Μοργκεντάου,Γιώργος Χατζόπουλος

Σαιζόν » 2006-2007 » Μοργκεντάου

Μοργκεντάου

Γιώργος Χατζόπουλος

Σ' ένα διαμέρισμα της οδού Μοργκεντάου, στη Θεσσαλονίκη ξετυλίγονται οι σελίδες μιας ερωτικής ιστορίας. Ένας άντρας και μια γυναίκα βιώνουν το απόγειο και τη φθορά της σχέσης τους σε μια ερωτική φωλιά-παγίδα. Η ερωτική έξαψη, οι ενοχές και οι εκπλήξεις ενός παράνομου love-story, με θέα τον Θερμαϊκό.

Διανομή

Άντρας
Νίκος Κουμαριάς
Γυναίκα
Αλεξάνδρα Καζάζου
Νοικοκυρά
Ελένη Δημοπούλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία
Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-Κοστούμια
Αλεξ. Μπουσουλέγκα
― » ―
Ράνια Υφαντίδου
Πρωτότυπη μουσική
Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική επιμέλεια
Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Video art
Γιάννης Πειραλής
Ηχητικό περιβάλλον
Γιάννης Πειραλής
Βοηθός σκηνοθέτη
Τάσος Αγγελόπουλος
Οργάνωση παραγωγής
Βασίλης Τζαφέρης

Για το έργο

Λένε πως ο χρόνος είναι αμετάκλητος.

Για μένα, στη Μοργκεντάου ο χρόνος και η μνήμη συγχωνεύονται σ’ ένα οδυνηρό παιχνίδι του μυαλού, που επιμένει να ανακαλεί πρόσωπα και γεγονότα και να στοιχειώνει το παρόν, μεταμορφώνοντας το σ’ ένα αδηφάγο «προυστικό» ‘οικοδόμημα αναμνήσεων’.

Ένας άντρας και δύο γυναίκες. Ο έρωτας και ο θάνατος –με τη μορφή του εγκλήματος- βαδίζουν χέρι-χέρι σχηματίζοντας έναν αέναο κύκλο: «Τίποτα δεν ξαναρχίζει απ’ την αρχή. Τίποτα. Απλά, κάνουμε κύκλους», γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος.

Ποια είναι, όμως, η διάσταση των προσώπων στο έργο; Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ΑΝΤΡΑΣ και τι ενώνει τη ΓΥΝΑΙΚΑ με τη ΣΠΙΤΟΝΟΙΚΟΚΥΡΑ; Ποιος είναι εκείνος ο μηχανισμός που μας ωθεί να ξυπνήσουμε τις ερινύες που φωλιάζουν μέσα μας, και γιατί πεισματικά επιμένουμε να τις αποζητούμε ακόμη κι όταν αποκαμωμένοι απ’ την πάλη (εμείς οι ηττημένοι) τους ψιθυρίζουμε «Έξω!»;

«Όταν ο άνθρωπος φτάσει την ευτυχία, τότε δε θα υπάρχει πια χρόνος, γιατί τότε κανείς δε χρειάζεται τίποτα», λέει ο Κυρίλοβ στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι.

Όταν το παρόν μοιάζει αβάσταχτο, τότε το πιο ισχυρό παραισθησιογόνο είναι ο παρελθών χρόνος.

Χριστίνα Χατζηβασιλείου