Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος),-

Σαιζόν » 2000-2001 » Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

-

Θέατρο-παιχνίδι και θέατρο-αφήγημα, η παράσταση χρησιμοποιεί τεχνικές του λαϊκού θεάτρου: άμεση σχέση με τον θεατή, αυτοσχεδιασμός, αφηγητές, τραγούδια και πολλά κωμικά στοιχεία.

Διανομή

Γιώργος Δεμερτζής: Ποσειδώνας, Κύκλωπας, Αίολος

Άννα Ελεφάντη: Πηνελόπη, Ναυσικά, Κίρκη

Χρήστος Θεοδωρίδης: Οδυσσέας

Γιάννης Καλαβριανός: Αλκίνοος, Εύμαιος, Δίας

Μαρία Κοσκινά: Καλυψώ, Αρήτη

Άννα Λάκη: Μουσικός

Νανά Παπαγαβριήλ: Αθηνά, κα Αιόλου

Δημήτρης Φοινίτσης: Τηλέμαχος, Ευρύλοχος, Τειρεσίας

Όλοι: Σύντροφοι, Μνηστήρες

Συντελεστές

Κείμενο
Νικηφόρος Παπανδρέου
― » ―
Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθεσία
Κόλιν Χάρρις
Σκηνικά
Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθετική επιμέλεια
Έφη Σταμούλη
Ενδυματολ.επιμέλεια
Ανθή Χρυσοπούλου
Τραγούδια
Ζέτα Τραπάτσα
Μουσικές παρεμβάσεις
Άννα Λάκη
Φωτισμοί
Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής
Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Με την Οδύσσεια η Πειραματική Σκηνή αναζήτησε μια θεατρική φόρμα που επιτρέπει να αρθεί η διάκριση ανάμεσα στο κοινό των ενηλίκων και το παιδικό κοινό. Το ομηρικό έπος, όπου συνδυάζονται περιπέτεια, ποίηση και στοχασμός, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια τέτοια απόπειρα, καθώς επιδέχεται αναγνώσεις σε διαφορετικά επίπεδα. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται στοιχεία του παιδικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα γίνεται μια έρευνα των σχέσεων αφήγησης και θεάτρου, με στόχο την ποιητική μεταμόρφωση των κοινών αντικειμένων και την αποδέσμευση της φαντασίας του θεατή.

Θέατρο-παιχνίδι και θέατρο-αφήγημα, η παράσταση χρησιμοποιεί τεχνικές του λαϊκού θεάτρου: άμεση σχέση με τον θεατή, αυτοσχεδιασμός, αφηγητές, τραγούδια και πολλά κωμικά στοιχεία. Μέσα από μια διόγκωση των καταστάσεων που θυμίζει κόμικς, με το μοντάζ ακίνητων πλάνων και σκηνών όλο κίνηση, λυρισμού και γκροτέσκου, επιδιώκεται η κατάκτηση μιας αισθητικής της αφέλειας.

Γύρω από ένα πατάρι, που γίνεται άλλοτε καράβι του Οδυσσέα, άλλοτε παλάτι της Κίρκης, άλλοτε η σπηλιά του Κύκλωπα κλπ., επτά ηθοποιοί και ένας μουσικός ταξιδεύουν μέσα στην Οδύσσεια, περνώντας αδιάκοπα από την αφήγηση στη δράση και αντίστροφα, χρησιμοποιώντας τα πιο διαφορετικά μέσα της θεατρικής τελετουργίας, παίζοντας ο καθένας πολλά πρόσωπα, δίνοντας το προβάδισμα όχι στην «ψυχολογία» των ηρώων αλλά στην ποιητική δύναμη του μύθου, ενός από τους πιο μεγάλους και πιο γοητευτικούς μύθους της ανθρωπότητας.

Το θέατρο διηγείται μια ιστορία εκθέτοντας ταυτόχρονα τα μέσα και τα τεχνάσματά του.

Ν. Π.