Από το πρόγραμμα της παράστασης

«Θέατρο δωματίου», όπως λέμε «μουσική δωματίου». Παραστάσεις δηλαδή λιτές, στηριγμένες κυρίως στη μουσική της ανθρώπινης φωνής, προορισμένες να παιχτούν σε μικρούς, οικείους χώρους, όχι υποχρεωτικά θεατρικούς.

Η Πειραματική Σκηνή επανέρχεται έτσι σε μια φόρμα πάνω στην οποία έχει δουλέψει και πριν έξι χρόνια, δηλαδή στους δραματικούς μονολόγους, αυτήν την ιδιότυπη ποιητική σύνθεση που έχει καλλιεργήσει συστηματικά μόνον ο Ρίτσος: ένα πρόσωπο που εξομολογείται, ένα άλλο που ακούει, «σκηνικές οδηγίες» (πρόλογος και επίλογος) σε πρόζα. Ανάμεσα σε δυο τέτοιους μονολόγους, ένα «χορικό»: πάλι μια εξομολόγηση, πολυφωνική αυτή τη φορά.

Πέρα από το αναμφισβήτητο κοινωνικό, ψυχολογικό, οντολογικό ενδιαφέρον των κειμένων, το ενδιαφέρον για τους ηθοποιούς, βρίσκεται στις ιδιαιτερότητες αυτής της φόρμας: ο ποιητικός λόγος πρέπει να ζήσει πάνω στη σκηνή, να υπηρετηθεί από τα μέσα του θεάτρου, και ταυτόχρονα να παραμείνει ποιητικός. Σκηνή σχεδόν γυμνή, κίνηση εξαιρετικά λιτή, η φωνή είναι που πρέπει να κάνει ορατές τις εικόνες του κειμένου.

Ν. Π.