Πειραματική Σκηνή της Τέχνης

Σαιζόν » 1995-1996 » Δωδέκατη νύχτα

Δωδέκατη νύχτα

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1595-1599

Διανομή

Βιόλα: Έφη Σταμούλη

Πλοίαρχος: Δημήτρης Ναζίρης

Ορσίνο: Νίκος Κουμαριάς

Κούριο: Λευτέρης Τεκτονίδης

Βαλεντίνο: Στάθης Μαυρόπουλος

Σερ Τόμπυ: Νίκος Λύτρας

Μαρία: Ελένη Δημοπούλου - Κυριακή Ματσακίδου

Σερ Άντριου: Γιάννης Μόχλας

Γελωτοποιός: Κωστής Δαμάκης

Ολίβια: Στέλλα Μιχαηλίδου

Ακόλουθος: Μένη Κυριάκογλου

Μαλβόλιο: Άγγελος Παπαδημητρίου

Σεμπάστιαν: Δημήτρης Σακατζής

Αντόνιο: Δημήτρης Ναζίρης

Φάμπιαν: Στάθης Μαυρόπουλος

Αστυνομικός: Λευτέρης Τεκτονίδης

Ιερέας: Στάθης Μαυρόπουλος

Μουσικός: Λευτέρης Τεκτονίδης

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Ολυμπία Σιδερίδου
Οργάνωση δοκιμών: Βίκυ Γεωργιάδου
Οργάνωση παραγωγής: Νατάσα Παπαδημητρίου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Χρησιμοποιώντας, για άλλη μια φορά, τον έρωτα ως καταλύτη, ο ποιητής διερευνά τις πιο απροσδόκητες πλευρές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αμφισβητώντας τους όρους που, υποτίθεται, τη ρυθμίζουν. Αλλοιώνει τα παραδεκτά όρια που διακρίνουν ακόμα και τις πιο αυτονόητες διαφορές, όπως είναι τα φύλα, και μοιάζει να πειραματίζεται θέτοντας ερεθιστικά ερωτήματα για τις μορφές που παίρνουν τα πάθη και τα σκιρτήματα της ψυχής σε υποθετικές καταστάσεις, προτού ακόμα ισχύσουν οι φυσικές επιλογές και οι κοινωνικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα όμως, αυτός ο ανεξάντλητος σε φαντασία και ασυγκράτητος σε τόλμη καλλιτέχνης, αμφισβητεί και τις συμβάσεις που καθόριζαν τη λειτουργία της τέχνης του. Ανατρέποντας διαμορφωμένους κανόνες σύνθεσης και μορφής, δημιουργεί, παρά τα δάνεια και τις οφειλές του, ένα πρωτότυπο και αυτοδύναμο σύμπαν, κατοικημένο από ζωντανά, και γι’ αυτό απρόβλεπτα, πλάσματα, αντιμέτωπα με προβλήματα που εικονίζουν τους κινδύνους και τη ρευστότητα της ανθρώπινης ζωής. Έτσι χτίζει μια χυμώδη, πλούσια σε επινοήματα και εκπλήξεις, «κωμωδία», που ωστόσο δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς τα απαραίτητα εισαγωγικά, αφού σε αυτήν το γέλιο δεν ολοκληρώνεται ως εμπειρία χωρίς το συνοδό δάκρυ, όπως ούτε ο ηλιακός κύκλος συμπληρώνεται χωρίς τη βροχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ