Πειραματική Σκηνή της Τέχνης - Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Σαιζόν » 1994-1995 » Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Διανομή

Κωστής Δαμάκης: Δίας, Μνηστήρας, Αλκίνοος, Εύμαιος, Σύντροφος

Ελένη Δημοπούλου: Αθηνά, Σύντροφος

Μένη Κυριάκογλου: Μνηστήρας, Σύντροφος

Στάθης Μαυρόπουλος: Ποσειδώνας, Κύκλωπας, Αίολος, Σύντροφος

Στέλλα Μιχαηλίδου: Πηνελόπη, Ναυσικά, Κίρκη, Σύντροφος

Δημήτρης Σακατζής: Οδυσσέας

Έφη Σταμούλη: Μνηστήρας, Καλυψώ, Αρήτη, Σύντροφος

Λευτέρης Τεκτονίδης: Κιθαρωδός, Τηλέμαχος

Συντελεστές

Κείμενο: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Κόλιν Χάρρις
Σκηνικά: Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθετική επιμέλεια: Νικηφόρος Παπανδρέου
Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Σκηνογραφική επιμέλεια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Τραγούδια: Ζέτα Τραπάτσα
Μουσικές παρεμβάσεις: Λευτέρης Τεκτονίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Με την Οδύσσεια η Πειραματική Σκηνή αναζήτησε μια θεατρική φόρμα που επιτρέπει να αρθεί η διάκριση ανάμεσα στο κοινό των ενηλίκων και το παιδικό κοινό. Το ομηρικό έπος, όπου συνδυάζονται περιπέτεια, ποίηση και στοχασμός, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια τέτοια απόπειρα, καθώς επιδέχεται αναγνώσεις σε διαφορετικά επίπεδα.

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται στοιχεία του παιδικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα γίνεται μια έρευνα των σχέσεων αφήγησης και θεάτρου, με στόχο την ποιητική μεταμόρφωση των κοινών αντικειμένων και την αποδέσμευση της φαντασίας του θεατή.

Θέατρο-παιχνίδι και θέατρο-αφήγημα, η παράσταση χρησιμοποιεί τεχνικές του λαϊκού θεάτρου: άμεση σχέση με το θεατή, αυτοσχεδιασμός, αφηγητές, τραγούδια και πολλά κωμικά στοιχεία. Μέσα από μια διόγκωση των καταστάσεων που θυμίζει κόμικς, με το μοντάζ ακίνητων πλάνων και σκηνών όλο κίνηση, λυρισμού και γκροτέσκου, επιδιώκεται η κατάκτηση μιας αισθητικής της αφέλειας.

Γύρω από ένα πατάρι, που γίνεται άλλοτε το καράβι του Οδυσσέα, άλλοτε το παλάτι της Κίρκης, άλλοτε η σπηλιά του Κύκλωπα κλπ., δέκα ηθοποιοί ταξιδεύουν μέσα στην Οδύσσεια περνώντας αδιάκοπα από την αφήγηση στη δράση και αντίστροφα, χρησιμοποιώντας τα πιο διαφορετικά μέσα της θεατρικής τελετουργίας, παίζοντας ο καθένας πολλά πρόσωπα, δίνοντας το προβάδισμα όχι στην «ψυχολογία» των ηρώων αλλά στην ποιητική δύναμη του μύθου, ενός από τους πιο μεγάλους και πιο γοητευτικούς μύθους της ανθρωπότητας.

Το θέατρο διηγείται μια ιστορία, εκθέτοντας ταυτόχρονα τα μέσα και τα τεχνάσματά του.

Ν. Π.