Πειραματική Σκηνή της Τέχνης - Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Σαιζόν » 2006-2007 » Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Ματέι Βισνιέκ, 2004

Τι γίνεται μετά τον πόλεμο; Οι συνέπειες της αναταραχής στα Βαλκάνια, στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων. Ένα έργο ωμό, σκληρό, και μαζί εξόχως ποιητικό. Μια ποίηση ιδιαίτερη, φτιαγμένη από πόνο, αθωότητα και κυνισμό, δοσμένη με πολύ πρωτότυπα θεατρικά μέσα. Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι μια ιστορία γεμάτη χιούμορ.

Διανομή

Γιος (Βίμπκο): Πρόδρομος Τσινικόρης
Στάνκο: Θανάσης Ζέρβας
Νταβατζής: Θανάσης Ζέρβας
Φράντς: Θανάσης Ζέρβας
Συνοριοφύλακας: Κυριάκος Δανιηλίδης
Τραβεστί: Κυριάκος Δανιηλίδης
Μητέρα: Μένη Κυριάκογλου
Πατέρας: Νίκος Λύτρας
Νέος γείτονας: Στάθης Μαυρόπουλος
Κύριος: Στάθης Μαυρόπουλος
Χαμογελαστός τύπος: Μάριος Μεβουλιώτης
Πράλικ: Μάριος Μεβουλιώτης
Κόρη (Ίντα): Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Μίρκα η τρελή γριά: Νανά Παπαγαβριήλ
Πατρόνα: Ελένη Δημοπούλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα
Κοστούμια: Έρση Βασιλικιώτη
― » ―: Αθανάσιος Κολαλάς
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Γιαγκούλη
Βοηθός σκηνογράφου: Μάρθα Φωκά
Βοηθός ενδυματολόγου: Πένυ Γιαννάκη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα είναι ένα έργο πραγματικά γοητευτικό, που καταφέρνει να συμπυκνώσει την τραγωδία των Βαλκανίων σε μερικές σελίδες. Μια τραγωδία που θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε, σε κάθε μέρος του κόσμου όπου όλα τα όπλα, για διάφορες αιτίες, δεν σταματούν ποτέ.

Η φρίκη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Ένα χιούμορ ουσιαστικό και καταλυτικό, που αναδεικνύει τον παραλογισμό των αιτιών που προκαλούν τη φρίκη.

Είναι γελοίος ο μικροκομπιναδόρος που ξεκινάει να πουλάει ανταλλακτικά αυτοκινήτων εκμεταλλευόμενος τις περιστάσεις, και καταλήγει να εμπορεύεται οστά νεκρών. Γελοίος όσο και επικίνδυνος, φυσικά. Είναι μια πρακτική που έτσι κι αλλιώς, με την ανακήρυξη πλέον του κέρδους σε παγκόσμια θρησκεία, έχει εφαρμογές, πέρα από τα Βαλκάνια και τις συγκεκριμένες συγκυρίες, όπου γης, εκεί όπου βασιλεύει η εμπορευματοποίηση των πάντων. Η επισήμανση της γελοιότητας βοηθάει στην καταπολέμηση του φόβου απέναντι στην οικονομική ισχύ. Κι εδώ θεωρώ πως βρίσκεται η μεγάλη μαστοριά του Ρουμάνου συγγραφέα.

Τολμάει, πάνω στο αρχέτυπο της τραγωδίας των άταφων νεκρών, να δώσει τη διάσταση του γελοίου, στο πρόσωπο του ανερχόμενου Νέου γείτονα ή στις απίθανες θεωρίες της Τραβεστί περί κομμουνισμού, ή στη φοβερή φράση της Πατρόνας που εκμεταλλεύεται άγρια γυναίκες από τις πρώην ανατολικές χώρες και τις εκδίδει στους πάντες: «Εδώ είναι Ευρώπη! Δεν είμαστε ρατσιστές εδώ!».

Με άξονα το ρεαλιστικά τραγικό στοιχείο της αναζήτησης του νεκρού γιου από τους γονείς του, ο συγγραφέας μπαινοβγαίνει με άνεση από τα φανταστικό στο παράλογο, από τη συμβολική σηματοδότηση σε οικείς στιγμές της καθημερινότητας. Τα πρόσωπα του δράματος, η Μάνα και ο Πατέρας που ψάχνουν το νεκρό παιδί τους για να το θάψουν, ζουν και κινούνται μέσα σε μια δίνη ετερόκλητων στοιχείων, που τελικά ενδυναμώνουν το μέγεθος της τραγωδίας. Η ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα στοιχεία, ήταν ο δυσκολότερος στόχος που θέσαμε όλοι μας για την πραγμάτωση αυτής της παράστασης.

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ