Εσύ και τα σύννεφά σου,Ερίκ Βεστφάλ

Σαιζόν » 1993-1994 » Εσύ και τα σύννεφά σου

Εσύ και τα σύννεφά σου

Ερίκ Βεστφάλ, 1971

Μια κωμωδία βαθιά ανατρεπτική και συγχρόνως μια τραγωδία εντελώς ασυνήθιστη.

Διανομή

Ερνεστίν: Στέλλα Μιχαηλίδου

Αντέλ: Ελένη Δημοπούλου

Ζομπρόβιτς: Δημήτρης Ναζίρης

Εμπορικός αντιπρόσωπος: Χρήστος Αρνομάλλης

Συντελεστές

Μετάφραση
Λία Βουτσοπούλου
Σκηνοθεσία
Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια
Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική
Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί
Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη
Μένη Κυριάκογλου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ανάμεσα στην ύποπτη βαθύτητα της λογικής και στο εκστατικό παραλήρημα της τρέλας, την αμείλικτη δυναμική της πραγματικότητας και το μεταφυσικό οξυγόνο της αλήθειας, υπάρχει μια άβολη περιοχή, παράξενη. Η περιοχή του Εσύ και τα σύννεφά σου.

Νομίζω πως το έργο αυτό δεν ανήκει σε κανένα είδος. Είναι μοναδικό. Είναι μια κωμωδία βαθιά ανατρεπτική και συγχρόνως μια τραγωδία εντελώς ασυνήθιστη. Η κατασκευή του σχεδόν παραδοσιακή και τα θεατρικά του τερτίπια τόσο απλά που μοιάζουν σημαδεμένα. Οι αναλογίες του εκκεντρικές και το ποιητικό του ύφος τόσο βίαιο που τρομάζει. Το χιούμορ του διαβρωτικό. Η μελαγχολία του αγγίζει την οδύνη του απέραντου. Και η βαρβαρότητά του τόσο φυσική, που θυμίζει τα μικρά παιδιά και τα ζώα.

Η ιστορία του είναι ακραία. Σαν κι αυτές που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Στα «ψιλά». Που τα ξεχνάμε αμέσως. Γιατί αφορούν στους λίγους. Τους ελαττωματικούς. Τις μειονότητες. Τους διαφορετικούς. Αυτούς για τους οποίους «φροντίζει το κράτος». Που αναλαμβάνει για χάρη μας να τους τιμωρήσει. Αιώνες τώρα.

Ο Ερίκ Βεστφάλ αντιμετωπίζει αυτήν την ιδιαίτερη ιστορία με μοντάζ. Την πυκνώνει απότομα και διογκώνει τις ενοχές μας. Το μίγμα του είναι εκρηκτικό. Προκαλεί αμηχανία με την αλήθεια του. Γιατί τρυπάει την αυτοπεποίθηση του ορθολογισμού και τραυματίζει ανεπανόρθωτα την έπαρση της ψυχικής υγείας. Γιατί ανοίγει έναν από τον Μεσαίωνα λησμονημένο διάλογο. Ανάμεσα στη λογική και την τρέλα. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αλήθεια. Ανάμεσα στην εξάρτηση (την οποιαδήποτε, από την ηρωίνη ως τον απελπισμένο έρωτα) και την ελευθερία.

Δεν ξέρω αν με την παράστασή μας θα τα καταφέρουμε να ρίξουμε έστω κι ένα μικρό χρωματιστό βότσαλο σ’ αυτή την άβολη και παράξενη περιοχή. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι το Εσύ και τα σύννεφά σου θα συνεχίσει να αναπτύσσεται μέσα μας, όπως τα μαλλιά και τα νύχια μετά το θάνατο.

ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΒΑΝΟΣ