Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το θέατρο και ο έρωτας είναι τα δυο μεγάλα θέματα αυτού του έργου. Ο Σαίξπηρ μιλάει εδώ για το θέατρο, για την τέχνη του ηθοποιού: τι σημαίνει παίζω; πώς γίνεται το θέατρο; από πού να ξεκινήσει κανείς; με τι μέσα; Σαν τους μαστόρους του έργου, ξεκινήσαμε κι εμείς απ’ το μηδέν σχεδόν. Αλλά ο Σαίξπηρ μας βεβαιώνει, ακριβώς, ότι ο ηθοποιός είναι το παν, βασιλιάς ενός κόσμου ονείρου και φαντασίας όπου εκφράζονται οι επιθυμίες και οι φαντασιώσεις μας, κάποτε οι κρυμμένες πτυχές του υποσυνειδήτου μας – και μας βεβαιώνει ακόμα ότι αυτός, ο ηθοποιός, με το «εργαλείο» του, το σώμα, την κίνηση, τη φωνή του, την εκφραστικότητά του, είναι ο μόνος κύριος της σκηνής.

Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε ζωή σ’ ένα δάσος χρησιμοποιώντας τρεις «καλόγερους» κι ένα βιολοντσέλο, να δείξουμε μια βασιλική γιορτή χρησιμοποιώντας μερικά χρωματιστά λαμπιόνια, να παραστήσουμε το θέατρο με μια ταμπέλα, πιστεύοντας πως οι ηθοποιοί, ριγμένοι σ’ αυτή την αρένα όπως τ’ αγρίμια του μαγικού σαιξπηρικού δάσους, θα μεταμορφώσουν αυτά τα αντικείμενα με το παίξιμό τους, και κυρίως με τις χειρονομίες τους: άλλοτε αυταρχικές κι άλλοτε παρακλητικές, άλλοτε γεμάτες σημασία κι άλλοτε αμήχανες.

Ίσως άλλωστε αυτή είναι η ουσία της τέχνης του θεάτρου: το φιλόδοξο στοίχημα ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό· ότι μπορούμε να βάλουμε τον ουρανό και τη σελήνη μέσα στον κλειστό χώρο του θεάτρου· να κάνουμε να ζήσει ένας κόσμος φανταστικός, κινητοποιώντας έτσι τη φαντασία του θεατή για να γίνει μέτοχος στο «όνειρο»· να δημιουργήσει έναν κόσμο που είναι διαφορετικός από την πραγματική ζωή αλλά που μας επιτρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτήν· να υπαινιχθούμε το γεγονός ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας όπως αλλάζουμε οι ίδιοι πάνω στη σκηνή.

ΚΟΛΙΝ ΧΑΡΡΙΣ