Από το πρόγραμμα της παράστασης

Όχι, αυτό το έργο δεν μιλάει για την τραγωδία της εποχής μας. Ίσως για τη μελαγχολία της. Απλά και με πολύ χιούμορ. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι μια κωμωδία (όσο και ο Γλάρος του Τσέχωφ), ερωτική, καθημερινή, με κάποιες ιδιαιτερότητες που θυμίζουν σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι.

Μια κωμωδία τόσο ιδιαίτερη, όσο και η μοναξιά των γυναικών που δεν μπορούν ν’ ανθίσουν όταν το πάθος, ο έρωτας και η τρυφερότητα δεν μπορούν να συναντηθούν. Και τόσο χαρακτηριστική, όσο και η θλίψη των αντρών που δεν μπορούν να ανακουφίσουν τον άδειο πόνο που κληρονόμησαν, όπως θα ’λεγε και η Κάρεν Μπλίξεν, από τη «μοναξιά του Αδάμ πριν γεννηθεί η Εύα».

Μια κωμωδία, λοιπόν, που τραβάει απαλά από το κουβάρι της ζωής μια κλωστή. Την πιο ανεκτίμητη βέβαια· την κλωστή του έρωτα.

Το Τρίο σε μι μπεμόλ δεν είναι βουλεβάρτο. Ο εραστής δεν κρύβεται στην ντουλάπα. Ούτε βέβαια είναι Στρίντμπεργκ. Ο γαλαξίας του είναι bémol. Από πρόθεση.

Σπάνια συναντάει κανείς μια τόσο ανοιχτή θεατρική δομή. Είναι ένα άρτιο θεατρικό έργο, διακριτικά κρυμμένο μέσα στους ελλειπτικούς διαλόγους και τις ελάχιστες σκηνικές οδηγίες μιας σεναριακής μορφής. Τυπικά αναγνωρίσιμες δραματικές κορυφώσεις δεν έχει. Η δύναμή του, κατά τη γνώμη μου, έγκειται στο ότι αντιμετωπίζει το κενό και την ερήμωση στη ζωή, αυτήν του Πωλ και της Αντέλ στην προκειμένη περίπτωση, σαν έναν «έξυπνο» χώρο, πυκνό.

ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΒΑΝΟΣ