Σαιζόν » 1991-1992 » Μαρία Νεφέλη
Μαρία Νεφέλη
Με την παράσταση αυτή, διασταύρωση του ποιητικού λόγου και της μουσικής με τα μέσα του θεάτρου, θελήσαμε να αποφύγουμε την εύκολη λύση της ανθολογίας. Γι’ αυτό και δεν σταθήκαμε (μ’ εξαίρεση το εισαγωγικό και το επιλογικό τραγούδι) σε παλαιότερα «κλασικά» ποιήματα· περιοριστήκαμε, προς όφελος μεγαλύτερης, ελπίζουμε, ενότητας ύφους και κλίματος, στη σχετικά πρόσφατη ελυτική παραγωγή.
Διανομή
Αρχική διανομή της παράστασης στη θεατρική σαιζόν 1991-1992 στο θέατρο "Αμαλία" στα 26α «Δημήτρια» (στις 8, 9 & 10 Οκτωβρίου 1991).
Πρόλογος
Ανοίγω το στόμα μου (μουσική Μίκη Θεοδωράκη): Ρούλα Μανισσάνου
Ο μικρός ναυτίλος
Και με φως και με θάνατον
Μιλώ με την υπομονή του δέντρου (μουσική Κώστα Βόμβολου): Γιώργος Γλάστρας
Πού να τα πω νύχτα μες στον αέρα: Ελένη Δημοπούλου
Τώρα που ο νους απαγορεύεται: Μένη Κυριάκογλου
Τι θέλεις τι ζητάς: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μαρία Νεφέλη, αποσπάσματα
μουσική Κώστα Βόμβολου
Μαρία Νεφέλη: Έφη Σταμούλη
Ποιητής: Δημήτρης Ναζίρης
Χορός: Ελένη Δημοπούλου, Μένη Κυριάκογλου, Ρούλα Μανισσάνου
Η άλλη Μαρία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Ο νέος ποιητής: Γιώργος Γλάστρας
Το μονόγραμμα
Το μονόγραμμα: Χρήστος Αρνομάλλης
Τραγουδώντας μεταφράσεις
Eluard / Ελύτης
μουσική Μιχάλη Σιγανίδη
Για να μπορέσω εδώ να ζήσω: Χορωδία
Brecht / Ελύτης / Χατζιδάκις
Τέσσερα τραγούδια από τον Κύκλο με την κιμωλία: Γιώργος Γλάστρας
Lorca / Ελύτης / Θεοδωράκης
Τέσσερα τραγούδια από το Romancero gitano: Ρούλα Μανισσάνου
Υστερόγραφο
Ένα ανέκδοτο τραγούδι του Αργύρη Μπακιρτζή
Η τρελλή ροδιά: Αργύρης Μπακιρτζής και όλος ο θίασος
Η ορχήστρα: Κώστας Βόμβολος (πιάνο, κανονάκι), Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο), Στέλιος Πεντερίδης (κιθάρα), Έλενα Κουμαριά (κρουστά). Στην "Τρελλή ροδιά" συμμετέχουν οι "Χειμερινοί κολυμβητές": Ισίδωρος Παπαδάμου (μπουζούκι) και Γιώργος Ταμκατζόγλου (κιθάρα).
Διανομή στην επανάληψη της παράστασης στη θεατρική σαιζόν 1991-1992 στο θέατρο "Αμαλία" (από 1/4/1992 έως 16/4/1992).
Πρόλογος
Ανοίγω το στόμα μου (μουσική Μίκη Θεοδωράκη): Ρούλα Μανισσάνου
Ο μικρός ναυτίλος
Και με φως και με θάνατον
Τώρα που ο νους απαγορεύεται: Μένη Κυριάκογλου
Τι θέλεις τι ζητάς: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μιλώ με την υπομονή του δέντρου (μουσική Κώστα Βόμβολου): Γιώργος Γλάστρας
Μαρία Νεφέλη, αποσπάσματα
μουσική Κώστα Βόμβολου
Μαρία Νεφέλη: Έφη Σταμούλη
Ποιητής: Δημήτρης Ναζίρης
Χορός: Μένη Κυριάκογλου, Στέλλα Μιχαηλίδου
Η άλλη Μαρία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Ο νέος ποιητής: Γιώργος Γλάστρας
Το μονόγραμμα
Το μονόγραμμα: Χρήστος Αρνομάλλης
Τραγουδώντας μεταφράσεις
Eluard / Ελύτης
μουσική Μιχάλη Σιγανίδη
Για να μπορέσω εδώ να ζήσω: Χορωδία
Brecht / Ελύτης / Χατζιδάκις
Ένα τραγούδι από τον Κύκλο με την κιμωλία: Γιώργος Γλάστρας
Lorca / Ελύτης / Θεοδωράκης
Ένα τραγούδι από το Romancero gitano: Ρούλα Μανισσάνου
Υστερόγραφο
Ένα ανέκδοτο τραγούδι του Αργύρη Μπακιρτζή
Η τρελλή ροδιά: Γιώργος Γλάστρας και όλος ο θίασος
Η ορχήστρα: Κώστας Βόμβολος (πιάνο, κανονάκι, κιθάρα), Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο, μαντολίνο), Έλενα Κουμαριά (κρουστά, κιθάρα).
Συντελεστές
- Σκηνοθεσία
- Νικηφόρος Παπανδρέου
- Σκηνικό τοπίο
- Ρίτσαρντ Άντονυ
- Μουσική
- Κώστας Βόμβολος
- Κινησιολογία
- Στέλλα Μιχαηλίδου
- Φωτισμοί
- Στράτος Κουτράκης
- Ειδικές κατασκευές
- Ολυμπία Σιδερίδου
- Οργάνωση παραγωγής
- Στέργιος Πρώιος
Από το πρόγραμμα της παράστασης
Με την παράσταση αυτή, διασταύρωση του ποιητικού λόγου και της μουσικής με τα μέσα του θεάτρου, θελήσαμε να αποφύγουμε την εύκολη λύση της ανθολογίας. Γι’ αυτό και δεν σταθήκαμε (μ’ εξαίρεση το εισαγωγικό και το επιλογικό τραγούδι) σε παλαιότερα «κλασικά» ποιήματα· περιοριστήκαμε, προς όφελος μεγαλύτερης, ελπίζουμε, ενότητας ύφους και κλίματος, στη σχετικά πρόσφατη ελυτική παραγωγή.
Αρχίζουμε μ’ ένα τραγούδι: «Ανοίγω το στόμα μου», κάτι σαν ουτοπικό στοίχημα των ηθοποιών ότι και μόνη η εκπομπή του ποιητικού λόγου μεταμορφώνει τον κόσμο και μας μεταμορφώνει. Ακολουθούν τρία ποιήματα, αυτοβιογραφικά και απολογιστικά, από τη σειρά «Και με φως και με θάνατον» της συλλογής Ο μικρός ναυτίλος (1985). Άξονας της παράστασης είναι η Μαρία Νεφέλη (1978), που ο ίδιος ο δημιουργός της την αποκαλεί «σκηνικό ποίημα», ένα κείμενο όπου ο Ελύτης, μέσα από τον αδύνατο διάλογο δύο φωνών, δύο φύλων και δύο γενεών, μιλάει με συγκρατημένη απόγνωση για τον σύγχρονο κόσμο. Η αντίστροφη αυτή διαδρομή κλείνει με το Μονόγραμμα (1971), ένα από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν στη γλώσσα μας. Τέλος, ο τραγουδιστικός επίλογος αφιερώνεται στη συνάντηση του Ελύτη με μεγάλους ξένους ποιητές.
Η σκηνογραφία δεν αναπαριστά τίποτα το συγκεκριμένο και σίγουρα δεν αποτελεί εικονογράφηση του κόσμου των ποιημάτων. Είναι μια μη ρεαλιστική συνάντηση ετερόκλητων ρεαλιστικών στοιχείων, που συνθέτουν ένα φανταστικό τοπίο, μια εικαστική αίσθηση, που έχει ίσως τη μακρινή της αφετηρία στο στίχο «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα».
Σ’ ολόκληρη την παράσταση ο ρόλος της μουσικής είναι καθοριστικός· δεν θα είχαμε αποπειραθεί αυτό το εγχείρημα χωρίς τη συνενοχή του Κώστα Βόμβολου.
Ν. Π.
Επαναλήψεις
| Τετάρτη 1/4/1992 |
Θέατρο "Αμαλία"Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 1991. Η παράσταση επαναλαμβάνεται κατά τη διάρκεια της ίδιας θεατρικής σαιζόν 1991-1992 στο Θέατρο "Αμαλία" από την Τετάρτη 1 Απριλίου 1992 και συνεχίστηκε έως την Πέμτη 16 Απριλίου 1992. |
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 09-11-1991
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στην ίδια θεατρική σαιζόν 1991-1992 (από 1/4/1992).
Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 26α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το θεατρικό-μουσικό αναλόγιο "Μαρία Νεφέλη", που παρουσιάστηκε στο θέατρο "Αμαλία". Oι παραστάσεις δόθηκαν στις 8, 9 & 10 Οκτωβρίου 1991. Στη συνέχεια, η παράσταση ανεβάστηκε στο θέατρο "Αμαλία" από τη 1 έως τις 16 Απριλίου 1992.
