγονός, και ήτανε σημαντικό. Μου έδωσε τη δυνατότητα να πω συγγνώμη σ’ έναν πατέρα που δεν ήταν πλέον εδώ. Φοβήθηκα πως ήταν πολύ αργά. Κι όμως όχι. Κατάλαβα πως όταν φεύγει κάποιος για κάπου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να σ’ ακούει και να σε καταλαβαίνει ίσως και καλύτερα από τότε που ήσασταν μαζί. Η μοναξιά που νιώθεις χωρίς τη μάνα και τον πατέρα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως η καταπίεση που νόμιζες ότι σου είχαν επιβάλει δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα μάθημα επιλογής.

Όταν πια είσαι ελεύθερος να ζήσεις όπως εσύ αισθάνεσαι, τα γηρατειά δεν είναι φόβος αλλά μια εποχή που μπορεί να είναι τόσο ωραία, όταν ξέρεις πώς να τη ζήσεις. Νομίζω πως πρόκειται για το έργο που είναι πιο κοντά μου από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είχα ανάγκη να το ανεβάσω, και η παρέα που βρήκα σ’ αυτό το θέατρο έκανε αυτή την ανάγκη μια γιορτή.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ