Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το σώσε του Μάικλ Φρέιν εντάσσεται στον κύκλο έργων με θέμα το θέατρο, που ανέβασε κατά τη θεατρική περίοδο 2000-2001 η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης». Ο κύκλος άνοιξε το φθινόπωρο του 2000 με το Μετά την πρόβα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 2001 με τον Θεατροποιό του Τόμας Μπέρνχαρντ.

«Ο Μάικλ Φρέιν είναι συγγραφέας με ξεχωριστό ταλέντο, ένας άνθρωπος με απόλυτη και καθαρή λογική, που εντούτοις γοητεύεται από το χάος. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ο Φρέιν υπήρξε πάντα καλύτερος στη δραματοποίηση ιδεών παρά στη δραματοποίηση χαρακτήρων. Αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα του ταλέντου του τον αναδεικνύει και ως τον ιδανικό φαρσέρ, καθώς στα έργα του οι ήρωες υποβιβάζονται στα γρανάζια μιας αμείλικτης και σκληρής μηχανής… Όταν ξεκινάει το έργο, παρακολουθούμε την ολονύχτια γενική δοκιμή ενός θιάσου. Η φάρσα που ανεβάζουν, με τον ερεθιστικό τίτλο Να γδύσουμε τους ντυμένους, είναι άθλια, ο χρόνος κυλάει ανεπανόρθωτα και τα νεύρα όλων έχουν σπάσει. Τα κακόγουστα αστεία, το βέκιο παίξιμο των ηθοποιών και ο παραλογισμός της πλοκής αποτελούν ένα σχόλιο του συγγραφέα πάνω στο είδος των εμπορικών έργων που περιοδεύουν στην επαρχία. Το Να γδύσουμε τους ντυμένους τα έχει όλα: τη συντηρητική οικονόμο, τη χαζούλα ερωμένη που βγάζει τα ρούχα της σε κάθε ευκαιρία, τον σεξομανή μεσίτη, μέχρι και έναν άραβα σεΐχη… Στη δεύτερη πράξη μεταφερόμαστε στα παρασκήνια. Ο Φρέιν μας αποκαλύπτει τι συμβαίνει εκεί κατά τη διάρκεια της παράστασης που σταδιακά οδηγείται στην καταστροφή. Τα μίση ανάμεσα στα μέλη του θιάσου σιγοβράζουν, όλοι καταβάλλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να εμποδίσουν τον βετεράνο ηθοποιό του θιάσου να προσεγγίσει ένα μπουκάλι ουίσκι, ένας από τους πρωταγωνιστές καταλαμβάνεται από κρίση ζήλιας. Ο Φρέιν στο σημείο αυτό κατορθώνει να συνδυάσει με εξαιρετικό τρόπο τη μιμική εξωφρενική δράση των παρασκηνίων με τη φάρσα που συνεχίζει να παίζεται πάνω στη σκηνή. Στην τρίτη πράξη παρακολουθούμε την τελευταία παράσταση της πολυπαθούς περιοδείας, πάλι από μπροστά. Μόνο που τώρα η καταστροφή είναι ολοκληρωτική. Ο θίασος είναι σε πλήρη διάλυση και όλα πηγαίνουν στραβά. Τα άψυχα αντικείμενα του σκηνικού παίρνουν κατά κάποιο τρόπο την εκδίκησή τους από τους αβοήθητους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη».

CHARLES SPENCER