Άλκηστη,Ευριπίδης

Σαιζόν » 1991-1992 » Άλκηστη

Άλκηστη

Ευριπίδης, 438 π.Χ.

Πουθενά αλλού δεν αποκαλύπτεται τόσο έντονα η αντιφατικότητα του Ευριπίδη όσο στο αρχαιότερο από τα σωζόμενα δράματά του, στην Άλκηστη, που σε υποβάλλει σε μια δοκιμασία σκοινοβασίας από οποιαδήποτε σκοπιά και με οποιαδήποτε διάθεση και να την προσεγγίσεις.

Διανομή

Απόλλων: Κώστας Βόμβολος

Θάνατος: Γιώργος Γλάστρας

Θεράπαινα: Έφη Σταμούλη

Άλκηστη: Ελένη Δημοπούλου

Άδμητος: Νίκος Κουμαριάς

Ηρακλής: Δημήτρης Ναζίρης

Φέρης: Χρήστος Αρνομάλλης

Σύζυγός του: Στέλλα Μιχαηλίδου

Δούλος: Νίκος Λύτρας

Χορός: Ρούλα Μανισσάνου, Μένη Κυριάκογλου, Πέτρος Ζηβανός και όλος ο θίασος

Συντελεστές

Μετάφραση
Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία
Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια
Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική
Κώστας Βόμβολος
Κινησιολογία
Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί
Στράτος Κουτράκης
Μουσική διδασκαλία
Αίγλη Χαβά-Βάγια
Βοηθός σκηνοθέτη
Γλυκερία Καλαϊτζή
Βοηθός σκηνογράφου
Δημήτρης Μαρτίδης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Πουθενά αλλού δεν αποκαλύπτεται τόσο έντονα η αντιφατικότητα του Ευριπίδη όσο στο αρχαιότερο από τα σωζόμενα δράματά του, στην Άλκηστη, που σε υποβάλλει σε μια δοκιμασία σκοινοβασίας από οποιαδήποτε σκοπιά και με οποιαδήποτε διάθεση και να την προσεγγίσεις. Αδυνατείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια και να αποφασίσεις, επειδή φαίνεται ότι ο ποιητής συνειδητά προσπάθησε να αλλοιώσει τη λειτουργία στοιχείων που συγκροτούν το έργο και να ακυρώσει την αυστηρότητα συμβάσεων που καθόριζαν στην κλασική Αθήνα τη σύνθεση και την ερμηνεία των δραμάτων. Ενώ δηλαδή το γενικότερο ύφος του έργου, η ευγένεια των προσώπων, η σοβαρότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζονται, το ήθος και η ποιότητα της γλώσσας, το κατατάσσουν ανάμεσα στις τραγωδίες, άλλα στοιχεία, ακόμη και ολόκληρες σκηνές, σε παραπέμπουν αλλού – συγκεκριμένα στο σατυρικό δράμα ή και στην κωμωδία. Έτσι προκύπτει μια σύνθεση πραγματικά ετερόκλητων δραματουργικών επιλογών, που όμοιά της δεν συναντούμε όχι μόνο στα δράματα των δύο άλλων τραγικών αλλά ούτε και στα υπόλοιπα του ίδιου του Ευριπίδη: σκηνές ανοίκειου για την τραγωδία ελαφρού τόνου γειτονεύουν με άλλες όπου ο σπαραγμός είναι αβάσταχτος. […] Το κύριο ζητούμενο είναι η ανεύρεση μιας ισορροπίας τόνων, διαθέσεων και ρυθμών, που θα επιτρέψει –ή ακόμη και θα δικαιολογήσει– τη γειτνίαση ανόμοιων μερών, προσδίδοντας φυσικότητα στη μετάβαση από το ένα στο άλλο, άρα καταργώντας τη στεγανότητα, που θα μπορούσε κανονικά να τα διαχωρίσει. Αυτή η ισορροπία μπορεί, ως ένα σημείο, να εξασφαλισθεί, αν αξιοποιηθούν οι βασικοί άξονες που καθορίζουν τη συνοχή του έργου. Και ένας από αυτούς είναι βέβαια ο θεματικός, ο οποίος, μόλις επιμερισθεί στα συστατικά του, προβάλλει μια σειρά επεισοδίων και καταστάσεων ενός οικείου μύθου: η προσφορά ενός προσώπου να θυσιασθεί για τη σωτηρία ενός ανθρώπου, οι τελευταίες επιθανάτιες ώρες του, που συνοδεύονται από την παράθεση υποθηκών για την αναγνώριση και την αξιοποίηση της θυσίας του, η προετοιμασία της εκφοράς και η ταφή του νεκρού και τέλος η ανάστασή του, που σφραγίζεται με τη σιωπή και την απόστασή του από τα οικεία πρόσωπα – όλα αυτά παραπέμπουν εύλογα στα συμφραζόμενα και τα δρώμενα της Εβδομάδας των Παθών και του Πάσχα. Αυτή η πρώτη δυνατότητα ταύτισης μας οδηγεί, πολύ φυσικά, σε ένα χώρο λίγο πολύ βυζαντινό, που αποτελεί το εικαστικό, μουσικό και δραματικό κλίμα της Εκκλησίας μας. Στα ίδια συμφραζόμενα μπορεί να ενταχθεί τόσο η φυσιογνωμία όσο και η λειτουργία του χορού. Όχι, βέβαια, ότι αυτή η αναγωγή, που υποβάλλεται από το περιεχόμενο του συγκεκριμένου έργου και ευνοεί ορισμένες θεατρικές επιλογές, μπορεί να αποτελέσει λύση για το πρόβλημα της ερμηνείας της τραγωδίας γενικότερα. Ίσως μάλιστα ο αποδοτικότερος τρόπος προσέγγισης θα ήταν να αντιμετωπίζονται τα κατάλοιπα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου όχι ως ένα ομοιογενές σύνολο, που επιδέχεται ενιαίες σκηνικές λύσεις, αλλά ως ένα άθροισμα έργων με ιδιαίτερες απαιτήσεις το καθένα – οπότε πιθανότατα θα προκύψει μια ενδιαφέρουσα συνισταμένη.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 27/11/1992
Θέατρο "Αμαλία"
Η παράσταση επαναλαμβάνεται στη θεατρική σαιζόν 1992-1993 στο θέατρο "Αμαλία". Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 1992. Τον Νίκο Λύτρα αντικαθιστά η Μένη Κυριάκογλου.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Τετάρτη 15/07/1992
Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου (Δημοτικό Θέατρο Κήπου)
Η πρώτη παράσταση της "Άλκηστης" δόθηκε στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου την Τετάρτη 15 Ιουλίου 1992.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 15-07-1992

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1992-1993 (από 27/11/92). Τον Νίκο Λύτρα αντικαθιστά η Μένη Κυριάκογλου.

Η πρώτη παράσταση της "Άλκηστης" δόθηκε στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου (Δημοτικό Θέατρο Κήπου) την Τετάρτη 15 Ιουλίου 1992.

Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης Άλκηστη, Ευριπίδης

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα