Πειραματική Σκηνή της Τέχνης

Σαιζόν » 2001-2002 » Το φράγμα

Το φράγμα

Κόνορ Μακφέρσον, 1997

Πέντε άνθρωποι κλεισμένοι σε μια παμπ στην ερημιά, μακριά απ’ την κίνηση, τα φώτα, τον θόρυβο της οποιασδήποτε – μεγάλης ή μικρής – πόλης, χωρίς την απατηλή συντροφιά της τηλεόρασης, απλώς περνάνε τα βράδια τους.

Διανομή

Τζακ: Νίκος Λύτρας
Τζιμ: Στάθης Mαυρόπουλος
Μπρένταν: Γιάννης Μόχλας
Φίνμπαρ: Δημήτρης Ναζίρης
Βάλερι: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Ναζίρης
― » ―: Έφη Σταμούλη
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Βοηθός σκηνογράφου: Χριστίνα Σαλταπίδα
― » ―: Σάκης Κολαλάς
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Για να πιουν μερικές μπίρες και να ανταλλάξουν λίγες κουβέντες. Για τον αέρα που φυσάει – βοριάς ή δυτικός – για το αν κατέβηκαν στην πόλη για δουλειές, για κάποιο στοιχηματάκι που έπαιξαν στον ιππόδρομο. Κουβέντες άσχετες και χιλιοειπωμένες, που μέσα στην ησυχία αποκτούν τη δική τους βαρύτητα. Επειδή λέγονται ακριβώς για να ξορκίσουν την ησυχία και τη μοναξιά.

Μόνο που, όσο προχωράει η νύχτα, και με τη βοήθεια του αλκοόλ, οι μικρές ασήμαντες φράσεις απλώνονται και γίνονται ιστορίες.

Το αρχέτυπο του «παραμυθά» κάνει έναν κύκλο, με τους ήρωες – εκτός απ’ το νεαρό μπάρμαν – να διηγούνται ο καθένας τη δική του ιστορία τρόμου.

Η σύγκρουση με το μεταφυσικό δείχνει να κρατάει το ενδιαφέρον για τη ζωή και να την κάνει υποφερτή ως το άλλο βράδυ που, όπως φαίνεται, θα ξαναγίνει η συνάντηση της παρέας για μερικά ποτηράκια και λίγη κουβεντούλα.

Βέβαια, αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, έρχεται μια ανατροπή από την «ξένη» Βάλερι.

Η Βάλερι, αν και μόλις έχει γνωρίσει τους υπόλοιπους, νιώθει άνετα που μοιράζεται μαζί τους τη μοναξιά και την αγωνία τους για τα μυστήρια της ύπαρξης, και αποφασίζει να διηγηθεί τη δική της ιστορία.

Πέντε άνθρωποι «τα βρίσκουν» μεταξύ τους με την αφήγηση, έχοντας τη σιγουριά ότι κάποιος τους ακούει.

Λένε ότι με τους Ιρλανδούς έχουμε, ως λαός, κοινά σημεία. Γι’ αυτό αγαπάμε τους Ιρλανδούς συγγραφείς.

Βέβαια η Ιρλανδία είναι γεμάτη θρύλους και φαντάσματα, που δύσκολα τα τοποθετεί κανείς κάτω από τον λαμπερό μας ήλιο.

Ή μήπως αν βγούμε μια βόλτα έξω από τις μεγάλες πόλεις, θα βρούμε αντίστοιχα καφενεία, όπου κάποιοι, μαζεύονται το απόβραδο για μια μπίρα και προσπαθούν να ξορκίσουν την ησυχία και τη μοναξιά τους με ιστορίες για φαντάσματα; (Εάν δεν έχει ματς στην τηλεόραση, βέβαια…).

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ