Πειραματική Σκηνή της Τέχνης - Η ΦόνισσαΗ επανένωση της Βόρειας με τη Νότια ΚορέαΤο τέλος του παιχνιδιούΟδύσσεια-Ε΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)Η βασίλισσα της ομορφιάςΚαληνύχτα κύριε Αρκούδε(Δεν) είμαι Προ*Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίαςΝτόμπρε Ντεν-Β΄Ντόμπρε ΝτενΒυσσινόκηποςΕυτυχισμένες μέρεςΜε χτύπησε στις 2.45Η ιστορία του Βίκτωρα και της ΜαρίαςΗ Χρυσή πόληΠανικός στα παρασκήνιαΟλεάνναΤο νερό της ζωήςΚάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθοράΤο κρυφό δωμάτιοΣε μια κόλλα χαρτίΟ Μικρός ΠρίγκιπαςΗ Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μαςΕρωτικό συμπόσιοΚυμβελίνοςΘα σε πάρει ο δρόμοςΗ σονάτα του σεληνόφωτοςΤο έξυπνο πουλίDracula in Far WestΣτην εξοχήΜέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρεςΟι έμποροιΤα σαράντα κλειδιάΑπόψε τρώμε στης ΙοκάστηςΜόλλυ ΣουήνυΘεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωποΟ γυάλινος κόσμοςΤο όνειρο του Pο-Β΄ΜοργκεντάουΗ λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσαΒρικόλακεςΣήμερα ούτε ΆμλετΟικογενειακό δίκαιοΠοιος είναι δίπλα μου;Ο άγνωστος εχθρόςΜετά τη βροχήΤζιτζιμιτζιχοτζιριάΆντρες σε κρίσηΔάφνες και πικροδάφνεςΈνα φως για κάθε σκοτάδιΗ νίκηΌνειρο καλοκαιρινής νύχτας-Γ΄Ο έμπορος της Βενετίας Εργαζόμενα κορίτσιαΟ κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο ΜάττιΤο παιδίΟικογένεια ΝώεΟ γλάροςΕκκλησιάζουσες-Β΄Εγκλήματα καρδιάςΤο φράγμαΠερπατώ εις το δάσος-Β΄Ο θεατροποιόςΤο σώσεΜετά την πρόβαΟδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)Με δύναμη από την ΚηφισιάΠεριμένοντας τον Γκοντό-Β΄Κόκκινες μύτεςΒιεννέζικο τανγκόΗ Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά τηςΠερικλής, ο πρίγκηπας της ΤύρουΟι φασουλήδες του ΚατσιπόραΤο κουράγιο της μητέρας μουΗ κεφαλήΧορεύοντας στη ΛούνασαΗ Κυράνη του δάσουςΗ τελευταία πράξηΗ γυναίκα του ΚανδαύληΤο όνειρο του ΡοΟι τρεις αδελφέςΑισώπου μύθοι και παραμύθια της ΑνατολήςΤο δέντρο των ΤροπικώνΣτη χώρα Ίψεν...και ΙουλιέταΔωδέκατη νύχταΤο νεκρό σπίτιΚονσέρτο ΤζίλιΜη σκοτώνεις τη μαμάΓια της πατρίδας το καλόΟδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)ΊωνΣε στενό οικογενειακό κύκλοΦωνές κι οράματαΕσύ και τα σύννεφά σουΟ δρόμος περνά απο μέσαΤίτα-ΛουΤρίο σε μι μπεμόλΠερπατώ εις το δάσοςΆλκηστη

Σαιζόν » 2018-2019 » Η Φόνισσα

Η Φόνισσα

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1903

Έναν αιώνα μετά από την πρώτη δημοσίευση της Φόνισσας, το 1903 στο περιοδικό Παναθήναια, το κορυφαίο έργο του Παπαδιαμάντη εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον, χάρη στην πολυπλοκότητά του και το ανεξάντλητο των αναγνώσεων και των ερμηνειών του. Στην πολυπλοκότητα της εμβληματικής ηρωίδας του Παπαδιαμάντη εστιάζει και η παράσταση, μια παράσταση με πέντε γυναίκες επί σκηνής που προσπαθούν να κατανοήσουν τα πολλαπλά πρόσωπα της αινιγματικής Φραγκογιαννούς. Θύτης ή θύμα; Υποκείμενο εγκλήματος ή αντικείμενο καταπίεσης;

«Κανέν πράγμα δεν είναι ακριβώς ό,τι φαίνεται, αλλά παν άλλο – μάλλον το εναντίον.»

Διανομή

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Βούλγαρη, Έλσα Καρακασίδου, Ζωή Λαζαριώτου, Αρετή Πολυμενίδη. Στον ρόλο της Φόνισσας η Έφη Σταμούλη.

Συντελεστές

Δραματουρ. επεξεργασ.: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Πάνος Δεληνικόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Μουσική επιμέλεια: Πάνος Δεληνικόπουλος
Κίνηση: Σοφία Παπανικάνδρου
Φωτισμοί: Αθηνά Μπανάβα
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Τσιριγώτη
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 04-05-2019

Διάρκεια παράστασης: 80’. Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό | 12€ άνω των 65 | 10€ φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ | 10€ γενική είσοδος κάθε Τρίτη | ατέλειες κάθε Δευτέρα & Παρασκευή (με σειρά προτεραιότητας). Προπώληση εισιτηρίων: VIVA.GR. Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 854 333.

Πρόγραμμα

Σάββατο 4/5/2019: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 5/5/2019: 8.00 μ.μ.
Δευτέρα 6/5/2019: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 7/5/2019: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 10/5/2019: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 11/5/2019: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 12/5/2019: 8.00 μ.μ.
Δευτέρα 13/5/2019: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 14/5/2019: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 17/5/2019: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 18/5/2019: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 19/5/2019: 8.00 μ.μ.
Δευτέρα 20/5/2019: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 21/5/2019: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 24/5/2019: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 25/5/2019: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 26/5/2019: 8.00 μ.μ.
Δευτέρα 27/5/2019: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 28/5/2019: 9.30 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2017-2018 » Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Ζοέλ Πομμερά

Το έργο αποτελείται από σύντομες σκηνές παλλόμενης ζωής, ένα πολυφωνικό σχόλιο πάνω στην έννοια της αγάπης. Κάτω από τον παράξενο τίτλο του κρύβονται στιγμιότυπα από τις σχέσεις των ανθρώπων, ιστορίες έρωτα και χωρισμού, που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ, για το αδιέξοδο της αγάπης.

Είναι τελικά ουτοπία η ερωτική αρμονία, η αγάπη είναι τόσο ανέφικτη όσο υπαινίσσεται ειρωνικά ο τίτλος; Και ποιον από τους ήρωες του έργου, αυτούς τους κωμικοτραγικούς πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, να πιστέψουμε; Αυτόν που λέει: «Μα δεν υπάρχει αγάπη, είναι μια επινόηση, ένα παιχνίδι του μυαλού, ένα είδος αρρώστιας»; Ή εκείνον που βεβαιώνει: «Μα όχι, ήταν τέλεια όταν γνωριστήκαμε, ήταν σαν να είμασταν δύο μισά που είχαν χαθεί και ξαναβρέθηκαν, ήταν σα γιορτή»;

Επτά ηθοποιοί, παίζοντας ο καθένας πολλούς ρόλους, προσπαθούν να απαντήσουν στο αναπάντητο ερώτημα: Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη; Σύγχρονες παραλλαγές πάνω σ’ ένα αιώνιο θέμα, οι σκηνές του Πομμερά ταλαντεύονται ανάμεσα στην προσδοκία και τη διάψευση, τον κυνισμό και το λυρισμό, το δράμα και την κωμωδία.

Διανομή

Παίζουν: Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Ζωή Λαζαριώτου, Δημήτρης Ναζίρης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Πέτρος Παπαζήσης, Αρετή Πολυμενίδου.

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Φωτισμοί: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Δάγκαλης
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Σοφία Τσιριγώτη

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 13-04-2018

Οι παραστάσεις δίνονται στο Θέατρο Τ. Ώρες παραστάσεων: Παρασκευή-Σάββατο 9.30 μ.μ. & Κυριακή 8 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 13 € & 10 € (φοιτητικό, ανέργων, μειωμένο). Ατέλειες: Κάθε Παρασκευή (κατά προτεραιότητα) Προπώληση: μέσω Viva.gr. Τηλεφωνικές κρατήσεις θέσεων: 2310 854333

Πρόγραμμα

Παρασκευή 13/4/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 14/4/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 15/4/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 20/4/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 21/4/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 22/4/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 27/4/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 28/4/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 29/4/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 4/5/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 5/5/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 6/5/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 11/5/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 12/5/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 13/5/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 18/5/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 19/5/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 20/5/2018: 8 μ.μ.
Παρασκευή 25/5/2018: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 26/5/2018: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 27/5/2018: 8 μ.μ.

Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα, Ζοέλ Πομμερά

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2016-2017 » Το τέλος του παιχνιδιού

Το τέλος του παιχνιδιού

Σάμουελ Μπέκετ

Στο εμβληματικό έργο του κορυφαίου δραματουργού, ο Χαμ, ένας ανάπηρος αφέντης και εξουσιαστής, ζει το δικό του τέλος του κόσμου. Με μόνη συντροφιά τον υπηρέτη του Κλοβ και τους δύο γέρους γονείς του, που ζουν μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες, ο ήρωας του Μπέκετ προσπαθεί να διαχειριστεί την κωμωδία και την τραγωδία της ίδιας της ζωής. Απαιτεί υπακοή, και καθώς είναι ανήμπορος να την επιβάλει, επικαλείται διαρκώς ανούσιες ανάγκες και επινοεί μικρά και μεγάλα προβλήματα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να περιορίσει τη μοναξιά του και να δώσει κάποιο νόημα στη ζωή του. «Συνεχίζουμε», αυτή είναι η φράση που τον χαρακτηρίζει. Γιατί ακόμα κι όταν όλα γύρω μας έχουν καταρρεύσει, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο τέλος του κόσμου, εμείς συνεχίζουμε. Με το υπόγειο όσο και ανελέητο χιούμορ του ο Μπέκετ καταγράφει στο «Τέλος του παιχνιδιού» όλον τον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και την απόλυτη ανάγκη της επαφής με τους άλλους.

Είναι η τέταρτη φορά που η Πειραματική Σκηνή ανεβάζει Μπέκετ, έπειτα από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (1981 και 2000) του Νίκου Χουρμουζιάδη και τις «Ευτυχισμένες μέρες» (2013) της Δήμητρας Χουμέτη, ενώ στον Μπέκετ είναι αφιερωμένα δύο τεύχη του περιοδικού «Θεατρικά Τετράδια» (τχ. 5 και 35).

Διανομή

Χαμ: Δημήτρης Ναζίρης
Κλοβ: Έφη Σταμούλη
Νελ: Σοφία Μαρία Βούλγαρη
Ναγκ: Γιώργος Φράγκογλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος
Ηχητικό περιβάλλον: Στέργιος Τσίλιος

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 12-05-2017

Οι παραστάσεις δίνονται στο Θέατρο Τ. Ώρες παραστάσεων: Δευτέρα-Τρίτη-Παρασκευή-Σάββατο 9.30 μ.μ. & Κυριακή 8 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 12 € & 8 € (φοιτητικό, ανέργων, μειωμένο). Προπώληση: μέσω Viva.gr. Τηλεφωνικές κρατήσεις θέσεων: 2310 854333

Πρόγραμμα

Παρασκευή 12/5/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 13/5/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 14/5/2017: 8 μ.μ.
Δευτέρα 15/5/2017: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 16/5/2017: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 19/5/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 20/5/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 21/5/2017: 8 μ.μ.
Δευτέρα 22/5/2017: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 23/5/2017: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 26/5/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 27/5/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 28/5/2017: 8 μ.μ.
Δευτέρα 29/5/2017: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 30/5/2017: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 2/6/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 3/6/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 4/6/2017: 8 μ.μ.
Δευτέρα 5/6/2017: 9.30 μ.μ.
Τρίτη 6/6/2017: 9.30 μ.μ.
Παρασκευή 9/6/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 10/6/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 11/6/2017: 8 μ.μ.
Σάββατο 30/9/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 1/10/2017: 7 μ.μ.
Δευτέρα 2/10/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 7/10/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 8/10/2017: 7 μ.μ.
Δευτέρα 9/10/2017: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 14/10/2017: 9.30 μ.μ.
Κυριακή 15/10/2017: 7 μ.μ.
Δευτέρα 16/10/2017: 9.30 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2015-2016 » Οδύσσεια-Ε΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Οδύσσεια-Ε΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Το έργο, που είχε ανεβάσει η Πειραματική Σκηνή και στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία και με εμφανίσεις στο εξωτερικό, δεν είναι μια «διασκευή» της «Οδύσσειας»σε θεατρικό έργο, αλλά το «ταξίδι» ενός θιάσου μέσα στο ομηρικό έπος. Η παράσταση ακολουθεί, όσο αυτό είναι δυνατόν, το ομηρικό κείμενο, τα επεισόδια γίνονται θέατρο καθώς αναδύονται μέσα από την αφήγηση του μύθου.

Η παράσταση δεν φέρνει μόνο τα παιδιά σε επαφή με έναν από τους γοητευτικότερους μύθους της ανθρωπότητας και με ένα μεγάλο ποιητικό κείμενο, αλλά ταυτόχρονα τα εξοικειώνει με τους κώδικες της θεατρικής γλώσσας, δεδομένου ότι είναι μια σπουδή πάνω στη θεατρικότητα, με στοιχεία που παραπέμπουν στις τεχνικές του θεατρικού παιχνιδιού και της δραματοποίησης του αφηγηματικού λόγου. Και όλα αυτά σε ένα θέαμα διασκεδαστικό, ευφάνταστο, γεμάτο εκπλήξεις, με πολλά κωμικά στοιχεία και ζωντανή μουσική. Για όλους αυτούς τους λόγους προσφέρεται πραγματικά για θεατές όλων των ηλικιών.

Το ταξίδι του Οδυσσέα

Το ταξίδι είναι πάντα μια επιστροφή μέσα μας. Το ίδιο συμβαίνει και με το ταξίδι του Οδυσσέα. Πολλοί πειρασμοί θα βρεθούν μπροστά του: η λήθη στη χώρα των Λωτοφάγων, ο αισθησιασμός στο παλάτι της Κίρκης, η αθανασία στο νησί της Καλυψώς, κλπ. Αλλά κάθε φορά αντιστέκεται στον πειρασμό, δεν θα αφεθεί σε κανένα από τα όνειρά του, ούτε καν στο τελευταίο, όταν θα βρεθεί στην κατάσταση ενός τρωτού γυμνού παιδιού, με την τύχη του στα χέρια της Ναυσικάς, και θα τον δεχτούν οι μακάριοι Φαίακες, ένας λαός που αγαπάει την ισορροπία, που ξέρει να οργανώνει την ευτυχία. Κι αυτόν τον πειρασμό του επίγειου παραδείσου, ο Οδυσσέας θα τον αρνηθεί. Σε καμιά στιγμή του ταξιδιού δεν ξεχνάει τη βαθύτερη επιδίωξή του: την επιστροφή στην πατρίδα.

Η Τροία και η Ιθάκη μακραίνουν μέσα στην αυγή της ιστορίας, αλλά ο Οδυσσέας ξαναγεννιέται αδιάκοπα, διατρέχει τη ζωή, όπως όλοι μας πρέπει να ολοκληρώσουμε τη δική μας: μόνοι, αλλά στηρίζοντας ο ένας τον άλλο μέσα από τις συλλογικές τελετουργίες που είναι τα δείπνα και τα παιχνίδια. Κι ανάμεσά μας αυτοί οι δύο δεσμοί –η φωνή και το σώμα – για να ανταλλάξουμε τα όνειρά μας, για να μεταδώσουμε την πραγματικότητά μας. Φωνή και σώμα, το υλικό του θεάτρου.

Μικροί και μεγάλοι, ηθοποιοί και θεατές, συγκεντρωνόμαστε χάρη σ’ αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος που είναι το έργο του Ομήρου, ποιητικό ξεπέταγμα της παιδικής ηλικίας του ανθρώπου. Ας ξεκινήσουμε μαζί του γι’ αυτό το ομαδικό ταξίδι που είναι η θεατρική παράσταση.

Η παράσταση

Με την «Οδύσσεια» αναζητήθηκε μια θεατρική φόρμα που να μπορεί να απευθυνθεί σε θεατές κάθε ηλικίας. Το ομηρικό έπος, με την ποικιλία των στοιχείων που περιλαμβάνει, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια τέτοια απόπειρα, καθώς επιδέχεται αναγνώσεις σε διαφορετικά επίπεδα. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται στοιχεία του παιδικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα γίνεται μια έρευνα των σχέσεων αφήγησης και θεάτρου, με στόχο την ποιητική μεταμόρφωση των κοινών αντικειμένων και την αποδέσμευση της φαντασίας του θεατή.

Θέατρο-παιχνίδι και θέατρο-αφήγημα, η παράσταση χρησιμοποιεί τεχνικές του λαϊκού θεάτρου: άμεση σχέση με το θεατή, αυτοσχεδιασμός, αφηγητές, τραγούδια και πολλά κωμικά στοιχεία. Μέσα από μια διόγκωση των καταστάσεων που θυμίζει κόμικς, με το μοντάζ ακίνητων πλάνων και σκηνών όλο κίνηση, λυρισμού και γκροτέσκου, επιδιώκεται η κατάκτηση μιας αισθητικής της αφέλειας.

Γύρω από ένα πατάρι, που γίνεται άλλοτε το καράβι του Οδυσσέα, άλλοτε το παλάτι της Κίρκης, άλλοτε η σπηλιά του Κύκλωπα κλπ., οκτώ ηθοποιοί ταξιδεύουν μέσα στην «Οδύσσεια», περνώντας αδιάκοπα από την αφήγηση στη δράση και αντίστροφα, χρησιμοποιώντας τα πιο διαφορετικά μέσα της σκηνικής τελετουργίας, παίζοντας ο καθένας πολλά πρόσωπα, δίνοντας το προβάδισμα όχι στην «ψυχολογία» των ηρώων αλλά στην ποιητική δύναμη του μύθου, ενός από τους πιο μεγάλους και πιο γοητευτικούς μύθους της ανθρωπότητας.

Το θέατρο διηγείται μια συναρπαστική ιστορία, εκθέτοντας ταυτόχρονα τα μέσα και τα τεχνάσματά του.

Διανομή

Συμμετέχουν, ερμηνεύοντας ο καθένας πολλούς ρόλους, οι ηθοποιοί: Σοφία Βούλγαρη, Σαββίνα Γεωργίου, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Έλσα Καραγιώργου, Γιάννης Μαστρογιάννης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Κωστής Ραμπαβίλας.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κόλιν Χάρρις
Δραματουρ. επεξεργασ.: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Έφη Σταμούλη
Σκηνικά: Κόλιν Χάρρις
Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Τραγούδια: Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
Μουσικές παρεμβάσεις: Γιάννης Μαστρογιάννης
Κινησιολογική επιμ.: Άσπα Φούτση
Φωτισμοί: Μαρία Λαζαρίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 03-10-2015

Το έργο παρουσιάζεται σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης στο Θέατρο «Άνετον». Κράτηση θέσεων το πρωί 10-2: τις καθημερινές στο 2310.860708, τις Κυριακές στο 2310.869869. Εισιτήριο: 10 ευρώ.

Πρόγραμμα

Σάββατο 3/10/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 4/10/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 11/10/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 18/10/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 25/10/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 1/11/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 8/11/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 15/11/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 22/11/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 29/11/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 6/12/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 13/12/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 20/12/2015: 11.30 π.μ.
Κυριακή 27/12/2015: 11.30 π.μ.

Οδύσσεια-Ε΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος), -

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2015-2016 » Η βασίλισσα της ομορφιάς

Η βασίλισσα της ομορφιάς

Μάρτιν Μακ Ντόνα

Το έργο εκτυλίσσεται σε μια αγροτική περιοχή της Ιρλανδίας, με κεντρικό θέμα την επικίνδυνη σχέση ανάμεσα σε μια αυταρχική ηλικιωμένη μάνα και την κόρη της που τη φροντίζει, μια σχέση εξάρτησης που γίνεται αφόρητηόταν για την κόρη παρουσιάζεται η τελευταία ευκαιρία να αγαπήσει, γεγονός που για τη μάνα σημαίνει την ανεπιθύμητη προοπτική του γηροκομείου. Ανάμεσα στις δύο γυναίκες, που μια ζωή αλληλοσπαράσσονται, η ένταση κορυφώνεται όταν εμφανίζεται ο αμήχανος υποψήφιος εραστής της κόρης, που θα μπορούσε να τη σώσει παίρνοντάς την μακριά, και ο αθυρόστομος νεαρός αδελφός του, που παίζει ένα ρόλο καταλύτη. Η ακραία γραφή, το έντονο σασπένς, οι ανατροπές και το διαβρωτικό χιούμορ μετατρέπουν αυτήν την οικογενειακή τραγωδία σε μαύρη κωμωδία.

Ο Μάρτιν Μακ Ντόνα έγινε στα 26 του χρόνια διάσημος μ’ αυτό το έργο, το πρώτο του, που ανεβάστηκε το 1996, αρχικά στην Ιρλανδία και ένα μήνα μετά στο Ρόαγιαλ Κορτ Θήατερ του Λονδίνου. Συνέχισε να γράφει για το θέατρο, πάντα αναζητώντας υλικό στις παιδικές του αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στην πατρίδα των γονιών του, την ιρλανδική επαρχία Γκάλγουεϊ, και δίνοντας έργα που ανεβάστηκαν σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα σκηνοθετεί για τον κινηματογράφο (Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 2006).

Μερικά από τα έργα του, όπως ο «Πουπουλένιος», ο «Υπολοχαγός του Ίνισμορ», το «Μοναξιά στην άγρια Δύση» και η «Βασίλισσα της ομορφιάς», έχουν παιχτεί με μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα.

Διανομή

Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Σοφία Βούλγαρη, Γιώργος Δημητριάδης, Κωστής Ραμπαβίλας και Έφη Σταμούλη.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου
Ηχητική επιμέλεια: Φίλιππος Θεοχαρίδης
Επιμέλεια φωτισμών: Μαρία Λαζαρίδου

Επαναλήψεις

Σάββατο 10/10/2015

Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015. Η παράσταση επαναλαμβάνεται την επόμενη θεατρική σαιζόν 2015-2016 στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη». Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015 έως την Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 05-03-2015

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2015-2016 (από 10/10/2015) στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη».

Οι παραστάσεις δίνονται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη». Ώρες παραστάσεων: από Τετάρτη ως Σάββατο στις 9 μ.μ., Κυριακή στις 7 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 12 (εκπτωτικό), 10 (φοιτητικό & κάρτα ανεργίας). Λαϊκές παραστάσεις (Τετάρτη & Πέμπτη): γενική είσοδος 10 ευρώ, μειωμένο 8 ευρώ. Το ταμείο του θεάτρου (2310.458591) λειτουργεί τις καθημερινές 6-9 και τις Κυριακές 5-8. Τηλεφωνικές κρατήσεις: 10-2 το πρωί: 2310.860708, 6-9 το απόγευμα: 2310.458591.

Πρόγραμμα

Πέμπτη 5/3/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 6/3/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 7/3/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 8/3/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 11/3/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 12/3/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 13/3/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 14/3/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 15/3/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 18/3: Το θέατρο αργεί
Πέμπτη 19/3/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 20/3/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 21/3/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 22/3/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 25/3/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 26/3/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 27/3/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 28/3/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 29/3/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 1/4/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 2/4/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 3/4/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 4/4/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 5/4/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 15/4/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 16/4/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 17/4/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 18/4/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 19/4/2015: 7 μ.μ.
Σάββατο 10/10/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 11/10/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 14/10/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 15/10/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 16/10/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 17/10/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 18/10/2015: 7 μ.μ.
Τετάρτη 21/10/2015: 9 μ.μ.
Πέμπτη 22/10/2015: 9 μ.μ.
Παρασκευή 23/10/2015: 9 μ.μ.
Σάββατο 24/10/2015: 9 μ.μ.
Κυριακή 25/10/2015: 7 μ.μ.

Η βασίλισσα της ομορφιάς, Μάρτιν Μακ Ντόνα

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2014-2015 » Καληνύχτα κύριε Αρκούδε

Καληνύχτα κύριε Αρκούδε

Τάσος Αγγελόπουλος

Η Βίκυ έχει έρθει στο σχολείο να μιλήσει για την οικογένεια της. Βοηθός της θα είναι η αγαπημένη της κούκλα, ο κύριος Αρκούδος, αφού ο κύριος Αρκούδος μιλάει. Ναι. Μιλάει από μόνος του!! Μόνο που δεν μιλάει ποτέ όταν είναιμπροστά η μαμά και ο μπαμπάς...

Όλα είναι υπέροχα με την μαμά και τον μπαμπά. Μόνο που τώρα τελευταία καβγαδίζουν... συνέχεια. Η Βίκυ νομίζει ότι φταίει αυτή, επειδή δεν έγραψε την ορθογραφία χθες, ή μήπως επειδή έσπρωξε την Κατερίνα στο διάλειμμα προχθές;

Είναι πολύ μπερδεμένη, αλλά με τη βοήθεια του κυρίου Αρκούδου θα καταλάβει ότι όταν οι μεγάλοι μαλώνουν ποτέ μα ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά και ότι ποτέ μα ποτέ, ό,τι κι αν γίνει, δεν θα σταματήσουν να τα αγαπάνε.

Η θεατρική ομάδα «Παπαλάνγκι» - θέατρο έξω από το θέατρο με τη συνεργασία της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», το σχολικό έτος 2014-2015, διευρύνουν τη δράση τους για να παρουσιάσουν μια παράσταση για νήπια και παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου. Μία ηθοποιός και μία κούκλα τραγουδάνε, χορεύουν, παίζουν με τα παιδιά, αλλά και αφηγούνται μια τρυφερή ιστορία. Ταυτοχρόνως, δίνουν απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα, όπως ο πιθανός χωρισμός των γονέων ή οι καβγάδες στο σπίτι, και πάνω από όλα, μαθαίνουν στα παιδιά την αξία της οικογένειας, της φιλίας και της αγάπης.

Η παράσταση διαρκεί 25 λεπτά και παρουσιάζεται όχι στο θέατρο, αλλά από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Η ηθοποιός (και η κούκλα της!) είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου ή του νηπιαγωγού τους.

Για παιδιά ηλικίας από 5 μέχρι 10.

Κάθε παράσταση αντιστοιχεί σε μία διδακτική ώρα (45 λεπτά) και περιλαμβάνει και δράσεις θεατρικού παιχνιδιού. Συνοδεύεται από extra εκπαιδευτικό υλικό, που σας αποστέλλουμε δωρεάν, για χρήση από τους δασκάλους και τους νηπιαγωγούς πριν ή μετά την παράσταση.

Το κόστος παρακολούθησης της παράστασης έχει οριστεί στο συμβολικό ποσό των 2 ευρώ ανά μαθητή.

Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις, καθώς και για κρατήσεις, το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι 6977449028 (Καβύρη Δέσποινα) και 2310860708 (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»).

Διανομή

Ερμηνεύει η Ζωή Κυριακίδου και ο… κύριος Αρκούδος.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος
Κατασκευή κούκλας: Μαργαρίτα Δεληαγγέλου
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 05-10-2014

Καληνύχτα κύριε Αρκούδε, Τάσος Αγγελόπουλος

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2014-2015 » (Δεν) είμαι Προ*

(Δεν) είμαι Προ*

Τάσος Αγγελόπουλος

Αυτή είναι η ιστορία του Άρη. Ο Άρης είναι ένας έφηβος όπως τόσοι και τόσοι όλοι. Μόνο που, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, έχει καταφέρει να γίνει «αόρατος» για να μην τον ενοχλεί και να μην τον πληγώνει κανείς. Μια μέρα, όμως, εμφανίζεται στο σχολείο του η Νάγια, η καινούργια μαθήτρια από την Ιταλία. Ο Άρης θα ήθελε η Νάγια να τον προσέξει, αλλά η Νάγια δεν τον βλέπει, αφού έχει περάσει τόσον καιρό «αόρατος». Από εκείνη τη στιγμή, ο Άρης αποφασίζει να γίνει προ*, να σταματήσει να είναι πια «αόρατος». Αυτή είναι η ιστορία για το πώς ο Άρης άρχισε αυτός να ενοχλεί και να πληγώνει τους πάντες γύρω του. Αλλά, είναι και η ιστορία για το πώς ο Άρης ανακάλυψε ότι το να είσαι ο εαυτός σου είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να είσαι.

Η θεατρική ομάδα «Παπαλάνγκι» - θέατρο έξω από το θέατρο με τη συνεργασία της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» για τρίτη συνεχή χρονιά παρουσιάζουν μια παράσταση για παιδιά των τριών τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου αλλά και για παιδιά όλων των τάξεων του Γυμνασίου και του Λυκείου. Σε μια χιουμοριστική ιστορία για το κυνήγι της δημοφιλίας στο σχολείο, δύο ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία της γνωριμίας τους και πως ο ένας προκειμένου να τραβήξει την προσοχή του άλλου, αποφάσισε να υιοθετήσει όλους τους άλλους “ρόλους” πλην του εαυτού του.

Η παράσταση διαρκεί 35 λεπτά και παρουσιάζεται όχι στο θέατρο, αλλά από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Οι ηθοποιοί είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου ή του καθηγητή τους.

Για παιδιά ηλικίας από 10 και εφήβους μέχρι 18.

Κάθε παράσταση αντιστοιχεί σε μία διδακτική ώρα (45 λεπτά) και μετά την ολοκλήρωση της, ακολουθεί μια μικρή συζήτηση με τα παιδιά.

Το κόστος παρακολούθησης της παράστασης έχει οριστεί στο συμβολικό ποσό των 2 ευρώ ανά μαθητή.

Διανομή

Παίζουν οι Άρης Νινίκας και Νάγια Καρακώστα.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Θέμης Θεοχάρογλου
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη
Φωτογραφίες: Γιώργος Μάνος
Σκίτσα: Αχιλλέας Μεσσάικος

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 28-09-2014

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2013-2014 » Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας

Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας

Φρίντριχ Ντύρενματ, 1956

Η ιστορία διαδραματίζεται στο Γκύλεν, μια κωμόπολη κάπου στην Κεντρική Ευρώπη, που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία καλπάζει, όλος ο κόσμος είναι χρεωμένος, ο δικαστικός κλητήρας ετοιμάζεται να κάνει κατάσχεση στο δημαρχείο, οι αρχές του τόπου και οι απλοί πολίτες είναι σε απόγνωση. Ξαφνικά, μια ελπίδα. Η Κλαίρη Ζαχανασιάν, η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου, που επισκέπτεται έπειτα από σαράντα πέντε χρόνια απουσίας τη γενέτειρά της, θα μπορούσε με μια δωρεά να σώσει την πόλη. Η δισεκατομμυριούχος δέχεται να βοηθήσει, θέτοντας όμως έναν απροσδόκητο όρο... Οι κωμικοτραγικές σκηνές που ακολουθούν θα δείξουν πόσο δοκιμάζονται οι αντιστάσεις όταν πιέζει η ανάγκη.

Διανομή

Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Έφη Σταμούλη (Κλαίρη Ζαχανασιάν), Δημήτρης Ναζίρης (Άλφρεντ Ιλ), Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Νάγια Καρακώστα, Μάριος Μεβουλιώτης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Βασίλης Τζαφέρης, Γιώργος Φράγκογλου.

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου
― » ―: Όλγα Χατζηιακώβου
Φωτισμοί: Κέλλυ Εφραιμίδου
― » ―: Μαρία Λαζαρίδου
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νάγια Καρακώστα

Μια επίσκεψη από το μέλλον;

Ο Ντύρενματ μας διηγείται μια ιστορία αλλόκοτη, κι ωστόσο εξαιρετικά οικεία. Το Γκύλεν βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία καλπάζει, όλοι είναι χρεωμένοι, απόγνωση. Κάτι μας θυμίζουν όλα αυτά. Η συνέχεια, η ελπίδα ότι με ένα θαύμα θα τελειώσει ο εφιάλτης, κι αυτή κάτι μας θυμίζει. Τελικά τι απέγινε η κληρονομιά του ουμανισμού, πού βαδίζει μια κοινωνία όπου η ανάγκη οδηγεί στο «ο θάνατός σου η ζωή μου», ενώ η αλληλεγγύη στερεύει σιγά-σιγά; Να μια κωμωδία που μας κάνει να νιώσουμε άβολα. Γιατί περί κωμωδίας πρόκειται, ισχυρίζεται ο συγγραφέας.

Πράγματι, «τραγική κωμωδία» είναι ο υπότιτλος που έδωσε στο έργο του, όπως θα μπορούσε να το πει και ιλαροτραγωδία, ή και μαύρη κωμωδία. Πολύ μαύρη, αλήθεια. Ο ίδιος τονίζει πάντως ότι η ιστορία αυτή γράφτηκε από κάποιον που «δεν αισθάνεται διαφορετικός από τους κατοίκους της μικρής πόλης, ούτε είναι σίγουρος ότι θα ενεργούσε διαφορετικά από αυτούς». Και καταλήγει με τη συμβουλή «να παιχτεί το έργο με χιούμορ, αφού τίποτα δεν θα κατέστρεφε περισσότερο από τη σοβαροφάνεια αυτήν την κωμωδία που τελειώνει τραγικά».

Ν.Π.

Στα χνάρια του κόμικ

Όταν ξαναδιαβάζεις ένα θεατρικό έργο ξεχνώντας τις εικόνες που πιθανόν έχουν καταγραφεί στη μνήμη σου από την ιστορία του πάνω στη σκηνή, είσαι ανοιχτός να εισπράξεις το στίγμα που σου δίνει μέσα από το πρίσμα της εποχής σου. Σκληρότητα, κυνισμός, σχηματοποίηση των χαρακτήρων, επιθετικό χιούμορ – αυτά ήταν τα πρώτα στοιχεία που μου έδωσε η Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας όταν ξαναδιάβασα το έργο με την προοπτική του ανεβάσματός του σήμερα. Αυτόματα, η εικόνα που διαμορφωνόταν οδηγούσε σε μια εμφατική αφήγηση, χωρίς βάθος συναισθημάτων, μια αφήγηση γραμμική, που παραπέμπει σε σκίτσο. Η εμφάνιση της Ζαχανασιάν με τα μεταλλαγμένα όντα στη συνοδεία της, και μ’ έναν πάνθηρα κι ένα φέρετρο στις αποσκευές της, ήταν το πρώτο έναυσμα για τη σύλληψη της ιδέας του κόμικ. Και πράγματι, στα καρρέ του κόμικ παραπέμπει το δύο διαστάσεων σκηνικό μας, στην αισθητική του τα κοστούμια, στις διογκωμένες κινήσεις του οι χαρακτήρες.

Την υλοποίηση αυτής της ιδέας – αν πέτυχε– τη χρωστάω σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, που μπήκαν στο πνεύμα αυτής της «ζωής σε δύο διαστάσεις» που επιδιώξαμε. Και τη χρωστάμε όλοι μαζί στην απομυθοποιητική ευστοχία που κρύβει μέσα του αυτό το τολμηρό έργο των μέσων του περασμένου αιώνα που είναι τόσο σημερινό.

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ

Η Γηραιά κυρία στην ελληνική σκηνή

Η τραγικωμωδία του Ντύρενματ ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1961, στο Εθνικό, από τον Αλέξη Μινωτή, σε μετάφραση Γ.Ν. Πολίτη, με τον ίδιο και την Κατίνα Παξινού στους ρόλους της Κλαίρης και του Ιλ.

Στο ΚΘΒΕ το έργο παρουσιάστηκε δύο φορές: το 1979 από τον Σπύρο Ευαγγελάτο, με την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Ανδρέα Ζησιμάτο, σε μετάφραση του Γ.Ν. Πολίτη, και το 1999 από τον Εύη Γαβριηλίδη, με την Τζένη Γαϊτανοπούλου και τον Δημήτρη Καρέλλη, σε μετάφραση Ηώς Αμανάκη (ο Γαβριηλίδης είχε ήδη ανεβάσει το έργο στην Κύπρο, στον ΘΟΚ, το 1988, με την Τζένη Γαϊτανοπούλου και τον Νίκο Χαραλάμπους).

Στο ελεύθερο θέατρο το έργο ανεβάστηκε (σε διασκευή) το 1991 από τον θίασο Αλεξανδράκη-Γαληνέα στο θέατρο Ιλίσια, σε σκηνοθεσία Λέον Ρούμπιν, με τους θιασάρχες στους πρώτους ρόλους, ενώ πρόσφατα, το 2008, το παρουσίασε στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας η εταιρεία θεάτρου Πράξη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθηνού, με την Μπέτυ Αρβανίτη και τον Γιάννη Φέρτη, σε νέα μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα.

Το έργο εκδόθηκε στα ελληνικά, σε μετάφραση της Ηώς Αμανάκη, από τις εκδόσεις Δωδώνη, σειρά «Παγκόσμιο Θέατρο», αριθ. 30.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 08-03-2014

Οι παραστάσεις δίνονται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη». Παραστάσεις: από Τετάρτη ως Σάββατο στις 9 μ.μ., Κυριακή στις 7 μ.μ. Προπώληση εισιτηρίων: • στο πατάρι του «Ιανού» (Αριστοτέλους 7), τηλ. 2310.276447 • στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» (Καλαμαριά, Μεταμορφώσεως 24), τηλ. 2310.426780 • στο ταμείο του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη» (Μεταμορφώσεως 7-9), τηλ. 2310.458591 δύο ώρες πριν από την παράσταση. Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων: Πειραματική Σκηνή, τηλ. 2310. 860708 κάθε πρωί 11.00-14.00 και Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη», τηλ. 2310.458591 δύο ώρες πριν από την παράσταση. Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό) και 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων). Τετάρτη-Πέμπτη: 10 ευρώ και 8 ευρώ. Ατέλεια: 5 ευρώ.

Πρόγραμμα

Σάββατο 8/3/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 9/3/2014: 7 μ.μ.
Τετάρτη 12/3/2014: 9 μ.μ.
Πέμπτη 13/3/2014: 9 μ.μ.
Παρασκευή 14/3/2014: 9 μ.μ.
Σάββατο 15/3/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 16/3/2014: 7 μ.μ.
Τετάρτη 19/3/2014: 9 μ.μ.
Πέμπτη 20/3/2014: 9 μ.μ.
Παρασκευή 21/3/2014: 9 μ.μ.
Σάββατο 22/3/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 23/3/2014: 7 μ.μ.
Τετάρτη 26/3/2014: 9 μ.μ.
Πέμπτη 27/3/2014: 9 μ.μ.
Παρασκευή 28/3/2014: 9 μ.μ.
Σάββατο 29/3/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 30/3/2014: 7 μ.μ.
Τετάρτη 2/4/2014: 9 μ.μ.
Πέμπτη 3/4/2014: 9 μ.μ.
Παρασκευή 4/4/2014: 9 μ.μ.
Σάββατο 5/4/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 6/4/2014: 7 μ.μ.
Τετάρτη 9/4/2014: 9 μ.μ.
Πέμπτη 10/4/2014: 9 μ.μ.
Παρασκευή 11/4/2014: 9 μ.μ.
Σάββατο 12/4/2014: 9 μ.μ.
Κυριακή 13/4/2014: 7 μ.μ.

Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, Φρίντριχ Ντύρενματ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2013-2014 » Ντόμπρε Ντεν-Β΄

Ντόμπρε Ντεν-Β΄

Τάσος Αγγελόπουλος

Μετά την επιτυχία της Ιστορίας του Βίκτωρα και της Μαρίας (της παιδικής/εφηβικής παράστασης που ταξίδεψε μέσα στις σχολικές τάξεις, έδωσε περίπου 250 παραστάσεις και την παρακολούθησαν περισσότερα από 6.000 παιδιά και έφηβοι), παρουσιάζουμε κατά τη φετινή σχολική χρονιά 2013-2014, μια νέα παιδική/εφηβική παράσταση με τίτλο Ντόμπρε Ντεν, μια παραγωγή της θεατρικής ομάδας «Παπαλάνγκι» που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης».

Στο Ντόμπρε Ντεν, μια παρέα εφήβων ψάχνει στη γειτονιά της για ένα «χαμένο» ποδήλατο, υποθέτοντας ότι το έχει κλέψει ο καινούργιος, ξένος μαθητής που εμφανίστηκε πρόσφατα στο σχολείο. Δεν γνωρίζουν όμως τίποτα για τον μαθητή αυτόν, παρά μόνο μια φράση που τον άκουσαν να λέει: «Ντόμπρε Ντεν». Η φράση αυτή γίνεται οδηγός τους σε μια περιπέτεια, αλλά και μέσο για να γνωρίσουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τον άλλον.

Το έργο δημιουργήθηκε κατά τη διαδικασία της πρόβας και ξεκινάει από μια σκέψη: γιατί μετά από τόσα χρόνια που η Ελλάδα είναι χώρα υποδοχής μεταναστών, δεν γνωρίζουμε ούτε μία λέξη σε κάποια από τις γλώσσες τους; Πάνω σε αυτή τη σκέψη, δομείται μια χιουμοριστική αντιρατσιστική ιστορία, που την αφηγούνται και τη ζωντανεύουν τρεις ηθοποιοί με ελάχιστα σκηνικά μέσα και με πολλή φαντασία.

Όπως και πέρσι, με την Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας, έτσι και φέτος, το Ντόμπρε Ντεν-Β΄ παρουσιάζεται όχι στο θέατρο, αλλά από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Οι ηθοποιοί είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου ή του καθηγητή τους.

Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους από 10 ετών και άνω, και παρουσιάστηκε ήδη σε έναν κύκλο παραστάσεων την άνοιξη ως εφηβικό/παιδικό θέατρο δρόμου: ταξιδεύοντας από γειτονιά σε γειτονιά και από πλατεία σε πλατεία, το Ντόμπρε Ντεν έφερε σε επαφή με το θέατρο εφήβους, παιδιά και ομάδες ατόμων που συγκεντρώνονται στις πλατείες και τους κοινόχρηστους χώρους και που μέχρι τώρα είχαν ελάχιστη σχέση με το θέατρο.

Διανομή

Παίζουν: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Δημήτρης Φουρλής, Μιχάλης Φωτόπουλος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος
Σκηνικά αντικείμενα: Μαργαρ. Δεληαγγέλου
Κοστούμια: ― » ―
Κίνηση: Κωνστ. Κατσαμάκης
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 30-09-2013

Το "Ντόμπρε Ντεν-Β΄" παρουσιάζεται σε σχολεία της Θεσσαλονίκης.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2012-2013 » Ντόμπρε Ντεν

Ντόμπρε Ντεν

Τάσος Αγγελόπουλος

Στο Ντόμπρε Ντεν μια παρέα εφήβων ψάχνει στη γειτονιά της για ένα χαμένο ποδήλατο, υποθέτοντας ότι το έχει κλέψει ο “καινούργιος”, ο ξένος μαθητής που εμφανίστηκε στο σχολείο. Δεν γνωρίζουν όμως τίποτα για αυτόν παρά μόνο δυο λέξεις που τους είπε: “Ντόμπρε ντεν”. Η φράση Ντόμπρε ντεν γίνεται οδηγός τους σε μια περιπέτεια αναζήτησης, αλλά και μέσο για να γνωρίσουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τον άλλον.

Το έργο δημιουργήθηκε κατά τη διαδικασία της πρόβας και ξεκινάει από μια σκέψη: γιατί, μετά από τόσα χρόνια που η Ελλάδα είναι χώρα υποδοχής μεταναστών, δεν γνωρίζουμε ούτε μία λέξη σε κάποια από τις γλώσσες των μεταναστών; Αξιοποιώντας τεχνικές μεταμφίεσης και θεάτρου δρόμου, η παράσταση μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιονδήποτε κοινόχρηστο-ελεύθερο χώρο της πόλης και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες από 10 χρονών και πάνω. Με ελάχιστα σκηνικά στοιχεία και κοστούμια, τρεις ηθοποιοί αφηγούνται και ζωντανεύουν μια ιστορία από αυτές που μπορεί να συμβούν (και συμβαίνουν συχνά) σε ένα σχολείο.

Ταυτόχρονα, η παράσταση εξυπηρετεί δύο ακόμη στόχους: να έρθουν σε επαφή με το θέατρο έφηβοι, παιδιά, ή και ενήλικες που συγκεντρώνονται στις πλατείες και τους κοινόχρηστους χώρους και που, μέχρι σήμερα, είχαν ελάχιστη σχέση με το θέατρο, αλλά και να «ζωντανέψουν» οι χώροι αυτοί με ομάδες εφήβων και ενηλίκων που δεν θα είχαν άλλο λόγο να επισκεφθούν το συγκεκριμένο σημείο της πόλης.

Διανομή

Παίζουν: Λιάνα Ταουσιάνη, Δημήτρης Φουρλής, Μιχάλης Φωτόπουλος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος
Σκηνικά αντικείμενα: Μαργαρ. Δεληαγγέλου
Κοστούμια: ― » ―
Κίνηση: Κωνστ. Κατσαμάκης
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 19-05-2013

Το «Ντόμπρε Ντεν» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την Κυριακή 19/5 στη νότια είσοδο της Δ.Ε.Θ. Το ταξίδι του συνεχίστηκε: Τετάρτη 22/5 στις 20:00 στον Πεζόδρομο της Ικτίνου, Πέμπτη 23/5 στις 20:00 στην Πλατεία Ναυαρίνου, Παρασκευή 24/5 στις 20:00 στην Πρώτη Προβλήτα του Λιμανιού, Σάββατο 25/5 στις 13:00 στον Πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, Κυριακή 26/5 στις 20:00 στον Λευκό Πύργο, Τετάρτη 29/5 στις 19:30 στην πλατεία Ρουμανικών (Νεάπολη) στις 20:30 στο Λευκό Πύργο, Πέμπτη 30/5 στις 19:30 στην πλατεία Τερψιθέας (Σταυρούπολη) και στις 20:30 στην προβλήτα του Λιμανιού, Παρασκευή 31/5 στις 19:30 στον πεζόδρομο Ευόσμου και στις 20:30 στο πάρκο της Ροτόντας, Σάββατο 1/6 στις 13:00 στον πεζόδρομο Αγίας Σοφίας και στις 19:00 στην πλατεία Γαλοπούλου (Ξηροκρήνη), Δευτέρα 3/6 στις 20:00 στο πάρκο στη γωνία Γυμνασιάρχου Μυστακίδου και Πλαστήρα (Χαριλάου), Πέμπτη 6/6 στις 20:00 στον πεζόδρομο Καλαμαριάς.

Πρόγραμμα

Κυριακή 19/5/2013: 8 μ.μ.
Τετάρτη 22/5/2013: 8 μ.μ.
Πέμπτη 23/5/2013: 8 μ.μ.
Παρασκευή 24/5/2013: 8 μ.μ.
Σάββατο 25/5/2013: 1 μ.μ.
Κυριακή 26/5/2013: 8 μ.μ.
Τετάρτη 29/5: 7.30 μ.μ.
Τετάρτη 29/5: 8.30 μ.μ.
Πέμπτη 30/5: 7.30 μ.μ.
Πέμπτη 30/5: 8.30 μ.μ.
Παρασκευή 31/5: 7.30 μ.μ.
Παρασκευή 31/5: 8.30 μ.μ.
Σάββατο 1/6: 1 μ.μ.
Σάββατο 1/6: 7 μ.μ.
Δευτέρα 3/6: 8 μ.μ.
Πέμπτη 6/6: 8 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2013-2014 » Βυσσινόκηπος

Βυσσινόκηπος

Άντον Τσέχοφ, 1904

Ένα παλιό αρχοντικό της Θεσσαλονίκης, από τα ελάχιστα σωζόμενα του τέλους του 19ου αιώνα στην πόλη, η Βίλα Καπαντζή στην Ανάληψη (Βασιλίσσης Όλγας 108), όπου στεγαζόταν άλλοτε το ιστορικό Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων και σήμερα το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), είναι ο επόμενος σταθμός της άστεγης και νομαδικής από φέτος Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».

Η παράσταση δεν φιλοξενείται απλώς στη Βίλα Καπαντζή, από την αρχή σχεδιάστηκε για να παιχτεί μέσα σ’ αυτό το παλιό αρχοντικό, συνομήλικο του έργου. Δηλαδή, ο χώρος της πραγματικότητας γίνεται το σκηνικό της μυθοπλασίας. Συνεχίζεται έτσι η πρόσφατη αναζήτηση της Πειραματικής Σκηνής για παραστάσεις σε μη θεατρικούς χώρους ιδιαίτερου χαρακτήρα, που ξεκίνησε το φθινόπωρο με τις παραστάσεις της Χρυσής Πόλης στην αποβάθρα του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού.

Κύκνειον άσμα του Τσέχοφ, ο Βυσσινόκηπος (1904) είναι το έργο ενός αποχαιρετισμού, ενός τέλους εποχής. Ο πανέμορφος βυσσινόκηπος θα βγει στο σφυρί, ο κόσμος αλλάζει, η χρεοκοπία έρχεται, οι αυταπάτες επιμένουν, οι άνθρωποι πασχίζουν για λίγη ευτυχία, συγκινητικοί και κωμικοί ταυτόχρονα. Ο Στανισλάφσκι, πρώτος σκηνοθέτης του έργου, όταν το διάβασε έγραψε στον συγγραφέα: «Έβαλα τα κλάματα διαβάζοντάς το και δεν μπορούσα να σταματήσω». Κι ο Τσέχοφ του απάντησε: «Το έργο μου δεν είναι δράμα, αλλά κωμωδία, στιγμές-στιγμές μάλιστα φάρσα».

Διανομή

Λιουμπόφ: Έφη Σταμούλη
Γκάγεφ: Στάθης Μαυρόπουλος
Βάρια: Σοφία Βούλγαρη
Τροφίμοφ: Κυριάκος Δανιηλίδης
Επιχόντοφ: Γιώργος Δημητριάδης
Άνια: Άννα Ευθυμίου
Πιστσίκ: Μάριος Μεβουλιώτης
Γιάσα: Ηλίας Παπαδόπουλος
Λοπάχιν: Μιχάλης Συριόπουλος
Ντουνιάσα: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Φιρς: Γιώργος Φράγκογλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικός χώρος: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα
Σκηνικός χώρος: Ράνια Υφαντίδου
Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα
Κοστούμια: Ράνια Υφαντίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου

Επαναλήψεις

Τετάρτη 25/09/2013

Βίλα Καπαντζή

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2013-2014 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 08-02-2013

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2013-2014 (από 25/09/2013).

Εισιτήρια: Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Αριστοτέλους) Πληροφορίες: 2310.860708

Πρόγραμμα

Παρασκευή 08/02/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 09/02/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 10/02/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 14/02/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 15/02/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 16/02/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 17/02/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 21/02/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 22/02/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 23/02/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 24/02/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 28/02/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 01/03/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 02/03/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 03/03/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 07/03/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 08/03/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 09/03/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 10/03/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 14/03/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 15/03/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 16/03/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 17/03/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 21/03/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 22/03/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 23/03/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 24/03/2013: 7 μ.μ.
Πέμπτη 28/03/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 29/03/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 30/03/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 31/03/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 03/04/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 04/04/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 05/04/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 06/04/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 06/04/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 07/04/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 10/04/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 11/04/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 12/04/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 13/04/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 13/04/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 14/04/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 17/04/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 18/04/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 19/04/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 20/04/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 20/04/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 21/04/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 24/04/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 25/04/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 26/04/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 27/04/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 27/04/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 28/04/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 08/05/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 09/05/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 10/05/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 11/05/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 11/05/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 12/05/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 15/05/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 16/05/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 17/05/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 18/05/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 18/05/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 19/05/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 22/05/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 23/05/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 24/05/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 25/05/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 25/05/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 26/05/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 29/05/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 30/05/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 31/05/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 01/06/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 01/06/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 02/06/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 25/09/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 26/09/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 27/09/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 28/09/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 28/09/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 29/09/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 02/10/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 03/10/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 04/10/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 05/10/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 05/10/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 06/10/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 09/10/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 10/10/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 11/10/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 12/10/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 12/10/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 13/10/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 16/10/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 17/10/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 18/10/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 19/10/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 19/10/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 20/10/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 23/10/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 24/10/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 25/10/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 26/10/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 26/10/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 27/10/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 30/10/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 31/10/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 01/11/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 02/11/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 02/11/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 03/11/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 06/11/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 07/11/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 08/11/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 09/11/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 09/11/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 10/11/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 13/11/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 14/11/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 15/11/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 16/11/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 16/11/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 17/11/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 20/11/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 21/11/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 22/11/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 23/11/2013: 6.30 μ.μ.
Σάββατο 23/11/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 24/11/2013: 7 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2012-2013 » Ευτυχισμένες μέρες

Ευτυχισμένες μέρες

Σάμουελ Μπέκετ, 1961

Το εμβληματικό έργο του Μπέκετ, που σημάδεψε το θέατρο του 20ού αιώνα και παραμένει ως τις μέρες μας φρέσκο, πρωτότυπο και θεατρικά ανατρεπτικό.

Πρόκειται για ένα έργο χαρούμενης απόγνωσης, όπου ο Μπέκετ δικαιώνει αυτούς που υποστηρίζουν ότι στο έργο του έχουμε τη μοναδική σύγχρονη εκδοχή του τραγικού, εκείνη που αναδύεται μέσα από το γελοίο. Όπως έγραψε ο Πήτερ Μπρουκ, «ο Μπέκετ εισέρχεται στο σπάνιο πέρασμα που συνδέει το αρχαίο ελληνικό θέατρο, τον Σαίξπηρ και το σήμερα, σε μια ασυμβίβαστη πορεία κάποιου που κοιτά την αλήθεια κατάματα, άγνωστη, τρομερή, εξαίσια...». Ενώ η Χριστίνα Τσίγκου, φίλη του συγγραφέα, η οποία πρωτοέπαιξε τις “Ευτυχισμένες μέρες” στη Θεσσαλονίκη το 1966, σε μια διάλεξη που έδωσε τότε στην αίθουσα της “Τέχνης”, είπε για τον Μπέκετ και τους κωμικοτραγικούς ήρωές του: “Τον συγκλονίζει, τον μαγνητίζει η απάνθρωπη προσπάθεια που καταβάλλουν οι άνθρωποι για να οργανωθούν εναντίον της μοναξιάς· το κουράγιο και η αρχοντιά με την οποία προσπαθούν να κρύψουν το φόβο του θανάτου. Είναι κατάκοποι απ’ τη ζωή, μα επιμένουν με πείσμα να τη ζήσουν και να την αγαπούν. Παντού υπογραμμίζεται αυτή η επιμονή, η υπομονή, το κουράγιο”.

Διανομή

Παίζουν: η Ελένη Δημοπούλου (Γουΐνυ), ο Αλέξανδρος Κωχ και ο Ρίτσαρντ Άντονυ.

Συντελεστές

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Χουμέτη
Σκηνικά: Μαρία Καβαλιώτη
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Αναστασίου
Βοηθός σκηνογράφου: Λόρα Λούκας
Βοηθός φωτιστή: Ροδιά Βόμβολου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 16-01-2013

Η παράσταση "Ευτυχισμένες μέρες" παρουσιάζεται στο θέατρο “Άνετον”, με την υποστήριξη του Δήμου Θεσσαλονίκης, για δέκα μόνο παραστάσεις.

Πρόγραμμα

Τετάρτη 16/01/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 17/01/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 18/01/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 19/01/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 20/01/2013: 7 μ.μ.
Τετάρτη 23/01/2013: 9 μ.μ.
Πέμπτη 24/01/2013: 9 μ.μ.
Παρασκευή 25/01/2013: 9 μ.μ.
Σάββατο 26/01/2013: 9 μ.μ.
Κυριακή 27/01/2013: 7 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2012-2013 » Με χτύπησε στις 2.45

Με χτύπησε στις 2.45

Ελεονόρ Μερσιέ

Πρόκειται για μια πρωτότυπη παράσταση που επικεντρώνεται στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης των γυναικών. Το έργο δεν είναι αφήγηση, δεν είναι ντοκουμέντο, δεν είναι μανιφέστο. Είναι ένα χορικό, με αποκαλυπτικές φωνές που μιλούν για τη βία εντός ή εκτός γάμου, αλλά επίσης για την εξουσία, την ντροπή, τον φόβο και την αγάπη.

Το έργο, που σκηνοθέτησε η Ελένη Ευθυμίου, είναι μια σύνθεση πολλών κειμένων, με βασικό ιστό τηλεφωνήματα γυναικών σε μια οργάνωση άμεσης βοήθειας, όπως καταγράφηκαν από τη γαλλίδα συγγραφέα Ελεονόρ Μερσιέ, η οποία δούλεψε πολλά χρόνια στο τηλεφωνικό κέντρο μιας τέτοιας οργάνωσης και συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο τις πρώτες φράσεις από αυτά τα τηλεφωνήματα. Μία από αυτές τις φράσεις έδωσε τον τίτλο της στην παράσταση.

Προοίμιο και αφετηρία της παράστασης υπήρξε ένα δεκάλεπτο δρώμενο που παρουσίασε η Ελένη Ευθυμίου, μαζί με την ηθοποιό Βασιλική Τρουφάκου, τον Ιούνιο του 2012, στο Φεστιβάλ Μπέργκμαν της Στοκχόλμης. Εκεί η ελληνική ομάδα πήρε μέρος, εκπροσωπώντας τα “Δημήτρια”, σε μια σπονδυλωτή παράσταση με τίτλο “I was hit at fourteen fortyfive”, μαζί με ομάδες προερχόμενες από δέκα μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα, μέλη του δικτύου Mitos 21, που έπαιξαν η κάθε μία στη γλώσσα της.

Συνέχεια και εξέλιξη αυτής της εμπειρίας είναι η παρούσα παράσταση, συμπαραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της “Τέχνης”και των “Δημητρίων”. Κρατήθηκε ο τίτλος από τον θεατρικό μαραθώνιο της Στοκχόλμης. Ως υπότιτλος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μια άλλη φράση του βιβλίου, που επανέρχεται συχνά με διάφορες παραλλαγές: “Θα ήθελα να παραμείνω ανώνυμη...". Πράγματι, κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά γύρω μας,παραμένει σχεδόν άγνωστο. Είναι δίπλα μας αλλά δεν φαίνεται. Το κρύβουν με τη στάση τους οι ίδιοι οι άνθρωποι που το υφίστανται. Που συχνά επιλέγουν να μη δράσουν. Να σωπάσουν. Ή να παραμείνουν ανώνυμοι.

Διανομή

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Σοφία Αντωνίου, Ελένη Δημοπούλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Χριστίνα Μπιρμπίλη-Καραλέκα, Χρήστος Παληογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Αναστασία Χατζάρα.

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελισάβετ Αντάπασση
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Δραματουρ. επεξεργασ.: Αναστασία Τζέλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρ. Μπιρμπίλη-Καραλέκα

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τρίτη, 23-10-2012

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 47α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με την παράσταση "Με χτύπησε στις 2.45" της Ελεονόρ Μερσιέ. Oι παραστάσεις θα δοθούν στις 23, 24 & 25 Οκτωβρίου 2012 στο Θέατρο Άνετον.

Πρόγραμμα

Τρίτη 23/10/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 24/10/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 25/10/2012: 9 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2013-2014 » Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας

Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας

Τάσος Αγγελόπουλος

Ανταποκρινόμενη τόσο στις απαιτήσεις για τη δημιουργία παιδικού-εφηβικού θεάματος που να απαντά στις σημερινές προκλήσεις, όσο και στις γενικότερες δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" παρουσιάζει αυτό το σύγχρονο θεατρικό έργο μέσα στις σχολικές τάξεις.

Πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία, που δημιουργήθηκε κατά τη διαδικασία της πρόβας, με θέμα την ενδοσχολική βία (bullying). Δύο ηθοποιοί αφηγούνται με παιγνιώδη τρόπο και αλλάζοντας πολλαπλούς ρόλους μια περίπτωση ενδοσχολικής παρενόχλησης, προτείνοντας ταυτόχρονα, μέσα από την ιστορία, τρόπους αντιμετώπισής της. Ο Βίκτωρας θα μπορούσε να είναι το κάθε παιδί που «μπλέκει» άθελά του και η Μαρία ο κάθε συμμαθητής του που καλείται να πάρει θέση και να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.

Ταυτόχρονα, η παράσταση αποτελεί και ένα «μάθημα» εξοικείωσης με τη θεατρική διαδικασία, καθώς βασίζεται σε τεχνικές του θεατρικού παιχνιδιού και της δραματοποίησης.

Η παράσταση δεν παρουσιάζεται ούτε πρόκειται να παρουσιαστεί σε θέατρο, παίζεται μόνο από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Οι ηθοποιοί είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου ή του καθηγητή τους.

Η Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους από 10 ετών και άνω, και, παρόλο που θίγει ένα τόσο δύσκολο θέμα με σύγχρονους όρους, δεν περιέχει οποιαδήποτε προσβλητική ή βίαιη σκηνή. Το θέμα της ενδοσχολικής παρενόχλησης προσεγγίζεται με σεβασμό, η βία υπονοείται με θεατρικούς όρους.

Ο πρώτος κύκλος των παραστάσεων που δόθηκαν σε σχολεία του Νομού Θεσσαλονίκης ολοκηρώθηκε στις 26 Απριλίου 2013. Η ανταπόκριση στο πρωτότυπο αυτό πείραμα υπήρξε ενθουσιώδης: περίπου 250 παραστάσεις δόθηκαν, που τις παρακολούθησαν περισσότερα από 6.000 παιδιά και έφηβοι.

Φέτος, η παράσταση ταξιδεύει στα σχολεία της Αθήνας, ώστε ακόμη περισσότερα παιδιά να διασκεδάσουν, να συγκινηθούν και να προβληματιστούν με την Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας.

Διανομή

Παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί Θέμης Θεοχάρογλου και Λιάνα Ταουσιάνη.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος
Κίνηση: Κωνστ. Κατσαμάκης
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη

Επαναλήψεις

Παρασκευή 04/10/2013

-

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου 2012. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2013-2014 σε σχολεία της Αθήνας για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 18-10-2012

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2013-2014 (από 04/10/2013) σε σχολεία της Αθήνας.

Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας, Τάσος Αγγελόπουλος

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2012-2013 » Η Χρυσή πόλη

Η Χρυσή πόλη

Δανάη Τανίδου, 2011

Μια νέα γυναίκα, η Ραχήλ, υποχρεώνεται τον 15ο αιώνα να παντρευτεί τον αδελφό του χαμένου άντρα της, όπως ορίζει ο νόμος. Μία άλλη, η Μύριαμ, τον 17ο αιώνα, συναντάει και ακολουθεί έναν ψευδο-μεσσία, ενώ μία τρίτη, η Σάρα, ζει από πρώτο χέρι τη μεγάλη πυρκαγιά της πόλης. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, μια τέταρτη, η Χάνα, οδηγείται μαζί με πολλές άλλες στον σιδηροδρομικό σταθμό… Όλες ζουν στη Θεσσαλονίκη και όλες αναζητούν τη Χρυσή Πόλη «που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά».

Έχοντας σε πρώτο πλάνο προσωπικές ιστορίες γυναικών, μια ομάδα αφηγητών διατρέχει τους αιώνες και ζωντανεύει, με όσα μέσα διαθέτει, στιγμές από τη διαδρομή της ισραηλιτικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, από την άφιξη με καράβι το 1492, ως τη μοιραία αναχώρηση με τραίνο το 1943… Το ατομικό μπλέκεται με το ομαδικό, η Ιστορία με το παραμύθι και το θέατρο με το παιχνίδι, σε μια παράσταση που μας συστήνει ξανά την απλότητα της θεατρικής γλώσσας και μας προτείνει μια διαφορετική αφήγηση για το παρελθόν της πόλης.

Διανομή

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γιόκοτος, Άννα Ευθυμίου, Στάθης Μαυρόπουλος, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Έφη Σταμούλη, Λιάνα Ταουσιάνη.

Ακορντεόν: Γιώργος Λόλας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Δεληαγγέλου
Κινησιολογική επιμέλεια: Κώστας Κατσαμάκης
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου
Φωτισμοί: Μαρία Λαζαρίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Θέμης Θεοχάρογλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Η ομάδα Παπαλάνγκι

Η θεατρική ομάδα Παπαλάνγκι συγκροτήθηκε από αποφοίτους του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ και της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, με συντονιστή τον Τάσο Αγγελόπουλο. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε τον Ιανουάριο του 2011, στο θέατρο «Φούρνος» της Αθήνας, με το έργο της Μιλένας Μπογκάβατς Αγαπητέ μπαμπά, παράσταση που παρουσιάστηκε και στις Προτάσεις-2011.

Ιστορική διαδρομή

Η Χρυσή πόλη είναι εμπνευσμένη από την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν είναι ένα ιστορικό έργο. Πρόκειται για μια ποιητική σύλληψη, οι διαδοχικές ιστορίες απλών γυναικών που παρακολουθούμε περιλαμβάνουν υπαινικτικές αναφορές στην Ιστορία, αλλά δεν την αναπαριστούν. Ωστόσο, είναι ίσως χρήσιμο για τον θεατή να ενημερωθεί για μερικά βασικά σημεία αυτής της ιστορικής διαδρομής.

1492 Με διάταγμα των καθολικών βασιλέων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας, 15.000-20.000 εβραίοι εκδιώκονται από την Ισπανία.

Αποχωρώντας κατά κύματα και σε συνθήκες πανικού, οι Σεραφαδίμ, όπως ονομάζονται από το βιβλικό όνομα της Ισπανίας, αναζητούν μια καινούργια εστία. Ο Σουλτάνος τους καλεί να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη ερημωμένη μετά την κατάληψή της από τους Οθωμανούς το 1430.

16^ος αι. Στους Εβραίους από την Ισπανία που εγκαθίστανται στη Θεσσαλονίκη, προστίθενται και άλλοι, από την Σικελία, την Πορτογαλία και τη Βόρεια Αφρική.

Οι Εβραίοι θα επικρατήσουν δημογραφικά στην πόλη, θα καταλάβουν τις συνοικίες από την Εγνατία ως την παραλία και από τον Βαρδάρη ως τη Διαγώνιο (αφήνοντας στους Τούρκους την Άνω Πόλη και στους Έλληνες την περιοχή γύρω από τον Άγιο Μηνά και το Ιπποδρόμιο) και θα ασχοληθούν με κάθε δραστηριότητα. To1520 θα ιδρύσουν και το πρώτο τυπογραφείο της πόλης.

Η πόλη θα αναδειχθεί όχι μόνο σε εμπορικό κέντρο, αλλά και σε κέντρο ιερών εβραϊκών σπουδών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να ονομαστεί «Μητέρα του Ισραήλ». Ένα από τα θέματα που απασχολούν, τουλάχιστον στην αρχή, τους πρόσφυγες Εβραίους, είναι το levirat, η υποχρέωση του μωσαϊκού νόμου να παντρεύονται οι χήρες τον αδελφό του άντρα τους. Οι χιλιάδες γυναίκες που έφτασαν εδώ χωρίς τους άντρες τους οφείλουν να αποδείξουν ότι όλα τα άρρενα μέλη της οικογένειάς τους έχουν αποβιώσει, ώστε να μπορούν να ξαναπαντρευτούν.

17^ος αι. Πολλές πυρκαγιές και επιδημίες θα χτυπήσουν την πόλη. Τις ζοφερές οικονομικές συνθήκες ακολουθεί η άνθηση του μυστικισμού και του μεσσιανισμού. Καθοριστικό γεγονός θα είναι η εμφάνιση του ψευδομεσσία Σαμπετάι Σεβή (1655). Ο Σεβή, θα προκαλέσει σκάνδαλο προφέροντας το όνομα του Θεού (πράξη απαγορευμένη στους Εβραίους) και θα φαντασιωθεί την πτώση του σουλτάνου και μια νέα αυτοκρατορία. Σύντομα όμως, προκειμένου να σώσει τη ζωή του, θα ασπαστεί τον μωαμεθανισμό (αίρεση των Ντονμέδων).

19^ος αι. Στις αρχές του 19^ου αιώνα η οθωμανική διοίκηση θα προσπαθήσει να εκσυγχρονιστεί, παρέχοντας και εμπορικά προνόμια στους υπηκόους των ευρωπαϊκών κρατών, ενώ και η ίδια η πόλη θα εκσυγχρονιστεί: τραμ, ηλεκτροφωτισμός, σιδηροδρομική σύνδεση, νέο λιμάνι. Από το 1873 οι ραβινικές σχολές έχουν δώσει τη θέση τους στα σχολεία της Alliance Israélite Universelle. Παράλληλα, οι ισχυρές εβραϊκές οικογένειες επωφελούνται από την νέα οικονομική κατάσταση: είναι η εποχή της οικοδόμησης των Μύλων Αλλατίνι (1854). Το 1864 στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί η πρώτη εβραϊκή εφημερίδα El Lunar.

Προς το τέλος του αιώνα, οι εβραίοι κάτοικοι της πόλης ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου και εξασκούν όλα τα επαγγέλματα.

Το 1908, θα ιδρυθεί στη Θεσσαλονίκη από τον Αβραάμ Μπεναρόγια και εβραίους εργάτες το πρώτο συνδικαλιστικό σωματείο σε ελληνικό τόπο, η Φεντερασιόν.

1912 Με την απελευθέρωση της πόλης, η ισραηλιτική κοινότητα αριθμεί περίπου 61.000 άτομα, ενώ οι Έλληνες είναι περίπου 40.000.

1917 Η μεγάλη πυρκαγιά που καταστρέφει όλη την πόλη πλήττει κυρίως τις εβραϊκές συνοικίες, επιχειρήσεις και ιδρύματα. Οι Εβραίοι θα αρχίσουν να μεταναστεύουν σε άλλες χώρες, ιδίως στη γη του Ισραήλ. Η μετανάστευση θα ενταθεί στον Μεσοπόλεμο καθώς πληθαίνουν οι επιθέσεις από αντισημιτικά στοιχεία – όπως ο εμπρησμός του συνοικισμού Κάμπελ (1931). Παρόλα αυτά, το 1940 ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης αριθμεί περίπου 50 χιλιάδες. Οι Εβραίοι θα εκπληρώσουν πλήρως τις υποχρεώσεις τους προς την πατρίδα στον Πόλεμο, ενώ η κοινότητα θα πληρώσει βαρύ τίμημα: 513 νεκροί στρατιώτες και πάνω από 3.700 τραυματίες.

1941 Η ναζιστική κατοχή θα εγκαινιάσει τους διωγμούς των Εβραίων από τις πρώτες μέρες. Στις 11 Ιουλίου του 1942 οι άρρενες Εβραίοι από 18 έως 45 ετών θα υποχρεωθούν να συγκεντρωθούν στην Πλατεία Ελευθερίας όπου θα υποστούν εξευτελισμούς και βασανισμούς. Στο τέλος του 1942 θα καταστραφεί το εβραϊκό νεκροταφείο (όπου η σημερινή Πανεπιστημιούπολη) και θα κατασχεθούν όλες οι εβραϊκές επιχειρήσεις.

1943 Από τον Φεβρουάριο του 1943 οι Εβραίοι υποχρεώνονται να φορούν το κίτρινο άστρο και να κατοικούν σε ειδικές συνοικίες (γκέτο). Στις 15 Μαρτίου 1943 αναχωρεί ο πρώτος συρμός από τον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης με προορισμό το Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Έως τον Αύγουστο του 1943 θα αναχωρήσουν άλλες 18 αποστολές. Από τις 50 χιλιάδες άτομα, λιγότεροι από χίλιοι θα κατορθώσουν να επιστρέψουν ζωντανοί από την Πολωνία.

Επαναλήψεις

Τετάρτη 26/09/2012 & Πέμπτη 27/09/2012

Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός Θεσσαλονίκης

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2012-2013 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012. Στο πλαίσιο των 47ων Δημητρίων η παράσταση επαναλαμβάνεται στην αποβάθρα του Παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Θεσσαλονίκης την Τετάρτη 26 και την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Κυριακή 13/5/2012

Δημοτικό Θέατρο "Αστέρια" Σέρρες

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 15-03-2012

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2012-2013 (από 26/09/12).

Πρόγραμμα

Πέμπτη 15/3/2012: 9 μ.μ.
Παρασκευή 16/3/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 21/3/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 22/3/2012: 9 μ.μ.
Παρασκευή 23/3/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 28/3/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 29/3/2012: 9 μ.μ.
Παρασκευή 30/3/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 4/4/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 5/4/2012: 9 μ.μ.
Παρασκευή 6/4/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 13/5/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 26/09/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 27/09/2012: 9 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2011-2012 » Πανικός στα παρασκήνια

Πανικός στα παρασκήνια

Κεν Λούντβιχ, 1995

Ένας καταχρεωμένος θίασος περιοδείας, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία παρεξηγήσεων. Θέατρο μέσα στο θέατρο, μια λοξή ματιά στη σκηνή και τους ανθρώπους της.

Διανομή

Παίζουν: Δημήτρης Ναζίρης, Έφη Σταμούλη, Μένη Κυριάκογλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Σοφία Βούλγαρη, Γιώργος Δημητριάδης, Άννα Ευθυμίου, Ηλίας Παπαδόπουλος.

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Ναζίρης
Σκηνοθεσία: Στάθης Μαυρόπουλος
Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα
Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Φωτισμοί: Κέλλυ Εφραιμίδου
Μουσική επιμέλεια: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Σιδηροπούλου

Είπαν για το έργο

«Η πιο αστεία παράσταση αυτή την εποχή στη Νέα Υόρκη. Στη δεύτερη πράξη, έχουμε μια παράσταση μέσα στην παράσταση, όπου οι ηθοποιοί φοράνε λάθος κοστούμι και λένε ατάκες από λάθος έργο, μια εξωφρενικά κωμική σκηνή. Είδα την παράσταση τρεις φορές, ελπίζω εσείς να τη δείτε τουλάχιστον μία».

Liz Smith, New York Post

«Το έργο δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ερωτική επιστολή προς το ζωντανό θέατρο».

Boston Herald

«Είναι ξεκαρδιστικό. Ο Λούντβιχ γέμισε το έργο του με κωμικές επινοήσεις και απανωτά γκαγκς, μαζί με μια δόση παραλόγου. Μια βραδιά φαρσικής απόλαυσης».

Clive Barnes, New York Post

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 02-12-2011

Πρόγραμμα

Παρασκευή 2/12/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 3/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 4/12/2011: 7 μ.μ.
Παρασκευή 9/12/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 10/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 11/12/2011: 7 μ.μ.
Παρασκευή 16/12/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 17/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 18/12/2011: 7 μ.μ.
Παρασκευή 23/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 25/12/2011: 9 μ.μ.
Δευτέρα 26/12/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 30/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 1/1/2012: 9 μ.μ.
Παρασκευή 6/1/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 7/1/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 8/1/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 13/1/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 14/1/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 15/1/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 20/1/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 21/1/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 22/1/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 27/1/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 28/1/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 29/1/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 3/2/20212: 9 μ.μ.
Σάββατο 4/2/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 5/2/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 10/2/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 11/2/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 12/2/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 17/2/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 18/2/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 19/2/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 24/2/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 25/2/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 26/2/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 2/3/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 3/3/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 4/3/2012: 7 μ.μ.
Παρασκευή 9/3/2012: 9 μ.μ.
Σάββατο 10/3/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 11/3/2012: 7 μ.μ.
Σάββατο 17/3/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 18/3/2012: 7 μ.μ.
Σάββατο 24/3/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 25/3/2012: 7 μ.μ.
Σάββατο 31/3/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 1/4/2012: 7 μ.μ.
Σάββατο 7/4/2012: 9 μ.μ.
Κυριακή 8/4/2012: 7 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2011-2012 » Ολεάννα

Ολεάννα

Ντέιβιντ Μάμετ, 1992

Συμπαραγωγή με τη θεατρική ομάδα PASSATEMPO

Ένας πετυχημένος καθηγητής. Μια φοιτήτρια που δεν θέλει να αποτύχει στις εξετάσεις. Μια συνάντηση που θα αποκαλύψει δυο χωριστούς κόσμους. Ένα ανελέητο παιχνίδι φύλων και εξουσίας.

Διανομή

Παίζουν: Γιάννης Μόχλας, Νανά Παπαγαβριήλ.

Συντελεστές

Μετάφραση: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου

Είπαν για το έργο

«Εκείνος λέει ότι ήταν μάθημα. Εκείνη, σεξουαλική παρενόχληση. Όποια θέση και να πάρετε, θα χάσετε».

Ντέιβιντ Μάμετ

«Τέλειο δείγμα κοινωνικού ψυχογραφήματος, σε μια στιγμή μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων, με οξυμένη την κρίση στην εκπαίδευση... Το Ολεάννα κινείται θαυμάσια στη ‘μικροφυσική της εξουσίας’... Ο Μάμετ έχει συνθέσει έναν εκπληκτικό διάλογο... Σαν κρυμμένος δυναμίτης».

Ελένη Βαροπούλου, Το Βήμα

«Το σημαντικό στο έργο είναι ο τρόπος με τον οποίο το αρχικό θέμα οδηγεί στην αποκάλυψη των δομών της εξουσίας».

Γρηγόρης Ρ. Ιωαννίδης, Ελευθεροτυπία

«Θεμελιώνει ένα κοινωνικό αξίωμα: ότι στον κόσμο του απόλυτου ανταγωνισμού κάθε σχέση είναι ένας εφαρμοσμένος βιασμός».

Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα

«Κρύβει δείχνοντας τα ουσιώδη και αποκαλύπτει κρύβοντας. Με αθώο δήθεν ύφος θεατρικού παιχνιδιού... Άλλοτε κλείνει το μάτι στον θεατή συνωμοτικά κι άλλοτε τον παγώνει με τη σιωπή».

Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 21-12-2011

Πρόγραμμα

Τετάρτη 21/12/2011: 9 μ.μ.
Πέμπτη 22/12/2011: 9 μ.μ.
Τετάρτη 28/12/2011: 9 μ.μ.
Πέμπτη 29/12/2011: 9 μ.μ.
Τετάρτη 4/1/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 5/1/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 11/1/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 12/1/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 18/1/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 19/1/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 25/1/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 26/1/2012: 9 μ.μ.
Τετάρτη 1/2/2012: 9 μ.μ.
Πέμπτη 2/2/2012: 9 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2011-2012 » Το νερό της ζωής

Το νερό της ζωής

Βασισμένο σ' ένα παραμύθι των Αδελφών Γκριμ

Eλεύθερη διασκευή ενός από τα πιο γνωστά παραμύθια των αδελφών Γκριμ, το έργο αρχίζει με το ταξίδι ενός νέου που ψάχνει να βρει το αθάνατο νερό για να το φέρει στον άρρωστο πατέρα του. Αλλά κάθε ταξίδι είναι γνώση, δοκιμασία και μύηση. Κι ο ήρωάς μας θα συναντήσει στο ταξίδι του ξαφνικά την αγάπη, ακούγοντας μια άγνωστή του κοπέλα να τραγουδάει. Θα περάσει μεγάλες περιπέτειες, κινδύνους, δοκιμασίες, στο σκοτεινό δάσος, στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, στο στοιχειωμένο πύργο, αλλά η αγάπη είναι πιο δυνατή απ’ τον κίνδυνο, πιο δυνατή απ’ το φόβο, αυτή στο τέλος θα νικήσει. Τελικά, το αθάνατο νερό, το νερό της ζωής, δεν είναι άλλο από την αγάπη.

Η παράσταση είναι μια πρόταση θεάτρου μέσα στο θέατρο, όπου ένας περιπλανώμενος θίασος προσπαθεί να αφηγηθεί με τα απλά ευφάνταστα μέσα του λαϊκού θεάτρου μια συναρπαστική ιστορία. Το κείμενο συμπληρώνεται και προεκτείνεται από την ευρηματική μουσική και από τις εικόνες που δημιουργούν με το σώμα τους έξι αεικίνητοι ηθοποιοί, οι οποίοι δεν παίζουν απλώς δεκάδες ρόλους, αλλά διαμορφώνουν και αλλάζουν αδιάκοπα το σκηνικό χώρο.

Διανομή

Παίζουν οι ηθοποιοί: Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Ροδή Κωνσταντινίδου, Μάριος Μεβουλιώτης και Ηλίας Παπαδόπουλος.

Συντελεστές

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Κινησιολογία: Χάρης Πεχλιβανίδης
Ειδικές κατασκευές: Μαρία Καβαλιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 16-10-2011

Πρόγραμμα

Κυριακή 16/10/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 23/10/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 30/10/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 6/11/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 13/11/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 20/11/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 27/11/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 4/12/2011: 11.30 π.μ.
Πέμπτη 8/12/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 11/12/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 18/12/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 25/12/2011: 6 μ.μ.
Δευτέρα 26/12/2011: 11.30 π.μ.
Δευτέρα 2/1/2012: 6 μ.μ.
Παρασκευή 6/1/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 8/1/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 15/1/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 22/1/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 29/1/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 5/2/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 12/2/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 19/2/2012: 11.30 π.μ.
Κυριακή 26/2/2012: 11.30 π.μ.

Το νερό της ζωής, Βασισμένο σ' ένα παραμύθι των Αδελφών Γκριμ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2011-2012 » Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά

Μια μουσική παράσταση βασισμένη στη "Μαρία Νεφέλη" του Οδυσσεά Ελύτη, 1978

Στο πλαίσιο των 46^ων Δημητρίων, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» σε συνεργασία με το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. παρουσίασε το αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη - Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, μια πολυφωνική προσέγγιση της Μαρίας Νεφέλης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή.

Η Μαρία Νεφέλη κυκλοφόρησε το 1978 (εκδ. Ίκαρος). Αλλά γράφτηκε νωρίτερα, μέσα στον απόηχο των φοιτητικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη με αίτημα να αλλάξουν όλα τώρα αμέσως (Μάης του 1968 στο Παρίσι) και της «επανάστασης των λουλουδιών» στην Αμερική (κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο»).

Το ποιητικό κείμενο, διάλογος ανάμεσα στον ώριμο ποιητή και μια αντισυμβατική νέα γυναίκα, απηχεί το κλίμα εκείνης της εποχής, την ατμόσφαιρα γενικής αμφισβήτησης αλλά και ελπίδας που τη χαρακτήριζε, εκφράζει το ουτοπικό όραμα της πληρότητας και της ευτυχίας μέσα από την κατάργηση των απαγορεύσεων κάθε είδους.

Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που το έργο αυτό του Ελύτη συγκινεί πάντα τους νέους, και που το επιλέξαμε για να τιμήσουμε τα εκατοστά γενέθλια του ποιητή. Σε μια εποχή απαισιοδοξίας, παραίτησης, ψυχικής καθίζησης, έχουμε ανάγκη από μεγάλα κείμενα που εκφράζουν ποιητικά το όραμα μιας υπέρβασης.

Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» ασχολείται συστηματικά, από την ίδρυσή της, με τη σκηνική αξιοποίηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας, έχοντας παρουσιάσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και αναλόγια πάνω σε κείμενα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Τσίρκα, του Μπακόλα, καθώς και ποιητών της Θεσσαλονίκης. Για τη Μαρία Νεφέλη συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Τμήμα Θεάτρου, σ’ ένα σχέδιο πολυφωνικής και ανορθόδοξης απόδοσης ενός ιδιότυπου, και εξόχως νεανικού, ποιητικού κειμένου.

Διανομή

Παίρνουν μέρος:

Έφη Σταμούλη: Μαρία Νεφέλη

Δημήτρης Ναζίρης: Ποιητής

Κώστας Βόμβολος: Μουσικός

και οι φοιτητές και φοιτήτριες του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ.: Αντωνία Βισβίκη, Έλσα Καρακασίδου, Θανάσης Κριτσάκης, Νικόλας Νικητάκης, Ματίνα Παγουλάτου, Δέσποινα Παπαδοπούλου, Νίκος Ράμμος, Κώστας Ραμπαβίλας, Βάσω Τσαβδαρίδου, Χρυσούλα Φλαμπούτογλου, Δημήτρης Φουρλής, Δήμητρα Χαϊνά.

Συντελεστές

Σκηνοθετική επιμέλεια: Νικηφόρος Παπανδρέου
Μουσική σύνθεση: Κώστας Βόμβολος
Κίνηση: Στέλλα Μιχαηλίδου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 15-10-2011

Η πρεμιέρα δόθηκε στις 15/10/2011 στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, συμμετοχή στα 46α Δημήτρια. Επαναλήφθηκε στις 16/11/2011 στην Αίθουσα Τελετών του Α.Π.Θ. στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Στο θέατρο "Αμαλία" θα παιχτεί μόνο δύο μέρες: την Τετάρτη 14/12/2011 και την Πέμπτη 15/12/2011. Η παράσταση ανεβάζεται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, την Τετάρτη 15/2/2012, στις 9 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο.

Πρόγραμμα

Σάββατο 15/10/2011: 9 μ.μ. (Δημαρχείο)
Τετάρτη 16/11/2011: 9 μ.μ. (Α.Π.Θ.)
Τετάρτη 14/12/2011: 9 μ.μ. (Αμαλία)
Πέμπτη 15/12/2011: 9 μ.μ. ( Αμαλία)
Τετάρτη 15/2/2012: 9 μ.μ. (Μ. Μ. Σ. Τ.)

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, Μια μουσική παράσταση βασισμένη στη

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Το κρυφό δωμάτιο

Το κρυφό δωμάτιο

Καρόλ Φρεσέτ, 2008

Το έργο

Η Γκρέις, υπάλληλος σε γραφείο, γίνεται ξαφνικά βασιλοπούλα του παραμυθιού: την ερωτεύεται ο Ερρίκος, που είναι γοητευτικός, ευγενικός και πάμπλουτος. Την παντρεύεται και εγκαθίσταται μαζί της σε μια πολυτελέστατη βίλλα με είκοσι οχτώ δωμάτια. Η απόλυτη ευτυχία. Με έναν όρο: η Γκρέις μπορεί να περιδιαβάζει παντού, αρκεί να μη μπει ποτέ σ’ ένα ασήμαντο, μικρό δωμάτιο, μια σοφίτα στο τέλος μιας απόμερης σκάλας. Μα υπάρχει ευτυχία ...υπό όρους; Και ποιο τρομερό μυστικό κρύβεται στο απαγορευμένο δωμάτιο;

Η Φρεσέτ εμπνέεται από τον Κυανοπώγωνα του Σαρλ Περώ (1697), για να γράψει ένα έργο ποιητικό και σκληρό, μια ψυχαναλυτική προσέγγιση των ανομολόγητων πόθων και των κρυφών μας φόβων, και ταυτόχρονα μια πολιτική παραβολή πάνω στη σχέση ατομικής ευμάρειας και κοινωνικής ευθύνης, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αστυνομικού θρίλερ.

Ν.Π.

Διανομή

Ερρίκος: Κυριάκος Δανιηλίδης
Γκρέις: Αθηνά Ευσταθίου
Άννα: Νανά Παπαγαβριήλ
Ιλόνα: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Κατρίν: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Μουσική επιμέλεια: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Φωτισμοί: Κέλλυ Εφραιμίδου
― » ―: Μαρία Λαζαρίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σε πρώτο πρόσωπο

• Ναι, ο κόσμος είναι γεμάτος ασχήμια, οδύνη, αθλιότητες, ναι, η αδικία και η καταπίεση είναι παντού, αλλά τα πλάσματα που κατοικούν τον κόσμο, που είναι ο κόσμος, δεν μπορούν να συνοψιστούν στο γεγονός ότι ανήκουν σε ένα φύλο, μια κοινωνική τάξη, μια χώρα, μια ήπειρο. Η αλήθεια τους εκφράζεται με μια απειρία αποχρώσεων, ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια, το μεγαλείο και την αθλιότητα...

• Όλα τα έργα μου ―ή σχεδόν όλα;― κρύβουν ένα είδος στοχασμού πάνω στο θέατρο, αυτήν την αλλόκοτη δραστηριότητα που συνίσταται στο να διηγείσαι μια ιστορία ψεύτικη, κατασκευασμένη, για να προκύψει μια συγκίνηση αληθινή.

• Το ζήτημα του αληθινού και του ψεύτικου βρίσκεται στην καρδιά του έργου Το κρυφό δωμάτιο. Ανοίγοντας την πόρτα του απαγορευμένου δωματίου, η Γκρέις κάνει μιαν ανακάλυψη που τη συνταράζει, αλλά αυτό που βλέπει, αυτό που ακούει, αυτό που αισθάνεται μέσα στο δωμάτιο, είναι στ’ αλήθεια η πραγματικότητα; Η απαγορευμένη πόρτα οδηγεί σε μια φαντασίωση ή σε μια σκληρή αλήθεια; Εμβληματικός χώρος του θεάτρου, αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, μικρό μαύρο κουτί όπου μπορεί κανείς όλα να τα επινοήσει, όλα να τα παίξει, είναι ταυτόχρονα ένας χώρος γεμάτος ανησυχητική αλήθεια.

• Όταν ξαναδιάβασα τον Κυανοπώγωνα του Περρώ, με γοήτευσε αμέσως η ιδέα του απαγορευμένου δωματίου, κι ακόμα η ιδέα της αφθονίας και της έλλειψης. Πώς είναι δυνατόν να μένεις σ’ ένα παλάτι, να τα ’χεις όλα, και η μόνη σου επιθυμία να είναι να μπεις σ’ ένα ασήμαντο δωματιάκι; Και ξαφνικά, είδα μπροστά μου την εικόνα μιας νέας γυναίκας που στέκεται μπροστά σε μια κλειστή πόρτα. Έτσι άρχισαν όλα. Αυτή η αφετηρία με κινητοποιούσε. Ούτε εγώ ήξερα τι βρισκόταν πίσω από την πόρτα, όταν άρχισα να γράφω. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες γ’ αυτό που κρύβεται στο δωμάτιο. Δεν είναι δική μου δουλειά να τις διατυπώσω. Έγραψα το έργο εντελώς διαισθητικά. Από όλα μου τα έργα, είναι ίσως αυτό που καταλαβαίνω λιγότερο. Είναι σαν να άνοιξα μέσα μου μια μικρή πόρτα προς έναν χώρο λιγότερο ορθολογικό, πιο σκοτεινό, και χώθηκα μέσα.

Carole Fréchette

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 04-02-2011

Πρόγραμμα

Παρασκευή 4/2/2011: 9.00 μ.μ.
Τετάρτη 9/2/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 10/2/2011: 9.00 μ.μ.
Τετάρτη 16/2/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 17/2/2011: 9.00 μ.μ.
Τετάρτη 23/2/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 24/2/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 3/3/2011: 9.00 μ.μ.
Σάββατο 5/3/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 10/3/2011: 9.00 μ.μ.
Σάββατο 12/3/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 17/3/2011: 9.00 μ.μ.
Σάββατο 19/3/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 24/3/2011: 9.00 μ.μ.
Σάββατο 26/3/2011: 9.00 μ.μ.
Πέμπτη 31/3/2011: 9.00 μ.μ.
Σάββατο 2/4/2011: 9.00 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Σε μια κόλλα χαρτί

Σε μια κόλλα χαρτί

Στάθης Μαυρόπουλος, 2010

Σκοτεινές ιστορίες μιας φωτεινής πόλης

Το Σε μια κόλλα χαρτί είναι ένα «θεατρικό ντοκυμαντέρ», με θέμα δύο υποθέσεις καταδίκης αθώων, που συγκλόνισαν τη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη: του Γρηγόρη Στακτόπουλου (υπόθεση Πολκ, 1948) και του Αριστείδη Παγκρατίδη (ο «δράκος του Σέιχ Σου», 1963). Δύο πολύκροτες υποθέσεις, όπου, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, τα αρμόδια κρατικά όργανα κατασκεύασαν εν ψυχρώ ενόχους, τυλίγοντας «σε μια κόλλα χαρτί» δύο, κατά γενική σήμερα πεποίθηση, αθώους ανθρώπους. Ο πρώτος έζησε έναν καφκικό εφάλτη και πέρασε πολλά χρόνια στη φυλακή. Ο δεύτερος εκτελέστηκε.

Στο έργο δεν υπάρχουν στοιχεία μυθοπλασίας, το κείμενο περιορίζεται σκόπιμα στη σύνθεση σπαραγμάτων από επίσημα ντοκουμέντα, καταθέσεις μαρτύρων, αγορεύσεις δικαστικών, δημοσιεύματα εφημερίδων. Στόχος δεν είναι ωστόσο η συγκέντρωση ιστορικών πληροφοριών ούτε η εξιχνίαση σκοτεινών μέχρι σήμερα εγκλημάτων. Αντικείμενο του έργου και της παράστασης είναι οι ανθρώπινες περιπτώσεις, η διαδικασία κατασκευής ενόχων, ο εφιάλτης των αθώων που εμπλέκονται στα γρανάζια ενός απάνθρωπου μηχανισμού. Αυτό το στοιχείο άλλωστε έρχεται να συνδέσει δύο πρόσωπα απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους ως προς την κοινωνική θέση, το μορφωτικό επίπεδο, την ιδεολογία. Και αυτό εξηγεί γιατί αυτές οι δύο αυτοτελείς ιστορίες ενώθηκαν σε μια ενιαία παράσταση.

Όλα ξεκίνησαν την περασμένη άνοιξη, όταν η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» ανέθεσε στην Ελένη Δημοπούλου και στον Στάθη Μαυρόπουλο τη συμμετοχή του θιάσου στις εκδηλώσεις «Η Θεσσαλονίκη αλλιώς» που οργάνωσε για τα εικοσάχρονά του το περιοδικό Parallaxi, ένα εξαιρετικό διήμερο που έδειξε πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει αυτή η πόλη όταν το θέλει. Παρουσιάστηκε τότε, στην οδό Εμπράρ, ένα σύντομο δρώμενο με τίτλο «Σκοτεινές ιστορίες μιας φωτεινής πόλης», που είχε ως θέμα τη δίκη του Αριστείδη Παγκρατίδη. Η απήχηση εκείνης της μοναδικής παράστασης οδήγησε στη σκέψη μιας πιο ολοκληρωμένης δουλειάς, ενός διπτύχου που θα είχε ως θέμα δύο επεισόδια της μεταπολεμικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, με κοινό χαρακτηριστικό τον εφιάλτη του αθώου που συνθλίβεται από έναν αυταρχικό μηχανισμό.

Διανομή

1. Γρηγόρης

Σκηνοθεσία: Στάθης Μαυρόπουλος

Μουσική επιμέλεια - χορογραφία: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Τζίκα

Διανομή

Μένη Κυριάκογλου: Μητέρα

Μαρίτα Τσαλκιτζόγου: Τραγουδίστρια, Αδελφή

Μάριος Μεβουλιώτης: Γρηγόρης

Σταύρος Ευκολίδης: ο Αμερικάνος, ένας Παντοπώλης, Βασανιστής

Δημήτρης Ναζίρης: Διοικητής

Στάθης Μαυρόπουλος: Εφημεριδοπώλης

Φωνές: Κώστας Βόμβολος, Νίκος Κουμαριάς, Νανά Παπαγαβριήλ, Έφη Σταμούλη

2. Αριστείδης

Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου

Μουσική επιμέλεια: Ελένη Δημοπούλου, Κώστας Βόμβολος

Παίζουν:

Σταύρος Ευκολίδης, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου και η φωνή του Κώστα Βόμβολου

Από την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011 τον Σταύρο Ευκολίδη αντικατέστησε ο Κυριάκος Δανιηλίδης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου
― » ―: Στάθης Μαυρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
― » ―: Ελένη Δημοπούλου
― » ―: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Χορογραφία: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Τζίκα
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 22-01-2011

Πρόγραμμα

Σάββατο 22/1/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 29/1/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 5/2/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 11/2/2011: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 12/2/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 18/2/2011: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 19/2/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 25/2/2011: 9.30 μ.μ.
Σάββατο 26/2/2011: 9 μ.μ.
Τετάρτη 2/3/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 6/3/2011: 7 μ.μ.
Τετάρτη 9/3/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 13/3/2011: 7 μ.μ.
Τετάρτη 16/3/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 20/3/2011: 7 μ.μ.
Τετάρτη 23/3/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 27/3/2011: 7 μ.μ.
Τετάρτη 30/3/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 3/4/2011: 7 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Ο Μικρός Πρίγκιπας

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, 1940

Κάθε σκηνή αυτού του έργου είναι ένα μάθημα ζωής, τόσο σοφό όσο σοφή είναι η απλότητα, ένα μάθημα χωρίς διδακτισμούς και μελοδραματισμούς, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτούς που αγαπάμε και γι’ αυτούς που μας αγαπούν. Και ταυτόχρονα είναι μια κατάθεση για τη δύναμη της ποίησης και της φαντασίας, αφού, όπως βεβαιώνει ο ίδιος ο Μικρός Πρίγκιπας, «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια».

Διανομή

Κυριάκος Δανιηλίδης: Βασιλιάς, Μπεκρής, Γεωγράφος

Σταύρος Ευκολίδης: Αφηγητής

Αθηνά Ευσταθίου: Επιχειρηματίας, Φίδι

Μάριος Μεβουλιώτης: Αστρονόμος, Ματαιόδοξος, Φαναρανάφτης

Νανά Παπαγαβριήλ: Μικρός Πρίγκιπας

Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου: Τριαντάφυλλο, Αλεπού

Από την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011 τον Σταύρο Ευκολίδη αντικατέστησε ο Γιώργος Δημητριάδης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Χουμέτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Νατάσα Σταματάρη
Μουσική επιμέλεια: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Video: Χρύσα Χουμέτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ναταλία Λαγγίδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κουλούδη
― » ―: Εκάβη Γουΐτλοκ
Βοηθός φωτιστή: Έλενα Κώτση
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Το έργο

Ο Σαιντ-Εξυπερύ έγραψε τον Μικρό Πρίγκιπα (τίτλος του πρωτοτύπου: Le Petit Prince) το 1940. Ήταν ένα αφήγημα γεμάτο αγάπη και φως, γραμμένο μέσα στα ζοφερά χρόνια του Πολέμου. Το βιβλίο, με τις γνωστές ζωγραφιές του συγγραφέα, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, το 1943. Από τότε έχει μεταφραστεί σε 220 γλώσσες και διαλέκτους, και έχει πουληθεί σε 134 εκατομμύρια αντίτυπα! Έχουν γίνει πολλές ηχογραφήσεις του βιβλίου (η πρώτη το 1954 με αφηγητή τον Ζεράρ Φιλίπ), το κείμενο έχει χρησιμοποιηθεί για όπερες, μιούζικαλ, ταινίες κινηματογράφου, κόμικς, θεατρικές παραστάσεις.

Η αφιέρωση του συγγραφέα...

Στον Léon Werth.

Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά που αφιέρωσα σ’ έναν μεγάλο τούτο το βιβλίο. Έχω μια σοβαρή δικαιολογία: ο μεγάλος αυτός είναι ο καλύτερος φίλος που έχω στον κόσμο. Έχω κι άλλη μια δικαιολογία: ο μεγάλος αυτός μπορεί και τα καταλαβαίνει όλα, ακόμη και τα παιδικά βιβλία. Έχω μια τρίτη δικαιολογία: ο μεγάλος αυτός ζει στη Γαλλία, όπου τώρα πεινάει και κρυώνει. Έχει μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά. Αν όλες αυτές οι διακιολογίες δεν αρκούν, τότε κι εγώ αφιερώνω το βιβλίο στο παιδί που ήταν κάποτε αυτός ο μεγάλος. Όλοι οι μεγάλοι στην αρχή ήταν παιδιά. (Λίγοι τους όμως το θυμούνται). Διορθώνω λοιπόν την αφιέρωσή μου:

Στον Léon Werth, όταν ήτανε μικρό αγόρι.

Antoine de Saint-Exupery

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 10-11-2010

Πρόγραμμα

Τετάρτη 10/11/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 14/11/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 21/11/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 28/11/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 5/12/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 12/12/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 19/12/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 26/12/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 2/1/2011: 11.30 π.μ.
Τετάρτη 5/1/2011: 9 μ.μ.
Πέμπτη 6/1/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 9/1/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 16/1/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 23/1/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 30/1/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 6/2/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 13/2/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 20/2/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 27/2/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 6/3/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 13/3/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 20/3/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 27/3/2011: 11.30 π.μ.
Κυριακή 3/4/2011: 11.30 π.μ.

Ο Μικρός Πρίγκιπας, Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας

Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας

Φρανκ Μακ Γκίνες, 2010

Το καλοκαίρι του 1967, η Γκρέτα Γκάρμπο καταφθάνει σε μια κωμόπολη της επαρχίας του Ντόνεγκαλ. Η Ιρλανδία βρίσκεται στα πρόθυρα βίαιων αλλαγών. Δυο ζευγάρια βρίσκονται στα πρόθυρα του χωρισμού. Μια γυναίκα προσπαθεί να σώσει την οικογένειά της, ενώ ένα νέο κορίτσι προσπαθεί να σώσει το μέλλον του. Πλάι σ’ όλα αυτά, καταλύτης των εξελίξεων, η πιο αγαπημένη και η πιο μόνη γυναίκα του κόσμου, η μεγάλη Γκάρμπο. Αλλά όταν έρχονται οι θεοί, μπορεί να προκαλέσουν χάος, και όχι μόνο στους κοινούς θνητούς, όπως θα διαπιστώσει και η θεία Γκρέτα.

Το γεμάτο συγκίνηση και γοητεία νέο έργο του Φρανκ Μακ Γκίνες έχει μια τσεχοφική δομή. Όπως συμβαίνει και στον Θείο Βάνια, ένας ξένος εισβάλλει σε μια επαρχιακή μικροκοινωνία, αναστατώνει τους πάντες και μετά φεύγει, έχοντας προκαλέσει και καλές και καταστροφικές ανατροπές. Ο Μακ Γκίνες δεν είναι ο πρώτος ιρλανδός συγγραφέας που επεξεργάζεται ανθρώπινες και τραγικωμικές παραλλαγές αυτής της φόρμουλας ― αρκεί να θυμηθούμε τον διάλογο που ανοίγει με τις Τρεις Αδελφές του Τσέχοφ ο Μπράιαν Φρίελ στο Χορεύοντας στη Λούνασα, που παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη το 1998 η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» (διόλου τυχαία, ο Μακ Γκίνες έγραψε το σενάριο για τη μεταφορά του αριστουργήματος του Φρίελ στον κινηματογράφο). Από την άλλη, η πρωτοτυπία του σύγχρονου δραματουργού είναι παρούσα, μεταξύ άλλων στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες των ηρώων του.

Το έργο (τίτλος του πρωτοτύπου: Greta Garbo Came to Donegal) ανεβάστηκε τον περασμένο Ιανουάριο με μεγάλη επιτυχία στο Tricycle Theatre του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία του Nicolas Kent.

Διανομή

Παίζουν: Ελένη Δημοπούλου, Άννα Κυριακίδου, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης, Νίκος Λύτρας, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Έφη Σταμούλη.

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Ναζίρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Ο συγγραφέας

Ο ιρλανδός συγγραφέας Frank McGuinness γεννήθηκε το 1953 στο Buncrana, μικρή κωμόπολη της επαρχίας του Donegal. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί μιας διευρυμένης εργατικής οικογένειας: μεγάλωσε μαζί με πολλά ξαδέλφια στο σπίτι της γιαγιάς του και ανατράφηκε σύμφωνα με την αυστηρή ιρλανδική καθολική παράδοση. Στο τέλος του σχολείου κέρδισε μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, όπου σπούδασε αγγλική φιλολογία, με μεταπτυχιακά στη μεσαιωνική λογοτεχνία. Σήμερα διδάσκει στο ίδιο Πανεπιστήμιο, φιλολογία και δημιουργική γραφή.

Πολύ νέος, ήδη με το δεύτερο έργο του, The Factory Girls (1982, Abbey Theatre), που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» (Εργαζόμενα κορίτσια, 2003), αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες ιρλανδούς δραματουργούς, με πλήθος βραβεία και διακρίσεις και έντονη διεθνή παρουσία. Ανάμεσα στα έργα που ακολούθησαν: Borderlands (1984), Observe the Sons of Ulster Marching Towards the Somme (1985), Baglady (1985 ― μονόλογος που ερμήνευσε, με τον τίτλο Ντάμα κούπα, η Αλέκα Παΐζη το 2003), Innocence (1986), Carthaginians (1988), Someone Who’ll Watch Over Me (1992), Mutabilitie (1997), Dolly West’s Kitchen (1999), Gates of Gold (2002), There Came a Gypsy Riding (2007), Greta Garbo Came to Donegal (2010). Έχει επίσης μεταφράσει για την ιρλανδική σκηνή πολλά έργα του κλασικού ρεπερτορίου (Σοφοκλή, ΄Ιψεν, Τσέχοφ, Πιραντέλλο, Λόρκα, Μπρεχτ κ.ά.). Ακόμη, έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Booterstone και The Sea with no Ships) και έχει γράψει τους στίχους δύο τραγουδιών στο άλμπουμ της Marianne Faithfull A Secret Life.

Η κριτική για το έργο

«Ζήλεια, μυστικοπάθεια, αυτολύπηση και αμφίσημη σεξουαλικότητα, το αποτέλεσμα είναι ένα οδυνηρό και ευφυές δράμα... Υπάρχουν πολλά να θαυμάσεις σ’ αυτό το γεμάτο ανθρώπινη συμπόνια και δεξιοτεχνία έργο» (Evening Standard).

«Σοφή αναλογία αστείων και πόνου, χιούμορ και σκοτεινιάς, ζεστασιάς και ερεθιστικής πλοκής» (The Daily Telegraph).

«Ο Φρανκ Μακ Γκίνες περιγράφει εντελώς ασυνήθιστα τις συνηθισμένες γυναίκες... Διαπρέπει στη δημιουργία γυναικείων χαρακτήρων που ψάχνουν βαθιά μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο» (Financial Times).

«Ο Μακ Γκίνες παραπέμπει συνειδητά σε έργα που αγαπάει. Οι τσεχοφικοί απόηχοι είναι παντού, από τα πικνίκ στην εξοχή στους ξαφνικούς πυροβολισμούς και στις λογομαχίες περί ιδιοκτησίας. Όταν η Γκάρμπο και η Πώλι επιχειρούν να χορέψουν τανγκό στην κουζίνα, θυμόμαστε το Χορεύοντας στη Λούνασα του Φρίελ, που ο Μακ Γκίνες διασκεύασε για τον κινηματογράφο. Ακόμα και το ταπεινωτικό φιλί που ο Χάρυ επιβάλλει στα χείλη του αδελφού της Πώλι, ξυπνά αναμνήσεις από το Ψηλά απ’ τη γέφυρα του Άρθουρ Μίλλερ» (The Guardian).

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 29-10-2010

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 45α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με την παράσταση "Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας" του Φρανκ Μακ Γκίνες. Oι παραστάσεις θα δοθούν στις 29, 30 & 31 Οκτωβρίου 2010. Στη συνέχεια από τις 12 Νοεμβρίου, η παράσταση θα ενταχθεί στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου.

Πρόγραμμα

Παρασκευή 29/10/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 30/10/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 31/10/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 12/11/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 13/11/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 14/11/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 19/11/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 20/11/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 21/11/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 26/11/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 27/11/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 28/11/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 3/12/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 4/12/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 5/12/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 10/12/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 11/12/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 12/12/2010: 7 μ.μ.
Παρασκευή 17/12/2010: 9 μ.μ.
Σάββατο 18/12/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 19/12/2010: 7 μ.μ.
Σάββατο 25/12/2010: 9 μ.μ.
Κυριακή 26/12/2010: 7 μ.μ.
Σάββατο 1/1/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 2/1/2011: 7 μ.μ.
Παρασκευή 7/1/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 8/1/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 9/1/2011: 7 μ.μ.
Παρασκευή 14/1/2011: 9 μ.μ.
Σάββατο 15/1/2011: 9 μ.μ.
Κυριακή 16/1/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 23/1/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 30/1/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 6/2/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 13/2/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 20/2/2011: 7 μ.μ.
Κυριακή 27/2/2011: 7 μ.μ.

Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας, Φρανκ Μακ Γκίνες

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Ερωτικό συμπόσιο

Ερωτικό συμπόσιο

Aρχαία ελληνικά επιγράμματα και σαιξπηρικά σονέτα μεταφρασμένα από τον Νίκο Χουρμουζιάδη

Η παράσταση

Η μουσική αυτή παράσταση, με θεματικό άξονα τον έρωτα, βασισμένη σε μεταφράσεις του Νίκου Χουρμουζιάδη και σε μουσικές από έργα που εκείνος σκηνοθέτησε στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», προγραμματίστηκε, όχι τυχαία, όταν ο θίασος έκλεινε τα τριάντα του χρόνια. Είναι επομένως και μια εκδήλωση τιμής στον πολύτιμο συνεργάτη και συνοδοιπόρο ολόκληρης της τριαντάχρονής μας διαδρομής.

Ν.Π.

Διανομή

Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί:

Μομώ Βλάχου, Κυριάκος Δανιηλίδης, Αθηνά Ευσταθίου, Νίκος Κουμαριάς, Άννα Κυριακίδου, Μένη Κυριάκογλου, Νίκος Λύτρας, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης, Στέλλα Μιχαηλίδου, Δημήτρης Ναζίρης, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Έφη Σταμούλη.

Έκτακτη συμμετοχή: Άγγελος Παπαδημητρίου.

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σύνθεση κειμένων: Νίκος Χουρμουζιάδης
Μουσική επεξεργασία: Κώστας Βόμβολος
Κίνηση: Στέλλα Μιχαηλίδου
Εικαστική επιμέλεια: Απόστολος Βέττας
― » ―: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Σκηνοθεσία: Συλλογική
Μουσική σύνθεση: Κώστας Βόμβολος
― » ―: Ηρακλής Πασχαλίδης
― » ―: Γιώργος-Εμμ. Λαζαρίδης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Επαναλήψεις

Πέμπτη 23/12/10

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 26 Μαΐου 2010. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2010-2011 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010. Τη Μομώ Βλάχου αντικαθιστά η Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου· ο Άγγελος Παπαδημητρίου δεν συμμετέχει.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 26-05-2010

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2010-2011 (από 23/12/10): τη Μομώ Βλάχου αντικαθιστά η Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου· ο Άγγελος Παπαδημητρίου δεν συμμετέχει.

Πρόγραμμα

Πέμπτη 23/12/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 29/12/2010: 9 μ.μ.
Πέμπτη 30/12/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 12/1/2011: 9 μ.μ.
Πέμπτη 13/1/2011: 9 μ.μ.

Ερωτικό συμπόσιο, Aρχαία ελληνικά επιγράμματα και σαιξπηρικά σονέτα μεταφρασμένα από τον Νίκο Χουρμουζιάδη

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2009-2010 » Κυμβελίνος

Κυμβελίνος

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1609

Το έργο είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με αίσιο τέλος: ένας ανόητος βασιλιάς και μια κακιά βασίλισσα, ο έρωτας δύο νέων που περνά μέσα από απίστευτες δοκιμασίες και τραυματίζεται από προδοσίες, δύο νεαροί βοσκοί που είναι βασιλόπουλα και δεν το ξέρουν, ένας παράλογος αδυσώπητος πόλεμος, η αέναη πάλη του κακού με το καλό, ένας από μηχανής θεός που δίνει τη λύση και το απαραίτητο happy end... Όμως, έπειτα από όσα είδαμε, όταν ακόμα και οι "καλοί" είναι έτοιμοι να ενδώσουν στο "κακό", μπορεί να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

Διανομή

Μομώ Βλάχου, Σταύρος Ευκολίδης, Νανά Παπαγαβριήλ, Τάσος Τσουκάλης.

Συντελεστές

Μετάφραση: Κώστας Καρθαίος
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Κορίνα Βασιλειάδου
Σκηνικός χώρος: Μαρία Καβαλιώτη
Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη
Μουσική: Κανάρης Κεραμάρης
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Βλαχοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ο Σαίξπηρ προτείνει ένα ευτυχές τέλος

Όλα στον Κυμβελίνο κάτι θυμίζουν. Οι δυο ερωτευμένοι δε μας θυμίζουν άραγε την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Ο σύζυγος που πείθεται ότι η γυναίκα του τον απάτησε και ζητά εκδίκηση δε μας θυμίζει τον Οθέλλο; Ένας βασιλιάς που αφήνεται να τον κατευθύνει η βασίλισσα πόσο απέχει από τον Μάκβεθ; Στην περίπτωση του Κυμβελίνου η απάντηση είναι: πολύ. Γιατί μπορεί ο Πόστουμος να εξορίζεται αλλά αυτό γίνεται λόγω του γάμου του με την Ιμογένη και όχι γιατί διέπραξε φόνο.

Ακόμα περισσότερο: την πρώτη μέρα της εξορίας του, βάζει στοίχημα τη γυναίκα του με κάποιον που μόλις γνώρισε (τον Ιάκιμο). Και πολύ εύκολα θα πειστεί ότι η γυναίκα του τον απάτησε και ακόμη πιο εύκολα θα αποφασίσει να πάρει εκδίκηση. Όμως και η Ιμογένη μακράν τελικά απέχει από την Ιουλιέτα. Αλλά αυτό ας μην το αποκαλύψουμε ακόμα. Α, ναι, φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει και ένας ερωτικός αντίζηλος: ο γιος της Βασίλισσας, ο Κλότεν. Ακόμα και όσοι δε γνωρίζουν τα έργα του Σαίξπηρ θα βρουν στον Κυμβελίνο κάτι γνώριμο και οικείο. Ο λόγος για αυτό είναι ότι οι χαρακτήρες του είναι μορφές αρχετυπικές, μοιάζουν με αυτές των παραμυθιών και των μύθων. Ο Κυμβελίνος είναι ο βασιλιάς που μπαίνει εμπόδιο στο γάμο της κόρης του. Η Βασίλισσα – που σημειωτέον είναι ο μόνος χαρακτήρας του έργου που δεν έχει όνομα, λέγεται: «η Βασίλισσα» – είναι η κακιά μητριά που θέλει το κακό της θετής της κόρης. Ο Πιζάνιος είναι ο πιστός υπηρέτης που θα παραβεί το καθήκον του προκειμένου να αποφύγει μια κακιά υπηρεσία που τον έβαλαν να κάνει. Ο Κλότεν είναι ο αφελής πρίγκιπας, αντικείμενο γενικού χλευασμού, που θέλει να παντρευτεί την όμορφη πριγκίπισσα (clot στα αγγλικά σημαίνει και χαζός – για το αγγλόφωνο κοινό η σύνδεση θεωρείται δεδομένη). Και ο Ιάκιμος είναι ο κακός της υπόθεσης.

Οι ήρωες ξεχνιούνται ο καθένας μέσα στη δική του ιστορία. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που δεν αντιλαμβάνονται καν ότι έξω αρχίζει πόλεμος. Κι όμως, επειδή βρισκόμαστε ακόμα μέσα στο παραμύθι, ο πόλεμος αυτός θα γίνει αιτία να βρεθούν όλοι αντιμέτωποι και θα δώσει τη λύση. Ο Σαίξπηρ προτείνει ένα ευτυχές τέλος. Ανεπιφύλακτα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι κατά πόσο είμαστε αρκετά γενναιόδωροι ώστε να τον ακολουθήσουμε. Ήμασταν, άραγε, κάποτε;

ΚΟΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Ο Άγγελος Τερζάκης για τον Κυμβελίνο

Δράση ελεύθερη, φαντασία αδέσμευτη, σύμβαση αισθητή, αλλά και παρουσία εναργέστατη του ανθρώπου, αυτοί μοιάζουν να είναι οι όροι του παιχνιδιού που ’ταξε στον εαυτό του ο ποιητής. Και τους έμεινε πιστός, αφού μέσα στον Κυμβελίνο του επέτυχε να εντάξει δυο τρία από τα πιο ζωντανά πλάσματά του, και ένα, ιδιαίτερα, που πολλοί το θεωρούν το εξοχότερο γυναικείο του πρόσωπο.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ
Αποσπάσματα από το πρόγραμμα της παράστασης του Κυμβελίνου στο Εθνικό Θέατρο, 10/10/1957.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

21 Απριλίου 2010

Θέατρο Τέχνης-«Κάρολος Κουν» (Φρυνίχου)

(Δύο παραστάσεις)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 11-02-2010

Παραστάσεις: Τρίτη-Τετάρτη 9 μ.μ.

Πρόγραμμα

Τρίτη 2/3/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 3/3/2010: 9 μ.μ.
Τρίτη 9/3/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 10/3/2010: 9 μ.μ.
Τρίτη 16/3/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 17/3/2010: 9 μ.μ.
Τρίτη 23/3/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 24/3/2010: 9 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Θα σε πάρει ο δρόμος

Θα σε πάρει ο δρόμος

Σάκης Σερέφας, 2009

Γραμμένο για τον θίασο της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης", το καινούργιο έργο του Σερέφα ανεβάζει στη σκηνή ανώνυμους ανθρώπους της μεγάλης πόλης, που πασχίζουν να επικοινωνήσουν, να πουν επιτέλους την ιστορία τους, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα άλλοτε ωμή και άλλοτε εξόχως ποιητική, μέσα σ’ ένα σύμπαν απογειωμένης καθημερινότητας, όπου ο ρεαλισμός υπονομεύεται διαρκώς από το λοξό χιούμορ του συγγραφέα. Ο ίδιος ο Σερέφας «περιγράφει» το έργο του με το δικό του ύφος: «Είναι ιστορίες δεκαπέντε ανθρώπων που κάποια στιγμή τους "βαράει" στη ζωή τους ένα άγριο ζόρι. Είναι άνθρωποι που τους βασανίζουν πάθη κάθε είδους, και το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι δεν το βάζουν κάτω, πέφτουν και σηκώνονται. Δύσκολα, αλλά σηκώνονται. Γιατί είναι άνθρωποι που τους παίρνει ο δρόμος».

Διανομή

Έφη Σταμούλη, Νίκος Λύτρας, Ελένη Δημοπούλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Κυριάκος Δανιηλίδης, Μάριος Μεβουλιώτης, Μαριέττα Σπηλιοπούλου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Video: Λίλα Σωτηρίου
Σκηνικός χώρος: Μαρία Καραδελόγλου
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου
Vj: Ανέστης Πάτκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Παρασκευή Ορφανίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Απόσπασμα από το Θα σε πάρει ο δρόμος

Θυμάμαι μια φορά που ήμουνα σ’ ένα νησί. Μεσημέρι ήτανε, ζεματούσε ο ήλιος, ερημιά στα σοκάκια. Ξάφνου, άνοιξε μια πόρτα και πετάχτηκε έξω ένα πιτσιρίκι ξαναμμένο. Ξαναμμένο για παιχνίδι. Άρχισε να τρέχει. Μάλλον για να πάει να βρει τους φίλους του. Η μάνα του ίσα που πρόλαβε και βγήκε στην πόρτα, πριν εξαφανιστεί εντελώς ο πιτσιρικάς. ‘‘Πού πας παιδί μου;’’ του φώναξε ανήσυχα ‘‘θα σε πάρει ο δρόμος’’. Θα σε πάρει ο δρόμος. Εμένα ποια φωνή μού το λέει αυτό σαν παρηγοριά μέσα μου, κάθε φορά που έρχομαι μονάχος εδωπέρα με το αμάξι;

ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ

Σκηνοθετικό σημείωμα

Άνθρωποι μόνοι, ο καθένας με τη δικιά του ζοφερή, αστεία ή λυτρωτική ιστορία.

Σ' ένα περιβάλλον αδιάφορο, μάλλον εχθρικό και απρόθυμο στην επικοινωνία.

Ήρωες που πάσχουν, αλλά αδυνατούν να βρουν τον "άλλον", τον κοινωνό στα πάθη τους.

Αυτή ήταν η εικόνα που σχημάτισα όταν πρωτοδιάβασα τα εξαιρετικά κομμάτια του Σάκη Σερέφα.

Και αυτή την αίσθηση προσπάθησα, με την πολύτιμη συμβολή της Λίλας Σωτηρίου, να δώσω στη σκηνή.

Με τα συγκεκριμένα κείμενα, μια καινούρια ελευθερία ανοίχτηκε μπροστά μας, μια ελευθερία που άφηνε να πέσει το βάρος στην ένταση και την ομορφιά της στιγμής.

Παιχνίδι με τη φαντασία, ταξίδι με νέους κανόνες.

Δρόμοι συνδημιουργίας, που οδηγούν σε μια ευρύτερη μορφή θεατρικής τέχνης και καταλήγουν στο αποτέλεσμα μιας ευλογημένης συλλογικής δουλειάς.

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ

Η αλλόκοτη καθημερινότητα

Ο Σάκης Σερέφας καταπιάνεται με τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας, σμίγοντας το ασήμαντο με το σύμπαν, κινούμενος μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Απομονώνει καθημερινές στιγμές, «ξεφλουδίζοντας» τον ρεαλισμό τους, ενώ με τις λέξεις πλάθει μια «διαφορετική» πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από τον υπερρεαλιστικό κόσμο που κυριαρχεί στο μυαλό του. Συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του στις μικρές λεπτομέρειες και παρασύρει τον θεατή σ’ αυτό το σχεδόν υποδόριο ταξίδι της μνήμης, στη διάρκεια του οποίου η ρουτίνα του καθημερινού μεταπλάθεται σε έκπληξη.

ΕΛΙΖΑ ΘΕΟΔΩΡΑΝΟΥ

Επαναλήψεις

Πέμπτη 18/11/10

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2010-2011 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

13- 15 Απριλίου 2010

Θέατρο Τέχνης-«Κάρολος Κουν» (Φρυνίχου)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 27-01-2010

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2010-2011 (από 18/11/10).

Πρόγραμμα

Πέμπτη 18/11/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 24/11/2010: 9 μ.μ.
Πέμπτη 25/11/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 1/12/2010: 9 μ.μ.
Πέμπτη 2/12/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 8/12/2010: 9 μ.μ.
Πέμπτη 9/12/2010: 9 μ.μ.
Τετάρτη 15/12/2010: 9 μ.μ.
Πέμπτη 16/12/2010: 9 μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2010-2011 » Η σονάτα του σεληνόφωτος

Η σονάτα του σεληνόφωτος

Γιάννης Ρίτσος, 1956

Η “Σονάτα του σεληνόφωτος” είναι ένα ανεξάντλητο κείμενο μεγάλης ευαισθησίας και ποιητικής ομορφιάς, που έχει ανέβει επανειλημμένα στη σκηνή, καθώς επιδέχεται, με τον πλούτο του, πολλές ερμηνείες. Σε σχετικό σημείωμά του, ο σκηνοθέτης της παράστασης γράφει μεταξύ άλλων: «“Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου”… Μια ηλικιωμένη γυναίκα μιλάει σ’ έναν νέο… Ένας σπαρακτικός μονόλογος, μια αφοπλιστική εξομολόγηση για τη μοναξιά, την ερωτική επιθυμία, την ανάγκη του άλλου, τη ζωή που λιγοστεύει, την παρηγοριά της μνήμης. Τελικά, η ερωτική επίκληση παραμένει ανεπίδοτη, ο μονόλογος δεν καταφέρνει να γίνει διάλογος, ο αποδέκτης παραμένει αδιάβροχος. Αλλά υπήρξε στ’ αλήθεια αποδέκτης; Μήπως πρόκειται για φαντασίωση της ώριμης γυναίκας, μήπως “επινοεί” τον νεαρό ακροατή της γιατί τον έχει ανάγκη, μήπως όλα αυτά τα λόγια σπαταλήθηκαν άδικα, απευθύνθηκαν σ’ ένα “πουκάμισο αδειανό”; Ο ποιητής μιλάει στον επίλογο για μιαν “άχρηστη εξομολόγηση”. Αλλά γιατί άχρηστη; Μάλλον μας δοκιμάζει. Γιατί ο αληθινός αποδέκτης της εξομολόγησης είμαστε εμείς, αναγνώστες, θεατές. Τελικά ίσως η Σονάτα δεν είναι ένα ποίημα πάνω στη μοναξιά, αλλά, ακόμη μια φορά στο έργο του Ρίτσου, ένα ποίημα πάνω στην ποίηση, πάνω στη σχέση της ποίησης με τη ζωή. Της ποίησης, που είναι η παραμυθία για την τραγική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης».

Διανομή

Γυναίκα: Έφη Σταμούλη
Νέος: Νέλσων Λούκας
Φωνή του αφηγητή: Δημήτρης Ναζίρης

Συντελεστές

Σκηνοθετική επιμέλεια: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Παρεμβάσεις στο πιάνο: Γιώργος-Εμμ. Λαζαρίδης
Video: Γιάννης Πειραλής
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Απόσπασμα από τη Σονάτα του σεληνόφωτος

Λοιπόν, σού ’λεγα για την πολυθρόνα ―

ξεκοιλιασμένη ― φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα ―

έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,

μα πού καιρός και λεφτά και διάθεση ― τι να πρωτοδιορθώσεις; ―

έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, ― φοβήθηκα

τ’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθησαν

άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,

και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.

Άφησέ με νά ’ρθω μαζί σου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Ο Louis Aragon για τον Γιάννη Ρίτσο

Πρέπει να τον χαιρετίσουμε και να το πούμε μεγαλόφωνα πως είναι ένας από τους πιο μεγάλους και τους πιο μοναδικούς ποιητές σήμερα. Όσο για μένα, τίποτα, από πολύ καιρό, δεν μου έχει δώσει, όπως μου τό ’δωσε αυτό το τραγούδι, το βίαιο τράνταγμα της μεγαλοφυΐας ― ξέρω, η λέξη δεν προφέρεται, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να γράφεται. Όμως εδώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν την αποσύρω… Από πού έρχεται αυτή η ποίηση; Από πού έρχεται αυτό το ρίγος, όπου τα πράγματα, έτσι όπως είναι, παίζουν ρόλο φαντασμάτων, όπου ο Έλληνας Άμλετ έρχεται αντιμέτωπος όχι πια με τους νεκρούς βασιλιάδες, κι ο καινούργιος Οιδίποδας έρχεται αντιμέτωπος όχι πια με τη Σφίγγα, αλλά με τα ύπουλα οικεία πράγματα και με “το καπέλο του πεθαμένου, που πέφτει απ’ την κρεμάστρα στον σκοτεινό διάδρομο”.

LOUIS ARAGON Επιθεώρηση Τέχνης, Μάρτιος 1957, μτφ. Κώστας Κουλουφάκος

Αποκρύψεις

Η κίνηση του στίχου έχει τη ζέστη και τη σεμνότητα μιας απλής χειρονομίας, την απλότητα μιας οικείας συνομιλίας, χωρίς τίποτα να προδίδει τον μόχθο που προϋποθέτει μια τέτοια “απλότητα”. Οι πιο σημαντικοί λόγοι είναι ντυμένοι με το ρούχο της απλής κουβέντας, κρυμμένοι μέσα σε μια παρένθεση ή σχολιασμένοι με “προχειρότητα”. Χωρίς να σε καταλαμβάνουν προσβάλλοντας τη δεκτικότητά σου, σε ξαναγυρίζουν αργότερα όσο βαθαίνεις στην ουσία, δίνοντάς σου τη χαρά της προσωπικής αποκάλυψης.

ΧΡΥΣΑ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ «Για την τριλογία του Γιάννη Ρίτσου», Επιθεώρηση Τέχνης, τχ.110, Φεβρουάριος 1964

Επαναλήψεις

Παρασκευή 4/3/2011

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2010-2011 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Δευτέρα 2/11/2009 και Τρίτη 3/11/2009

Δημοτικό Θέατρο Σερρών "Αστέρια"

Ο εμβληματικός μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου παρουσιάζεται στο αφιέρωμα που διοργανώνει το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 02-11-2009

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2010-2011 (από 4/3/11): τον Νέλσων Λούκας αντικαθιστά ο Νίκος Ράμμος.

Η παράσταση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Ρίτσο που διοργανώνει το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών στις 2 και 3 Νοεμβρίου 2009. Συμμετέχοντας στο Έτος Γιάννη Ρίτσου, ο θίασος παρουσιάζει στις 6, 7 και 8 Νοεμβρίου 2009 (Θέατρο "Αμαλία"), στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων “Δημήτρια στα σχολεία”, τη "Σονάτα του σεληνόφωτος".

Πρόγραμμα

Παρασκευή 6/11/2009: 9 μ.μ.
Σαββάτο 7/11/2009: 9 μ.μ.
Κυριακή 8/11/2009: 7 μ.μ.
Παρασκευή 4/3/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 11/3/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 18/3/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 25/3/2011: 9 μ.μ.
Παρασκευή 1/4/2011: 9 μ.μ.

Η σονάτα του σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2009-2010 » Το έξυπνο πουλί

Το έξυπνο πουλί

Ζωρζ Φεντώ, 1896

Μια εξωφρενική κωμωδία πάνω στις συζυγικές σχέσεις, την καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία και την κοινωνική υποκρισία. Ακόμα μια φορά, οι άντρες, που διεκδικούν για τον εαυτό τους την ερωτική ελευθερία την οποία αρνούνται στις γυναίκες, οδηγούνται σε αδιέξοδο και γελοιοποιούνται. Αυτοί είναι τα «έξυπνα πουλιά» που, ως γνωστόν, απ’ τη μύτη πιάνονται. Οι ρόλοι του θύτη και του θύματος εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, το κωμικό στοιχείο συνδυάζεται με το σουρρεαλιστικό και το παράλογο, η περίτεχνη πλοκή εξελίσσεται σε έναν σατανικό μηχανισμό που λειτουργεί στην εντέλεια και ανάγει το Έξυπνο πουλί σε ένα κλασικό έργο του βωντβίλ.

Διανομή

Λουσιέν Βατλέν: Έφη Σταμούλη
Ποντανιάκ: Στάθης Μαυρόπουλος
Βατλέν: Δημήτρης Ναζίρης
Αυγουστίνα/Πλουπλού: Ελένη Βλαχοπούλου
Ρεντιγιόν: Γιάννης Μόχλας
Κυρία Ποντανιάκ: Ελένη Δημοπούλου
Γκούντρουν: Άννα Κυριακίδου
Σολντινιάκ: Κυριάκος Δανιηλίδης
Αρμαντίν: Αθηνά Ευσταθίου
Βικτόρ: Μάριος Μεβουλιώτης
Ξενοδόχος: Τάσος Τσουκάλης
Κλάρα: Νανά Παπαγαβριήλ
Πενσάρ/Ζερόμ: Νίκος Λύτρας
Κυρία Πενσάρ: Μένη Κυριάκογλου
Αστυνόμος: Σταύρος Ευκολίδης

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης
Κινησιολογική επιμέλεια: Άσπα Φούτση
Διδασκ. σκηνικής μάχης: Βαγγέλης Μανιτάκης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Κέλλυ Εφραιμίδου
Βοηθός ενδυματολόγου: Αγγελική Μάνθου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Ο Vito Pandolfi για τον Φεντώ

«Μια κωμική τέχνη πολύ ιδιαίτερη, φτιαγμένη από ρυθμό, ζωηρούς χαρακτήρες, ατάκες που πέφτουν σαν βέλη, μέσα σε μια κίνηση που προκαλεί ζάλη και αφήνει να ξεπεταχτούν οι παραλογισμοί της ζωής».

Ο Eugène Ionesco για τον Φεντώ

«Ο Φεντώ είναι ο αυθεντικός πρόδρομος των αδελφών Μαρξ και άλλων αμερικανών κωμικών, στα έργα των οποίων όλα αρχίζουν με μια φαινομενική ξενοιασιά, για να καταλήξουν σ’ έναν τρελό καταιγισμό – που αποτελεί μια καίρια γελοιογράφηση του δικού μας παραδαρμού, του καλπασμού μας προς την άβυσσο».

Ο Peter Hall για τον Φεντώ

«Στο τέλος κάθε πράξης, κάθε ήρωας στριφογυρίζει παραζαλισμένος μέσα σε μια σουρεαλιστική κλίμακα περιπλοκών, εγκλωβισμένος σ’ έναν εφιάλτη που κινείται με διπλή ταχύτητα».

Ο Marcel Achard για τον Φεντώ

«Ο Φεντώ είναι μέγας κωμικός. Ο μεγαλύτερος μετά τον Μολιέρο… Τα έργα του έχουν την ανέλιξη, τη δύναμη και τη βία των τραγωδιών. Εμπεριέχουν την αναπόφευκτη μοίρα. Μπροστά στις τραγωδίες, σου κόβεται η ανάσα από τον τρόμο. Μπροστά στον κόσμο του Φεντώ, σου κόβεται η ανάσα από τα γέλια».

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 30-10-2009

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 44α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το "Έξυπνο πουλί" του Ζωρζ Φεντώ. Oι παραστάσεις δόθηκαν στις 30 & 31 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου 2009. Στη συνέχεια, η παράσταση εντάχθηκε στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου.

Πρόγραμμα

Κυριακή 28/2/2010: 7μ.μ.
Κυριακή 7/3/2010: 7μ.μ.
Κυριακή 14/3/2010: 7μ.μ.
Κυριακή 21/3/2010: 7μ.μ.
Κυριακή 28/3/2010: 7μ.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2008-2009 » Dracula in Far West

Dracula in Far West

Στάθης Μαυρόπουλος, 2007

Ο Κόμης Δράκουλας αποφασίζει να εγκαταλείψει τον «φιλόξενο» πύργο του στην Τρανσυλβανία, λόγω των κλιματολογικών αλλαγών που πλήττουν τον πλανήτη, για ένα πιο… δροσερό Λονδίνο. Αλλά, τίποτα δεν πάει καλά, όταν δεν μπορεί να καταλαγιάσει την δίψα του για φρέσκο, ζεστό αίμα, να γλυτώσει από το ανελέητο κυνήγι ενός ενοχλητικού Ρώσου καλόγερου και να εμπιστευτεί τον κακομούτσουνο υπηρέτη του. Ξεκινά για τη βρετανική πρωτεύουσα, αλλά ένα μοιραίο λάθος τον οδηγεί στην Bullshity, μια μικρή πόλη στο FarWest. Εκεί συναντά desperados, ινδιάνους, κακοποιούς, χαρτοκλέφτες, πιστολέρος, σερίφηδες, νεκροθάφτες και τη Λούση, την αρτίστα του σαλούν…

Διανομή

Παίζουν οι ηθοποιοί: Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Ελένη Δημοπούλου, Σταύρος Ευκολίδης, Μένη Κυριάκογλου, Νέλσων Λούκας, Στάθης Μαυρόπουλος, Γιάννης Μόχλας, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Χουμέτη
Σκηνικά: Μαρίνα Κελίδου
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Μουσική: A Band Apart
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μαυροφρύδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κουλούδη
Βοηθός ενδυματολόγου: Παρασκευή Ορφανίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Επαναλήψεις

Από Τετάρτη 27/5/2009 εώς Κυριακή 31/5/2009	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση επαναλαμβάνεται για πέντε ακόμη μέρες: από την Τετάρτη 27 ως την Κυριακή 31 Μαΐου 2009 στο θέατρο "Αμαλία" στη Θεσσαλονίκη.
Πέμπτη 3/12/2009	Θέατρο "Αμαλία" Μετά την επιτυχία που σημείωσε στις "Προτάσεις-2009", η παράσταση εντάσσεται στο εναλλασσόμενο δραματολόγιο.
Τετάρτη 9/12/2009 και Πέμπτη 10/12/2009	Θέατρο "Αμαλία"
Τετάρτη 16/12/2009 και Πέμπτη 17/12/2009	Θέατρο "Αμαλία"
Τετάρτη 23/12/2009 και Τετάρτη 30/12/2009	Θέατρο "Αμαλία"

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 25-04-2009

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2009-2010 (από 3/12/09).

Η θεατρική ομάδα "Jouet" συμμετέχει με την παράσταση του "Dracula in Far West" στις "Προτάσεις-2009", που διοργανώνει η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης". Παραστάσεις: Σάββατο 25/4 έως και Πέμπτη 30/4/2009 & Τετάρτη 27/5 έως Κυριακή 31/5/2009.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2008-2009 » Στην εξοχή

Στην εξοχή

Μάρτιν Κριμπ, 2000

Ο Ρίτσαρντ και η Κορίν έχουν μετακομίσει πρόσφατα από το Λονδίνο στην εξοχή για να αρχίσουν μια νέα ζωή. Ένα βράδυ ο Ρίτσαρντ, γιατρός στο επάγγελμα, φέρνει στο σπίτι τη Ρεββέκα, μια νεαρή κοπέλα, τη οποία - όπως ισχυρίζεται - βρήκε αναίσθητη στην άκρη του δρόμου... Η πλοκή οργανώνεται σε πέντε σκηνές, με τα τρία πρόσωπα του έργου να μη βρίσκονται ποτέ ταυτόχρονα στη σκηνή. Τα πρόσωπα αυτά, το καθένα με τη δική του μάσκα, επιδίδονται σε παιχνίδια μυαλού και λόγου. Η εξοχή, ως μέρος απομόνωσης, λειτουργεί ως καταλύτης για μια σειρά από επώδυνες αποκαλύψεις. Κι ενώ αρχικά το έργο μοιάζει να είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, στο τέλος αποκτά μια υπαρξιακή διάσταση που ξαφνιάζει: γιατί, όταν μετά από τα εξοντωτικά παιχνίδια εξουσίας πέσουν οι μάσκες, ο καθένας βρίσκεται γυμνός μπροστά στον εαυτό του, τους φόβους του, τη μοναξιά του. Τρεις ήρωες, τρεις σκιές που μοιάζει να μη διασταυρώνονται στην ουσία ποτέ. Η φυγή - κυριολεκτική ή μεταφορική - δε δίνει λύση στα προσωπικά αδιέξοδα. Κατά τον καβαφικό στίχο, στον οποίο έχει αναφερθεί και ο ίδιος ο Κριμπ, "η πόλις θα σε ακολουθεί".

ΣΟΦΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑΔΟΥ

Διανομή

Κορίν: Έφη Σταμούλη
Ρίτσαρντ: Δημήτρης Ναζίρης
Ρεβέκα: Αλεξάνδρα Καζάζου

Συντελεστές

Μετάφραση: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Μουσική: Κοσμάς Εφραιμίδης
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Δραματολ. συνεργασία: Σοφία Ευτυχιάδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Ο συγγραφέας για την Εξοχή

Σχετικά με την Εξοχή, υπάρχει στο μυαλό μου μια εικόνα που μοιάζει με το ποίημα του Καβάφη Η πόλις, το οποίο λέει ότι όπου και να πας πάντα φέρνεις μαζί σου τα προβλήματά σου. Δεν μπορείς ν' αφήσεις πίσω το μυαλό σου, όυτε το πλέγμα των σχέσεών σου. Παρόλο που το έργο δεν είναι ηθικοπλαστικό, περιέχει αυτό το στοιχείο. Για μένα ήταν σημαντικός ο παραλληλισμός ανάμεσα στην αφηρημένη έννοια της Ιστορίας που αντιπροσωπεύεται από αρχαιολογικά ευρήματα, την ιστορία των ανθρώπων και τέλος την ιατρική σημασία της λέξης ιστορικό. Αυτά τα τρία είδη ιστορίας, λοιπόν, υπάρχουν στο έργο, η ιστορία που μελετά κανείς στα βιβλία, η προσωπική ιστορία των προσώπων και το ιατρικό ιστορικό.

ΜΑΡΤΙΝ ΚΡΙΜΠ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 27-02-2009

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2008-2009 » Μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες

Μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες

Ξαβιέ Ντυρενζέ, 1995/2002

Το κείμενο της παράστασης είναι μια σύνθεση της Βίκυς Γεωργιάδου και περιλαμβάνει σκηνές από δύο σπονδυλωτά έργα του Χavier Durringer: Chroniques des jours entiers, des nuits entières (Χρονικά: μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες, 1995) και Quoi dire de plus du coq-Chroniques 2 (Τι άλλο να πει κανείς για τον κόκκορα;- Χρονικά 2, 2002).

Ένα έργο για τον έρωτα, αυτόν που μας κάνει να ονειρευόμαστε και αυτόν που μας ακυρώνει. Μέσα από σύντομες σκηνές, σαν στιγμιότυπα, ξεδιπλώνονται ιστορίες ανθρώπων που ερωτεύονται, συγκρούονται, χωρίζουν, μένουν μόνοι παρέα με τις αναμνήσεις τους, και πάλι από την αρχή...

Διανομή

Φρεντ: Δημήτρης Βάρκας
Μικρή: Ελένη Βλαχοπούλου
Εκείνος: Κυριάκος Δανιηλίδης
Καίτη: Ελένη Δημοπούλου
Εκείνη: Άννα Κυριακίδου
Γυναίκα: Μένη Κυριάκογλου
Γκασπάρ: Στάθης Μαυρόπουλος
Πιερ: Μάριος Μεβουλιώτης
Λουκία: Νανά Παπαγαβριήλ

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Μουσική: Κώστας Ανδρέου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Καραγεωργίου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σκηνοθετικό σημείωμα

Μονόλογοι και μικρές σκηνές δύο ή τριών προσώπων, ιστορίες, αφηγήσεις και μικρές εξομολογήσεις, στιγμιότυπα ερωτικών συγκρούσεων, σπαράγματα ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό είναι το υλικό που προσφέρει ο Ξαβιέ Ντυρενζέ. Και προτείνει ένα παιχνίδι σύνθεσης με κέντρο την αγάπη. Να ανακατέψουμε την τράπουλα και να παίξουμε το παιχνίδι του έρωτα. Να πάρουμε τις νότες και να φτιάξουμε το δικό μας ερωτικό τραγούδι. Χωρίς αυταπάτες όμως και ρομαντισμούς.

Ο κόσμος του είναι πραγματικός, σκληρός και κυνικός, με την τρέλα της καθημερινής ζωής παρούσα.Τα πρόσωπά του τρυφερά και επιθετικά, ρομαντικά και βίαια, φοβισμένα και μαχητικά, χωρίς αυταπάτες και ελπίδες, αλλά και με κρυμμένη τη δίψα για ζωή.

Στο έργο του Ντυρενζέ το καθημερινό συναντά το ποιητικό, η παραίτηση την κρυφή ελπίδα, η βία την τρυφερότητα, η τραγικότητα το χιούμορ. Κι ο έρωτας προκύπτει κατά κανόνα μέσα από αντιφάσεις.

ΒΙΚΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

Φωνές που ξεσπούν γλυκά

Δέκα χρόνια συρτάρια...

Κομμάτια κειμένου, μικροί μονόλογοι, σκέψεις, σύντομοι διάλογοι, σκηνούλες, αρχές πραγμάτων, αποσπάσματα ιστοριών, μικρά γεγονότα, σκιτσαρισμένα εν θερμώ, σαν στιγμιότυπα, μικρές πολαρόιντ.

Δεν είναι ένα μοντάζ, που ακολουθεί την εξέλιξη μιας ιστορίας, κάθε κείμενο μπορούμε να το πάρουμε χωριστά, να το βγάλουμε από τη σειρά του, ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του διαδρομή. Δεν είναι ένα έργο.

Είναι ένα υλικό για να παίξεις: αντιπαραθέσεις για ηθοποιούς, λόγια για να ειπωθούν, για να εκσφενδονιστούν πάνω στον τοίχο, χωρίς λουλούδια ούτε φτιασίδια, ιστορίες για έρωτες και για λεφτά, κλασικά πράγματα δηλαδή, η ζωή της κάθε μέρας που λένε, αυτά είναι που συγκεντρώνονται εδώ.

Κάθε κείμενο κουβαλάει μαζί του και το τέλος του. Θα μπορούσαμε επομένως όλα να τα ανακατέψουμε σαν μια μεγάλη τράπουλα.

Είναι ξεφτίδια, σπαράγματα, φωνές που ξεσπούν γλυκά, οι φωνές όλων και κανενός, χαμόγελα που κρύβονται από τη βία, μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες.

ΞΑΒΙΕ ΝΤΥΡΕΝΖΕ

Απόσπασμα από το έργο

Τέλος Οκτωβρίου.

Ο ήλιος έγερνε απαλά, ξετύλιγε κοκκινωπές μπούκλες απ' τις κορφές των δέντρων, έκλεινε το μάτι ανάμεσα στα κλαδιά. Συναντηθήκαμε. Πέρασε ο χειμώνας ώσπου να ξαναϊδωθούμε. Έπειτα με τον ήλιο, ένα βλαστάρι, ο ήλιος, ένα λουλούδι, ο ήλιος, ένα μικρό πράσινο φρούτο, ο ήλιος, ένα μικρό κόκκινο φρούτο, ο ήλιος, ένα μεγάλο κόκκινο φρούτο, ζάχαρη, ήλιος ακόμα, μετά περιμένεις κάτι να συμβεί. Μετά το φρούτο πέφτει στο χώμα, βροχή, σαπίζει, άνεμος, φύλλα, σκεπάζεται, βουλιάζει και χάνεται απ' τον ήλιο.

Χωρίσαμε μες στα σκατά.

Τέλος Οκτωβρίου.

ΞΑΒΙΕ ΝΤΥΡΕΝΖΕ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 18-02-2009

Μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες, Ξαβιέ Ντυρενζέ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2008-2009 » Οι έμποροι

Οι έμποροι

Ζοέλ Πομμερά, 2006

Μια παράσταση μεγάλης σκηνικής πρωτοτυπίας κι ένα έργο εξαιρετικά επίκαιρο, που μιλάει για την εποχή μας με τη γλώσσα της εποχής μας. Μιλάει για την εργασία και την ανεργία ως κοινωνικό και υπαρξιακό πρόβλημα, για τη μοναξιά και τη φιλία, για τις μεταφυσικές διαφυγές από την καθημερινή πραγματικότητα.

Πρόκειται για μια θεατρική παραβολή, τον τίτλο της οποίας φωτίζει με τα λόγια του ένα από τα πρόσωπα του έργου: "Είμαστε ακριβώς σαν τους εμπόρους, μοιάζουμε με τους πωλητές. Πουλάμε την εργασία μας, πουλάμε το χρόνο μας. Ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Το χρόνο της ζωής μας. Την ίδια τη ζωή μας. Είμαστε έμποροι της ζωής μας".

Κεντρικό γεγονός, η αφήγηση μιας ιστορίας προς τους θεατές με δύο τρόπους ταυτοχρόνως: με τις λέξεις και με τη γλώσσα των σωμάτων. Η πλοκή ακυρώνει γρήγορα την ουδετερότητα του λόγου, το εξωπραγματικό εισβάλλει στο πραγματικό, οι πράξεις των ατόμων αντιφάσκουν με την συλλογική ρητορεία. Μέσα σε ένα σύμπαν ειρωνικό και τραγικό, ο συγγραφέας συνθέτει μια συναρπαστική εικόνα της σύγχρονης ζωής. ΄Οπως γράφει ο ίδιος, "ο λόγος δεν είναι αντικειμενικός, το αντίθετο μάλιστα, οι πράξεις που αναδύονται από την αφήγηση συμβαίνει συχνά να τη διαψεύδουν. Εναπόκειται στο θεατή να συμπληρώσει με τη βοήθεια της φαντασίας του, ή και να ονειρευτεί, το νόημα αυτής της παραβολής".

Διανομή

Αφηγήτρια: Έφη Σταμούλη
Φίλη: Νανά Παπαγαβριήλ
Θείος/Πατέρας: Νίκος Λύτρας
Αδελφή: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Πόρνη: Μομώ Βλάχου
Ψευτογιός: Δημήτρης Βάρκας
Πολιτικός: Κυριάκος Δανιηλίδης
Παράξενο κορίτσι/Μητέρα: Ελένη Βλαχοπούλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιάννης Λεοντάρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη
Ηχητικός σχεδιασμός: Γιάννης Λεοντάρης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Βασιλειάδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σκηνοθετικό σημείωμα

Οι Έμποροι δεν είναι ένας καθρέφτης της πραγματικότητας. Ο Πομμερά δε δίνει απαντήσεις. Δημιουργεί σιωπές και κενά. Δεν μεταφράζει την ανεργία, την αλλοτρίωση, την τραγωδία των σχέσεων, τη βαρβαρότητα των πόλεων, σε καλλιτεχνικό γεγονός. Δημιουργεί επί σκηνής ένα σύμπαν με δικούς του νόμους, με δικές του σκοτεινές περιοχές, με ανθρώπινα πλάσματα που δεν μιλούν, αλλά ζουν, αναπνέουν και πονούν πραγματικά. Ο θεατής δεν καλείται να το αποκρυπτογραφήσει ούτε να το ερμηνεύσει, αλλά μόνο να το παρατηρήσει. Ωστόσο, ο ιδιοτελής Πομμερά δηλητηριάζει σιγά σιγά τη σκέψη του. Πιστεύω ότι μετά το τέλος της παράστασης, και αφού παρέλθει ένα – πάντα απαραίτητο και πολύτιμο – διάστημα απόλυτης αμηχανίας, το κείμενο αρχίζει να αποκαλύπτεται με μικρές εκρήξεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στο κεφάλι του θεατή. Είναι οι ίδιες εκρήξεις που ακούν μέσα στο κεφάλι τους κάποια στιγμή τα πρόσωπα του έργου. Και τότε, μ’ έναν τρόπο ανεξήγητο, ο θεατής συνειδητοποιεί ότι οι εκρήξεις έχουν συμβεί στ’ αλήθεια. Ότι αυτά που είδε λίγο πριν δεν είναι θέατρο. Είναι αληθινά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

Περιοδείες - Φεστιβάλ

11 - 13 Ιουνίου 2009	Το Σχολείον, Χώρος Β Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2009
17-19 Απριλίου 2010	Θέατρο Τέχνης-«Κάρολος Κουν» (Φρυνίχου) Τον Δημήτρη Βάρκα αντικαθιστά ο Μάριος Μεβουλιώτης.
24 Απριλίου 2010	ΔΗΠΕΘΕ Σερρών (Δημοτικό θέατρο «Αστέρια») Τον Δημήτρη Βάρκα αντικαθιστά ο Μάριος Μεβουλιώτης.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 15-11-2008

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 43α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τους "Εμπόρους" του Ζοέλ Πομμερά. Oι παραστάσεις δόθηκαν στις 15, 16 και 17 Νοεμβρίου 2008.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2008-2009 » Τα σαράντα κλειδιά

Τα σαράντα κλειδιά

Σκυριανό παραμύθι

Μια ιστορία αγάπης με πολλές περιπέτειες, μια πρωτότυπη παράσταση γεμάτη θεατρικά ευρήματα και μουσική, όπου οι ηθοποιοί αφηγούνται το παραμύθι και ταυτόχρονα το παίζουν, εκτελούν τα τραγούδια, πλάθουν μπροστά μας τα σκηνικά, κατεβαίνουν στην πλατεία και συνεργάζονται με τους θεατές, είναι αεικίνητοι. Μια παράσταση για όλες τις ηλικίες, που εξοικειώνει τους νεαρούς θεατές με τη γλώσσα του θεάτρου και τους κώδικες της αφήγησης. Τέσσερις νέοι, ένα κορίτσι και τα τρία αδέλφια του, πασχίζουν να επιζήσουν και να κατακτήσουν την ευτυχία μέσα από μεγάλους κινδύνους και δύσκολες δοκιμασίες, με όπλα το θάρρος, την αγάπη, το χιούμορ.

Διανομή

Ελένη Βλαχοπούλου, Μομώ Βλάχου, Κυριάκος Δανιηλίδης, Σταύρος Ευκολίδης, Μάριος Μεβουλιώτης, Νανά Παπαγαβριήλ, Τάσος Τσουκάλης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Ρίτσαρντ Άντονυ
Χορογραφία: Μέλπω Βασιλικού
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Κιουρκτσόγλου
Βοηθός σκηνογράφου: Παρασκευή Ορφανίδου
Βοηθός ενδυματολόγου: Καλλιόπη Νάσιου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης
Ζωγραφ. εκτέλεση κοστουμιών: Θάνος Στόκας

Λίγα λόγια για τα παιδιά

«Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη…». «Μια φορά κι έναν καιρό…».Μια φορά κι έναν καιρό οι άνθρωποι, μετά από τις κοπιαστικές τους εργασίες, μαζεύονταν γύρω από το τζάκι στο μεγαλύτερο σπίτι του χωριού και ένας παραμυθάς, που τις πιο πολλές φορές ήταν παραμυθού, μεγάλης συνήθως ηλικίας, έπιανε την αφήγηση των παραμυθιών, πάει να πει έλεγε τα όσα οι άνθρωποι περίμεναν να ακούσουν, την πάλη του καλού με το κακό και την παντοτινή νίκη του πρώτου πάνω στο δεύτερο, τις μαγικές μεταμορφώσεις, το αίσιο τέλος, το «γάμο», το «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Οι αφηγήσεις αυτές αποτελούσαν παρηγοριά για τους ακροατές τους (στα αρχαία ελληνικά «παραμυθία» είναι η παρηγοριά) και ήταν μία από τις ελάχιστες διασκεδάσεις των ανθρώπων.

«Παραμύθι, λέει το λεξικό, είναι η λαϊκή (ή και έντεχνη) φανταστική διήγηση υπερφυσικών πράξεων, θαυμαστών ιστοριών, που δεν προβάλλονται ως αληθινές και που αποσκοπούν στην τέρψη (στην ευχαρίστηση) των ακροατών, είναι διηγήσεις που δεν τις πιστεύει κανείς, που δεν ξεγελούν κανένα».

Τα τελευταία χρόνια, τα παραμύθια οι επιστήμονες τα μελετούν γιατί είναι σπουδαία λογοτεχνία και είναι φτιαγμένα με πολύ σταθερό τρόπο, ας πούμε όταν σε ένα παραμύθι ότι κάποιος πετάει σαράντα κλειδιά στη θάλασσα (όπως γίνεται στο παραμύθι μας δηλαδή), τότε είμαστε σίγουροι ότι αυτά τα κλειδιά θα βρεθούν με μαγικό τρόπο, κι όταν η πριγκίπισσα μεταμορφώνεται σε πουλάκι, ότι θα ξαναγίνει όπως πριν.

Τα παραμύθια στηρίζονται στον πολιτισμό κάθε λαού, τα πράγματα στα οποία πιστεύει και στις αξίες του.

Ελένη Χοντολίδου

Το παραμύθι αυτό, με τον τίτλο Η Μαρδίτσα, κατέγραψε η Νίκη Λ. Πέρδικα, η οποία και το δημοσίευσε στον τόμο Σκύρος, Β’, Αθήνα 1943. Αργότερα, ο Γιώργος Ιωάννου το περιέλαβε στην ανθολογία του Παραμύθια του λαού μας, εκδ. Ερμής, Αθήνα 1973. Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2004, για να μπορείτε να το βρείτε και να το διαβάσετε.

Επαναλήψεις

Σάββατο 10/10/2009

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2009-2010 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009. Στη συνέχεια από 1 Νοεμβρίου κάθε Κυριακή πρωί στις 11.30. Τη Μομώ Βλάχου αντικαθιστά η Αθηνά Ευσταθίου.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 05-10-2008

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2009-2010 (από 10/10/09).

Πρόγραμμα

Κυριακή 7/3/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 14/3/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 21/3/2010: 11.30 π.μ.
Κυριακή 28/3/2010: 11.30 π.μ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2007-2008 » Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης

Άκης Δήμου

Έπειτα από μια σειρά έργων ποιητικής πνοής, που μιλούσαν όλα, το καθένα με τον τρόπο του για το ανέφικτο της ευτυχίας, για τη μοναξιά, για την ερωτική απώλεια, ο Άκης Δήμου μας ξαφνιάζει με ένα έργο που δεν μοιάζει με κανένα από τα προηγούμενά του: το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης (καμιά σχέση με την τραγική ηρωίδα) είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία με πολλά φαρσικά στοιχεία, μια τρελή κοινωνική σάτιρα που παρωδεί τη βιομηχανία των "οικογενειακών" σήριαλ - a pop family story, είναι ο χιουμοριστικός υπότιτλος του έργου. Στο βάθος πίσω του, αναμνήσεις από τις αθώες τρελές τρελές οικογένειες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Μόνο που η εποχή της αθωότητας έχει πια περάσει, εδώ βασιλεύουν ο κυνισμός, η αρπακτικότητα και το κιτς της δικής μας παράλογης εποχής, όπου όλα έχουν αλλάξει κι ωστόσο τα συναισθήματα παραμένουν κατά βάθος ίδια.

Διανομή

Ιοκάστη Παπαδάμου: Έφη Σταμούλη
Ρωμύλος, ο σύζυγός της: Δημήτρης Ναζίρης
Κάτια, η κόρη τους: Χριστίνα Γιαγκούλη
Στέφανος, ο γιος τους: Δημήτρης Βάρκας
Κοσμάς, ο συνεταίρος: Νίκος Λύτρας
Γιούρι, ο υπηρέτης: Πρόδρομος Τσινικόρης
Απροσδόκητη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Κινησιολογική επιμ.: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καβαλιώτη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σημείωμα

Στης Ιοκάστης έτρωγα σχεδόν κάθε βράδυ, για ενάμιση χρόνο περίπου. Καλεσμένος της Κάτιας και του Βίκτορα. Βίκτορα λένε τη σκυλίτσα της οικογένειας. Ήθελα πολύ να είναι στο έργο αλλά δεν ένιωθε έτοιμη ν’ αντιμετωπίσει τη σκηνή, οπότε την άφησα στην ησυχία της. Καθόμουν μαζί τους στο τραπέζι, τις πιο πολλές φορές δίπλα στον Στέφανο, και τους άκουγα. Μάθαινα διάφορα: πως όταν σβήνεις το φαγητό με κρασί, για παράδειγμα, καλά θα κάνεις να χρησιμοποιείς το καλύτερο που έχεις, όχι τίποτα δεύτερα, και πως η διδασκαλία της γεωγραφίας στις μέρες μας είναι μια πολύ επίπονη, ίσως και μάταιη, υπόθεση. Μετά πίναμε καφέ και χορεύαμε ο καθένας μόνος του, γιατί σ’ αυτό το σπίτι όλοι θέλαμε να χορέψουμε με κάποιον που έλειπε. Μέχρι που ένα βράδυ ήρθε ο Γιούρι κι αποφάσισε να μας χορέψει όλους: νεκρούς, ζωντανούς, συγγραφείς και σκύλους. Το ταψί ήταν της Κάτιας, εννοείται. Ό,τι έμαθα εκείνη τη δραματική νύχτα, δεν ήτανε για δράμα. Ή μπορεί και να ήταν αλλά εγώ δεν είχα όρεξη. Άφησα λοιπόν το έργο να πάει μόνο του όπως νόμιζε… Γελώντας ήθελε. Μάλλον είχε δίκιο.

Άκης Δήμου

Επαναλήψεις

Σάββατο 11/10/2008

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2008-2009 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2008.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 02-02-2008

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2008-2009 (από 11/10/08).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2007-2008 » Μόλλυ Σουήνυ

Μόλλυ Σουήνυ

Μπράιαν Φρίελ , 1994

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο έργο πάνω στη σύγκρουση πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων και τη σχέση σωματικής αναπηρίας και ψυχικής πληρότητας. O Φρίελ χρησιμοποιεί ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, με στόχο να μας μιλήσει για την αιώνια ιστορία της ανθρώπινης επιθυμίας: της επιθυμίας για ολοκλήρωση, συγχώρεση και αγάπη.

Διανομή

Mόλλυ Σουήνυ: Ελένη Δημοπούλου
Φρανκ Σουήνυ: Στάθης Mαυρόπουλος
Κύριος Ράις: Nίκος Λύτρας

Συντελεστές

Μετάφραση: Eρρίκος Mπελιές
Σκηνοθεσία: Nίκος Xουρμουζιάδης
Σκηνικός χώρος: Λίλα Kαρακώστα
Κοστούμια: Παναγ. Λαμπριανίδης
Φωτισμοί: Στράτος Kουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Χρονοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Διανύοντας μια περίοδο κατά την οποία λεηλατείται αλύπητα, όχι μόνο από ξένους αλλά και από αυτόχθονες ψευδομοντερνίζοντες, το αρχαίο ελληνικό δράμα, αισθανόμαστε έκπληξη, ταυτόχρονα και ευγνωμοσύνη, όταν μας έρχεται, από μια χώρα η οποία σέβεται ―προφανώς, περισσσότερο από εμάς― το πνευματικό παρελθόν της, ένα θεατρικό έργο που παραπέμπει, σαν μικρογραφία, απευθείας στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Πρόκειται για την, εξίσου με την Ελλάδα, δοκιμασμένη, από μακραίωνες κατοχές, επαναστάσεις και εμφυλίους, Ιρλανδία και τον θαυμαστό Μπράιαν Φρίελ, ο οποίος, πριν από λίγα χρόνια, μας γνώρισε, από αυτό εδώ το θέατρο, ένα “τσεχοφικό” αριστούργημα: το Χορεύοντας στη Λούνασα. Και σε εκείνο το έργο διακρίναμε να ρέει υποδόρια μια φλέβα τραγική, αν με τον όρο αυτό χαρακτηρίζουμε ένα μύθο με ήρωες πρόσωπα που αναζητούν μια διέξοδο ή μια λύτρωση, όντας από την αρχή καταδικασμένα.

Στη Μόλλυ Σουήνυ, ένα τρυφερά σπαραχτικό δράμα, ο Φρίελ πραγματεύεται πραγματικά γεγονότα, έχοντας, όπως φαίνεται, εγκύψει με επιστημονική ευσυνειδησία σε όλες τις παραμέτρους που τα συνθέτουν. Η διαπίστωση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το θέμα του έργου σχετίζεται άμεσα με την ιατρική επιστήμη, και μάλιστα σε έναν τομέα από τους πιο περίπλοκους. Πρόκειται για την τυφλότητα και τα περιθώρια της ίασής της ―αλλά αυτό αποτελεί μόνο μια αφετηρία, για να αγγίξει ο σπουδαίος, και άκρας ευαισθησίας, αυτός Ιρλανδός άλλα παράπλευρα θέματα, καθόλου οικεία σε μή ειδικούς αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως, ας πούμε: πόσο η στέρηση μια βασικής αίσθησης σαν την όραση καθιστά τη ζωή του “πάσχοντος” ατελή και πόσο μια παρόμοια έλλειψη αλλοιώνει τη σχέση του με το περιβάλλον και τους ανθρώπους· πόσο η θεραπεία της μπορεί αυτόματα να καταλήξει σε μια πληρέστερη κατάσταση επαφής με τον κόσμο και πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη· κυρίως, ποια η σχέση, συμμαχική ή ανταγωνιστική, μεταξύ σωματικής και ψυχικής αντίδρασης κατά ή μετά τη μετάβαση αυτή· τέλος, με πόση γνώση και κατανόηση αντιμετωπίζουν τα άλλα πρόσωπα τον τυφλό, πριν και μετά την απόπειρα της θεραπείας. Πολλές παρόμοιες απορίες λύνονται, αλλά με κατάληξη τσεχοφικά τραγική.

Ο Φρίελ συνθέτει ένα τρίγωνο, που το αποτελούν η τυφλή γυναίκα, ο άντρας της, που πρωτοστατεί στην προσπάθεια της αποκατάστασης, και ο οφθαλμίατρος, που αναλαμβάνει τη χειρουργική επέμβαση ―τρία πρόσωπα που αντιμετωπίζουν, και αναμεταδίδουν με κάθε λεπτομέρεια, το γεγονός και τις επιπτώσεις του, το καθένα από τη δική του σκοπιά, συγκροτώντας τελικά μια πλήρη εικόνα του όλου δράματος. Από δραματουργική πλευρά, εκτός από την απόφασή του να διεκπεραιώσει την πορεία της δράσης, όπως σε μια αρχαία τραγωδία, μόνο με τρεις “υποκριτές”, ο Φρίελ επαναλαμβάνει μια επιλογή που είχε νωρίτερα, και με επιτυχία, δοκιμάσει σε ένα άλλο έργο του, τον Θαυματοποιό: με παράλληλους μονολόγους τριών προσώπων, που αναπολούν τα γεγονότα μετά από κάποιο, όχι μακρό, χρονικό διάστημα και από διαφορετικό χώρο το καθένα. Η βασική διαφορά από το προηγούμενο έργο συνίσταται στον αριθμό των μονολόγων, οι οποίοι, στην Μόλλυ Σουήνυ, είναι, αφενός, εντυπωσιακά πολυπληθέστεροι, ενώ στο προηγούμενο μόνο τέσσερις, και, αφετέρου, συμπληρώνει, δεν ανατρέπει ο ένας τον άλλον, όχι μόνο καταλήγοντας σε μια πυκνότερη και πιο πολύπλευρη σύνθεση αλλά, κυρίως, δημιουργώντας μια πορεία με πολύ περισσότερη ποικιλία γεγονότων και ψυχολογικών καταστάσεων, με εναλλαγές και διακυμάνσεις που κάποτε μεταβαίνουν από μια βαθύτατα συγκινητική σε άλλη αισθητά κωμική αφήγηση. Το αποτέλεσμα είναι να προκύψει ένας συναρπαστικός μύθος αλλά και να αναδυθούν τρία, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, ολοζώντανα πρόσωπα. Η μεγάλη έκπληξη όμως προέρχεται από την επιτυχία του Φρίελ να καταστήσει απόλυτα προσιτό και στον πιο απληροφόρητο θεατή το “ιατρικό” υλικό του, υιοθετώντας διάφορα ευρηματικά μέσα, όπως λ.χ. αναθέτοντας στον σύζυγο και όχι στον οφθαλμίατρο να παρέχει τις περισσότερες επιστημονικές πληροφορίες!

Δεν είναι καθόλου συμπτωματική η συνύπαρξη των δύο συγκεκριμένων έργων, Μόλλυ Σουήνυ και Γυάλινου κόσμου, σε εναλλασσόμενο δραματολόγιο: Το Χορεύοντας στη Λούνασα ανάγεται θεματολογικά στις Τρεις αδελφές του Τσέχοφ (γι’ αυτό επί ένα διάστημα εναλλάσσονταν εδώ στη σκηνή) και δραματουργικά στον Γυάλινο κόσμο, το πιο τσεχοφικό έργο του Ουίλλιαμς. Οπότε, μετά τη γνωριμία μου με τον Φρίελ, θεώρησα περίπου αυτονόητο όχι μόνο, κάποια στιγμή στο μέλλον, να καταπιαστώ με το συγκεκριμένο έργο του Ουίλλιαμς, αλλά να προσθέσω μαζί του και ένα κάπως μεταγενέστερο έργο του Ιρλανδού Τσέχοφ. Ωστόσο, ο συνδυασμός βασίζεται και σε κάτι ουσιαστικότερο: και στα δύο έργα, ένα κεντρικό γυναικείο πρόσωπο, ανάπηρο, συγκεντρώνει την προσπάθεια δύο ανθρώπων που το αγαπούν ή το εκτιμούν να επιχειρήσουν μια λυτρωτική διέξοδο. Από τις άλλες, ποικίλες, διασταυρώσεις μεταξύ των δύο έργων, ας αναφερθεί μόνο μία: και στα δύο τα γεγονότα ανήκουν σε παρελθόντα χρόνο και αναμεταδίδονται ως αναπόληση. Γι’ αυτούς τους λόγους η Μόλλυ Σουήνυ όχι μόνο ερμηνεύεται από τρεις ηθοποιούς που είχαν συμμετάσχει, με καίριους ρόλους, στην παράσταση του Χορεύοντας στη Λούνασα, αλλά και στο εικαστικό μέρος οι ίδιοι καλλιτέχνες επανέρχονται από τον Γυάλινο κόσμο, ενώ χρησιμοποιούνται υλικά του ίδιου σκηνικού, καταλήγοντας όμως σε πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα.

Νίκος Χουρμουζιάδης

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τρίτη, 04-12-2007

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2007-2008 » Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο

Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο

Σάκης Σερέφας, 2005

O Σάκης Σερέφας έχει γράψει τις (επινοημένες!) μαρτυρίες των ανθρώπων που εμφανίζονται στις φωτογραφίες και που παίρνουν ζωή από τους ηθοποιούς. Έτσι, η πρωτότυπη αυτή παράσταση, που παίζεται με ένα μέρος του κοινού επί σκηνής, αποτελεί μια «ξενάγηση» στο παρελθόν της πόλης, μέσα από σπαράγματα ζωής αυθεντικά, διαποτισμένα με το γνωστό χιούμορ του συγγραφέα. O ίδιος γράφει σχετικά:

«Όταν ο Χάρης Γιακουμής μου εμπιστεύθηκε τις φωτογραφίες που είχε στην κατοχή του, καθώς και τις ιδέες του για τη δημιουργική αξιοποίησή τους, προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που εκπέμπαν από μέσα τους αυτές οι εικόνες και τις έκανε τόσο δελεαστικές στα μάτια μου. Έχοντας δει εδώ και χρόνια χιλιάδες φωτογραφίες της παλιάς Θεσσαλονίκης, κατάλαβα πως αυτές οι συγκεκριμένες φωτογραφίες, τραβηγμένες κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου και στο ύψος του ανθρώπινου σώματος, δεν αποτύπωναν την αφ’ υψηλού στημένη πόζα της πόλης όπως προβάλει στις καρτ ποστάλ, αλλά αποτελούσαν ένα ρεπορτάζ, μια αναμετάδοση της καθημερινής ζωής της πόλης πριν από έναν, και παραπάνω, αιώνα. Πέρασα πολλά βράδια όπου έστηνα μία μία τις φωτογραφίες στην οθόνη του υπολογιστή και τις αφουγκραζόμουν σιωπηλός, μέχρι που από μέσα τους άρχισαν να αναδύονται πρόσωπα, σκιές και φωνές. Μέσα στις εικόνες κυκλοφορούσαν όντα, ανθρώπινα και μη, που ζητούσαν να πουν την ιστορία τους. Δε πρόκειται για όντα καρικατούρες που λειτουργούν ως φερέφωνα της Ιστορίας. Το κάθε ένα έχει τη δική του ζωή, έτσι όπως την επινόησα, και αποτελούν περιφερόμενα στίγματα της ιστορικής συγκυρίας μέσα στην οποία βρίσκονται, κάτι που ισχύει για όλους μας βέβαια. Άλλωστε, με γνώμονα αυτήν την πεποίθηση έβαλα τα συγκεκριμένα πρωτοπρόσωπα λόγια στο στόμα τους. Το κάθε ον φέρει τη συνείδηση της πόλης εξατομικευμένα. Πρόκειται για τη συνείδηση της πόλης η οποία, στην κάθε εικόνα, έχει ονοματεπώνυμο, ηλικία, ιδιότητα, φοράει κουρέλια ή παίζει μ’ έναν σκύλο. Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να επινοούμε ακατάπαυστα την πόλη όπου ζούμε, ώστε να έχουμε συνείδηση της ύπαρξής της».

Διανομή

Eλένη Δημοπούλου, Δημήτρης Nαζίρης, Xρήστος Παπαδημητρίου, Mαρίτα Tσαλκιτζόγλου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κορίνα Χαρίτου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου
Μουσικά σχόλια: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης
Φωτογραφίες: Χάρης Γιακουμής

Επαναλήψεις

Παρασκευή 3 - Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008	Θέατρο "Αμαλία" Συμμετοχή στον κύκλο εκδηλώσεων «Δημήτρια στα σχολεία», που οργανώνονται κάθε χρόνο στο πλαίσιο των «Δημητρίων».
Από 17 Οκτωβρίου 2008	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παίζεται κάθε Παρασκευή.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 22-11-2007

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2008-2009 (από 3/10/08).

Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο, Σάκης Σερέφας

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2007-2008 » Ο γυάλινος κόσμος

Ο γυάλινος κόσμος

Τεννεσσή Ουίλλιαμς , 1943

Το αριστούργημα του Τεννεσσή Ουίλλιαμς περιγράφει με τρόπο αξεπέραστα συγκινητικό την προσπάθεια επιβίωσης σε μια επαρχία του αμερικάνικου Νότου, μιας οικογένειας που την έχει εγκαταλείψει ο πατέρας. Έντονα αυτοβιογραφικό κείμενο, αποκαλύπτει τη σχέση του συγγραφέα με τη μητέρα του και την αγαπημένη του αδελφή. Ο γυάλινος κόσμος είναι μια ελεγεία για το ανέφικτο της ευτυχίας και για τη σύγκρουση ψευδαισθήσεων και πραγματικότητας.

Διανομή

Τομ: Πρόδρομος Τσινικόρης
Αμάντα: Μένη Κυριάκογλου
Λώρα: Νανά Παπαγαβριήλ
Τζιμ: Κυριάκος Δανιηλίδης

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα
Κοστούμια: Παναγ. Λαμπριανίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρα Χουμέτη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κουλούδη
Επιμέλεια video: Παναγιώτης Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Για τη ζωή...

Είμαι από τους συγγραφείς που δεν επιδίωξαν να είναι δυσνόητοι και κατά τη γνώμη μου δεν είμαι καθόλου δυσνόητος, όμως μου κάνουνε χίλιες δυο διαβολεμένες ερωτήσεις στις οποίες δεν μπορώ ν’ απαντήσω. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να εξηγήσω ποιο είναι το κεντρικό θέμα ενός έργου μου και νομίζω πως, όταν έγραφα, ποτέ μου δεν είχα κάποιο κεντρικό θέμα στο μυαλό μου. Πάντα ξαφνιάζομαι όταν μετά την πρεμιέρα διαβάζω στις εφημερίδες αναλύσεις του έργου μου… Ευγνωμονώ αυτές τις συμπυκνωμένες κι ενθαρρυντικές αναλύσεις, αλλά ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό ότι αυτή ήταν η ιστορία που προσπαθούσα να πω. Όταν με ρωτάνε για το θέμα του έργου μου, συνήθως απαντάω αόριστα: «Είναι ένα έργο που μιλάει για τη ζωή…».

Τεννεσσή Ουίλλιαμς

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Ένας γυάλινος κόσμος μέσα σε ένα γυάλινο έργο. Το γυαλί, υλικό εύθραστο, είναι εφήμερο και παροδικό. Είναι απορίας άξιο πώς αυτό το – ουσιαστικά πρώτο «επαγγελματικά» αναγνωρισμένο- δημιούργημα του Τεννεσσή Ουίλλιαμς αποδείχθηκε, ως σήμερα, παρά τα εξήντα τόσα χρόνια που το βαραίνουν, το ανθεκτικότερο και δημοφιλέστερο από όλη την πληθωρική παραγωγή του. Μία μόνο εξήγηση μπορεί, ίσως, να αιτιολογήσει την απίστευτη βιωσιμότητά του: τα καθημερινά γεγονότα, τα ανθρώπινα βιώματα, τα ζωντανά πρόσωπα, όταν συγκροτήσουν ένα υλικό που μεταπλάθεται σε μύθο, διατυπωμένο σε απλό ποιητικό λόγο, υπερβαίνουν τα όρια του χρόνου, παραμένοντας αναλλοίωτα και θελκτικά.

Νίκος Χουρμουζιάδης

Επαναλήψεις

Παρασκευή 9/1/2009

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2008-2009 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 29-10-2007

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2008-2009 (από 9/1/09).

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 42α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τον "Γυάλινο κόσμο" του Tεννεσσή Oυίλλιαμς. Oι παραστάσεις δόθηκαν τη Δευτέρα 29, Tρίτη 30 και Tετάρτη 31 Oκτωβρίου 2007. Στη συνέχεια, η παράσταση εντάχθηκε στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2007-2008 » Το όνειρο του Pο-Β΄

Το όνειρο του Pο-Β΄

Στέλλα Μιχαηλίδου

Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν το ελληνικό αλφάβητο, με τα γράμματα αγαπημένα, όλα μαζί μια χαρούμενη παρέα, να φτιάχνουν συλλαβές, λέξεις, φράσεις… Ξαφνικά, όμως, το Pο, ποτισμένο εν αγνοία του με το μαγικό φίλτρο του εγωισμού, θέτει ζήτημα σειράς: γιατί να μην είναι αυτό πρώτο στη σειρά; τι παραπάνω έχει δηλαδή το Άλφα; Φυσικά εκδηλώνονται φιλοδοξίες κι από άλλα γράμματα, που αποχωρούν διαμαρτυρόμενα μαζί με το Pο ― το αλφάβητο οδηγείται σε διάλυση, ενώ οι εχθροί καιροφυλακτούν. Στην υπόθεση μπλέκεται το κακότροπο Bλοσυρό, το ερωτευμένο ζευγάρι του Λαγού και της Xελώνας, ο μυθικός Γραμματοφάγος, κι άλλοι, κι άλλοι… Kαλά ξεμπερδέματα…

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Όπως τα ζώα στους μύθους του Aισώπου και στα κινούμενα σχέδια του Nτίσνεϋ, έτσι και εδώ τα γράμματα μάς μιλούν για τη ζωή των ανθρώπων, για τα δικά μας ελαττώματα και προτερήματα, τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας ελπίδες. Για να μας πουν, τελικά, ότι κάθε πλάσμα είναι μοναδικό, αναντικατάστατο, έχει τη δική του αξία, αλλά και ότι χωρίς τη συνεργασία δεν μπορούμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα, ότι το άτομο μπορεί να ανθίσει μέσα στην ομάδα. Ή για να μας πουν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό για κάθε θεατή…

Διανομή

Δημήτρης Bάρκας: Βλοσυρό, Έψιλον, Όμικρον

Xριστίνα Γιαγκούλη: Pο, Γράμμα του παρελθόντος

Kυριάκος Δανιηλίδης: Κουκουβάγια, Δέλτα, Κάπα, Γράμμα του παρελθόντος

Σταύρος Eυκολίδης: Φι, Λαγός

Mάριος Mεβουλιώτης: Σίγμα, Γραμματοφάγος, Σκιά του Ρο, Ταχυδρόμος

Nανά Παπαγαβριήλ: Ψιλή, Ψι, Xελώνα

Mαρίτα Tσαλκιτζόγλου: Βήτα, Ύψιλον, Δασεία, Γράμμα του παρελθόντος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Χορογραφία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
― » ―: Μιχάλης Σιγανίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου
Video: Γιάννης Πειραλής
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Βοηθός χορογράφου: Ζωή Κυριακίδου
Βοηθός σκηνογράφου: Βασίλης Τζαφέρης
Βοηθός ενδυματολόγου: Παρασκευή Ορφανίδου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 06-10-2007

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2006-2007 » Μοργκεντάου

Μοργκεντάου

Γιώργος Χατζόπουλος

Σ' ένα διαμέρισμα της οδού Μοργκεντάου, στη Θεσσαλονίκη ξετυλίγονται οι σελίδες μιας ερωτικής ιστορίας. Ένας άντρας και μια γυναίκα βιώνουν το απόγειο και τη φθορά της σχέσης τους σε μια ερωτική φωλιά-παγίδα. Η ερωτική έξαψη, οι ενοχές και οι εκπλήξεις ενός παράνομου love-story, με θέα τον Θερμαϊκό.

Διανομή

Άντρας: Νίκος Κουμαριάς
Γυναίκα: Αλεξάνδρα Καζάζου
Νοικοκυρά: Ελένη Δημοπούλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξ. Μπουσουλέγκα
― » ―: Ράνια Υφαντίδου
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική επιμέλεια: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Video art: Γιάννης Πειραλής
Ηχητικό περιβάλλον: Γιάννης Πειραλής
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Αγγελόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Για το έργο

Λένε πως ο χρόνος είναι αμετάκλητος.

Για μένα, στη Μοργκεντάου ο χρόνος και η μνήμη συγχωνεύονται σ’ ένα οδυνηρό παιχνίδι του μυαλού, που επιμένει να ανακαλεί πρόσωπα και γεγονότα και να στοιχειώνει το παρόν, μεταμορφώνοντας το σ’ ένα αδηφάγο «προυστικό» ‘οικοδόμημα αναμνήσεων’.

Ένας άντρας και δύο γυναίκες. Ο έρωτας και ο θάνατος –με τη μορφή του εγκλήματος- βαδίζουν χέρι-χέρι σχηματίζοντας έναν αέναο κύκλο: «Τίποτα δεν ξαναρχίζει απ’ την αρχή. Τίποτα. Απλά, κάνουμε κύκλους», γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος.

Ποια είναι, όμως, η διάσταση των προσώπων στο έργο; Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ΑΝΤΡΑΣ και τι ενώνει τη ΓΥΝΑΙΚΑ με τη ΣΠΙΤΟΝΟΙΚΟΚΥΡΑ; Ποιος είναι εκείνος ο μηχανισμός που μας ωθεί να ξυπνήσουμε τις ερινύες που φωλιάζουν μέσα μας, και γιατί πεισματικά επιμένουμε να τις αποζητούμε ακόμη κι όταν αποκαμωμένοι απ’ την πάλη (εμείς οι ηττημένοι) τους ψιθυρίζουμε «Έξω!»;

«Όταν ο άνθρωπος φτάσει την ευτυχία, τότε δε θα υπάρχει πια χρόνος, γιατί τότε κανείς δε χρειάζεται τίποτα», λέει ο Κυρίλοβ στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι.

Όταν το παρόν μοιάζει αβάσταχτο, τότε το πιο ισχυρό παραισθησιογόνο είναι ο παρελθών χρόνος.

Χριστίνα Χατζηβασιλείου

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 20-04-2007

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2006-2007 » Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Ματέι Βισνιέκ, 2004

Τι γίνεται μετά τον πόλεμο; Οι συνέπειες της αναταραχής στα Βαλκάνια, στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων. Ένα έργο ωμό, σκληρό, και μαζί εξόχως ποιητικό. Μια ποίηση ιδιαίτερη, φτιαγμένη από πόνο, αθωότητα και κυνισμό, δοσμένη με πολύ πρωτότυπα θεατρικά μέσα. Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι μια ιστορία γεμάτη χιούμορ.

Διανομή

Γιος (Βίμπκο): Πρόδρομος Τσινικόρης
Στάνκο: Θανάσης Ζέρβας
Νταβατζής: Θανάσης Ζέρβας
Φράντς: Θανάσης Ζέρβας
Συνοριοφύλακας: Κυριάκος Δανιηλίδης
Τραβεστί: Κυριάκος Δανιηλίδης
Μητέρα: Μένη Κυριάκογλου
Πατέρας: Νίκος Λύτρας
Νέος γείτονας: Στάθης Μαυρόπουλος
Κύριος: Στάθης Μαυρόπουλος
Χαμογελαστός τύπος: Μάριος Μεβουλιώτης
Πράλικ: Μάριος Μεβουλιώτης
Κόρη (Ίντα): Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Μίρκα η τρελή γριά: Νανά Παπαγαβριήλ
Πατρόνα: Ελένη Δημοπούλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα
Κοστούμια: Έρση Βασιλικιώτη
― » ―: Αθανάσιος Κολαλάς
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Γιαγκούλη
Βοηθός σκηνογράφου: Μάρθα Φωκά
Βοηθός ενδυματολόγου: Πένυ Γιαννάκη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα είναι ένα έργο πραγματικά γοητευτικό, που καταφέρνει να συμπυκνώσει την τραγωδία των Βαλκανίων σε μερικές σελίδες. Μια τραγωδία που θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε, σε κάθε μέρος του κόσμου όπου όλα τα όπλα, για διάφορες αιτίες, δεν σταματούν ποτέ.

Η φρίκη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Ένα χιούμορ ουσιαστικό και καταλυτικό, που αναδεικνύει τον παραλογισμό των αιτιών που προκαλούν τη φρίκη.

Είναι γελοίος ο μικροκομπιναδόρος που ξεκινάει να πουλάει ανταλλακτικά αυτοκινήτων εκμεταλλευόμενος τις περιστάσεις, και καταλήγει να εμπορεύεται οστά νεκρών. Γελοίος όσο και επικίνδυνος, φυσικά. Είναι μια πρακτική που έτσι κι αλλιώς, με την ανακήρυξη πλέον του κέρδους σε παγκόσμια θρησκεία, έχει εφαρμογές, πέρα από τα Βαλκάνια και τις συγκεκριμένες συγκυρίες, όπου γης, εκεί όπου βασιλεύει η εμπορευματοποίηση των πάντων. Η επισήμανση της γελοιότητας βοηθάει στην καταπολέμηση του φόβου απέναντι στην οικονομική ισχύ. Κι εδώ θεωρώ πως βρίσκεται η μεγάλη μαστοριά του Ρουμάνου συγγραφέα.

Τολμάει, πάνω στο αρχέτυπο της τραγωδίας των άταφων νεκρών, να δώσει τη διάσταση του γελοίου, στο πρόσωπο του ανερχόμενου Νέου γείτονα ή στις απίθανες θεωρίες της Τραβεστί περί κομμουνισμού, ή στη φοβερή φράση της Πατρόνας που εκμεταλλεύεται άγρια γυναίκες από τις πρώην ανατολικές χώρες και τις εκδίδει στους πάντες: «Εδώ είναι Ευρώπη! Δεν είμαστε ρατσιστές εδώ!».

Με άξονα το ρεαλιστικά τραγικό στοιχείο της αναζήτησης του νεκρού γιου από τους γονείς του, ο συγγραφέας μπαινοβγαίνει με άνεση από τα φανταστικό στο παράλογο, από τη συμβολική σηματοδότηση σε οικείς στιγμές της καθημερινότητας. Τα πρόσωπα του δράματος, η Μάνα και ο Πατέρας που ψάχνουν το νεκρό παιδί τους για να το θάψουν, ζουν και κινούνται μέσα σε μια δίνη ετερόκλητων στοιχείων, που τελικά ενδυναμώνουν το μέγεθος της τραγωδίας. Η ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα στοιχεία, ήταν ο δυσκολότερος στόχος που θέσαμε όλοι μας για την πραγμάτωση αυτής της παράστασης.

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 27-01-2007

Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, Ματέι Βισνιέκ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2006-2007 » Βρικόλακες

Βρικόλακες

Ερρίκος Ίψεν, 1881

Η δίψα για τη χαρά της ζωής, απέναντι στην υποκρισία, τον πουριτανισμό, τις προκαταλήψεις, τις κοινωνικές συμβάσεις. Η κριτική ματιά του Ίψεν και η καταλυτική του ειρωνεία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, σε ένα κείμενο μεγάλης δραματικής έντασης και αξεπέραστης ψυχογραφικής αλήθειας.

Διανομή

Ρεγκίνα: Άννα Κυριακίδου
Έγκστραντ: Δημήτρης Ναζίρης
Πάστορας Μάντερς: Νίκος Λύτρας
Κυρία Άλβινγκ: Έφη Σταμούλη
Όσβαλντ: Χρήστος Παπαδημητρίου
Όσβαλντ: Πρόδρομος Τσινικόρης

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Αθανάσιος Κολαλάς
― » ―: Πένυ Γιαννάκη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η κ. Άλβινγκ των Βρικολάκων είναι, κατά την κρίση μου, ένα από τα πιο σύνθετα – και γι’ αυτό δυσερμήνευτα – πρόσωπα του νεότερου δραματολογίου και, επίσης, εκείνο που με παραπέμπει αμεσότερα από οποιοδήποτε άλλο στην τραγωδία. Ο τραγικός ήρωας, παρά τα σαφώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά του (έναν άνθρωπο «μεσότητας», με μέτρια πάθη, καλά και κακά, θεωρεί ιδανικό ο Αριστοτέλης) διαθέτει ένα εκτόπισμα δύναμης και τόλμης που τον μεγεθύνει· δεν είναι το παθητικό ον που παραδίδεται αμαχητί· ποτέ δεν είναι απλώς θύμα· παλεύει για να κερδίσει· κάποτε υπερβαίνει τα αυτονόητα όρια – γι’ αυτό ο αγώνας του περιέχει ένα μεγαλείο και η τελική ήττα του πολλήν οδύνη. Από τέτοιο υλικό είναι πλασμένη η μητέρα του καταδικασμένου νέου: δεν είναι μια τυχαία γυναίκα, παρόλο που κάποτε αναγκάσθηκε να συμβιβασθεί μέσα στον συμβατικό γάμο της και στο συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον, αλλά αυτό μόνο για χάρη του παιδιού της· σήκωσε με τα χέρια της, στην κυριολεξία, τον πεσμένο άντρα της· θυσίασε έναν έρωτα, για να διατηρήσει το κύρος του οικογενειακού γοήτρου· αυτοτραυματίσθηκε με την εκούσια απομάκρυνση του παιδιού της, προκειμένου να το σώσει· επινόησε και διατήρησε, με αφάνταστο μόχθο και οδύνη, επί χρόνια ένα μύθο για τον άντρα που την εξόντωσε, ώστε να τροφοδοτήσει το γιο τους με κάποια ιδανικά· κατασκεύασε ένα όραμα ερήμην της καταστροφής που καραδοκούσε· ήταν έτοιμη να υπερβεί ακόμα και τα όρια της φύσης, επιτρέποντας για το γιο της ακόμη και μια αιμομιξία, για να του προσφέρει ανακούφιση τις ώρες του επερχόμενου αργού θανάτου. Ωστόσο, υπέπεσε και η ίδια σε ένα τραγικό λάθος, στηρίζοντας μια συνέχεια ζωής πάνω σε ένα ψεύδος, που πίστευε ότι θα εξαφάνιζε το πικρό παρελθόν, το ίδιο ψεύδος που είχε η ίδια επινοήσει, έχοντας προδώσει τη φύση και την ελευθερία της. Όπως υπέπεσε και σε μία, ακόμη τραγικότερη, πλάνη, πιστεύοντας ότι ο γιος της θα γινόταν η δική της προέκταση, ενώ αποδείχθηκε μια πιστή ενσάρκωση του πατέρα του, ο βρικόλακάς του. Έτσι στο τέλος του δράματος, ολομόναχοι μέσα στη νύχτα, μένουν οι δυο τους, ο ανίατα ασθενής νέος, παντελώς ανασφάλιστος, όπως το αποτεφρωμένο ίδρυμα, ακυρωμένος μέσα στο βούρκο που του κληροδότησε ο πατέρας του, και η μητέρα του, υποχρεωτική πια σύντροφος βρικολάκων, επίσης ακυρωμένη, αφού, ακόμη και αυτή η ακατάβλητη ηρωίδα, δεν έχει πια όπλα ούτε δύναμη να πολεμήσει τον μόνο αήττητο εχθρό: τον θάνατο.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τρίτη, 14-11-2006

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 41α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τους "Βρικόλακες" του Ερρίκου Ίψεν. Η παράσταση δόθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2006. Στη συνέχεια, η παράσταση εντάχθηκε στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Σήμερα ούτε Άμλετ

Σήμερα ούτε Άμλετ

Ράινερ Λεβαντόφσκι, 1988

Ο μονόλογος του Λεβαντόφκσι είναι ένα ξεκαρδιστικό σχόλιο πάνω στο θέατρο και τους ανθρώπους του θεάτρου, αυτούς που εμφανίζονται στο φως αλλά και τους αφανείς εργάτες των παρασκηνίων, και μαζί ένα σχόλιο πάνω στη σχέση αυτού του κόσμου με το αδηφάγο κοινό. Ο συγγραφέας εστιάζει ειδικότερα στον ηθοποιό, ο οποίος βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση αμηχανίας ανάμεσα στο τραγικό και το γελοίο, με σύμμαχο μια αυλαία.

Διανομή

Ερμηνεύει ο Πρόδρομος Τσινικόρης. Εκφωνήτρια: Κατερίνα Μηλιαρέση.

Συντελεστές

Μετάφραση: Πρόδρομος Τσινικόρης
Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Ναζίρης
Σκηνικά-Κοστούμια: Πρόδρομος Τσινικόρης
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης

Επαναλήψεις

Τετάρτη 29/11/2006

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 3 Μαΐου 2006. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2006-2007 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2006.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 03-05-2006

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2006-2007 (από 29/11/06).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Οικογενειακό δίκαιο

Οικογενειακό δίκαιο

Λένα Διβάνη, 2007

Η οικονομική και κοινωνική επιφάνεια μιας ευκατάστατης οικογένειας της ελληνικής επαρχίας απειλείται ξαφνικά. Οσμή σκανδάλου. Τι θα γίνει τελικά; Καταστάσεις οικείες και ήρωες σύγχρονοι, αναγνωρίσιμοι, σ' αυτήν τη ξεκαρδιστική κοινωνική σάτιρα της Λένας Διβάνη. Αλλά δεν πρόκειται απλώς για μια ιστορία της διπλανής πόρτας. Η γνωστή πεζογράφος δοκιμάζεται στο θέατρο παίζοντας, όπως ακριβώς και στο λογοτεχνικό της έργο, ένα διεγερτικό παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Διανομή

Μαρία Γιακουμάκη: Νανά Παπαγαβριήλ
Στάσα Γιακουμάκη: Ελένη Δημοπούλου
Τάσος Γιακουμάκης: Στάθης Μαυρόπουλος
Σωτήριος Γιακουμάκης: Δημήτρης Ναζίρης
Τάσος Μάργαρης: Πρόδρομος Τσινικόρης
Δώρα: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Κύριος Ζυμάρης: Κυριάκος Δανιηλίδης

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κορίνα Χαρίτου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Λάζαρος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρα Χουμέτη
Βοηθός σκηνογράφου: Πένυ Γιαννάκη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η Eudora Welty το είπε. Home is the most dangerous place, που πάει να πει το σπίτι μας είναι το δάσος με τους λύκους. Δύσκολο να το χωνέψουμε όμως, γι’ αυτό και κυκλοφορούμε εκεί μέσα γυμνοί και άοπλοι. Συγκινητικά, ηλίθια ευάλωτοι. Ίσως γιατί αιώνες τώρα το σπίτι μας είναι, λέμε, τι καταφύγιό μας και ως γνωστόν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα το πώς ονομάζουμε τα πράγματα απ’ αυτό που πράγματι είναι. Ίσως γιατί όποιος πνίγεται δεν φωνάζει πάντα βοήθεια. Το ζήτημα είναι ν’ ακούς, βέβαια, ό,τι δεν λέει ο άλλος.

Κάθε σχέση είναι μια μορφή αποικιοκρατίας. Πάντα κινδυνεύεις να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ακόμα χειρότερα: πάντα κινδυνεύεις να γίνεις εκμεταλλευτής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κανένα ζωντανό πλάσμα δεν είναι ενικό βέβαια. Πολλαπλοί είμαστε. Μια ομάδα ανεξάρτητων όντων – συχνά εχθρικών μεταξύ τους – συγκατοικούν κάτω απ’ το ίδιο δέρμα. Αυτή την κοφτερή πολλαπλότητα, το όλοι για έναν και καθένας εναντίον όλων, ήθελα να αποτυπώσω. Να γράψω μια ιστορία για τα στόματα που σε καταβροχθίζουν ευκολότατα γιατί εσύ τα πλησιάζεις περιμένοντας το φιλί τους.

Εντάξει, μπορεί να σας φανεί πολύ αρνητικό. Αλλά όποιος δεν τολμάει να γίνει εντελώς αρνητικός, ποτέ δεν θα βρει τη δύναμη να δει με καινούρια μάτια. Μπορεί επίσης να σας φανεί ελαφρός ο τρόπος που μεταχειρίζομαι τόσο βαρύ θέμα. Γιατί κωμωδία θα δείτε, όσο κι αν είναι ντυμένη στα μαύρα. Έλα όμως που κι εγώ, σαν τον Ζαρατούστρα, πιστεύω ότι με το γέλιο κι όχι με την οργή σκοτώνει κανείς καλύτερα. Το σκοτώσαμε λοιπόν το πνεύμα της βαρύτητας για να μη μας πλακώσει. Κι έπειτα από μόνο του το περιεχόμενο του έργου διάλεξε τη φόρμα του. Στην αρχή περπατάει στην επιφάνεια του παρκέ, σαν τηλεοπτική κωμωδία καταστάσεων. Και σιγά-σιγά ξηλώνει τα καλογυαλισμένα σανίδια κι αφήνει τα ποντίκια να βγουν και να τα βρωμίσουν όλα.

Είμαι πανευτυχής που ένα έργο μου, το δεύτερο, θα ζωντανέψει στο σανίδι που έχετε μπροστά σας. Ωραία είναι η αυτάρκεια του μυθιστοριογράφου. Βολική. Όμως είδα ξαφνικά πόσο πιο περιορισμένος είναι ο γραπτός λόγος από τον προφορικό. Οι παύσεις, ο ρυθμός, το τέμπο, δύσκολα μεταδίδονται. Οι τυπωμένες λέξεις είναι κλειδωμένες στον εαυτό τους. Άσε που δυσκολεύονται να αποδώσουν τη σιωπή. Και το νιώθω έντονα πια, χωρίς τη φόδρα της σιωπής η ομιλία είναι σκέτος θόρυβος. Μακάρι να είχα μουσική, λέω καμιά φορά.

Αυτό που έχω όμως είναι μόνο λόγια στο χαρτί. Και νιώθω σαν να κέρδισα τον πρώτο αριθμό του λαχείου που έβαλαν τα δυνατά τους τόσοι μαθητευόμενοι μάγοι (ο Νικηφόρος, η Κορίνα, οι ηθοποιοί) για να γίνει το θαύμα να αναστηθούν και να τα μοιραστούμε.

ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ

Επαναλήψεις

Πέμπτη 15/2/2007

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 17 Μαρτίου 2006. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2006-2007 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2007.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 17-03-2006

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2006-2007 (από 15/2/07).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Ποιος είναι δίπλα μου;

Ποιος είναι δίπλα μου;

Πένυ Φυλακτάκη

Το έργο εκτυλίσσεται σε μια πολυκατοικία, είναι μια κωμωδία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, την ερωτική μοναξιά και την ερωτική αναζήτηση, τον φόβο του άλλου και την ανάγκη για τον άλλο. Ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι φέρνει στην επιφάνεια τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις ανασφάλειες και τις ελπίδες έξι ανθρώπων που μένουν σε διπλανά διαμερίσματα και αλλάζει τις ζωές αυτών που καταφέρνουν να δουν μέσα στο σκοτάδι.

Διανομή

Άννα Κυριακίδου, Μένη Κυριάκογλου, Νίκος Λύτρας, Γιάννης Μόχλας, Στέφη Πουλοπούλου, Δημήτρης Σακατζής.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξ. Μπουσουλέγκα
― » ―: Ράνια Υφαντίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλιάνα Παντελοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τελικά οι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά αυτό που φαίνονται. Σαν ένας πίνακας φτιαγμένος από κουκκίδες, που πρέπει να πλησιάσεις αρκετά για να αρχίσεις να τους διακρίνεις. Ποιος όμως έχει τη διάθεση να πλησιάσει τον άγνωστο διπλανό του τόσο κοντά; Όλα έχουν επιταχυνθεί. Οι γνωριμίες, ο ενθουσιασμός, η έλξη, ο χωρισμός… όλα γίνονται γρήγορα! Με εκείνους τους ρυθμούς που πρώτη η ευαίσθητη στις αλλαγές Τηλεόραση οικειοποιήθηκε, και που τους βαφτίζουμε εντελώς άδικα με τον όρο «τηλεοπτικοί». Και λέω άδικα, αφού ολόκληρη η ζωή έχει γίνει τηλεοπτική, ένα παραμορφωμένο είδωλο του ήδη παραμορφωμένου τηλεοπτικού εαυτού της.

Επέλεξα να προχωρήσουμε σιγά-σιγά, χωρίς να έχω στο μυαλό μου συγκεκριμένες εικόνες των προσώπων, αλλά πατώντας στην αλήθεια και τη δυναμική του κάθε ηθοποιού. Οι εναγώνιες ερωτήσεις «πώς είναι ο τάδε ρόλος, πώς περπατάει…» είναι εντελώς άσκοπες και σκεπάζουν με μια θεωρητική κρούστα την ατολμία μας να βουτήξουμε. Οι ρόλοι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δρουν και συγκεκριμένα ηθοποιοί που θα τους υποδυθούν. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθη. Καλό και κακό παίξιμο. Υπάρχουν χρήσιμα και άχρηστα. Δουλειά μου ήταν να βάλω σε μια τέτοια σειρά τα χρήσιμα, ώστε να γεννηθεί κάτι ενδιαφέρον. Έτσι στα ξαφνικά. Όπως ξαφνικά είναι και τα «σπουδαία», οι έρωτες και οι θάνατοι, που συμβαίνουν στις κανονικές ζωές μας. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να τα περιμένουμε αυτά τα σπουδαία!

Η ζωή είναι τόσο ύπουλη που πάντα θα μας ξαφνιάζει. Και επειδή οι άνθρωποι πεθαίνουμε εντελώς αναξιοπρεπώς και αδέξια… εμπιστευθείτε και αγαπάτε αλλήλους!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΝΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 08-03-2006

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Ο άγνωστος εχθρός

Ο άγνωστος εχθρός

Χάρολντ Πίντερ, "Το δωμάτιο" 1957 - "Ένας ασήμαντος πόνος" 1958

Η παράσταση "Ο άγνωστος εχθρός" συγκροτείται από τα μονόπρακτα "Το δωμάτιο" και "Ένας ασήμαντος πόνος".

Σ' αυτά τα δύο μονόπρακτα ο Πίντερ θέτει το έμμονο ερώτημα που διατρέχει όλη τη δραματουργία του: ποια ακριβώς είναι η ταυτότητα των προσώπων που μας περιβάλλουν; Η απάντηση δεν εξασφαλίζεται ούτε από τα δεδομένα μιας συμβίωσης ή συνύπαρξης στο παρόν ή στο παρελθόν. Γι' αυτό και δεν είναι δυνατός ο εντοπισμός ή η αναγνώριση των πηγών από όπου προέρχεται ο τρόμος· δεν είναι δυνατός ο προσδιορισμός του πραγματικού εχθρού, που παραμένει μέχρι το τέλος άγνωστος παρά τη γειτνίασή του με τα πρόσωπα που τον αναζητούν· γι' αυτό και ο θάνατος, όπως και η τύφλωση, μπορεί να προέλθει από αλλού και να πλήξει όχι τον ένοχο αλλά τον αθώο.

Διανομή

"Ένας ασήμαντος πόνος": Φλώρα: Μένη Κυριάκογλου, Έντουαρτ: Νίκος Λύτρας, Σπιρτοπώλης: Θανάσης Ζέρβας / "Το δωμάτιο": Ρόουζ: Έφη Σταμούλη, Μπερτ: Νίκος Λύτρας, Κος Κιντ: Δημήτρης Ναζίρης, Κα Σαντς: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου, Κος Σαντς: Κυριάκος Δανιηλίδης, Ρίλεϋ: Θανάσης Ζέρβας

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Ναζίρης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Φωτισμοί: Στράτος Kουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αριστέα Χαραλαμπίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Ο άγνωστος εχθρός ή Ο χώρος και ο τρόμος

Βασικό συνδετικό στοιχείο του διπτύχου που συγκροτείται από τα μονόπρακτα Το δωμάτιο και Ένας ασήμαντος πόνος, από τα πρώτα έργα του Χάρολντ Πίντερ, γραμμένα μεταξύ 1957-8, αποτελεί η λειτουργία του δραματικού χώρου.

Το δωμάτιο του τίτλου στην πραγματικότητα μοιάζει να αιωρείται στο κενό: ενώ γίνεται λόγος για σκάλες και ορόφους πάνω και κάτω από το επίπεδό του, ο μόνος άλλος χώρος που μνημονεύεται έμμονα, ως κατοικήσιμος ή πιθανώς κατοικούμενος, είναι το «υπόγειο», μια σκοτεινή και υγρή τρύπα, που μπορεί να έχει καταληφθεί μόνο από κάποιο ανεπιθύμητο πρόσωπο. Στο «δωμάτιο» της δράσης κατοικεί, εκτός από τη Γυναίκα άλλο ένα πρόσωπο σε σχέση μαζί της τόσο απροσδιόριστη όσο και η άκρη ενός διπλού κρεβατιού που μόλις φαίνεται στο βάθος του σκηνικού. Μπροστά σε αυτό το ανελέητα σιωπηλό πρόσωπο, ονόματι Μπερτ, η Γυναίκα, κατά τη διάρκεια μιας σχεδόν δουλικά σχολαστικής περιποίησης προς αυτόν, αφήνει να αποκαλυφθεί, σε έναν ακατάσχετο, αποσπασματικά συνειρμικό, επαναληπτικό μονόλογο, η έμμονη αναφορά της στους δύο χώρους, το «δωμάτιο» και το «υπόγειο»: το πρώτο ως ένα χώρο άνεσης και ασφάλειας, το δεύτερο ως μια ύποπτη κρυψώνα, όπου ίσως ελλοχεύει κάποιος εχθρός. Πράγματι, ο εφιάλτης της ατμόσφαιρας, μέσα στην οποία κινείται η Γυναίκα, γίνεται διαρκώς απειλητικότερος από τα «άγνωστα» πρόσωπα που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει: τον ηλικιωμένο –φερόμενο ως ιδιοκτήτη– κύριο Κιντ, το μόνιμα διαπληκτιζόμενο νεαρό ζευγάρι των Σαντς και τέλος τον άγνωστο ενοικιαστή του υπογείου, που μοιάζει να είναι ένας ανεπιθύμητος εισβολέας ξεσκεπάζοντας καταλυτικά τις «επισφαλείς ασφάλειες» αυτού του δωματίου.

Στον Ασήμαντο πόνο ο χώρος, όπως και ο χρόνος, κυριολεκτικά αντιστρέφεται: ένα άνετο σπίτι περιβάλλεται από έναν τεράστιο ολάνθιστο κήπο με στέρνα, υπόστεγα με εργαλειοθήκες, θερμοκήπιο, πλυσταριό. Στο μονόπρακτο αυτό η σχέση των δύο προσώπων με τον συγκεκριμένο χώρο προσλαμβάνει, κατά κύριο λόγο, συμβολικό χαρακτήρα. Ωστόσο, και εδώ ελλοχεύουν κίνδυνοι, πηγές τρόμου εντός και εκτός του χώρου. Σαφέστερη είναι, πάντως, εδώ η σχέση των δύο προσώπων: πρόκειται για ένα ώριμο, κατά τα φαινόμενα, αστικό ζευγάρι, αλλά με διαφορές, μεταξύ τους, ως προς την επαφή τους με τον φυσικό αλλά και τον ανθρώπινο περιβάλλοντα χώρο, η οποία νωρίς αποκαλύπτει και τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες ρωγμές: η Γυναίκα, με το πραγματικό αλλά συμβολικό όνομα «Φλώρα» –άλλη μία παραπομπή στη χλωρίδα!–, ανασαίνει άπληστα τη ζωογόνα ευφροσύνη του ανθισμένου κήπου και χαίρεται το φως της καλοκαιρινής ημέρας του θερινού ηλιοστασίου· ο Άντρας, μόνιμα, όπως φαίνεται, απών από το φυσικό περιβάλλον, αγνοεί ακόμη και την ταυτότητα ενός φυτού σαν το αγιόκλημα. Η εισβολή της ταραχής σε αυτό το παραδείσιο πλαίσιο προκαλείται από δύο ασήμαντες παρουσίες: μια μέλισσα, που περιφέρεται γύρω από το βάζο της μαρμελάδας, και ένα γέρο Σπιρτοπώλη, που στέκεται έξω από την πίσω πόρτα του κήπου· και τα δύο αυτά γεγονότα, το καθένα με τον δικό του τρόπο, καταδεικνύουν τη διαφορετική σχέση των δύο συζύγων προς τη ζωή και τα μικρά απροσδόκητά της.

Και στα δύο έργα ο Πίντερ θέτει το έμμονο ερώτημα που διατρέχει όλη τη δραματουργία του: ποια ακριβώς είναι η ταυτότητα των προσώπων που μας περιβάλλουν; Η απάντηση δεν εξασφαλίζεται ούτε από τα δεδομένα μιας συμβίωσης ή συνύπαρξης στο παρόν ή στο παρελθόν. Γι' αυτό και δεν είναι δυνατός ο εντοπισμός ή η αναγνώριση των πηγών από όπου προέρχεται ο τρόμος· δεν είναι δυνατός ο προσδιορισμός του πραγματικού εχθρού, που παραμένει μέχρι το τέλος άγνωστος παρά τη γειτνίασή του με τα πρόσωπα που τον αναζητούν· γι' αυτό και ο θάνατος, όπως και η τύφλωση, μπορεί να προέλθει από αλλού και να πλήξει όχι τον ένοχο αλλά τον αθώο.

Νίκος Χουρμουζιάδης

Επαναλήψεις

Παρασκευή 13/10/2006

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2006. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2006-2007 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2006.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 28-01-2006

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2006-2007 (από 13/10/06).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Μετά τη βροχή

Μετά τη βροχή

Σέρτζι Μπελμπέλ

Το Μετά τη βροχή μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα σε μια απάνθρωπη κοινωνία και απεικονίζει τις εντάσεις, τον επιθετικό ερωτισμό, την υποβόσκουσα βία αλλά και τη δίψα για επικοινωνία που χαρακτηρίζουν την εποχή μας.

Διανομή

Προγραμματιστής: Γιάννης Μόχλας
Διευθυντής διοικητικού: Στάθης Mαυρόπουλος
Ξανθιά γραμματέας: Έφη Σταμούλη
Μελαχρινή γραμματέας: Νανά Παπαγαβριήλ
Καστανή γραμματέας: Ελένη Δημοπούλου
Κούριερ: Μάριος Μεβουλιώτης
Διευθύνουσα σύμβουλος: Μένη Κυριάκογλου
Κοκκινομάλλα γραμματέας: Άννα Κυριακίδου

Συντελεστές

Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Σύνθεση ήχων: Κώστας Βόμβολος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλιάνα Παντελοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Αλεξ. Μπουσουλέγκα
― » ―: Ράνια Υφαντίδου
Επιμέλεια video: Γιάννης Πειραλής
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τραγικά αστείο, το έργο του Σέρτζι Μπελμπέλ, ανήκει στη σύγχρονη δραματουργία, που συμβαδίζει με τα μηνύματα της εποχής πάνω στο αρχέτυπο του θεάτρου. Τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις που μεταλλάσσονται ραγδαία, ανάλογα με τους ρυθμούς της μετάλλαξης των κοινωνιών, τις τελευταίες δεκαετίες. Τα γενικά – κοινωνικά – χαρακτηριστικά, έχουν πάρει τη θέση του «προσωπικού» και της μοναδικότητας του ατόμου.

Οκτώ ανώνυμοι υπάλληλοι μιας μεγάλης ανώνυμης εταιρείας, σε μια μεγάλη ανώνυμη πόλη, βρίσκουν στιγμές διαφυγής στην ταράτσα του πανύψηλου κτιρίου, για να κάνουν μια μικρή, απαγορευμένη πράξη. Να καπνίσουν ένα τσιγάρο. Προφανώς συμβολική η έννοια του τσιγάρου, μοιάζει να είναι η απόληξη των χιλιάδων απαγορεύσεων και πιέσεων που υφίστανται στα γραφεία, στους κάτω ορόφους. Πιέσεις που τους οδηγούν στο κυνήγι μιας ψευδαίσθησης ελευθερίας στα ύψη, όπου, όταν φτάσουν, με πολύ κόπο – ανεβαίνοντας και δεκαπέντε ορόφους με τα πόδια από τον φόβο μήπως τους ανακαλύψουν – το χάος που αντικρίζουν προκαλεί σε όλους ανομολόγητες τάσεις αυτοκτονίας. Η «ρίψη στο κενό», η «πτώση στο έδαφος» είναι μοτίβα που έρχονται και ξανάρχονται ανάμεσα στους ανούσιους διάλογους αυτών των καλογυαλισμένων στελεχών, όταν προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μάταια, γιατί κανείς δεν ξέρει να ακούει τον άλλον.

Στο Μετά τη βροχή, οι ηθοποιοί καλούνται να εφαρμόσουν μια «Υποκριτική στο κενό». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά γιατί πρέπει πράγματι να ισορροπήσουν στο κενό, και μεταφορικά, γιατί η ενσάρκωση ηρώων χωρίς όνομα, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς προϊστορία ή μια ελάχιστη συνέπεια συναισθημάτων, είναι πραγματικά μια ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί. Το παραμικρό φάλτσο, μπορεί να γκρεμίσει όλο το οικοδόμημα.

Η βροχή που πλησιάζει μετά από μια μεγάλη περίοδο ξηρασίας, φαίνεται να αποδιοργανώνει ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, και να επενεργεί σαν καταλύτης για να βγουν στην επιφάνεια επιθυμίες και σκέψεις, για να παρθούν αποφάσεις.

Θα έλεγα, με ένα μεγάλο ερωτηματικό, για την επόμενη μέρα.

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ

Tο Mετά τη βροχή είναι μια σάτιρα πάνω στην αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων στις σύγχρονες κοινωνίες του ακραίου ανταγωνισμού και του φόβου. Εποχή σύγχρονη, σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, όπου έχει δύο χρόνια να βρέξει! Xώρος της δράσης είναι η ταράτσα ενός ουρανοξύστη 49 ορόφων, όπου οι εργαζόμενοι μιας μεγάλης εταιρείας ανεβαίνουν για να καπνίσουν κρυφά, επειδή το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλο το κτίριο. Φυσικά, το ζήτημα που απασχολεί το συγγραφέα δεν είναι τα … βάσανα των καπνιστών. Όπως τα περισσότερα έργα του Mπελμπέλ, το Mετά τη βροχή μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα σε μια απάνθρωπη κοινωνία και απεικονίζει τις εντάσεις, τον επιθετικό ερωτισμό, την υποβόσκουσα βία αλλά και τη δίψα για επικοινωνία που χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Όλα αυτά σε ένα έργο που συνδυάζει την ωμή γλώσσα με την ποίηση και τον παραλογισμό των καταστάσεων με το καταλυτικό χιούμορ.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 18-11-2005

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 40α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το "Μετά τη βροχή" του Σέρτζι Μπελμπέλ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2005-2006 » Τζιτζιμιτζιχοτζιριά

Τζιτζιμιτζιχοτζιριά

Στέλλα Μιχαηλίδου

Όπως συμβαίνει με τους μύθους του Αισώπου ή με τα κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϋ, τα ζώα της ιστορίας μάς μιλούν για τη ζωή των ανθρώπων, για τα δικά μας ελαττώματα και προτερήματα, για τους δικούς μας πόθους και φόβους, για τις δικές μας λύπες και χαρές. Έτσι, εδώ, η κοινωνία των μυρμηγκιών λειτουργεί ως μια μικρογραφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Μέσα από το παιχνίδι του θεάτρου, το έργο μάς μιλάει για το δικαίωμα που έχει ο καθένας στη διαφορετικότητα, για την αξία της φιλίας και της αλληλεγγύης, για τη σημασία της ομορφιάς στη ζωή μας, ίσως για τη σημασία και την αναγκαιότητα της τέχνης…

Διανομή

Τζίτζικας: Κυριάκος Δανιηλίδης
Ραμ Πιμ: Νανά Παπαγαβριήλ
Σταύρος: Μάριος Μεβουλιώτης
Κύριος Μυρμηγκιάν: Κωνσταντίνος Θωμαΐδης
Πεταλούδα: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Κυρία Ούργκα: Άννα Κυριακίδου
Ευέξαπτος: Θανάσης Ζέρβας
Μαθητές, εργάτες κλπ: Όλοι

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Κουμαριάς
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
― » ―: Μιχάλης Σιγανίδης
Χορογραφία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Κίνηση: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωνητική διδασκαλία: Γιούλα Μιχαήλ
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
― » ―: Κ. Χατζηκαλλινικίδης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο κύριος Τζίτζικας, εδώ, δεν είναι αυτός που ξέρατε, αλλά δάσκαλος σοφός στο σχολείο της Μυρμηγκούπολης. Ανεβάζει με τους μαθητές του στη σκηνή μια (αληθινή!) ιστορία, την ιστορία του Σταύρου, ενός παράξενου μυρμηγκιού που όσο μεγαλώνει τόσο λιγότερο μοιάζει με τα υπόλοιπα σοβαρά μυρμήγκια. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αυτό το παιδί που αγαπάει τα χρώματα όπως οι άλλοι μέρμηγκες τα σπόρια τους! Μόνο ο μικρός του φιλαράκος, ο Ραμ Πιμ. Και τι δεν κάνει ο Σταύρος για να γίνει σωστό μυρμήγκι – για να μη διαφέρει από τους υπόλοιπους και να σταματήσουν να τον κρίνουν αυστηρά οι μεγάλοι! Αλλά την προσοχή του κάθε λίγο και λιγάκι αποσπά κάτι άλλο – πότε ένα χρωματιστό γυαλί, πότε μια ηλιαχτίδα, πότε τα χρυσά φτερά της Πεταλούδας που τον κάνουν να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, να ξεχνά…

Όλα αυτά προς μεγάλη αγανάκτηση του αυστηρού κ. Μυρμηγκιάν, του κ. Ευέξαπτου (όνομα και πράμα), της ψηλομύτας κ. Ούργκας. Τι θα γίνει τελικά;

Σ. Μ.

Με τη Τζιτζιμιτζιχοτζιριά η Πειραματική Σκηνή συνεχίζει τη διαδρομή που άρχισε πριν από πολλά χρόνια με την Οδύσσεια και συνέχισε με έργα όπως οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα του Λόρκα, η Οικογένεια Νώε της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου, το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ: παραστάσεις για παιδιά που στην πραγματικότητα απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες, χωρίς να υποτιμούν καμία. Γιατί μια παράσταση που προορίζεται για παιδιά, πέρα από τον αυτονόητο στόχο της ψυχαγωγίας, πέρα από την επικοινωνία με τα νοήματα του έργου, πρέπει να προσφέρει στο κοινό της μια αισθητική εμπειρία, να εξοικειώνει τα παιδιά με τα μέσα και τις επινοήσεις της τέχνης του θεάτρου, με την ποίηση του λόγου και της εικόνας, να τους προσφέρει τέρψη και ταυτόχρονα να τους μυεί στην τέχνη του θεατή…

Ν. Π.

Επαναλήψεις

Κυριακή 08/10/2006

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2005. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2006-2007 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2006. Τον Κωνσταντίνο Θωμαΐδη αντικαθιστά ο Χρήστος Παπαδημητρίου.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 08-10-2005

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2006-2007 (από 8/10/06).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2004-2005 » Άντρες σε κρίση

Άντρες σε κρίση

Ιάκωβος Καμπανέλλης, "Ο πανηγυρικός" 1975 - "Αυτός και το πανταλόνι του" 1957 - "Ο επικήδειος" 1991

Η παράσταση με γενικό τίτλο "Άντρες σε κρίση" περιλαμβάνει τρεις μονολόγους του Ιάκωβου Καμπανέλλη: "Ο πανηγυρικός", "Αυτός και το πανταλόνι του", "Ο επικήδειος".

Τρία έξοχα δείγματα της κωμικοτραγικής στόφας του Καμπανέλλη, τρεις άντρες με μεγάλα όνειρα και ασήμαντη ζωή, τρεις σπαρταριστές στιγμές θεάτρου.

Διανομή

Ο πανηγυρικός: Νίκος Λύτρας

Αυτός και το πανταλόνι του: Στάθης Μαυρόπουλος

Ο επικήδειος: Δημήτρης Ναζίρης.

Στα βίντεο εμφανίζονται οι: Έφη Σταμούλη, Στέλλα Μιχαηλίδου, Γεωργία Κύδα, Σάντυ Μούντη, Άννα Κυριακίδου, Αθηνά Ευσταθίου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Video: Γιάννης Λεοντάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Θωμαΐδης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.

Αυτός και το πανταλόνι του: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.

Ο Πανηγυρικός είναι μια πικρή κωμωδία. Θα έλεγα μάλιστα πιο πικρή από ότι οι δυο άλλοι μονόλογοι. Ο κύριος Δήμαρχος ίσως να μην μας είναι συμπαθής όσο ο «Αυτός» ή ο «Συγγραφέας» στον Επικήδειο, είναι όμως πολύ πιο δραματικό πρόσωπο. Η ημέρα που την λογάριαζε σαν την μεγάλη ημέρα της ζωής του, την πιο λαμπρή εμφάνιση του δημόσιου βίου του, εξελίσσεται σε διασυρμό, σε γελοιοποίηση, σε ισόβια καταστροφή των ονείρων του. Και με υπαίτιο τον ίδιο του τον εαυτό, τον ευερέθιστο και ασυγκράτητο χαρακτήρα του, και τις καιροφυλακτούσες ευέξαπτες ενοχές του. […]

Στον Επικήδειο, το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώ έπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω. Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα.

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 01-04-2005

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2004-2005 » Δάφνες και πικροδάφνες

Δάφνες και πικροδάφνες

Δημήτρης Kεχαΐδης-Eλένη Xαβιαρά, 1979

Μια σπαρταριστή σάτιρα των πολιτικών ηθών.

Διανομή

Κώστας: Νίκος Λύτρας
Αλέκος: Σίμος Τσακίρης
Βασίλης: Κυριάκος Δανιηλίδης
Τάσος: Στάθης Μαυρόπουλος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Έρση Bασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Αθανάσιος Κολαλάς
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Σύνθεση ήχων: Χρύσ. Χριστοδούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εμμαν. Θεοδωράτου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Οι χαρακτήρες των Κεχαΐδη-Χαβιαρά δεν εξαντλούνται στην αποτύπωση του κοινωνικού ήθους του σύγχρονου Έλληνα. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι θεατρικά πρόσωπα, ψυχολογικά διαμορφωμένα. Είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες.

Ας μη μας παραπλανά η εξωτερική εικόνα. Αν εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του κοινωνικού μας ήθους, είναι επειδή, προκειμένου να επιβιώσουν μέσα στο συγκεκριμένο ελληνικό περιβάλλον, επαρχιακό ή αστικό, και να συμπορευτούν με τους συλλογικούς του μύθους, αναπτύσσουν, ανάλογα με τις δυνατότητές του ο καθένας, ισχυρούς ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας. Κι ένας από αυτούς είναι η καταφυγή στα στερεότυπα. Έτσι καταλήγουν να συμπεριφέρονται όλοι όπως ακριβώς επιβάλλουν τα εκάστοτε πρότυπά τους. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς θωρακίζονται πίσω από τα κλισέ και τις κοινώς αποδεκτές στάσεις. Και καταλήγουν, τελικά, να ταυτίζονται με το κοινωνικό τους πρόσωπο, να το κουβαλούν στους προσωπικούς τους χώρους και να το υιοθετούν στις προσωπικές τους στιγμές. Στην ουσία παίζουν διαρκώς κάποιο ρόλο στη ζωή τους και σαν τους πολύ έμπειρους ηθοποιούς έχουν καταφέρει να μπουν γερά στο πετσί του – αν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε άφθονους θεατρινισμούς στη συμπεριφορά τους. […]

Στους ήρωες του Κεχαΐδη και της Χαβιάρα υπάρχει καταφανώς αδυναμία έκφρασης. Τους διακρίνει κοινωνική ή συναισθηματική ανασφάλεια, και επιπλέον δεν διαθέτουν καμιά καλλιέργεια, ακόμα και εκείνοι που έχουν κάποια μόρφωση. Τους βασανίζει επομένως όχι μόνο η ανάγκη για ζωή αλλά και η ανάγκη για έκφραση. Και τη διοχετεύουν στο πάθος με το οποίο συμπεριφέρονται και στην καλπάζουσα φαντασία τους.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 28-01-2005

Δάφνες και πικροδάφνες, Δημήτρης Kεχαΐδης-Eλένη Xαβιαρά

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2004-2005 » Ένα φως για κάθε σκοτάδι

Ένα φως για κάθε σκοτάδι

Άκης Δήμου, 2004

Με το έργο Ένα φως για κάθε σκοτάδι, που έγραψε ειδικά για την Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", ο Άκης Δήμου επιστρέφει στο θέατρο "Αμαλία", όπου ξεκίνησε τη θεατρική του πορεία με τον μονόλογο ...και Ιουλιέτα, τον Νοέμβριο του 1995.

Δύο ηθοποιοί, πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο και άλλοτε εραστές. Τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή, ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ανάμεσα στον ρόλο και τον άνθρωπο, αμφισβητούνται διαρκώς. Αλήθειες και ψέματα, κλισέ και ανατροπές, αναρίθμητα γιατί, σε ένα παιχνίδι χωρίς νικητή.

Διανομή

Άντρας: Δημήτρης Ναζίρης
Γυναίκα: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά-Κοστούμια: Ειρήνη Σαριμούτσου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Μόσχος
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Καλαβριανός
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ας μιλήσουμε για ταξίδια.

Πριν δέκα χρόνια περίπου, έζησα τη χαρά του ανεβάσματος του πρώτου μου θεατρικού έργου. Εδώ. Σ’ αυτήν την αίθουσα, σ’ αυτή τη σκηνή. Ήταν μια Ιουλιέτα που την έλεγαν Λυδία, ήμουν κι εγώ που δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για το θέατρο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να μάθω. Έτσι αρχίζει κανείς να μαθαίνει: από επιθυμία και από πείσμα. Και υπάρχουν επιθυμίες που καμιά φορά πραγματοποιούνται, όπως και πείσματα που βγαίνουν σε καλό. Με τον καιρό, ήρθαν άλλα: έργα, συνεργασίες, παραστάσεις, ονόματα και διευθύνσεις, σταθερά και κινητά τηλέφωνα, κι αισθήματα. Γυρίζει όμως πάντα κανείς στην αρχή του. Όχι από νοσταλγία αλλά από ανάγκη: για να ξαναβρεί τα φώτα πορείας για τη συνέχεια. Εξακολουθώ να μην ξέρω τίποτα για το θέατρο, αν και, μερικές φορές, μου φαίνεται πως ξέρω περισσότερα απ’ όσα θα ήθελα, γι’ αυτό καλύτερα να κάνω πως δεν ξέρω, σκέφτομαι. Να μην ξέρω και να ξεκινάω να γράψω κάθε φορά σα να είναι η πρώτη φορά. Κι ό,τι μου δείξει το χαρτί. Έτσι γεννήθηκε το αποψινό έργο: από την εικόνα ενός πίνακα του Ρέμπραντ σ’ ένα λεύκωμα ζωγραφικής, με την Έφη και τον Δημήτρη στο μυαλό μου και μ’ ένα σωρό άδοξα ειδύλλια στο φόντο. Κι έτσι ολοκληρώθηκε: σαν ένα σύντομο τραγούδι χωρισμού σε σκηνή και πλατεία, με τον Γιάννη Μόσχο στη διεύθυνση της ορχήστρας. Για τα υπόλοιπα θα μιλήσει η παράσταση. Μια τελευταία κουβέντα μόνο: για το φως που αισθάνομαι να έχει αυτό το έργο μόνο και μόνο γιατί συνυπάρχει στο ίδιο δραματολόγιο με ένα έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Κι αυτό – τώρα πια μπορώ να το πω – είναι ένα κερδισμένο μου όνειρο.

ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ

Ένας έρωτας από το παρελθόν επιστρέφει στο παρόν. Ένας άντρας και μια γυναίκα, δύο ηθοποιοί, με αφορμή μια παράσταση ξαναβρίσκονται. Οι ρόλοι τους στο έργο μπλέκονται με τη ζωή τους. Χαμένοι ανάμεσα στη ζωή και στο θέατρο, στο παρελθόν και στο παρόν, στην αλήθεια και στο ψέμα, στον έρωτα και στην αγάπη, ψάχνουν να βρουν την άκρη του κουβαριού. Κάπου κοντά τους, κάπου κοντά μας, ίσως υπάρχει ένα φως για κάθε σκοτάδι. Κάπου μακριά ένας πλανόδιος τραγουδά:

You must remember this,

A kiss is just a kiss,

A sigh is just a sigh,

The fundamental things apply,

As time goes by...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 26-11-2004

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2004-2005 » Η νίκη

Η νίκη

Λούλα Αναγνωστάκη, 1978

Η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", που γιορτάζει τα 25 της χρόνια ανεβάζοντας τέσσερα νεοελληνικά έργα, αρχίζει με ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του μεταπολεμικού μας θεάτρου. Η Νίκη, με λόγο σκληρό και συνάμα ποιητικό, παρουσιάζει πρόσωπα, σχέσεις και καταστάσεις πολύ γνώριμες σε όλους τους Έλληνες, αποκαλύπτοντας ωστόσο μιαν αλήθεια πανανθρώπινη.

Διανομή

Νίκος: Δημήτρης Σακατζής
Βάσω: Έφη Σταμούλη
Γριά: Μένη Κυριάκογλου
Μικρή: Νανά Παπαγαβριήλ
Δήμος: Δημήτρης Ναζίρης
Σταύρος: Θανάσης Ζέρβας
Θύμιος: Νίκος Λύτρας
Μικρός: Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Έρση Δρίνη
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Μουσική επιμέλεια: Σωτήρης Χατζάκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Στη σκηνή, ένα πατάρι, μοναχικό, χωρίς σπετσάτα, χωρίς εισόδους και εξόδους, σαν ένα κομμάτι γης που ταξιδεύει· πάνω σε αυτήν κιβώτια και βαλίτσες και κάποια οικιακά στοιχεία, μάταια, μια φάλτσα απόπειρα εγκατάστασης.

Εδώ μες στην κοιλιά της ξενιτιάς, με την ερημιά να λυσσομανάει γύρω τους, μα κυρίως μέσα τους, ζουν τα ελληνάκια: η Βάσω, η γριά χωρίς όνομα, το κορίτσι χωρίς όνομα, ο μετέωρος Νίκος… Από τη Φλώρινα στον Πειραιά και από κει στη Γερμανία, έχουν ακολουθήσει τον Εθνικό μονόδρομο, με κείνη την περήφανη μελαγχολία επετειακής παρέλασης σε δρόμο ολισθηρό, κατάλληλο για να ντελαπάρουν οι υπάρξεις.

Στα μπαγκάζια – ή στα σωθικά τους – κρύβουν απλήρωτο φόβο: έναν παλιό φόνο, που έρχεται να πληρωθεί από άλλα πατριωτάκια: ο χαφιές Θύμιος με τη λεκιασμένη εθνικοφροσύνη, ο Δήμος και ο Σταύρος, άγγελοι θανάτου ενός αριστερού Θεού που τιμωρεί, τυφλός αυτός, τους άλλους τυφλούς. Ένας καινούριος φόνος – μοιραίος κι απροσδόκητος – έρχεται να βεβαιώσει την κυριαρχία του αίματος σε μια ράτσα που μπερδεύει ολοένα τη συμφορά με το πανηγύρι και κάνει τον πόνο παξιμάδι. Με ύφος και ήθος τραγικού μεγέθους, το συγγραφικό διαμάντι της Λούλας Αναγνωστάκη έπρεπε να προστατευτεί από σκηνικές εκτροπές ηθογραφικού τύπου. Η εικονογράφηση, το φολκλόρ, η γραφικότητα που συνοδεύουν συνήθως τέτοιες θεματογραφίες, πετάχτηκαν από την πρώτη στιγμή στα σκουπίδια της πρόβας. Η υποκριτική των ηθοποιών εστίασε την προσπάθειά της στη βασική αρχή: δεν παίζω το θέμα, είμαι το θέμα.

Η σκηνοθεσία δεν κατασκεύασε μια παράσταση. Η μορφή, το αισθητικό αποτέλεσμα είναι παράγωγο της φύσης των ηρώων. Έτσι αντιμετωπίσαμε το έργο: σεβόμενοι την αυτονομία των ρόλων, παρατηρώντας με προσοχή την εξέλιξη της δικής τους συμπεριφοράς. Αγωνία μας δεν υπήρξε η προβολή ενός αισθητικού εγωισμού πάνω στο έργο, αλλά η εξερεύνηση τρόπων να το αφηγηθούμε, να ξοδευτούμε υπέρ του κειμένου, μεταγγίζοντας την ενέργεια, την πνευματική και βιολογική μας δύναμη σ’ αυτό. Αυτή είναι η μαρτυρική μα και δυναμική δουλειά του ηθοποιού και γι’ αυτήν θα χειροκροτηθεί στο τέλος της βραδιάς από το συνένοχο κοινό.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΑΤΖΑΚΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 05-11-2004

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 39α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τη "Νίκη" της Λούλας Αναγνωστάκη. Oι παραστάσεις δόθηκαν στις 5, 6 & 7 Νοεμβρίου 2004. Στη συνέχεια, η παράσταση εντάχθηκε στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου. Με το ανέβασμα της "Νίκης", η Πειραματική Σκηνή, που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Θεατρικής Σύμβασης (European Theatre Convention), συμμετέχει στον κύκλο παραστάσεων με θέμα τον ξεριζωμό και την προσφυγιά, που παρουσιάζουν μέσα στο 2004 τα τριάντα πέντε θέατρα-μέλη της Σύμβασης.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2004-2005 » Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας-Γ΄

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας-Γ΄

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1594-1596

Κάτω απ' το φως του φεγγαριού, μέσα σ' ένα μαγεμένο δάσος, μια νύχτα γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές, ποίηση και χιούμορ. Άνθρωποι και ξωτικά μπλέκονται σε απροσδόκητες περιπέτειες, καθώς πασχίζουν να νικήσουν στο παιχνίδι του έρωτα και του θεάτρου.

Διανομή

Οι ευγενείς

Θησέας: Κυριάκος Δανιηλίδης

Ιππολύτη: Άννα Κυριακίδου

Αιγέας: Χρήστος Παπαδημητρίου

Λύσανδρος: Μάριος Μεβουλιώτης

Δημήτρης: Θανάσης Ζέρβας

Ερμία: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου

Ελένη: Αθηνά Ευσταθίου

Οι μαστόροι

Στημόνης/Πύραμος: Χρήστος Παπαδημητρίου

Φυσούνης/Θίσβη: Μάριος Μεβουλιώτης

Καζάνης/Τοίχος: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου

Ροκάνης/Λιοντάρι: Θανάσης Ζέρβας

Κυδώνης/Φεγγάρι: Κυριακή Ματσακίδου

Τα ξωτικά

Όμπερον: Κυριάκος Δανιηλίδης

Τιτάνια: Άννα Κυριακίδου

Δαιμόνιο: Αθηνά Ευσταθίου

Πουκ: Νανά Παπαγαβριήλ

Συντελεστές

Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
― » ―: Μαρίνα Κελίδου
― » ―: Όλγα Χατζηιακώβου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κινησιολογία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας συνοδεύει ολόκληρη τη διαδρομή μας. Με το έργο αυτό ξεκίνησε την αβέβαιη περιπέτειά της η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», πριν από 25 ακριβώς χρόνια: στις 18 Οκτωβρίου 1979, σε μια αίθουσα που δεν υπάρχει πια, το θέατρο «Άδωνις», που μας είχε γενναιόδωρα παραχωρήσει η Ρούλα Πατεράκη. Το ανέβασα ξανά δέκα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1990, στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου, και φέτος, τρίτη φορά, για τα εικοστά πέμπτα γενέθλια του θιάσου.

Στην παράσταση προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τη νεανική ορμή που διατρέχει όλο το κείμενο: σαν κακομαθημένα παιδιά συμπεριφέρονται τα ξωτικά του δάσους, ανεύθυνοι και γεμάτοι φλόγα παραδίνονται οι τέσσερις νέοι στον έρωτα και τις διαψεύσεις του, με ενθουσιασμό ρίχνονται οι μαστόροι στην περιπέτεια του θεάτρου.

Δεν παρουσιάζουμε ένα «παιδικό» έργο βασισμένο στη σαιξπηρική κωμωδία, αλλά το ίδιο το κείμενο του Σαίξπηρ. Η διασκευαστική μας παρέμβαση συνίσταται κυρίως στη σύμπτυξη του κειμένου, με στόχο μια παράσταση γοργών ρυθμών και μικρής διάρκειας, τέτοια που να μπορούν να την παρακολουθήσουν και οι θεατές που αδημονούν γρήγορα, όπως είναι τα παιδιά.

Η φετινή παράσταση δεν αποτελεί επανάληψη εκείνης του 1979. Άλλωστε όλοι οι καλλιτεχνικοί συντελεστές και όλοι οι ηθοποιοί είναι διαφορετικοί. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία υπάρχει πίσω μας, κατά κάποιο τρόπο τη συνεχίζουμε, σε κάποια σημεία μάλιστα υπάρχουν και συνειδητές παραπομπές σ’ αυτήν. Ας θεωρηθεί λοιπόν αυτό το ανέβασμα ένας φόρος τιμής σε δυο φίλους που μας άφησαν πρόωρα: στον σκηνοθέτη της πρώτης παράστασης Κόλιν Χάρις, και στον ανεπανάληπτο Στημόνη της, τον αξέχαστο Χρήστο Αρνομάλλη.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 10-10-2004

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας-Γ΄, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2003-2004 » Ο έμπορος της Βενετίας

Ο έμπορος της Βενετίας

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1596-1597

Στον Έμπορο της Βενετίας φαίνεται καθαρά ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ώριμου Σαίξπηρ, αυτό της ασάφειας, της αινιγματικότητας.

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Δημήτρης Ναζίρης: Αντόνιο

Μάριος Μεβουλιώτης: Σαλέριο, Κλητήρας

Δημήτρης Σακατζής: Σολάνιο, Πρίγκηπας του Μαρόκου

Γιάννης Μόχλας: Μπασάνιο

Κυριάκος Δανιηλίδης: Λορέντζο

Στάθης Μαυρόπουλος: Γκρατιάνο

Μομώ Βλάχου: Πόρσια

Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου: Νερίσα

Νίκος Λύτρας: Σάυλοκ

Χρήστος Παπαδημητρίου: Νυστέριος Πάρλας, Θουβάλ

Αθηνά Ευσταθίου: Τζέσικα

Ανδρέας Δημητριάδης: Πρίγκηπας της Αραγωνίας, Δόγης της Βενετίας

Συντελεστές

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Γιώργος-Εμμ. Λαζαρίδης
Κίνηση: Στέλλα Μιχαηλίδου
Σπαθογραφίες: Δημήτρης Σακατζής
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Βοηθός σκηνογράφου: Σάκης Κολαλάς
― » ―: Χριστίνα Σαλταπίδα
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ανάμεσα στα «δύσκολα» έργα του Σαίξπηρ, το δημοφιλέστερο, σε σκηνικές παρουσιάσεις, μετά τον Άμλετ, ο Έμπορος της Βενετίας, ανθίσταται σε κάθε προσπάθεια ειδολογικού προσδιορισμού, αφού δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ούτε ως τραγωδία ή κωμωδία ούτε, βέβαια, ως ιστορικό ή ρομαντικό δράμα – κατηγορίες με βάση τις οποίες ταξινομείται συνήθως η παραγωγή του μεγάλου δραματουργού. Έτσι, κατά καιρούς, έχουν υιοθετηθεί ασαφείς ή παραπλανητικοί όροι, όπως «πικρή κωμωδία» ή «προβληματικό δράμα». Αυτή όμως η απροσδιοριστία, παρά τα ερμηνευτικά ερωτήματα που προκαλεί, συνιστά την κύρια γοητεία του έργου. Και δεν είναι τόσο η πρόσμιξη έντονα δραματικών με έκδηλα κωμικά στοιχεία – μια δραματουργική ιδιοτυπία παρούσα και σε άλλα δημιουργήματα αυτού του πρωτεϊκού ποιητή – που προβληματίζει, όσο η ακύρωση κάθε απόπειρας να αναγνωρισθεί η μεταξύ τους διαχωριστική γραμμή: δραματικές καταστάσεις υπονομεύονται από μια λανθάνουσα κωμική φλέβα, ενώ κύρια πρόσωπα, σε στιγμές σπαραχτικών εκρήξεων, σχεδόν εγγίζουν τα όρια του γελοίου.

Εξάλλου, και στο μυθοπλαστικό επίπεδο, αιφνιδιάζει ο συνδυασμός δύο ετερόκλητων, σχεδόν αλληλοαποκλειόμενων, επιλογών: ένα καθαρά κοινωνικό, ιδιαίτερα επίκαιρο και σήμερα, θέμα, ενταγμένο σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και παρουσιασμένο με σκληρές συγκρούσεις και απροσδόκητες ανατροπές, συνυπάρχει, σε διάπλοκη, όχι παράλληλη, πραγμάτευση, με μια εντελώς παραμυθική στην αναγωγή της ερωτική ιστορία, με όλες τις χαριτωμένες διακυμάνσεις και τους ρομαντικούς μετεωρισμούς. Αυτή ακριβώς η τολμηρή σύνθεση ασύμβατων στοιχείων έχει διοχετευθεί και στη διαγραφή των χαρακτήρων, που επίσης διατηρούν, σε όλη τη διάρκεια της δράσης, μια κρυπτική σχεδόν αμφισημία, όπως την αποτυπώνουν τα αδιευκρίνιστα κίνητρα των πράξεων και οι αντιφατικές συμπεριφορές τους. Αυτό όμως το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό περιβάλλει τα πρόσωπα με μια γοητεία άκρως ερεθιστική και για τους ερμηνευτές. Κατά περίεργο τρόπο, όλα αυτά τα δυσανάγνωστα σημεία, ενσωματωμένα σε μια δραματουργική αλληλουχία μοναδικής ποικιλίας, με εναλλαγές ρυθμών και τόνων, περιέχονται σε ένα κείμενο εξαιρετικής διαύγειας και ευγλωττίας, με διάσπαρτα ποιητικά χρώματα και διάχυτη μια ειρωνεία, που το καθιστά απροσδόκητα σύγχρονο.

Όπως σύγχρονο είναι, εξάλλου, και το κεντρικό θέμα του έργου, συγκεκριμένα το πρόβλημα της εθνικοθρησκευτικής ετερότητας με όλα τα παρεπόμενα του ρατσισμού, που αντιμετωπίζεται όμως με τόσο ευδιάκριτη απόσταση, ώστε δεν αποκαλύπτεται ποια θέση κρατά ο δημιουργός, παρόλο που έγραφε σε μια περίοδο απροκάλυπτα εχθρική απέναντι σε ορισμένους ξένους, όπως οι Εβραίοι. Έτσι, αφήνεται περιθώριο ελευθερίας για μια ερμηνευτική προσέγγιση η οποία, παρακάμπτοντας τα «ιστορικά» συμφραζόμενα, μπορεί να ανιχνεύσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, που δοκιμάζεται κάτω από την ανελέητη κοινωνική υποκρισία ως το σημείο να οδηγηθεί ένας φιλήσυχος επαγγελματίας στο φόνο –οπότε υποχωρεί κανείς στον πειρασμό να εξηγήσει, χωρίς και να δικαιώσει, αυτή την ακραία συμπεριφορά ή και να τοποθετήσει τη δράση σε ένα υγρό και γκρίζο τοπίο, που κατοικείται από αλλοπρόσαλλα πρόσωπα και απειλητικά προσωπεία.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 27-02-2004

Ο έμπορος της Βενετίας , Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2003-2004 » Εργαζόμενα κορίτσια

Εργαζόμενα κορίτσια

Φρανκ Μακ Γκίνες, 1982

Το έργο λειτουργεί ως μια σύγχρονη μεταφορά του αγώνα των γυναικών για ελευθερία, αυτονομία και δημιουργικότητα, μια περιγραφή της πορείας της γυναίκας προς τη συνειδητοποίηση, ενώ καταπιέζεται από ποικίλα κοινωνικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά μηνύματα που επιχειρούν να της επιβάλουν τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της.

Διανομή

Έλεν: Έφη Σταμούλη
Βέρα: Ελένη Δημοπούλου
Ρεβέκα: Άννα Κυριακίδου
Ούνα: Μένη Κυριάκογλου
Ρόζμαρι: Νανά Παπαγαβριήλ
Ρόαν: Κυριάκος Δανιηλίδης
Μπόνερ: Θανάσης Ζέρβας

Συντελεστές

Μετάφραση: Γλυκερία Καλαϊτζή
― » ―: Κορίνα Χαρίτου
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιρ. Παπαδοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τα Εργαζόμενα κορίτσια, όπως τα περισσότερα έργα του Μακ Γκίνες, είναι ένα δράμα φυσικού εγκλεισμού, αλλά καταγράφουν λεπτομερώς την ανάγκη αντιμετώπισης του υπαρξιακού εγκλεισμού. Το έργο λειτουργεί ως μια σύγχρονη μεταφορά του αγώνα των γυναικών για ελευθερία, αυτονομία και δημιουργικότητα, μια περιγραφή της πορείας της γυναίκας προς τη συνειδητοποίηση, ενώ καταπιέζεται από ποικίλα κοινωνικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά μηνύματα που επιχειρούν να της επιβάλουν τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της.

«Ήθελα», λέει ο Μακ Γκίνες, «να γράψω ένα έργο αφιερωμένο στις εργάτριες. Η μητέρα μου, οι θείες μου και η γιαγιά μου, όλες, εργάζονταν στα τοπικά εργοστάσια υποκαμίσων. Έτσι και εγώ έμαθα από μικρός να εκτιμώ ένα όμορφο, καλοφτιαγμένο πουκάμισο».

Με αφετηρία ένα καυτό και πάντα επίκαιρο θέμα, αυτό της εργασίας, ο συγγραφέας εξετάζει με μεγάλη ευαισθησία τη γυναικεία ψυχολογία και τις σχέσεις των γυναικών μεταξύ τους. Με ιδιαίτερη διεισδυτικότητα ο Μακ Γκίνες προσεγγίζει τις ζωές αυτών των γυναικών, σκιαγραφώντας με ακρίβεια πέντε διαφορετικές, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ηρωίδες.

Σ’ ένα εργοστάσιο υποκαμίσων στο Ντόνεγκαλ της Ιρλανδίας, πέντε εργάτριες βρίσκονται αντιμέτωπες με την πιθανότητα απόλυσης. Όταν οι φήμες για αύξηση της παραγωγής, μισθολογικές περικοπές και απολύσεις επιβεβαιώνονται, οι πέντε γυναίκες αποφασίζουν να αντιδράσουν μ’ έναν ασυνήθιστο τρόπο. Κατά τη διάρκεια της πρωτότυπης διαμαρτυρίας τους, θα ξεφύγουν για λίγο από την καταπιεστική καθημερινότητα, θα επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους, θα μετρήσουν κέρδη και απώλειες και, μέσα από εντάσεις αλλά και πολύ χιούμορ, θα ανακαλύψουν ξανά την αλληλεγγύη και το όραμα της ελευθερίας.

Ν. Π.

Επαναλήψεις

Τετάρτη 30/03/2005

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2003. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2004-2005 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Μαρτίου 2005.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 25-12-2003

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2004-2005 (από 30/03/05).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2003-2004 » Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι

Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1940

Ο Μπρεχτ αντλεί την έμπνευση για το έργο του Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι από ένα θεατρικό έργο και πολλά αφηγήματα της Χέλλα Βουολιγιόκι που μιλούν για την αγροτική ζωή και τους γαιοκτήμονες της Φινλανδίας.

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Δημήτρης Ναζίρης: Πούντιλα

Νίκος Κουμαριάς: Μάττι

Νίκος Λύτρας: Δικαστής

Γιάννης Μόχλας: Γκαρσόνι, Κτηματίας, Παπάς

Αθηνά Ευσταθίου: Εύα

Στάθης Μαυρόπουλος: Διπλωματικός ακόλουθος

Έφη Σταμούλη: Λαθρεμπόρισσα

Μένη Κυριάκογλου: Φαρμακοποιός

Ελένη Δημοπούλου: Γελαδάρισσα

Νανά Παπαγαβριήλ: Τηλεφωνήτρια, Παπαδιά, Κόρη του Σούρκαλα

Κυριάκος Δανιηλίδης: Εργάτης, Δικηγόρος

Μάριος Μεβουλιώτης: Ένας κοκκινοτρίχης εργάτης, Σούρκαλα ο ερυθρός

Χρήστος Παπαδημητρίου: Ένας φουκαράς εργάτης

Κυριακή Ματσακίδου: Λάινα η μαγείρισα

Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου: Φίνα η καμαριέρα

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιάννης Οικονομίδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Χορογραφία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Χρήστος Γιαλαβούζης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Χουμέτη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καβαλιώτη
― » ―: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τα ωριμότερα και δημοφιλέστερα έργα του ο Μπρεχτ τα έγραψε στην εξορία. Καθώς προελαύνουν τα χιτλερικά στρατεύματα, ο ίδιος ανεβαίνει όλο και βορειότερα. Έτσι, μετά τη Δανία και τη Σουηδία, όπου γράφει το 1939 τη Μάνα Κουράγιο και τον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν, φτάνει το 1940 στη Φινλανδία. Εκεί τον φιλοξενεί τέσσερις μήνες στο κτήμα της η συγγραφέας Χέλλα Βουολιγιόκι, της οποίας ένα θεατρικό έργο και πολλά αφηγήματα μιλούν για την αγροτική ζωή και τους γαιοκτήμονες της Φινλανδίας. Από αυτά τα κείμενα αντλεί ο Μπρεχτ την έμπνευση για το έργο του Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι. Και βέβαια από την επαφή του με το φινλανδικό τοπίο, που είναι έντονα παρόν στο έργο.

Εκτός από τις οφειλές του στην Βουολιγιόκι, ο Μπρεχτ δεν έκρυψε ότι τον επηρέασε το κείμενο Ο Ιάκωβος ο μοιρολάτρης του Ντιντερό και κυρίως ότι δανείστηκε το βασικό του εύρημα (του πλούσιου που φέρεται με ανθρωπιά μόνο όταν μεθάει) από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν Τα φώτα της πόλης. Προέβλεψε μάλιστα, στις σκηνικές οδηγίες, να ακούγεται στην παράσταση του Πούντιλα, στο γλέντι του αρραβώνα, το μουσικό σήμα κατατεθέν της ταινίας του Τσάπλιν, το «Γυρεύω την Τιτίνα».

Αλλά υπάρχουν και άλλες παιγνιώδεις αναφορές σε έργα ομοτέχνων. Έτσι, η νυχτερινή σκηνή ανάμεσα στον Μάττι και την Εύα παραπέμπει σαφέστατα στη Δεσποινίδα Τζούλια του Στρίντμπεργκ, ενώ η σκηνή όπου ο Πούντιλα προτείνει αρραβώνα σε τέσσερις γυναίκες ταυτόχρονα παρωδεί τη σκηνή με τις δύο χωριατοπούλες στον Δον Ζουάν του Μολιέρου, στον οποίο άλλωστε παραπέμπει και το ζεύγος αφέντη και υπηρέτη.

Η πρώτη ελληνική παράσταση του έργου δόθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στις 9 Ιανουαρίου του 1976, σε σκηνοθεσία του Μίνου Βολανάκη, με μουσική του Πάουλ Ντεσάου και σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Πολίτη, με Πούντιλα τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και Μάττι τον Χρήστο Τσάγκα. Ήταν μια από τις ωραιότερες σκηνοθεσίες του Βολανάκη και από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του Κ.Θ.Β.Ε.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 22-10-2003

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 38α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το έργο "Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι" του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Στη συνέχεια, η παράσταση εντάχθηκε στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θιάσου.

Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του ο Μάττι, Μπέρτολτ Μπρεχτ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Το παιδί

Το παιδί

Γιον Φόσε, 1996

Αυτό το έργο του Γιον Φόσε, Το παιδί, είναι γραμμένο σε μια σχέση διαλόγου με το έργο του Ίψεν.

Διανομή

Φρέντρικ: Δημήτρης Σακατζής
Άρβιντ: Γιάννης Μόχλας
Ανιές: Άννα Κυριακίδου
Έβελιν: Μένη Κυριάκογλου
Γιατρός: Νίκος Λύτρας
Νοσοκόμα: Στέλλα Μιχαηλίδου

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου
Ενδυματολ.επιμέλεια: Ιφιγένεια Δεληγιαννίδου
Μουσική: Γιώργος Χούχος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Χουμέτη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Κάποτε μου ζήτησαν να γράψω ένα έργο που να έχει κάποια σχέση με τον Μπραντ του Ίψεν. Πριν ξεκινήσω να το γράφω, διάβασα πολύ προσεκτικά το έργο του Ίψεν. Αυτό το έργο μου, Το παιδί, είναι γραμμένο σε μια σχέση διαλόγου με το έργο του Ίψεν. Με ποιον ακριβώς τρόπο γίνεται αυτό δεν το γνωρίζω. Πάντως αυτός ο τρόπος γραψίματος με έκανε να αισθανθώ καλά.

Όταν γράφω αισθάνομαι πως γράφω για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, κυρίως για τα κενά ανάμεσά τους. Κατά κάποιον τρόπο αυτό που κάνω είναι να καταγράφω αυτά τα κενά διαστήματα και ό,τι περιέχουν. Και περισσότερο από το να καταγράφω τα κενά, νιώθω ότι καταγράφω αυτό που υπάρχει στο κενό και δεν του ανήκει από καμιά άποψη, ούτε ορατή ούτε συγκεκριμένη. Η λέξη παύση είναι, νομίζω, η πιο σημαντική λέξη στα έργα μου.

Αισθάνομαι και εγώ πως το γράψιμο είναι κατά κάποιον τρόπο μια σωματική εργασία. Σαν συγγραφέας θα έλεγα ότι είμαι χειρώνακτας. Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήμουν συγχρόνως και μουσικός, και προσπάθησα να κάνω με το γράψιμο ό,τι ακριβώς έκανα όταν έπαιζα μουσική. Κάθε μουσικός γνωρίζει πως για να παίξεις ένα όργανο πρέπει να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου. Εγώ σε κάποια περίοδο της ζωής μου κινιόμουν συνεχώς όταν έγραφα, σαν να έπαιζα ένα μουσικό όργανο. Μάλλον θα παρουσίαζα ένα γελοίο θέαμα: να κάθομαι εκεί, να χτυπώ το πόδι μου και να κουνώ το κεφάλι μου. Δεν το κάνω πια αυτό, αλλά ακόμη το γράψιμο είναι για μένα περισσότερο μια δράση, σαν να παίζω μουσική, παρά μια διανοητική ή πνευματική εργασία.

Για μένα το θέατρο είναι μια παλαιομοδίτικη μορφή τέχνης και πιστεύω ότι εν μέρει γι’ αυτό μου αρέσει. Το θέατρο υπήρξε πριν από τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό, τη βιομηχανοποίηση, τη μαζική παραγωγή. Φυσικά και υπάρχουν νέες τεχνολογίες τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, αλλά σαν συγγραφέας έχω στο μυαλό μου τα βασικά και τα πολύ απλά, μερικούς ηθοποιούς, μια σκηνή και το κοινό. Δε χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να κάνεις σημαντικό θέατρο.

ΓΙΟΝ ΦΟΣΕ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 08-03-2003

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Οικογένεια Νώε

Οικογένεια Νώε

Ξένια Καλογεροπούλου-Θωμάς Μοσχόπουλος, 1996

Στο ταξίδι της οικογένειας Νώε όλοι χαίρονται και πονάνε, αγαπάνε και ζηλεύουν, τσακώνονται και φιλιώνουν, ελπίζουν και απογοητεύονται. Κι αναρωτιούνται για ένα σωρό πράγματα, αλλά σπάνια παίρνουν ικανοποιητικές απαντήσεις.

Διανομή

Νώε: Χρήστ. Παπαδημητρίου
Σίμος: Κυριάκος Δανιηλίδης
Λία: Αθηνά Ευσταθίου
Ρουθ: Κυριακή Ματσακίδου
Εύα: Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Χαμ: Θανάσης Ζέρβας
Ζαχαρίας: Μάριος Μεβουλιώτης
Χαχούνι: Νανά Παπαγαβριήλ

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Έρση Bασιλικιώτη
Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα
Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Video: Αρσ. Πολυμενόπουλος
Ειδικές κατασκευές: Μαρία Καραδελόγλου
― » ―: Μαργαρίτα Καράμπελα
― » ―: Μαρίνα Κελίδου
― » ―: Όλγα Χατζηιακώβου
― » ―: Αναστασία Αστερίου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Γράφοντας τη μυθική αλλά και πολύ καθημερινή ιστορία της Οικογένειας Νώε, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με πολύ γνώριμα προβλήματα, αλλά και με παιδικές απορίες που μας απασχολούν ακόμα. Γιατί η φύση που είναι τόσο σοφή, να φέρνει και καταστροφές; Και γιατί οι άνθρωποι να καταστρέφουν τη φύση; Γιατί το ένα ζώο να κινδυνεύει από το άλλο, και πολύ περισσότερο τα ζώα από τους ανθρώπους; Γιατί να είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, γονείς και παιδιά, νέους και γέρους, μικρά και μεγάλα αδέλφια; Στο ταξίδι της οικογένειας Νώε όλοι χαίρονται και πονάνε, αγαπάνε και ζηλεύουν, τσακώνονται και φιλιώνουν, ελπίζουν και απογοητεύονται. Κι αναρωτιούνται για ένα σωρό πράγματα, αλλά σπάνια παίρνουν ικανοποιητικές απαντήσεις.

Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, οι ήρωές μας ανακαλύπτουν τη δύναμή τους και τις αδυναμίες τους, προπαντός όμως ανακαλύπτουν ότι όλα αυτά που ζήσανε, και τα καλά και τα κακά, ήταν εξίσου πολύτιμα και μοναδικά. Κι ότι στο τέλος του ταξιδιού τους θα τα θυμούνται όλα με τρυφερότητα και χιούμορ, ακόμη και με νοσταλγία.

ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ

Επαναλήψεις

Πέμπτη 09/11/2003

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2003. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2003-2004 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Πέμπτη 09 Νοεμβρίου 2003.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 12-01-2003

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2003-2004 (από 09/11/03).

Οικογένεια Νώε, Ξένια Καλογεροπούλου-Θωμάς Μοσχόπουλος

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Ο γλάρος

Ο γλάρος

Άντον Τσέχοφ, 1896

"Είναι μια κωμωδία με τρεις γυναικείους ρόλους και έξι ανδρικούς. Τέσσερις πράξεις, ένα τοπίο, πολλή συζήτηση περί λογοτεχνίας, λίγη δράση και πέντε καντάρια έρωτα".

Άντον Τσέχοφ

Διανομή

Ιρίνα Νικολάγιεβνα Αρκάντινα, ηθοποιός: Έφη Σταμούλη

Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλιεφ, γιος της: Γιάννης Λάζαρης

Πιοτρ Νικολάγιεβιτς Σόριν, αδελφός της: Νίκος Λύτρας

Νίνα Μιχαήλοβνα Ζαρέτσναγια: Νανά Παπαγαβριήλ

Ιλιά Αφανάσιεβιτς Σαμράγιεφ, επιστάτης: Γιάννης Μόχλας

Πωλίνα Αντρέγιεβνα, γυναίκα του: Ελένη Δημοπούλου

Μάσα, κόρη τους: Άννα Κυριακίδου

Μπόρις Αλεξέγιεβιτς Τριγκόριν, συγγραφέας: Δημήτρης Ναζίρης

Εβγκένι Σεργκέγιεβιτς Ντορν, γιατρός: Νίκος Κουμαριάς

Σεμιόν Μεντβεντένκο, δάσκαλος: Στάθης Μαυρόπουλος

Γιάκοφ, εργάτης: Κυριάκος Δανιηλίδης

Συντελεστές

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζηπαπάς
Σκηνικά: Απόστολος Βέττας
Κοστούμια: Νίκος Χατζηπαπάς
Φωτισμοί: Στράτος Kουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ναζίρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Χουμέτη
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαρία Καραδελόγλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο Τσέχοφ δεν ξεχωρίζει τους τόνους. Σπάνια θα δούμε μια καθαρά δραματική σκηνή να τη διαδέχεται μια καθαρά κωμική. Οι τόνοι είναι αμφίρροποι, όλες οι καταστάσεις είναι ανάμεσα στο δραματικό και στο κωμικό, και η δυσκολία τους στη θεατρική ερμηνεία προέρχεται από αυτό. Γιατί εκείνο που κάνει τα πράγματα απλά στο θέατρο είναι οι ξεκαθαρισμένες καταστάσεις. Και ο θεατής προτιμά να ξέρει, αν αυτό που βλέπει έχει χαρακτήρα κωμικό ή σοβαρό, αν ο συγγραφέας σοβαρεύεται ή παίζει ή κοροϊδεύει ή σατιρίζει. Ο Τσέχοφ όμως δημιουργεί αυτές τις αμφίβολες καταστάσεις, όπου δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να συγκινηθούμε.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 21-12-2002

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Εκκλησιάζουσες-Β΄

Εκκλησιάζουσες-Β΄

Αριστοφάνης, 392 π.Χ.

Στο έργο του Αριστοφάνη αυτή η βαθύτατα ανθρώπινη κραυγή για ελευθερία, ισότητα και κοινότητα έχει την ένταση ενός ψιθύρου, τη σοβαρότητα ενός παιχνιδιού και τη ρευστότητα ενός ονείρου. Αυτό το κλίμα προσπάθησε να υπηρετήσει η παράστασή μας.

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Ελένη Δημοπούλου: Πραξαγόρα

Έφη Σταμούλη: Γυναίκα Α΄, Γριά Α΄

Μένη Κυριάκογλου: Γυναίκα Β΄

Κυριακή Ματσακίδου: Γυναίκα Γ΄

Μαρία Κοσκινά/Στέλλα Μιχαηλίδου: Γυναίκα Δ΄, Δούλα

Νανά Παπαγαβριήλ: Γυναίκα Ε΄, Δούλα

Άννα Κυριακίδου: Γυναίκα Στ΄, Νέα

Αθηνά Ευσταθίου: Γυναίκα Ζ΄, Κηρύκαινα

Νίκος Λύτρας: Βλέπυρος, Γριά Β΄

Γιάννης Μόχλας: Γείτονας, Πολίτης Β΄

Δημήτρης Ναζίρης: Χρέμης, Γριά Γ΄

Στάθης Μαυρόπουλος: Πολίτης Α΄

Κυριάκος Δανιηλίδης: Νέος

Συντελεστές

Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά: Απόστολος Βέττας
Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Χορογραφία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Χριστίνα Σαλταπίδα
― » ―: Σάκης Κολαλάς
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το έργο παίχτηκε γύρω στο 392 π.Χ. Στον 20^ο αιώνα πρωτοανεβάστηκε το 1904 από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χρηστομάνου.

Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» καταπιάστηκε για πρώτη φορά με τις Εκκλησιάζουσες πριν από δεκαοχτώ χρόνια, το 1984, με τους ίδιους βασικούς συνεργάτες και με εντελώς διαφορετική διανομή. Τους ρόλους σ’ εκείνη την παράσταση ερμήνευαν οι ηθοποιοί: Χρήστος Αρνομάλλης, Κώστας Ζαχαράκης, Γαλάτεια Καμενή, Μένη Κυριάκογλου, Ανδρέας Νάτσιος, Κίμων Ρηγόπουλος, Λένα Σαββίδου, Δώρα Σκαρλάτου, Θάλεια Σκαρλάτου, Τζένη Σκαρλάτου, Έφη Σταμούλη, Θόδωρος Τεκνετσίδης και Σοφία Φιλιππίδου (Πραξαγόρα), ενώ την κίνηση των χορικών είχε επιμεληθεί ο Βασίλης Λάγκος.

Σήμερα, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» επιστρέφει σ’ αυτό το αγέραστο κείμενο, που ανεβάζεται για να παιχτεί στα λζ΄ «Δημήτρια» και να περιοδεύσει στη συνέχεια, από την άνοιξη, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, σε συνεργασία με την European Theatre Convention.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 04-10-2002

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 37α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τις "Εκκλησιάζουσες-Β΄" του Αριστοφάνη. Oι παραστάσεις δόθηκαν στις 4, 5 και 6 Οκτωβρίου 2002 στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2001-2002 » Εγκλήματα καρδιάς

Εγκλήματα καρδιάς

Μπεθ Χένλυ, 1978

Το έργο της Χένλυ παρουσιάζει την κωμικοτραγική διάσταση της ανθρώπινης φύσης. Είναι στιγμές που αποπνέει μια αίσθηση μελαγχολική, καθώς απεικονίζει έναν χαοτικό, στερημένο από αγάπη κόσμο, το όραμα, ωστόσο, της Χένλυ σε σχέση με την ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι αρνητικό.

Διανομή

Τσικ Μπόιλ: Ελένη Δημοπούλου
Ντοκ Πόρτερ: Νίκος Κουμαριάς
Λέννυ Μαγκράθ: Μένη Κυριάκογλου
Μπέρνετ Λόιντ: Γιάννης Λάζαρης
Μεγκ Μαγκράθ: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μπέιμπ Μαγκράθ: Μαρία Σαλτίρη

Συντελεστές

Μετάφραση: Χριστίνα Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζηπαπάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρα Χουμέτη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καραδελόγλου
― » ―: Μαρίνα Κελίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η ζωή μου άλλαξε τελείως εξαιτίας ενός θεατρικού γεγονότος. Συνέβη στη Νέα Υόρκη, όταν ήμουν 19 ετών. Επρόκειτο να ανεβούν στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζα οι Τρεις αδελφές του Τσέχοφ. Όταν το έμαθα αναφώνησα: «Τρεις αδελφές. Τέλεια! Τρεις γυναικείοι ρόλοι!». Διαβάζω λοιπόν το έργο και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τι είναι αυτό; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ώσπου βλέπω μια παράσταση του Βυσσινόκηπου και μου αποκαλύπτονται όλα. Ήταν καταπληκτικό όταν ο Λοπάχιν επέστρεψε στο σπίτι, αφού είχε αγοράσει το βυσσινόκηπο, και είπε: «Τον αγόρασα». Αυτή ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, καθώς από εδώ και πέρα δε θα αισθανόταν πια δουλοπάροικος, αλλά συγχρόνως και η χειρότερη, αφού πρόδωσε τον αγαπημένο του φίλο. Παράπαιε ανάμεσα στην απελπισία και τη χαρά, την τρέλα και τη γοητεία. Τσίριζα μέσα στο θέατρο. Έκλαιγα και γελούσα συγχρόνως, χωρίς να μπορώ να σταματήσω.

Μου λένε ότι οι ήρωές μου έχουν συχνά κάτι το γκροτέσκο, είναι παράξενοι, ασυνήθιστοι. Μα όλοι οι άνθρωποι μου φαίνονται ασυνήθιστοι. Οι ήρωές μου δεν είναι περισσότερο παράξενοι από τους γνωστούς μου και σίγουρα δεν είναι πιο παράξενοι από τους ανθρώπους που παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων. Ή μήπως είναι πιο ασυνήθιστοι από όσους βλέπουμε στα realityshows; Όταν γράφω, προσπαθώ κυρίως να ανακαλύψω τι κοινά έχω εγώ με τους ήρωές μου. Δημιουργώντας τους ανακαλύπτω πως ό,τι ισχύει για ’μένα ισχύει και γι’ αυτούς. Έχω ανάγκη ό,τι αυτοί έχουν ανάγκη και ονειρεύομαι ό,τι και αυτοί ονειρεύονται. Δε νομίζω πως οι ήρωές μου προκύπτουν από την παρατήρηση του κόσμου.

Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στους γυναικείους χαρακτήρες. Δεν κάνω κανενός είδους διαχωρισμό των ηρώων μου με βάση το φύλο τους. Δε θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί ότι τα έργα μου παρουσιάζουν τις γυναίκες καλύτερες από τους άνδρες, γιατί πολύ απλά δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι μερικές γυναίκες είναι καλύτερες από μερικούς άνδρες. Ξέρω πως ακούγεται λίγο ασαφές, αλλά είναι η αλήθεια. Όπως και μερικοί άνδρες είναι καλύτεροι από κάποιες γυναίκες. Αλλά για μένα δεν τίθεται θέμα ποιος είναι ο καλύτερος, γιατί απλώς εγώ προτιμώ εκείνους που, ανεξαρτήτως φύλου, τα έχουν κάνει τελείως θάλασσα.

BETH HENLEY

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 13-03-2002

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2001-2002 » Το φράγμα

Το φράγμα

Κόνορ Μακφέρσον, 1997

Πέντε άνθρωποι κλεισμένοι σε μια παμπ στην ερημιά, μακριά απ’ την κίνηση, τα φώτα, τον θόρυβο της οποιασδήποτε – μεγάλης ή μικρής – πόλης, χωρίς την απατηλή συντροφιά της τηλεόρασης, απλώς περνάνε τα βράδια τους.

Διανομή

Τζακ: Νίκος Λύτρας
Τζιμ: Στάθης Mαυρόπουλος
Μπρένταν: Γιάννης Μόχλας
Φίνμπαρ: Δημήτρης Ναζίρης
Βάλερι: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Ναζίρης
― » ―: Έφη Σταμούλη
Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Βοηθός σκηνογράφου: Χριστίνα Σαλταπίδα
― » ―: Σάκης Κολαλάς
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Για να πιουν μερικές μπίρες και να ανταλλάξουν λίγες κουβέντες. Για τον αέρα που φυσάει – βοριάς ή δυτικός – για το αν κατέβηκαν στην πόλη για δουλειές, για κάποιο στοιχηματάκι που έπαιξαν στον ιππόδρομο. Κουβέντες άσχετες και χιλιοειπωμένες, που μέσα στην ησυχία αποκτούν τη δική τους βαρύτητα. Επειδή λέγονται ακριβώς για να ξορκίσουν την ησυχία και τη μοναξιά.

Μόνο που, όσο προχωράει η νύχτα, και με τη βοήθεια του αλκοόλ, οι μικρές ασήμαντες φράσεις απλώνονται και γίνονται ιστορίες.

Το αρχέτυπο του «παραμυθά» κάνει έναν κύκλο, με τους ήρωες – εκτός απ’ το νεαρό μπάρμαν – να διηγούνται ο καθένας τη δική του ιστορία τρόμου.

Η σύγκρουση με το μεταφυσικό δείχνει να κρατάει το ενδιαφέρον για τη ζωή και να την κάνει υποφερτή ως το άλλο βράδυ που, όπως φαίνεται, θα ξαναγίνει η συνάντηση της παρέας για μερικά ποτηράκια και λίγη κουβεντούλα.

Βέβαια, αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, έρχεται μια ανατροπή από την «ξένη» Βάλερι.

Η Βάλερι, αν και μόλις έχει γνωρίσει τους υπόλοιπους, νιώθει άνετα που μοιράζεται μαζί τους τη μοναξιά και την αγωνία τους για τα μυστήρια της ύπαρξης, και αποφασίζει να διηγηθεί τη δική της ιστορία.

Πέντε άνθρωποι «τα βρίσκουν» μεταξύ τους με την αφήγηση, έχοντας τη σιγουριά ότι κάποιος τους ακούει.

Λένε ότι με τους Ιρλανδούς έχουμε, ως λαός, κοινά σημεία. Γι’ αυτό αγαπάμε τους Ιρλανδούς συγγραφείς.

Βέβαια η Ιρλανδία είναι γεμάτη θρύλους και φαντάσματα, που δύσκολα τα τοποθετεί κανείς κάτω από τον λαμπερό μας ήλιο.

Ή μήπως αν βγούμε μια βόλτα έξω από τις μεγάλες πόλεις, θα βρούμε αντίστοιχα καφενεία, όπου κάποιοι, μαζεύονται το απόβραδο για μια μπίρα και προσπαθούν να ξορκίσουν την ησυχία και τη μοναξιά τους με ιστορίες για φαντάσματα; (Εάν δεν έχει ματς στην τηλεόραση, βέβαια…).

ΕΡΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΙΩΤΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 08-02-2002

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2001-2002 » Περπατώ εις το δάσος-Β΄

Περπατώ εις το δάσος-Β΄

Στέλλα Μιχαηλίδου, 1992

Το Περπατώ εις το δάσος είναι μια παραμυθοσαλάτα. Οι αναμνήσεις από πολλά κλασικά παραμύθια (Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Κοντορεβιθούλης, κ.ά.) διασταυρώνονται, συνδυάζονται, μπερδεύονται και φτιάχνουν την περιπετειώδη διαδρομή μιας αλλόκοτης ηρωίδας.

Διανομή

Αφηγητής: Γιώργος Δεμερτζής

Κοκκινοσκουφίτσα: Νανά Παπαγαβριήλ

Κακιά Ώρα: Αθηνά Ευσταθίου

Κακίστη: Μαρία Σαλτίρη

Κακοχρονονάχεις: Κυριακή Ματσακίδου

Κακιά μητριά που δεν εμφανίζεται: Γιάννης Λάζαρης

Κοντορεβιθούλης: Γιάννης Λάζαρης

Μαγικός Καθρέφτης: Κυριακή Ματσακίδου

Βασίλισσα μάγισσα: Αθηνά Ευσταθίου

Μαμά μάγισσα: Μαρία Σαλτίρη

Μαγισσάκι: Νανά Παπαγαβριήλ

Βάτραχος: Γιάννης Λάζαρης

Πρώτος Δασοφύλακας: Κυριακή Ματσακίδου

Δεύτερος Δασοφύλακας: Αθηνά Ευσταθίου

Τρίτος Δασοφύλακας: Μαρία Σαλτίρη

Γιαγιά περαστική: Γιάννης Λάζαρης

Γιαγιά: Αθηνά Ευσταθίου-Μαρία Σαλτίρη

Φωνή παιδιού: Βασίλης Παπανδρέου

Φωνή γιαγιάς: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κινησιολογία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η ηρωίδα του έργου είναι ένα κορίτσι γεμάτο κουράγιο, που ακούει στο όνομα Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά που θα μπορούσε επίσης να λέγεται Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Κατερίνα, Μαρία, Ελένη, Στέλλα.

Τα εμπόδια, οι ταλαιπωρίες, οι κίνδυνοι που συναντά η ηρωίδα μας, καθώς προσπαθεί να βρει το δρόμο της μέσα στο δάσος, ίσως δεν είναι κατά βάθος παρά οι φόβοι της, οι δισταγμοί της, οι προκαταλήψεις της.

Ένα μυητικό ταξίδι είναι, λοιπόν, το Περπατώ εις το δάσος, η πορεία ενός παιδιού, δηλαδή του καθενός από μας, μέσα στη ζωή, για ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και τους άλλους και να ενσωματώσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο.

Όλα αυτά σε μια παράσταση που τη θελήσαμε γεμάτη χρώματα, μουσική, κίνηση, μια παράσταση που προσπαθήσαμε να έχει πολύ χιούμορ κι ακόμη περισσότερη ποίηση. Αλλά, βέβαια, σημασία δεν έχει τι θελήσαμε να βάλουμε εμείς σε αυτήν τη «σαλάτα», σημασία έχει τι θα βρουν μέσα της οι θεατές μας, μικροί και μεγάλοι.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 09-01-2002

Περπατώ εις το δάσος-Β΄, Στέλλα Μιχαηλίδου

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2001-2002 » Ο θεατροποιός

Ο θεατροποιός

Τόμας Μπέρνχαρντ, 1984

Ο Θεατροποιός συγκαταλέγεται στην κατηγορία των θεατρικών έργων του Μπέρνχαρντ με κύριο θέμα τους καλλιτέχνες και αποτελεί μια μεγάλη κλασική κωμωδία.

Διανομή

Μπρουσκόν: Χρήστος Αρνομάλλης
Κυρία Μπρουσκόν: Μένη Κυριάκογλου
Φερούτσιο, γιος του: Γιάννης Καλαβριανός
Σάρα, κόρη του: Άννα Ελεφάντη
Ξενοδόχος: Στάθης Μαυρόπουλος
Έρνα, κόρη του: Δήμητρα Χουμέτη

Συντελεστές

Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Πολίτης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρίνα Κελίδου
― » ―: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Δεν είναι ποτέ δυνατό να μεταφέρεις στο χαρτί όσα σκέφτεσαι ή φαντάζεσαι. Το μεγαλύτερο μέρος τους χάνεται με τη διαδικασία μεταφοράς στο χαρτί. Αυτό που παράγεις, δεν είναι παρά μια αδύναμη, γελοία απομίμηση αυτών που ήθελες να πεις. Το μόνο που μπορείς είναι να εξαγνίσεις τη γλώσσα σε ρυθμό, για να της χαρίσεις μουσικότητα. Με τα βιβλία είναι λιγότερο καταθλιπτικό, γιατί σκέφτεσαι ότι ο αναγνώστης έχει τη δική του φαντασία. Ίσως τελικά να ανοίξει το μπουμπούκι. Ενώ πάνω στη σκηνή, στο θέατρο, το μόνο που ανοίγει είναι η αυλαία. Απομένουν ηθοποιοί ανθρώπινοι, που παιδεύτηκαν επί μήνες μέχρι την πρεμιέρα. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι οι φιγούρες που δημιούργησες στο μυαλό σου. Δεν είναι όμως. Οι φιγούρες στο μυαλό, που μπορούσαν να κάνουν τα πάντα, αποτελούνται ξαφνικά από σάρκα, νερό και κόκαλα. Είναι δυσκίνητοι. Στο μυαλό ήταν το έργο ποιητικό, μεγαλειώδες, όμως οι ηθοποιοί είναι επαγγελματίες μεταφορείς, μεταφραστές. Μια μετάφραση δεν έχει πολλά κοινά με το πρωτότυπο. Επομένως ένα θεατρικό έργο πάνω στη σκηνή δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που σκέφτηκε ο συγγραφέας. Το λεγόμενο παλκοσένικο που συμβολίζει τον κόσμο, ήταν για μένα πάντα παλκοσένικο που κατέστρεφε το κάθε τι μέσα μου. Όλα καταπατούνται πάνω στη σκηνή. Κάθε φορά είναι και μια καταστροφή.

ΤΟΜΑΣ ΜΠΕΡΝΧΑΡΝΤ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 24-10-2001

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Το σώσε

Το σώσε

Μάικλ Φρέιν, 1982

Ο συγγραφέας σχολιάζει, παρωδεί και μαζί αποθεώνει τη θεατρική μηχανή και την υποκριτική διαδικασία, χρησιμοποιώντας ως μέσο μια ξεκαρδιστική κωμωδία.

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Έφη Σταμούλη: παίζει την Ντόλυ Ντάλας, η οποία παίζει την κυρία Κλάκετ

Νίκος Κουμαριάς: παίζει τον Τέρυ Άλεν, σκηνοθέτη

Στάθης Μαυρόπουλος: παίζει τον Γκάρυ Μπάρτον, ο οποίος παίζει τον Ρόμπερτ Τόμσον

Νανά Παπαγαβριήλ: παίζει τη Λούση Κένταλ, η οποία παίζει τη Βίκυ Χάρις

Μαρία Κοσκινά: παίζει την Μπέτυ Νόρτον Τέιλορ, βοηθό σκηνοθέτη

Γιώργος Γλάστρας: παίζει τον Φρέντυ Φάροου, ο οποίος παίζει τον Φίλιπ Μπρεντ

Μένη Κυριάκογλου: παίζει την Μπελίντα Μπλαιρ, η οποία παίζει τη Φλάβια Μπρεντ

Γιώργος Δεμερτζής: παίζει τον Μπόμπυ Πρέστον, τεχνικό του θιάσου

Νίκος Λύτρας: παίζει τον Γκόρντον Μέριμαν, ο οποίος παίζει τον Διαρρήκτη

Συντελεστές

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
― » ―: Άννα Παναγιωτοπούλου
― » ―: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το σώσε του Μάικλ Φρέιν εντάσσεται στον κύκλο έργων με θέμα το θέατρο, που ανέβασε κατά τη θεατρική περίοδο 2000-2001 η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης». Ο κύκλος άνοιξε το φθινόπωρο του 2000 με το Μετά την πρόβα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 2001 με τον Θεατροποιό του Τόμας Μπέρνχαρντ.

«Ο Μάικλ Φρέιν είναι συγγραφέας με ξεχωριστό ταλέντο, ένας άνθρωπος με απόλυτη και καθαρή λογική, που εντούτοις γοητεύεται από το χάος. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ο Φρέιν υπήρξε πάντα καλύτερος στη δραματοποίηση ιδεών παρά στη δραματοποίηση χαρακτήρων. Αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα του ταλέντου του τον αναδεικνύει και ως τον ιδανικό φαρσέρ, καθώς στα έργα του οι ήρωες υποβιβάζονται στα γρανάζια μιας αμείλικτης και σκληρής μηχανής… Όταν ξεκινάει το έργο, παρακολουθούμε την ολονύχτια γενική δοκιμή ενός θιάσου. Η φάρσα που ανεβάζουν, με τον ερεθιστικό τίτλο Να γδύσουμε τους ντυμένους, είναι άθλια, ο χρόνος κυλάει ανεπανόρθωτα και τα νεύρα όλων έχουν σπάσει. Τα κακόγουστα αστεία, το βέκιο παίξιμο των ηθοποιών και ο παραλογισμός της πλοκής αποτελούν ένα σχόλιο του συγγραφέα πάνω στο είδος των εμπορικών έργων που περιοδεύουν στην επαρχία. Το Να γδύσουμε τους ντυμένους τα έχει όλα: τη συντηρητική οικονόμο, τη χαζούλα ερωμένη που βγάζει τα ρούχα της σε κάθε ευκαιρία, τον σεξομανή μεσίτη, μέχρι και έναν άραβα σεΐχη… Στη δεύτερη πράξη μεταφερόμαστε στα παρασκήνια. Ο Φρέιν μας αποκαλύπτει τι συμβαίνει εκεί κατά τη διάρκεια της παράστασης που σταδιακά οδηγείται στην καταστροφή. Τα μίση ανάμεσα στα μέλη του θιάσου σιγοβράζουν, όλοι καταβάλλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να εμποδίσουν τον βετεράνο ηθοποιό του θιάσου να προσεγγίσει ένα μπουκάλι ουίσκι, ένας από τους πρωταγωνιστές καταλαμβάνεται από κρίση ζήλιας. Ο Φρέιν στο σημείο αυτό κατορθώνει να συνδυάσει με εξαιρετικό τρόπο τη μιμική εξωφρενική δράση των παρασκηνίων με τη φάρσα που συνεχίζει να παίζεται πάνω στη σκηνή. Στην τρίτη πράξη παρακολουθούμε την τελευταία παράσταση της πολυπαθούς περιοδείας, πάλι από μπροστά. Μόνο που τώρα η καταστροφή είναι ολοκληρωτική. Ο θίασος είναι σε πλήρη διάλυση και όλα πηγαίνουν στραβά. Τα άψυχα αντικείμενα του σκηνικού παίρνουν κατά κάποιο τρόπο την εκδίκησή τους από τους αβοήθητους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη».

CHARLES SPENCER

Επαναλήψεις

Τετάρτη 19/12/2001	Θέατρο "Αμαλία" Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2001. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2001-2002 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2001. Τον Γιώργο Γλάστρα αντικαθιστά ο Γιάννης Μόχλας.
Τετάρτη 16/10/2002	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2002-2003 για τρίτη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2002. Τον Γιώργο Δεμερτζή αντικαθιστά ο Κυριάκος Δανιηλίδης.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 19-01-2001

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στις θεατρικές σαιζόν 2001-2002 (από 19/12/01), 2002-2003 (από 16/10/02).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2000-2001 » Μετά την πρόβα

Μετά την πρόβα

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1980

Διανομή

Φόγκλερ: Δημήτρης Ναζίρης
Άννα: Ειρήνη Πίκου
Ράκελ: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Ζηβανός
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Έντονα αυτοβιογραφικό και αφοπλιστικά εξομολογητικό, το Μετά την πρόβα, που γυρίστηκε το 1984, αποτυπώνει τη σκέψη του Μπέργκμαν για τη θεατρική διαδικασία, για τις σχέσεις σκηνοθετών και ηθοποιών, για τη σχέση θεάτρου και ζωής. Άλλωστε, ένα σταθερό στοιχείο σε όλα τα κείμενά του είναι το ενδιαφέρον του για τους ηθοποιούς, οι διεισδυτικές παρατηρήσεις για την ψυχολογία τους: «Ναι, οι ηθοποιοί χαίρονται να δουλεύουν μαζί μου, κι αυτό δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Σαν επαγγελματίας έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στην προσπάθεια να καταλάβω πώς λειτουργεί ένας ηθοποιός». Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο: ένα αίσθημα συνενοχής και αλληλεγγύης μεταξύ ερμηνευτών και σκηνοθέτη. Με τις γυναίκες ηθοποιούς, όπως ο Μπέργκμαν με μεγάλη ειλικρίνεια το δείχνει στο Μετά την πρόβα, υπάρχει συχνά και μια άλλη διάσταση, έμμεσα ή και άμεσα ερωτική· η επικοινωνία σκηνοθέτη και ηθοποιού γίνεται ουσιαστικότερη, καθώς χρωματίζεται από το κράμα τρυφερότητας αλλά και έντασης που το ερωτικό ενδιαφέρον δημιουργεί.

Έτσι, το κείμενο του Μετά την πρόβα, κινηματογραφικό σενάριο και μαζί θεατρικό έργο, είναι η εξομολόγηση του Μπέργκμαν για τη σχέση του με το θέατρο και τους θεατρίνους, είναι κάτι σαν απολογισμός πενήντα χρόνων θεατρικής ζωής, κάτι σαν αποχαιρετισμός.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 20-10-2000

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 35α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το έργο "Μετά την πρόβα" του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2000-2001 » Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Διανομή

Γιώργος Δεμερτζής: Ποσειδώνας, Κύκλωπας, Αίολος

Άννα Ελεφάντη: Πηνελόπη, Ναυσικά, Κίρκη

Χρήστος Θεοδωρίδης: Οδυσσέας

Γιάννης Καλαβριανός: Αλκίνοος, Εύμαιος, Δίας

Μαρία Κοσκινά: Καλυψώ, Αρήτη

Άννα Λάκη: Μουσικός

Νανά Παπαγαβριήλ: Αθηνά, κα Αιόλου

Δημήτρης Φοινίτσης: Τηλέμαχος, Ευρύλοχος, Τειρεσίας

Όλοι: Σύντροφοι, Μνηστήρες

Συντελεστές

Κείμενο: Νικηφόρος Παπανδρέου
― » ―: Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθεσία: Κόλιν Χάρρις
Σκηνικά: Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθετική επιμέλεια: Έφη Σταμούλη
Ενδυματολ.επιμέλεια: Ανθή Χρυσοπούλου
Τραγούδια: Ζέτα Τραπάτσα
Μουσικές παρεμβάσεις: Άννα Λάκη
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Με την Οδύσσεια η Πειραματική Σκηνή αναζήτησε μια θεατρική φόρμα που επιτρέπει να αρθεί η διάκριση ανάμεσα στο κοινό των ενηλίκων και το παιδικό κοινό. Το ομηρικό έπος, όπου συνδυάζονται περιπέτεια, ποίηση και στοχασμός, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια τέτοια απόπειρα, καθώς επιδέχεται αναγνώσεις σε διαφορετικά επίπεδα. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται στοιχεία του παιδικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα γίνεται μια έρευνα των σχέσεων αφήγησης και θεάτρου, με στόχο την ποιητική μεταμόρφωση των κοινών αντικειμένων και την αποδέσμευση της φαντασίας του θεατή.

Θέατρο-παιχνίδι και θέατρο-αφήγημα, η παράσταση χρησιμοποιεί τεχνικές του λαϊκού θεάτρου: άμεση σχέση με τον θεατή, αυτοσχεδιασμός, αφηγητές, τραγούδια και πολλά κωμικά στοιχεία. Μέσα από μια διόγκωση των καταστάσεων που θυμίζει κόμικς, με το μοντάζ ακίνητων πλάνων και σκηνών όλο κίνηση, λυρισμού και γκροτέσκου, επιδιώκεται η κατάκτηση μιας αισθητικής της αφέλειας.

Γύρω από ένα πατάρι, που γίνεται άλλοτε καράβι του Οδυσσέα, άλλοτε παλάτι της Κίρκης, άλλοτε η σπηλιά του Κύκλωπα κλπ., επτά ηθοποιοί και ένας μουσικός ταξιδεύουν μέσα στην Οδύσσεια, περνώντας αδιάκοπα από την αφήγηση στη δράση και αντίστροφα, χρησιμοποιώντας τα πιο διαφορετικά μέσα της θεατρικής τελετουργίας, παίζοντας ο καθένας πολλά πρόσωπα, δίνοντας το προβάδισμα όχι στην «ψυχολογία» των ηρώων αλλά στην ποιητική δύναμη του μύθου, ενός από τους πιο μεγάλους και πιο γοητευτικούς μύθους της ανθρωπότητας.

Το θέατρο διηγείται μια ιστορία εκθέτοντας ταυτόχρονα τα μέσα και τα τεχνάσματά του.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 07-10-2000

Οδύσσεια-Δ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος), -

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2001-2002 » Με δύναμη από την Κηφισιά

Με δύναμη από την Κηφισιά

Δημήτρης Kεχαΐδης-Eλένη Xαβιαρά , 1994

Πρόκειται για ένα έργο μεγάλης ψυχολογικής αλήθειας και μοναδικής σκηνικής ευστοχίας. Μέσα από την καθημερινότητα τεσσάρων γυναικών, που σφραγίζεται από την καταλυτική απουσία του άνδρα, μέσα από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις και τον ξεκαρδιστικό διάλογο, οι συγγραφείς μάς μιλούν για την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Διανομή

Αλέκα: Mένη Kυριάκογλου
Ηλέκτρα: Μαρία Κοσκινά
Φωτεινή: Έφη Σταμούλη
Μάρω: Στέλλα Mιχαηλίδου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Έρση Bασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Iωάννα Mανωλεδάκη
Μουσική: Hρακλής Πασχαλίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστ. Χατζηβασιλείου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κανταρτζή
― » ―: Χριστίνα Σαλταπίδα
― » ―: Φρίντα Σπαθάκη
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά παίζει με τις αυτοαναιρούμενες προσπάθειες τριών γυναικών, της Αλέκας, της Μάρως και της Φωτεινής, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τις δένει με τους εραστές τους. Με τον άνδρα ως μοναδικό σημείο προσδιορισμού και αναφοράς της γυναίκας. Όμως το κέντρο βάρους του έργου βρίσκεται πέρα από την ιδέα, από το φάντασμα αυτονόμησης και χειραφέτησης των συγκεκριμένων γυναικών, αφού η ιδέα αυτή δεν είναι εδώ παρά ένας τρόπος του λέγειν, ένα ρητορικό σχήμα, δάνειο «κλισέ» και αμοιβαία φενάκη στο εσωτερικό ενός ασφυκτικού κουαρτέτου, όπου κυριαρχούν η ψευδής συνείδηση, οι ιδεοληψίες και φαντασιώσεις, τα στερεότυπα και η απώλεια κάθε αντιστοιχίας ανάμεσα στην πραγματικότητα και σ’ ό,τι το άτομο πιστεύει ή λέει για τον εαυτό του.

ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης και η Ελένη Χαβιαρά μας καλούν άμεσα και μας δείχνουν την αληθινή εικόνα μας – κι αυτό είναι κυρίως το ζητούμενο από τα έργα της εγχώριας δραματουργίας, σε συνδυασμό πάντα με την αντιμετώπιση των προβλημάτων της δομής.

Είναι αλήθεια ότι στο όνομα της υποστήριξης του ελληνικού έργου έχουμε βάλει τα τελευταία χρόνια πολύ νερό στο κρασί μας, ιδιαίτερα όσον αφορά τη φόρμα. Με το Με δύναμη από την Κηφισιά ξανατίθεται επιτέλους το αίτημα της μορφής. Οι συγγραφείς επιλέγουν μια δομή χωρίς πλοκή και κορύφωση, που επικεντρώνεται στο λόγο και στην επανάληψη και αντικατοπτρίζει την ανακύκλωση των καταστάσεων και το αδιέξοδο των ηρωίδων. Στις εννέα σκηνές παίζουν συνεχώς με την αλήθεια και το ψέμα, το λογικό και το παράλογο: συμβαίνουν όντως όσα διηγούνται ακατάπαυστα οι τρεις γυναίκες ή είναι μυθομανείς και εφευρίσκουν ό,τι τους στερεί η πραγματικότητα; Μέσα στο σπίτι της Αλέκας γίνονται εξωτικά ταξίδια, «συμβαίνουν» σκηνές θρίλερ αλλά και σουρεαλιστικές εκπλήξεις, «ηχούν» παραμυθένιες νότες. Βουδιστές καλόγεροι, ένα κουτί που γίνεται βάρκα, μια λίμνη με οριζόντια επίπεδα στο βάθος, όπου μπορείς να ξαπλώσεις, ένα κίτρινο τριαντάφυλλο που μ’ αυτό περιμένεις, ώσπου να μαραθεί, την επάνοδο του εραστή.

ΔΗΩ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 27/10/2000	Θέατρο "Αμαλία" Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 3 Μαρτίου 2000. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2000-2001 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2000.
Παρασκευή 02/11/2001	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2001-2002 για τρίτη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2001.
Σάββατο 17/03/2007	Θέατρο "Αμαλία" Tιμώντας τη μνήμη του Δημήτρη Kεχαΐδη, η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» ανεβάζει ξανά την περίοδο 2006-2007 (Πρεμιέρα: Σάββατο 17 Μαρτίου 2007) το τελευταίο του έργο, που είχε παρουσιαστεί με εξαιρετική επιτυχία στη σκηνή του θεάτρου «Aμαλία» πριν από επτά χρόνια (Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 3 Μαρτίου 2000). Τη Μαρία Κοσκινά αντικαθιστά η Νανά Παπαγαβριήλ. Βοηθοί σκηνογράφου ήταν ο Αθανάσιος Κολαλάς και η Πένυ Γιαννάκη.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 03-03-2000

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στις θεατρικές σαιζόν 2000-2001 (από 27/10/00), 2001-2002 (από 02/11/01), 2006-2007 (από 17/03/07).

Με δύναμη από την Κηφισιά, Δημήτρης Kεχαΐδης-Eλένη Xαβιαρά

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1999-2000 » Περιμένοντας τον Γκοντό-Β΄

Περιμένοντας τον Γκοντό-Β΄

Σάμουελ Μπέκετ, 1948-1949

Το Περιμένοντας τον Γκοντό εισάγει ένα νέο θεατρικό είδος και υποκινεί το πρόβλημα της φθοράς του χρόνου.

Διανομή

Εστραγκόν: Στάθης Μαυρόπουλος
Βλαντιμίρ: Γιάννης Μόχλας
Πότζο: Νίκος Λύτρας
Λάκυ: Ανδρέας Δημητριάδης
Αγόρι: Γιώργος Δεμερτζής

Συντελεστές

Μετάφραση: Ελένη Βαρίκα
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Δεμερτζής
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το έργο είναι ένα από τα ελάχιστα του σύγχρονου δραματολογίου που μου δημιουργούν την αίσθηση τραγωδίας – εννοώ μορφικά και θεματικά: εισάγει πράγματι ένα νέο θεατρικό είδος και υποκινεί το πρόβλημα της φθοράς του χρόνου.

Και φυσικά, δεν μου είναι απαραίτητο, γι’ αυτήν ειδικά την προσέγγιση, να λύσω το πρόβλημα της ταυτότητας του Γκοντό. Μολονότι το έργο περιέχει στοιχεία μεταφυσικής αναζήτησης, με υπαινιγμούς λ.χ. για μιαν αναμενόμενη σωτηρία, νομίζω ότι η ιδιοφυΐα του μεγάλου Ιρλανδού έγκειται ακριβώς στο ότι στο τέλος αρνείται να δώσει ένα σαφέστερο στίγμα προσανατολισμού στον προβληματισμό μας. Απεναντίας μάλιστα: ενώ αδιάκοπα αναζητείται και σχολιάζεται (με μιαν επίμονη ελλειπτικότητα που δημιουργεί κάποτε την ένταση θρίλερ) ένα πρόσωπο που τουλάχιστον θεωρείται υπεύθυνο για την εξόντωση δύο άλλων προσώπων, τελικά η διαδικασία της αναμονής και της αναζήτησης είναι τέτοια, ώστε αφαιρείται κάθε δυνατότητα και κάθε διάθεση να οριστεί ή να ονομαστεί ο αναμενόμενος. Εννοείται ότι στο βάθος ο κάθε θεατής έχει δώσει την προσωπική του απάντηση: όλοι μας έχουμε υποστεί τη φθορά του χρόνου μιας άκαρπης αναμονής.

Το Περιμένοντας τον Γκοντό είναι έργο ακουστικό: ο λόγος του είναι ένας άφθαστος συνδυασμός πρωτογενών ήχων, που συγκροτούν λέξεις χωρίς συγκεκριμένα ή ενδιαφέροντα σημαινόμενα· οι λέξεις δεν συναποτελούν νοούμενα· δεν υποδηλώνουν καν δρώμενα. Ο λόγος, αυτός καθαυτόν, είναι η δράση του έργου: έχει ανατρέψει την πρωταρχική λειτουργία του, επειδή δεν είναι φορέας επικοινωνίας αλλά επιβεβαίωση της ύπαρξης. Είναι το ίδιο το δραματικό γίγνεσθαι.

Πώς να εκφωνηθεί αυτός ο λόγος; Πώς να υπομνηματισθεί; Δεν είναι ούτε μηχανικός ούτε σχηματοποιημένος, αφού δεν προϋποθέτει το προστάδιο της «φυσικότητας» ή του «ρεαλισμού»· δεν μεταδίδει μηνύματα, αφού ο ήχος του εξακοντίζεται στο κενό.

Η σιωπή δεν είναι η προέκταση αλλά η αναίρεση του λόγου. Με τις παύσεις του «διαλόγου» δεν συμπληρώνονται καταστάσεις, δεν υποβάλλονται εντάσεις· είναι η ανακοπή της πορείας του γίγνεσθαι· είναι κενά μέσα στη ροή του χρόνου· μουσικές παύσεις· συντελεστές ρυθμού.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 18-02-2000

Περιμένοντας τον Γκοντό-Β΄, Σάμουελ Μπέκετ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1999-2000 » Κόκκινες μύτες

Κόκκινες μύτες

Ένα κωμικό ταξίδι στον κόσμο του ονείρου.

Διανομή

Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαρία Φράγκου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ελένη Δημοπούλου
Στούντιο κλόουν: Sylvie Didier
Σκηνικά-Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αννέτα Λιάπτση
Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Χρυσοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τέσσερις κλόουν γεννιούνται. Βρίσκονται ξαφνικά στη σκηνή του θεάτρου. Αμηχανία και τρακ μπροστά στο κοινό. Κι αμέσως αρχίζουν οι ανταγωνισμοί, η διεκδίκηση της προσοχής των θεατών, ο καθένας πασχίζει να ξεχωρίσει. Μετά αρχίζει το μεγάλο ταξίδι. Το ταξί, το τρένο, το πικνίκ στην εξοχή, το πλοίο, η τρικυμία. Περιπέτειες κι εκπλήξεις, αδιάκοπες κωμικές καταστάσεις… ο κλόουν, κάτι ανάμεσα στον άγγελο και τον ηθοποιό, προσγειώθηκε στη σκηνή, αλλά τα αόρατα φτερά του τον κάνουν αδέξιο. Η παράσταση ακολουθεί το απρόβλεπτο, το ξαφνικό, το τυχαίο που πρέπει να το αρπάξουν οι κλόουν στον αέρα. Μια διαδρομή χαραγμένη με ακρίβεια, αλλά που είναι πολύ δύσκολο να την περιγράψεις με λόγια. Ένα κωμικό ταξίδι στον κόσμο του ονείρου.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 11-12-1999

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 2002-2003 » Βιεννέζικο τανγκό

Βιεννέζικο τανγκό

Πέτερ Τουρίνι, 1980

Εκείνη είναι καθαρίστρια κι αυτός νυχτοφύλακας. Σε ώριμη ηλικία και οι δύο, χωρίς κανέναν που να τους περιμένει για τη γιορτή.

Διανομή

Μαρία: Mένη Kυριάκογλου
Ιωσήφ: Νίκος Λύτρας

Συντελεστές

Απόδοση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Έφη Σταμούλη
Σκηνικά-Κοστούμια: Χρύσα Μάντακα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, σ’ ένα πολυκατάστημα. Έφυγαν οι τελευταίοι πελάτες φορτωμένοι πολύχρωμα πακέτα, έσβησαν τα χιλιάδες φώτα, σώπασαν τα μεγάφωνα με τα διαφημιστικά μηνύματα και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η Μαρία και ο Ιωσήφ (η επιλογή των ονομάτων δεν είναι βέβαια τυχαία) συναντιούνται πλάι στις ψεύτικες φάτνες. Εκείνη είναι καθαρίστρια κι αυτός νυχτοφύλακας. Σε ώριμη ηλικία και οι δύο, χωρίς κανέναν που να τους περιμένει για τη γιορτή. Μέσα στο άδειο από ανθρώπους αλλά γεμάτο προϊόντα τέμενος της κατανάλωσης, αρχίζει η σπαραχτική και ταυτόχρονα κωμική προσέγγιση δύο μοναχικών ανθρώπων που διψούν, όπως όλοι, για επικοινωνία και αγάπη.

Επαναλήψεις

Σάββατο 23/11/2002

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 1999. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 2002-2003. Πρεμιέρα: Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2002.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Πέμπτη, 25-11-1999

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 2002-2003 (από 23/11/02).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1999-2000 » Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της

Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1939

Γραμμένο πριν εξήντα ακριβώς χρόνια, στην αρχή της παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης, το έργο έφτασε ως εμάς αρυτίδωτο. Στις μέρες μας, μάλιστα, και στη βαλκανική γειτονιά μας, αποκτά μιαν απροσδόκητη, εντυπωσιακή επικαιρότητα.

Διανομή

Μάνα Κουράγιο: Έφη Σταμούλη

Κατρίν, η μουγγή κόρη της: Νανά Παπαγαβριήλ

Άιλιφ, ο μεγάλος γιος: Γιώργος Γλάστρας

Ελβετάκος, ο μικρός γιος: Γιάννης Μόχλας

Στρατολόγος: Στάθης Μαυρόπουλος

Λοχίας: Ανδρέας Δημητριάδης

Μάγειρας: Νίκος Κουμαριάς

Στρατηγός: Στάθης Μαυρόπουλος

Ιεροκήρυκας του στρατού: Νίκος Λύτρας

Σιτιστής: Ανδρέας Δημητριάδης

Υβέτ Ποτιέ: Στέλλα Μιχαηλίδου

Ένας μονόφθαλμος: Γιώργος Δεμερτζής

Ένας άλλος Λοχίας: Ανδρέας Δημητριάδης

Γέρος Συνταγματάρχης: Στάθης Μαυρόπουλος

Γραφιάς: Γιάννης Καλαβριανός

Νέος στρατιώτης: Γιώργος Δεμερτζής

Ηλικιωμένος στρατιώτης: Στάθης Μαυρόπουλος

Αγρότης: Ανδρέας Δημητριάδης

Αγρότισσα: Μένη Κυριάκογλου

Νέος αγρότης: Γιάννης Καλαβριανός

Υπολοχαγός: Στάθης Μαυρόπουλος

Στρατιώτης: Γιώργος Δεμερτζής

Συντελεστές

Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης
Σκηνοθεσία: Νίκος Πολίτης
Δραματουρ. συνεργασ.: Νικηφόρος Παπανδρέου
Μουσική: Μιχάλης Γρηγορίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Κυριάκος Κατζουράκης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Γουναράς
Βοηθός σκηνογράφου: Ολυμπία Σιδερίδου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το πρώτο πράγμα που διαπιστώσαμε, δουλεύοντας πάνω στη Μάνα Κουράγιο, είναι η φρεσκάδα του κειμένου, η νεανικότητα και το σφρίγος του. Γραμμένο πριν εξήντα ακριβώς χρόνια, στην αρχή της παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης, το έργο έφτασε ως εμάς αρυτίδωτο. Στις μέρες μας, μάλιστα, και στη βαλκανική γειτονιά μας, αποκτά μιαν απροσδόκητη, εντυπωσιακή επικαιρότητα.

Η νιότη μας έχει σημαδευτεί από την επαφή με το έργο του Μπρεχτ και με το σύστημα ιδεών του Μπρεχτ για το θέατρο, ωστόσο πιστεύουμε όλοι, ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος, ο μουσικός, ο δραματολόγος, ότι ο καλύτερος τρόπος να τον τιμήσουμε σήμερα είναι ακριβώς αυτός: να επιστρέψουμε στην πηγή, στο θεατρικό κείμενο, χωρίς να θεωρούμε δεσμευτικά τα οπωσδήποτε διαφωτιστικά σχόλια που το συνόδευσαν.

Γιατί και τα σχόλια (γραμμένα συχνά για τις ανάγκες της πολεμικής, μέσα στις συνθήκες της συγκεκριμένης στιγμής) παλιώνουν γρήγορα. Μόνο το έργο παραμένει αγέραστο, διατηρώντας αυτή τη νεανική φρεσκάδα, την κοφτερή ευφυΐα, τον κωμικοτραγικό οίστρο, τη θεατρική αποτελεσματικότητα. Δεν εκκρεμεί λοιπόν να ανεβάσουμε έναν κλασικό συγγραφέα (όπως είναι πια ο Μπρεχτ) «πιστά», αλλά ελεύθερα και δημιουργικά, αφού κάθε σκηνοθετική προσέγγιση ενός μεγάλου κειμένου του παρελθόντος είναι μια απόπειρα να το φωτίσουμε με τον δικό μας φωτισμό, να το διασταυρώσουμε με τα δικά μας ερωτηματικά. Όχι, σε καμιά στιγμή των δοκιμών δεν μας απασχόλησε η υποτιθέμενη μπρεχτική ορθοδοξία. Ας αφήσουμε την «ορθοδοξία» για άλλους χώρους, η τέχνη δεν τη χρειάζεται.

Και η περιλάλητη αποστασιοποίηση; Η «αποστασιολογία» υπήρξε η παιδική αρρώστια του μπρεχτισμού. Ο μεγάλος Ελβετός σκηνοθέτης Μπενό Μπεσόν, που στα νιάτα του υπήρξε βοηθός του Μπρεχτ στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, βεβαιώνει ότι δεν τον άκουσε ποτέ να προφέρει αυτή τη λέξη στις πρόβες. Κι όταν ένας Γάλλος ηθοποιός, που θα πρωταγωνιστούσε σ’ ένα έργο του, ρώτησε τον Μπρεχτ τι θα έπρεπε να κάνει για να παίξει με …αποστασιοποίηση, εκείνος του απάντησε: «Δεν χρειάζεται να κάνετε απολύτως τίποτα, αρκεί να παίξετε το κείμενο του έργου». Πράγματι, η δομή του έργου, η διαδοχή των σκηνών, η απότομη διακοπή τους, η έλλειψη διαρκούς ροής στην αφήγηση, οι πρόλογοι, τα τραγούδια, όλα δημιουργούν εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση της θεατρικότητας που χαρακτηρίζει τα μεγάλα μπρεχτικά έργα της ωριμότητας. Μιας θεατρικότητας που σε καμιά περίπτωση δεν εξοβελίζει τη συγκίνηση του ερμηνευτή και του θεατή. Διαφορετικά, το θέατρο θα ήταν αφόρητα βαρετό.

Θελήσαμε λοιπόν να δώσουμε μιαν εκδοχή σημερινή, ανήσυχη, νεανική, ελαφρώς αυθάδη, μια Μάνα Κουράγιο περισσότερο βαλκάνια και μεσογειακή παρά κεντροευρωπαία, που να αναδεικνύει τα αδιάκοπο χιούμορ του έργου, αλλά και την απέραντη τρυφερότητά του.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 19-11-1999

Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της, Μπέρτολτ Μπρεχτ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1998-1999 » Περικλής, ο πρίγκηπας της Τύρου

Περικλής, ο πρίγκηπας της Τύρου

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1608-1609

Διανομή

Ανδρέας Δημητριάδης: Λυσίμαχος, Έσκανος, Φιλήμων, Ιππότης

Χρήστος Θεοδωρίδης: Λεονίνος, Ψαράς, Ιππότης, Ναύτης

Νίκος Κουμαριάς: Περικλής

Μένη Κυριάκογλου: Διονυσία, Πόρνη

Νίκος Λύτρας: Ελίκανος, Κλέων

Ρούλα Μανισσάνου: Λυχορίδα, Ψαρού, Πόρνη

Στάθης Μαυρόπουλος: Βάλτης, Ιππότης, Ναύτης

Στέλλα Μιχαηλίδου: Μαντάμ, Κόρη του Αντίοχου

Γιάννης Μόχλας: Θαλιάρτης, Ψαράς, Ιππότης, Πειρατής

Δημήτρης Ναζίρης: Αντίοχος, Σιμωνίδης, Χαιρήμων

Μαρία Σαλτίρη: Μαρίνα

Έφη Σταμούλη: Θαΐσα, Πόρνη

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Χορογραφία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καραδελόγλου
Διδασκαλία τραγουδιών: Μαρία Σαλτίρη
Οργάνωση παραγωγής: Δημήτρης Κουρδής
― » ―: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τα παραμύθια δεν έχουν καταγωγή ούτε ηλικία. Γεννιούνται εκτός τόπου και χρόνου και ύστερα ταξιδεύουν ως τις άκρες του κόσμου, μαγεύοντας με την εγγενή αισιοδοξία τους κάθε αν-ήλικο άνθρωπο. Στα παραμύθια καταφεύγουν συχνά και μεγάλοι ποιητές, που τα διαποτίζουν με τους χυμούς της ποίησής τους και μας τα παραδίνουν εμπλουτισμένα και γοητευτικά, για να μας συμφιλιώσουν με το παιδί που κάπου έχουμε εγκαταλείψει και να τονώσουν μέσα μας την εμπιστοσύνη στη βιωσιμότητα του είδους όπου ανήκουμε.

Πρόγονος του Περικλή, του πρίγκιπα της Τύρου, είναι ο ήρωας του πιο παλιού και πιο ανθεκτικού παραμυθιού, της ομηρικής Οδύσσειας, όπου ανάγονται οι ρίζες ενός έργου από τα πιο προβληματικά και απροσδόκητα του Σαίξπηρ.

Αμεσότερο πρότυπο για τον Περικλή στάθηκε ο Απολλώνιος της Τύρου, που το μυθιστόρημά του, ένα από τα δημοφιλέστερα της ελληνορωμαϊκής εποχής αλλά και του Μεσαίωνα, έφθασε, μέσα από μια σειρά λατινικών μεταφράσεων και διασκευών, και ως τα χέρια του μεγάλου βάρδου της Αλβιώνας. Το 1608 στο Λονδίνο ο Σαίξπηρ, 44 ετών, αγαπημένος ποιητής της βασιλικής αυλής αλλά και των λαϊκών τάξεων, εισέρχεται στην τελευταία φάση της δημιουργικής πορείας του: αναδύεται από το αβυσσαλέο σκότος της ανθρώπινης ψυχής, όπου είχε συναντήσει τον Άμλετ, τον Οθέλλο, τον Μάκβεθ και τον Ληρ και αποφασίζει να πάρει μια βαθιά ανάσα καταφεύγοντας στον χώρο του παραμυθιού. Το έργο του Περικλής, ο πρίγκιπας της Τύρου, αποτελεί τη μήτρα όπου κυοφορήθηκαν τα τρία επόμενα «ρομαντικά» τέκνα του: ο Κυμβελίνος, το Χειμωνιάτικο παραμύθι και το κύκνειο άσμα του Η τρικυμία. Στα τελευταία αυτά έργα του ο ποιητής φαίνεται να ανακτά και πάλι την εμπιστοσύνη του στην αντοχή της ανθρώπινης πίστης και στη δύναμη της δικαιοσύνης. Διανθισμένα με απίθανες περιπέτειες και εκπλήξεις, και διατυπωμένα σε ένα περίπλοκο, μελαγχολικό αλλά και γοητευτικό ποιητικό ιδίωμα, σφραγίζουν με ένα τελικό μήνυμα αισιοδοξίας το πολύμορφο σύμπαν που έπλασε αυτός ο αγέραστος δημιουργός.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 03-02-1999

Περικλής, ο πρίγκηπας της Τύρου, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1998-1999 » Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα

Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, 1931

Με τους Φασουλήδες του Κατσιπόρα, ο Λόρκα, γράφει μια τραγικωμωδία γεμάτη φαρσικές καταστάσεις.

Διανομή

Μένη Κυριάκογλου: Κουνούπης

Μαρία Σαλτίρη: Ροζίτα, Κοντραμπατζής

Γιάννης Καλαβριανός: Πατέρας, Λιγοψύχης, Κοντραμπατζής

Γιάννης Μόχλας: Κοκολίκος, Τυφλός

Στάθης Μαυρόπουλος: Κριστομπίτα, Παλικάρι

Νανά Παπαγαβριήλ: Υπηρέτης, Ταβερνιάρης, Μικρή με τα κίτρινα

Ανδρέας Σκούρτης: Κουρίτο, Παλικάρι

Χρήστος Θεοδωρίδης: Φίγκαρο, Παλικάρι, Κοντραμπατζής

Συντελεστές

Μετάφραση: Ιουλία Ιατρίδη
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Λίλα Καρακώστα
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Χορογραφία: Μαρία Γκούτη
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καραδελόγλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα γράφτηκαν για να παιχτούν από κούκλες. Προορίζονταν δηλαδή για ένα είδος θεάτρου με καθορισμένες και αυστηρές συμβάσεις, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις ρεαλισμού και ψυχολογικής συνέπειας. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον Λόρκα να θίξει μέσα στους Φασουλήδες σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, ούτε αφαίρεσε τίποτα από την αύρα με την οποία δροσίζει ο μεγάλος ισπανός ποιητής τα κείμενά του.

Η σχηματικότητα ωστόσο του κουκλοθέατρου, αλλά και το κοινωνικό υπόβαθρο που υπάρχει στους Φασουλήδες, απαιτούσαν μια προσέγγιση που να μην είναι ούτε ακριβώς ρεαλιστική ούτε όμως και εντελώς μη ρεαλιστική. Μια προσέγγιση, μ’ άλλα λόγια, που δεν θα μας απομάκρυνε από την πραγματικότητα, ταυτόχρονα όμως θα μας υπενθύμιζε διαρκώς ότι βρισκόμαστε στο θέατρο. Έτσι, στην παράσταση, τονίστηκε ιδιαίτερα το στοιχείο του θεάτρου μέσα στο θέατρο, και έγινε προσπάθεια να υπογραμμιστεί η σχέση θεάτρου και πραγματικότητας μέσα από έναν αισθητικό και υποκριτικό κώδικα που παραπέμπει στην παιδική ζωγραφική και στους τρόπους με τους οποίους υποδύονται τα μικρά παιδιά τους μεγάλους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι επιδιώξαμε να είναι η παράστασή μας «απλοϊκή», «εύκολη». Απλώς, μέσα στην αλήθεια και την αφέλεια του παιδικού παιχνιδιού, βρήκαμε εκείνα τα στοιχεία που θα μας επέτρεπαν να παίξουμε με τα στερεότυπα και να προσεγγίσουμε την αθωότητα του παραμυθιού, χωρίς να καταφύγουμε στην ακραία γελοιογράφηση ή στο υπερβολικά γκροτέσκο. Έτσι, όλα γίνονται ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι όμως που απαιτεί ειλικρίνεια και πίστη για να έχει ενδιαφέρον. Ένα παιχνίδι δηλαδή σαν το θέατρο.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 30-10-1998

Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1998-1999 » Το κουράγιο της μητέρας μου

Το κουράγιο της μητέρας μου

Τζορτζ Ταμπόρι

Ο Ταμπόρι οργανώνει ένα περίτεχνο θεατρικό παιχνίδι πάνω στη σχέση αλήθειας και τέχνης, θεάτρου και πραγματικότητας, μνήμης και φαντασίας.

Διανομή

Χρήστος Αρνομάλλης: Ο Γιος

Έφη Σταμούλη: Η Μητέρα

Μένη Κυριάκογλου: Θυρωρίνα, Εισπρακτόρισσα, Θεία Μάρθα

Νίκος Κουμαριάς: Κλάπκα, Πολιτοφύλακας, Θείος Ιούλιος

Στάθης Μαυρόπουλος: Ιγκλόντι, Μυξιάρης, Στρατιώτης

Γιάννης Μόχλας: Γερμανός Αξιωματικός

Νίκος Λύτρας: Κέλεμεν

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Πολίτης
Σύνθεση ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Γεωργιάδου
Οργάνωση δοκιμών: Σοφία Ευτυχιάδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καραδελόγλου
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Έντονα αυτοβιογραφικό, το έργο περιγράφει μια μέρα από τη ζωή της μητέρας του συγγραφέα. Και συγκεκριμένα μια μέρα του Ιουλίου του 1944, όταν οι ναζί συνέλαβαν την Έλσα Ταμπόρι και την έβαλαν μέσα στο τρένο για το Άουσβιτς – ένα ταξίδι που θα έχει για εκείνην, ως εκ θαύματος, ευτυχή έκβαση. Πολλά χρόνια αργότερα, ο γιος της, δηλαδή ο Τζορτζ Ταμπόρι, προσπαθεί να γράψει αυτή την ιστορία, με βάση τις παιδικές του αναμνήσεις, τις αφηγήσεις που του είχε κάνει η μητέρα του μετά τον πόλεμο, τις δικές του ιστορικές έρευνες, αλλά και με τη βοήθεια της (πεθαμένης πια;) μητέρας του, η οποία παρεμβαίνει κάθε τόσο και τον διορθώνει. Έτσι, η πλοκή διακόπτεται συστηματικά, καθώς περνούμε διαρκώς από το χρόνο της αφήγησης στο χρόνο της δράσης και αντίστροφα.

Στην πραγματικότητα, ο Ταμπόρι οργανώνει ένα περίτεχνο θεατρικό παιχνίδι πάνω στη σχέση αλήθειας και τέχνης, θεάτρου και πραγματικότητας, μνήμης και φαντασίας. Ο συγγραφέας-γιος γράφει, διαβάζει, αναθυμάται, και σε ένα βαθμό –στο όνομα των απαράγραπτων δικαιωμάτων της καλλιτεχνικής δημιουργίας– επινοεί, προσθέτει λεπτομέρειες, «εξωραΐζει». Έτσι, το Κουράγιο της μητέρας μου δεν είναι μόνο μια μαρτυρία σχετικά με την πιο επώδυνη περίοδο του συλλογικού μας παρελθόντος, δεν είναι μόνο μια προσωπική κατάθεση αγάπης, είναι και σπουδή πάνω στην έννοια της θεατρικότητας και πάνω στη διαδικασία της ποιητικής μετουσίωσης της μνήμης.

Όλα αυτά, σε μια ευφυέστατη θεατρική κατασκευή, της οποίας ο τίτλος (Mutters Courage) παίζει σκόπιμα με τον τίτλο του γνωστού έργου του Μπρεχτ (Mutter Courage), σ’ ένα παλλόμενο θεατρικό κείμενο που συνδυάζει τη γνήσια συγκίνηση με το χιούμορ και την αυτοειρωνεία.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 24-10-1998

Το κουράγιο της μητέρας μου, Τζορτζ Ταμπόρι

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1998-1999 » Η κεφαλή

Η κεφαλή

Νίκος Μπακόλας, 1994

Στην Κεφαλή ο Νίκος Μπακόλας «σκηνοθετεί» την επικίνδυνη αποστολή ενός ταπεινού αγωνιστή του μακεδονικού αγώνα.

Διανομή

Ο συγγραφέας: Δημήτρης Ναζίρης

Ο αγωνιστής: Νίκος Λύτρας

Μορφές: Χρήστος Θεοδωρίδης, Γιάννης Καλαβριανός, Νίκος Κουμαριάς, Μένη Κυριάκογλου, Μαρία Σαλτίρη, Ανδρέας Σκούρτης, Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Έρση Bασιλικιώτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Ευτυχιάδου
Βοηθός σκηνογράφου: Στέργιος Πρώιος
― » ―: Χρύσα Μάντακα
― » ―: Φανή Βογιατζή
Οργάνωση παραγωγής: Βασίλης Τζαφέρης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Θέλοντας να τιμήσει έναν από τους ξεχωριστούς δημιουργούς της πόλης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανέθεσε στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» την πραγματοποίηση μιας παράστασης βασισμένης στην Κεφαλή του Νίκου Μπακόλα.

Η παράσταση αυτή, που έγινε ειδικά για τα ΛΓ΄ «Δημήτρια», πραγματοποιείται ενώ συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Νίκου Μπακόλα, ενός κορυφαίου πεζογράφου και ενός πνευματικού ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε σημαντικό ρόλο στη λογοτεχνική, τη θεατρική και την ευρύτερη πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Στην Κεφαλή ο Νίκος Μπακόλας «σκηνοθετεί» την επικίνδυνη αποστολή ενός ταπεινού αγωνιστή του μακεδονικού αγώνα, ο οποίος ανέλαβε να μεταφέρει κρυφά το σκήνωμα του μόλις σκοτωμένου Παύλου Μελά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων, καταφέρνοντας τελικά να σώσει μόνον την κεφαλή του νεκρού ήρωα.

Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας πειραματίζεται ακόμα μια φορά πάνω στις δυνατότητες του σύγχρονου αφηγήματος, διερευνώντας την πολύπλοκη σχέση μύθου και ιστορίας, μέσα από ένα παλλόμενο κείμενο, εξαιρετικά μοντέρνο και ταυτόχρονα δροσισμένο από το ευφρόσυνο αεράκι της ελληνικής παράδοσης.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τρίτη, 06-10-1998

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 33α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με το έργο "Η κεφαλή" του Νίκου Μπακόλα.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1997-1998 » Χορεύοντας στη Λούνασα

Χορεύοντας στη Λούνασα

Μπράιαν Φρίελ, 1990

Έργο αναπόλησης το Χορεύοντας στη Λούνασα περιβάλλεται από την αχλύ του παρελθόντος χρόνου, όπου όλα υπακούουν στους ρυθμούς της μουσικής.

Διανομή

Μάικλ: Στάθης Μαυρόπουλος
Κρις: Στέλλα Μιχαηλίδου
Μάγκι: Ελένη Δημοπούλου
Άγκνες: Ρούλα Μανισσάνου
Ρόουζ: Μένη Κυριάκογλου
Κέιτ: Έφη Σταμούλη
Πατήρ Τζακ: Νίκος Λύτρας
Τζέρι Ίβανς: Γιώργος Γλάστρας

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Χορογραφία: Ντάνης Λαδόπουλος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γλυκερία Καλαϊτζή
Γραμματεία παραγωγής: Κορίνα Χαρίτου
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κανταρτζή

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Έργο αναπόλησης το Χορεύοντας στη Λούνασα περιβάλλεται από την αχλύ του παρελθόντος χρόνου, όπου όλα υπακούουν στους ρυθμούς της μουσικής. Εγκλωβισμένα στη μνήμη ενός αφηγητή τα πρόσωπα και τα γεγονότα, διαποτίζονται από την τρυφερότητα και την οδύνη μιας καρδιάς που παλεύει να συμφιλιωθεί με την απόδρασή της από τον τόπο της αγάπης και της αλήθειας. Και η μόνη ανακούφιση από την ενοχή αναζητείται στη λυτρωτική κίνηση του χορού, που καθορίζει τη ζωή και τη μοίρα ενός μικρόκοσμου στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Εκεί, στον χώρο της νοσταλγικής μνήμης, ο χορός γεννά τον έρωτα και υποκαθιστά την τελετουργία του γάμου· υπόσχεται την ευτυχία της φυγής και μετατρέπει τον κλοιό της καθημερινότητας σε ορχήστρα ευφρόσυνης βακχείας· προσφέρει τη θεραπεία στην ανίατη αρρώστια και τη γαλήνη στην ταραγμένη συνείδηση· συμφιλιώνει το όνειρο με την πραγματικότητα και καταργεί τα στεγανά ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους θεούς· υποκαθιστά την επικοινωνία των σωμάτων και των ψυχών, εκεί όπου η γλώσσα των λέξεων αδυνατεί να λειτουργήσει. Ο χορός, τέλος, γεφυρώνει τις μεγάλες αποστάσεις, όπως, ας πούμε, ανάμεσα στη Μεσογειακή Ελλάδα και τη Βόρεια Ιρλανδία.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 06/11/1998

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 1998. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1998-1999 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 1998.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 18-02-1998

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1998-1999 (από 6/11/98).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1997-1998 » Η Κυράνη του δάσους

Η Κυράνη του δάσους

Φωτεινή Φραγκούλη, 1993

Η περιπλάνηση της Κυράνης μέσα στο μαγεμένο δάσος είναι ένα μυητικό ταξίδι που θα την οδηγήσει από την αθωότητα στη γνώση, από την άγνοια στην ωριμότητα.

Διανομή

Παίζει η Ελένη Δημοπούλου.

Συμμετέχουν οι μουσικοί:

Τάσος Μισυρλής (βιολοντσέλο)

Κώστας Παπαποστόλου (νέι, φλάουτο, κρουστά)

Λευτέρης Τεκτονίδης (κιθάρα, κρουστά).

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά: Ολυμπία Σιδερίδου
Αντικείμενα: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Ευτυχιάδου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ένα κορίτσι αφήνει το όμορφο νησί του και ταξιδεύει μακριά, αναζητώντας το άγνωστο παλικάρι που ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Έτσι, «ενώ στις πιο πολλές ιστορίες τα παλικάρια ψάχνουν να βρούνε την καλή τους, σε τούτη δω την ιστορία η κοπέλα είναι εκείνη που ψάχνει να βρει τον καλό της».

Η περιπλάνηση της Κυράνης μέσα στο μαγεμένο δάσος είναι ένα μυητικό ταξίδι που θα την οδηγήσει από την αθωότητα στη γνώση, από την άγνοια στην ωριμότητα. Στο δάσος, τόπο ομορφιάς αλλά και κινδύνου, ελπίδας αλλά και απειλής, η Κυράνη χρειάστηκε ν’ αντέξει πολλές δοκιμασίες. Αλλά πίσω δε γύρισε, γιατί ήταν κατά βάθος κόρη ροδιάς, ή καλύτερα: γιατί το ’λεγε η καρδιά της.

Με την παράσταση αυτή θελήσαμε να διατυπώσουμε μια πρόταση αφηγηματικού θεάτρου, όπου ο λόγος έχει την πρώτη θέση: ο παραμυθάς, ο αφηγητής της ιστορίας, πλάθει έναν κόσμο με τις λέξεις· εναλλάσσοντας αφήγηση και δράση, περνώντας αστραπιαία από τον έναν ρόλο στον άλλο πλάθει αδιάκοπα πολύχρωμες εικόνες με τη δύναμη των λέξεων, κινητοποιώντας τη φαντασία του συνένοχου θεατή.

Και η Φωτεινή Φραγκούλη έγραψε αυτό το παραμύθι του περάσματος από την παιδικότητα στην αυτογνωσία, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα διόλου απλοϊκή, μια γλώσσα πλούσια, χυμώδη, έγχρωμη κι ευωδιαστή. Η αφήγησή της έχει τη σπάνια χάρη να γοητεύει ταυτόχρονα και ισότιμα τόσο τα παιδιά όσο και τους μεγάλους. Μακάρι να την έχει και η παράστασή μας.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 10-01-1998

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1997-1998 » Η τελευταία πράξη

Η τελευταία πράξη

Ιάκωβος Καμπανέλλης, 1997

Ο Καμπανέλλης επανέρχεται με αμείωτο κέφι σ’ έναν μύθο που τον απασχολεί από παλιά.

Διανομή

Θιασάρχης: Δημήτρης Ναζίρης
Πηνελόπη: Λυδία Φωτοπούλου
Τηλέμαχος: Γιάννης Μόχλας
Δημοσιογράφος: Έφη Σταμούλη
Νοσοκόμος: Νίκος Λύτρας
Ξενοδόχος: Στάθης Μαυρόπουλος
Λάρης: Χρήστος Αρνομάλλης
Σμάγδα: Μένη Κυριάκογλου
Αρίας: Νίκος Κουμαριάς
Μέλισσα: Ρούλα Μανισσάνου
Βλάσης: Στάθης Μαυρόπουλος
Κλέων: Νίκος Λύτρας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική επιμέλεια: Φαίδων Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Καρναβά
Βοηθός σκηνογράφου: Στέργιος Πρώιος
― » ―: Χρύσα Μάντακα

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Περνούν τα χρόνια, αλλά ο Οδυσσέας δεν γυρίζει στην Ιθάκη. Έχει την έμμονη ιδέα ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι συνωμοτούν για να τον εξοντώσουν. Στην πραγματικότητα, κανείς πια δεν ασχολείται μαζί του, όλοι τον έχουν σχεδόν ξεχάσει. Και ξαφνικά, μια δαιμόνια δημοσιογράφος πληροφορεί τον Τηλέμαχο και την Πηνελόπη ότι ο ήρωας γύρισε κρυφά στο νησί, δεν θ’ αργήσει να φανεί στο σπίτι. Ένα παράτολμο σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή: να προσλάβουν ένα θίασο μπουλουξήδων, οι οποίοι θα υποδυθούν τους υποτιθέμενους πολιτικούς αντίπαλους καθώς και τα αγαπημένα πρόσωπα του απόντος (Λαέρτης, Ευρύκλεια, Εύμαιος), με την ελπίδα ότι το σοκ θα τον φέρει στα συγκαλά του. Ο θίασος εισβάλλει στο αρχοντικό, αλλά η συνέχεια είναι απροσδόκητη.

Ο Καμπανέλλης επανέρχεται με αμείωτο κέφι σ’ έναν μύθο που τον απασχολεί από παλιά (Οδυσσέα γύρισε σπίτι) και ταυτόχρονα κλείνει το μάτι προς τη μεριά του σαιξπηρικού Άμλετ και του πιραντελλικού Ερρίκου Δ΄, βάζοντας το ψέμα του θεάτρου στην υπηρεσία της αλήθειας. Τελικά, το βαθύτερο θέμα του έργου είναι η διαλεκτική σχέση θεάτρου και ζωής, ίσως η Τελευταία πράξη γράφτηκε μόνο και μόνο για να υμνήσει το θέατρο, τα φτωχά του τεχνάσματα και την απίστευτη δύναμή του.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 29-10-1997

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1996-1997 » Η γυναίκα του Κανδαύλη

Η γυναίκα του Κανδαύλη

Μαργαρίτα Λυμπεράκη, 1954

Τα πρόσωπα του έργου ανήκουν σε έναν άλλο πολιτισμό. Είναι πρόσωπα που προέρχονται από την Ανατολή, που έχουν κάτι αρχέγονο, γήινο, δεν έχουν τίποτα λεπτοκαμωμένο.

Διανομή

Πρώτη Γυναίκα: Ελένη Δημοπούλου

Δεύτερη Γυναίκα: Μένη Κυριάκογλου

Τρίτη Γυναίκα: Στέλλα Μιχαηλίδου

Μάγνης: Δημήτρης Σακατζής

Βασίλισσα: Λυδία Φωτοπούλου

Κανδαύλης: Δημήτρης Ναζίρης

Γύγης: Τάσος Αποστόλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζηπαπάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Μόσχος

Από το πρόγραμμα της παράστασης

- Τα πρόσωπα του έργου ανήκουν σε έναν άλλο πολιτισμό. Είναι πρόσωπα που προέρχονται από την Ανατολή, που έχουν κάτι αρχέγονο, γήινο, δεν έχουν τίποτα λεπτοκαμωμένο. Όλα τα πρόσωπα έχουν κάτι αδρό.

- Ο φόνος του Κανδαύλη δεν είναι ένα κοινό έγκλημα, είναι μια θυσία. Πεθαίνει αυτός για να ζήσουν η Βασίλισσα και ο Γύγης. Κάτι σαν τις αρχέγονες ανθρωποθυσίες, όπου για να διατηρηθεί η ισορροπία της ομάδας κάποιοι έπρεπε να φύγουν προκειμένου να υπάρξουν οι άλλοι. Νόμος της φύσης.

- Ο Κανδαύλης νιώθει για τον Γύγη και θαυμασμό και ζήλια. Ταυτίζει τον εαυτό του με τον Γύγη. Ο Γύγης είναι το alteregoτου Κανδαύλη αλλά και το αντίστροφο. Βλέπει τον Γύγη και σαν παιδί του, επειδή δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος παιδιά. Δείχνει τη Βασίλισσα γυμνή για να ολοκληρώσει τη σχέση του και με τους δύο. Ξέρει ότι παίζει με τη φωτιά, ελπίζει ότι δεν θα του ξεφύγει ο έλεγχος, έχει αυτοπεποίθηση. Δεν είναι όμως αδαής.

- Ο Κανδαύλης δεν ξαφνιάζεται, δεν αντιδρά ποτέ απότομα. Έχει μια νωχέλεια στο σώμα, μια χαλαρότητα που υπάρχει και στο βλέμμα του. Ηρεμία στο πρόσωπο, σαν ανέκφραστος. Έχει το βάρος της σοφίας. Το βάδισμά του είναι σαν να έχει συνεχώς μια αντίσταση, ένα κράτημα στο σώμα. Είναι διανοούμενος. Δεν εκπλήσσεται από τίποτα. Μέσα του όμως υπάρχει μια κρυφή ελπίδα διάψευσης. Σαν να έχει προσχεδιάσει τα πράγματα. Παίζει ένα παιχνίδι αυτοεπιβεβαίωσης. Εξωθεί τους δύο ανθρώπους που αγαπάει περισσότερο σε ακραίες καταστάσεις για να δει τα όριά τους. Βάζει τους όρους του παιχνιδιού και του ξεφεύγουν. Μήπως το παιχνίδι του τείνει στην εκπλήρωση μιας ενδόμυχης επιθυμίας του; Μήπως ουσιαστικά αυτοκτονεί; Μήπως αποτραβιέται από μόνος του, ώστε το καινούριο να διαδεχτεί το παλιό;

- Η κίνηση των Γυναικών είναι χαλαρή, δεν έχει γωνίες, σαν να μην έχουν οστά. Σαν να γλιστράνε. Έχουν τη λαγνεία των ανθρώπων που κινούνται μέσα στην έρημο.

- Ο Μάγνης είναι σκοτεινό πλάσμα, απόκοσμο. Σαν τραγούδι ο λόγος του.

- Η Βασίλισσα και ο Γύγης φοβούνται να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Πρέπει να φανεί αυτή η προσπάθεια απομάκρυνσης, που είναι όμως ένας εν δυνάμει παθιασμένος έρωτας.

- Η Βασίλισσα είναι ερωτευμένη με τον Κανδαύλη. Τον σκοτώνει γιατί την πρόδωσε, όχι για να μείνει με τον Γύγη.

- Δεν είναι η Βασίλισσα που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο άντρες. Ο Γύγης είναι αυτός που στέκεται ανάμεσα στον Βασιλιά και τη Βασίλισσα, ανάμεσα στους δύο πόλους. Παρά τη δύναμή του, ο Γύγης άγεται και φέρεται από τους άλλους δύο. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο εξουσίες, στην εξουσία του κράτους και της φιλίας που ασκεί πάνω του ο Κανδαύλης και στην εξουσία του σεξουαλικού πόθου που ασκεί πάνω του η Βασίλισσα. Ο Κανδαύλης το γνωρίζει και θα θελήσει να τον οδηγήσει στα άκρα.

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΑΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 16/1/1998

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 14 Μαρτίου 1997. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1997-1998 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 1998.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 14-03-1997

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1997-1998 (από 16/1/98).

Η γυναίκα του Κανδαύλη, Μαργαρίτα Λυμπεράκη

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1996-1997 » Το όνειρο του Ρο

Το όνειρο του Ρο

Στέλλα Μιχαηλίδου

Αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα συνέβαινε, αν κάποιο ταπεινό γραμματάκι της αλφαβήτας, απ' αυτά τα μεσαία προς το τέλος, το ρο ας πούμε, ξαφνικά, σε μια κρίση εγωισμού, διεκδικούσε την πρώτη θέση στη σειρά των γραμμάτων;

Διανομή

Άννα Κυριακίδου: Ψιλή, Δέλτα

Μένη Κυριάκογλου: Xελώνα, Βήτα, Ύψιλον

Κυριακή Ματσακίδου: Βλοσυρό, Όμικρον

Στάθης Μαυρόπουλος: Γραμματοφάγος, Φι

Γιάννης Μόχλας: Λαγός, Ψι

Νανά Παπαγαβριήλ: Ρο

Δημήτρης Παπαδόπουλος: Ταχυδρόμος, Σίγμα

Νόπη Ράντη: Δασεία, Έψιλον

Δημήτρης Σακατζής: Κάππα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
― » ―: Μιχάλης Σιγανίδης
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Κινησιολογία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λήδα Χατζή

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα παιδί έκλαιγε συνέχεια και φώναζε: «Θέλω να μ’ αγαπούν και να με προσέχουν όλοι. Συμμαθητές μου, να μ’ αγαπάτε, μαμά, έχεις την υποχρέωση να μ’ αγαπάς, γείτονες, μπακάλη, μανάβη κι εσύ μικρή μου γάτα, αγαπήστε με, γιατί αλλιώς είμαι δυστυχισμένος».

Και μια μέρα έκλαψε τόσο πολύ που έκανε την καλή νεράιδα να εμφανιστεί μπροστά του και να του πει: «Πες μου μια επιθυμία σου και θα την πραγματοποιήσω αμέσως».

«Θέλω να μ’ αγαπούν, καλή μου νεράιδα», είπε το παιδί.

Και η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε. Όλοι το αγαπούσαν, μαζί τους και η καλή νεράιδα. Όμως το παιδί αισθανόταν τώρα πιο δυστυχισμένο, έκλαιγε ακόμα περισσότερο και φώναζε: «Ούτε η αγάπη σας έφερε την ευτυχία στη ζωή μου. Αχ, πόσο υποφέρω!».

Και η καλή νεράιδα εμφανίστηκε πάλι μπροστά του και ζήτησε να της πει μια του επιθυμία για να την πραγματοποιήσει αμέσως. Το παιδί σκέφτηκε για λίγο και μετά της είπε: «Τίποτα δεν θέλω, τίποτα. Τίποτα δεν μπορεί να μου δώσει χαρά». Και η νεράιδα έφυγε λυπημένη.

Πέρασαν μερικά χρόνια. Το παιδί είχε πια αρρωστήσει από τη λύπη του, έμενε με τις μέρες κλεισμένο στο δωμάτιό του, νηστικό και αμίλητο. Και η σπλαχνική νεράιδα εμφανίστηκε για τρίτη φορά μπροστά του:

«Είναι η τελευταία φορά που σ’ επισκέπτομαι. Ζήτησέ μου μια χάρη και θα την πραγματοποιήσω αμέσως», του είπε.

«Θέλω ν’ αγαπήσω», φώναξε με φωνή σπαραχτική το παιδί. «Θέλω ν’ αγαπήσω όλο τον κόσμο».

Βέβαια αυτά συμβαίνουν σ’ ένα άλλο παραμύθι. Ή μήπως και στο δικό μας;

ΣΤΕΛΛΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 11-01-1997

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1996-1997 » Οι τρεις αδελφές

Οι τρεις αδελφές

Άντον Τσέχοφ, 1900

Μέσα στον μικρόκοσμο των Τριών αδελφών, κάτω από μια παραπλανητική επανάληψη πανομοιότυπων στιγμών και κοινότοπων λόγων, σφύζει μια μυστική ζωή αφάνταστης ποικιλίας και έντασης.

Διανομή

Όλγα: Ελένη Δημοπούλου
Μάσα: Έφη Σταμούλη
Ιρίνα: Άννα Κυριακίδου
Τσεμπουτίκιν: Νίκος Κουμαριάς
Τούζενμπαχ: Γιάννης Μόχλας
Σολιόνι: Λευτέρης Τεκτονίδης
Ανφίσα: Μένη Κυριάκογλου
Φεραπόντ: Νίκος Λύτρας
Βερσίνιν: Δημήτρης Ναζίρης
Αντρέι: Στάθης Μαυρόπουλος
Κουλίγκιν: Νίκος Λύτρας
Νατάσα: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φεντότικ: Δημήτρης Σακατζής
Ροντέ: Δημήτρης Παπαδόπουλος

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Τσαντσάνογλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κανταρτζή

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο Τσέχοφ, με την ακρίβεια και τη νηφαλιότητα ενός «χημικού», όπως έλεγε, αποτύπωνε στα θεατρικά έργα του τα καθημερινά, τετριμμένα και ανιαρά, στιγμιότυπα των μελών της ίδιας πάντα οικογένειας: με τις ίδιες νωθρές ή κακοπαντρεμένες γυναίκες, τους ίδιους φλύαρους ή ανανταπόδοτα ερωτευμένους άντρες, τους ίδιους ανώριμους και ονειροπαρμένους νεαρούς, τους ίδιους αποτυχημένους και πικρόχολους γιατρούς, τους ίδιους υπέργηρους αφοσιωμένους υπηρέτες. Και όλοι αυτοί κατοικούν σε μια κοιμισμένη επαρχιακή πόλη, στο ίδιο ευρύχωρο, πνιγμένο στα έπιπλα, σπίτι, με τον κήπο του παραδομένο στη γοητεία των δέντρων ή στη νάρκη του παγωμένου χειμώνα. Και βιώνουν, από έργο σε έργο, τα ίδια, ανάξια περιγραφής, μικρογεγονότα.

Μέλος, θα έλεγε κανείς, της ίδιας αυτής οικογένειας, ο Τσέχοφ μοιάζει να περιφέρεται, τρυφερός αλλά και ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος, ανάμεσά τους· επιφυλακτικός και απρόθυμος να εκφέρει κρίσεις και, κυρίως, να προσφέρει λύσεις, αφουγκράζεται θραύσματα από τις ρηχές κοινότοπες κουβέντες τους και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις ατελείωτες σιωπές τους· δεν δυσφορεί με τις πλατειαστικές φλυαρίες τους ούτε εκπλήσσεται με τα μέχρι γελοιότητας ουτοπικά ψευτοφιλοσοφήματά τους· δεν διερευνά τις απροσδόκητες εκρήξεις και τα εύκολα βουρκώματά τους ούτε, εξάλλου, συγκλονίζεται από τα μικρά, ανομολόγητα ή ομολογημένα, πάθη τους· και δεν απελπίζεται με την καρτερική παραδοχή τους ότι η ευτυχία είναι ανέφικτη και γι’ αυτό αναβάλλεται για τις επερχόμενες γενεές. Τους παρακολουθεί υπομονετικά να πίνουν τσάι ή βότκα και να παίζουν χαρτιά, να ερωτοτροπούν αδέξια και να διαπληκτίζονται για ασήμαντα θέματα, να υποδέχονται επισκέπτες ή να αναχωρούν. Από έργο σε έργο επαναλαμβάνονται με ευδιάκριτες παραλλαγές πανομοιότυπα θέματα και στιγμιότυπα. Σημασία, βέβαια, έχουν οι παραλλαγές και οι διαφορετικοί κάθε φορά συνδυασμοί.

Ωστόσο, δεν πρόκειται για άχρωμα πρόσωπα, επαναπαυμένα και παραδομένα μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα στην πεζότητα της καθημερινής ζωής. Μέσα στον μικρόκοσμο των Τριών αδελφών, κάτω από μια παραπλανητική επανάληψη πανομοιότυπων στιγμών και κοινότοπων λόγων, σφύζει μια μυστική ζωή αφάνταστης ποικιλίας και έντασης.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 27/2/1998

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 1996. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1997-1998 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 1998.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 01-11-1996

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1997-1998 (από 27/2/98).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1995-1996 » Αισώπου μύθοι και παραμύθια της Ανατολής

Αισώπου μύθοι και παραμύθια της Ανατολής

Ο Ποντικός, η Αλεπού, ο Τάρο, ο Αρλεκίνος κι ο αιμοβόρος γίγαντας Ντετία Μπάκα

Η παράσταση, που ενσωματώνει τεχνικές του θεάτρου δρόμου, περιλαμβάνει πέντε επεισόδια, που αποτελούν και ισάριθμες χιουμοριστικές αναφορές σε διαφορετικές θεατρικές φόρμες.

Διανομή

Ρούλα Μανισσάνου, Στάθης Μαυρόπουλος, Στέλλα Μιχαηλίδου, Δημήτρης Ναζίρης, Δημήτρης Σακατζής, Έφη Σταμούλη, Λευτέρης Τεκτονίδης.

Μουσικοί:

Τα μέλη της ομάδας "Κρουστόφωνο": Μάκης Αϊβάζογλου (κιθάρα, κρουστά), Χρήστος Ερκέκογλου (κρουστά), Δέσποινα Καλανταρίδου (φλάουτο), Νεκταρία Λιάσκου (ακορντεόν), Αλεξία Τανούρη (ακορντεόν).

1. Αισώπου μύθοι

Καναρίνι και νυχτερίδα, τραγούδι.

Γάτα και Αφροδίτη, τραγούδι.

Ο ποντικός της πόλης και ο ποντικός της εξοχής:

Παίζουν:

Δημήτρης Ναζίρης (Αφηγητής-Αίσωπος), Λευτέρης Τεκτονίδης (Ποντικός της πόλης), Δημήτρης Σακατζής (Ποντικός της εξοχής), Στάθης Μαυρόπουλος (Σκύλος).

Δύο εχθροί, τραγούδι.

Μεσόκοπος και εταίρες, τραγούδι.

Τραγούδι: Ρούλα Μανισσάνου και όλος ο θίασος.

2. Η αλεπού προσκυνήτρια στη Μέκκα, παραμύθι από την Περσία.

Παίζουν:

Στέλλα Μιχαηλίδου (Αλεπού), Έφη Σταμούλη (Αφηγητής, Κόκορας), Ρούλα Μανισσάνου (Πάπια), Στάθης Μαυρόπουλος (Τσαλαπετεινός), Δημήτρης Σακατζής (Γεράκι).

3. Ο λόφος με τις αλεπούδες, στιγμιότυπο από το Κυογκέν.

Παίζουν:

Δημήτρης Ναζίρης (Άρχοντας), Λευτέρης Τεκτονίδης (Τάρο), Δημήτρης Σακατζής (Τζίρο).

4. Η γέννηση του Αρλεκίνου, από σενάριο της κομέντια ντελ άρτε.

Παίζουν:

Στέλλα Μιχαηλίδου (Αρλεκίνος), Ρούλα Μανισσάνου (Πουλτσινέλα), Έφη Σταμούλη (Ντοτόρος), Δημήτρης Σακατζής, Στάθης Μαυρόπουλος.

Ιντερμέδιο

Οι βάτραχοι που θέλαν βασιλιά, μύθος του Αισώπου.

Τραγουδούν οι μουσικοί.

5. Ο αιμοβόρος γίγαντας Ντετία Μπάκα, παραμύθι από το Μπαλί.

Παίζουν:

Δημήτρης Σακατζής (Ντίμα, Αφηγητής), Ρούλα Μανισσάνου (Αφηγητής), Στάθης Μαυρόπουλος (Αφηγητής), Έφη Σταμούλη (Ντέβι Κούντι, Αφηγητής), Στέλλα Μιχαηλίδου (Αταγιού, Αφηγητής), Λευτέρης Τεκτονίδης (Έκα Τσάκρα), Δημήτρης Ναζίρης (Ντετία Μπάκα).

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζηπαπάς
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Μάσκες: Ολυμπία Σιδερίδου
Κούκλες: Ολυμπία Σιδερίδου
Αντικείμενα: Ολυμπία Σιδερίδου
Κοστούμια: Νίκος Χατζηπαπάς
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η παράσταση, που ενσωματώνει τεχνικές του θεάτρου δρόμου, περιλαμβάνει (εκτός από μελοποιημένους αισώπειους μύθους) πέντε επεισόδια, που αποτελούν και ισάριθμες χιουμοριστικές αναφορές σε διαφορετικές θεατρικές φόρμες:

α) Ο Ποντικός της πόλης και ο Ποντικός της εξοχής, μύθος του Αισώπου: αναφορά στον κόσμο των κλόουν.

β) Η Αλεπού προσκυνήτρια στη Μέκκα, παραμύθι από την Περσία: θέατρο με κούκλες.

γ) Ο λόφος με τις αλεπούδες, στιγμιότυπο του Κυογκέν: παρωδία του παραδοσιακού γιαπωνέζικου θεάτρου.

δ) Η γέννηση του Αρλεκίνου, από σενάριο της κομέντια ντελ άρτε..

ε) Ο αιμοβόρος γίγαντας Ντετία Μπάκα, παραμύθι από το Μπαλί: αναφορά στο τελετουργικό του μπαλινέζικου θεάτρου.

Το σενάριο της παράστασης διαμορφώθηκε, στη διάρκεια των δοκιμών, μέσα από μια περιδιάβαση σε διάφορα κείμενα. Έτσι, για το τελικό κολλάζ συνεργάστηκαν, εν αγνοία τους, πολλοί: ο Αίσωπος, ο Πέτρος Γ. Αγγελόπουλος (Αισώπου μύθοι, έμμετρη απόδοση, εκδ. Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, 1991), ο StevenZorn(Αισώπου μύθοι, μτφρ. Αντιγόνη Βασιλάκου, εκδ. ΚΟΑΝ, 1995), ο Γιάννης Βαλούρδος (Παραμύθια από την Περσία, εκδ. Απόπειρα, 1994), ο Μάριος Βερέττας (Παραμύθια από το Μπαλί, εκδ. opera, 1996). Τους ευχαριστούμε όλους θερμά.

Επαναλήψεις

Σάββατο 8/11/1997

Θέατρο "Αμαλία"

Η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο "Αμαλία". Πρεμιέρα: Σάββατο 8 Νοεμβρίου 1997.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Σάββατο 15/06/1996

Φεστιβάλ Άργους

Πρώτη παράσταση: 15 Ιουνίου 1996. Η παράσταση αυτή παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Άργους.

Σάββατο 24/05/1997 & Κυριακή 25/05/1997

Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης

Η παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη φορά το Σάββατο 24 και την Κυριακή 25 Μαΐου 1997, στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του προγράμματος "Κόκκινη κλωστή" του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 15-06-1996

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1997-1998 (από 08/11/97).

Η παράσταση αυτή παίχτηκε για μια βραδιά στο Φεστιβάλ του Άργους, στις 15 Ιουνίου 1996. Παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά το Σάββατο 24 και την Κυριακή 25 Μαΐου 1997, στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του προγράμματος "Κόκκινη κλωστή" του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.

Αισώπου μύθοι και παραμύθια της Ανατολής, -

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1995-1996 » Το δέντρο των Τροπικών

Το δέντρο των Τροπικών

Γιούκιο Μισίμα, 1960

Συστατικό στοιχείο του έργου του Μισίμα είναι η αντίφαση και το διφορούμενο.

Διανομή

Ικούκο: Στέλλα Μιχαηλίδου

Ιζάμου: Δημήτρης Σακατζής

Ριτσούκο: Ελένη Δημοπούλου

Νομπούκο: Μένη Κυριάκογλου

Κεϊσάμπουρο: Νίκος Λύτρας

Βιολοντσέλο: Τάσος Μισυρλής - Ελισάβετ Ριζοπούλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη
Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζηπαπάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Χατζηπαπάς
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Γεωργιάδου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Πρόκειται για μια αναφορά στον μύθο των Ατρειδών. Ο Μισίμα το αποκάλεσε τραγωδία. Η χρήση του μύθου, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική. Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον μύθο ως αφορμή για να αναπτύξει τη δική του σκέψη και να αναφερθεί σε θέματα που αφορούν αυτόν.

Το στοιχείο της αντίθεσης προβάλλει στο έργο κυρίαρχο και καθοριστικό. Για να το διαβάσει κανείς εύστοχα, οφείλει να το προσεγγίσει μέσω της σημειολογίας των προσώπων. Ο Ιζάμου και η Ικούκο, κατ’ αρχάς, σκιαγραφούνται ως οι δύο πόλοι μιας ενιαίας οντότητας ή ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Όλα τα πρόσωπα συνδέονται με δεσμό αίματος. Η κοινή μοίρα της αυτοκαταστροφής επέρχεται μέσα σε έξι ώρες. Τα παιδιά αυτοκτονούν δια πνιγμού, άμεση αναφορά στη διπλή αυτοκτονία των εραστών του θεάτρου Καμπούκι. Η Νομπούκο χάνεται. Η Ριτσούκο σκοτώνει των Κεϊσάμπουρο.

Σε τι μπορούν να αφορούν όλα αυτά τον Δυτικό Άνθρωπο; Αν αφαιρέσει κανείς τα ιαπωνικά στοιχεία και στοχεύσει στον πυρήνα της σκέψης του Μισίμα, θα καταλήξει σ’ ένα διαχρονικό διπολικό σχήμα: από τη μια η εκφυλιστική και αυτοκαταστροφική ροπή του ανθρώπου, η οποία σηματοδοτείται από την τετράδα των προσώπων Ικούκο, Ιζάμου, Ριτσούκο και Κεϊσάμπουρο, και από την άλλη οι δημιουργικές ανθρώπινες τάσεις που προβάλλονται μέσα από τη Νομπούκο, που δουλειά της είναι η αγάπη και η φροντίδα των ανθρώπων.

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΑΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 13/12/1996

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 19 Απριλίου 1996. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1996-1997 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 1996.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 19-04-1996

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1996-1997 (από 13/12/96).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1995-1996 » Στη χώρα Ίψεν

Στη χώρα Ίψεν

Ιάκωβος Καμπανέλλης, 1993

Η δράση αρχίζει στην άδεια σκηνή ενός θεάτρου, αμέσως μετά το τέλος μιας παράστασης των Βρυκολάκων του Ίψεν.

Διανομή

Νυχτοφύλακας: Νίκος Λύτρας

Ο άλλος νυχτοφύλακας: Στάθης Μαυρόπουλος

Μάντερς: Δημήτρης Ναζίρης

Έλενα: Κυριακή Ματσακίδου

Ούλαφ: Γιάννης Μόχλας

Έλενα Άλβινγκ: Έφη Σταμούλη

Όσβαλντ: Δημήτρης Σακατζής

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ναζίρης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στάθης Μαυρόπουλος

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η Χώρα Ίψεν δεν είναι απλώς ένα «παράγωγο», αλλά, με το τολμηρό αναδρομικό άλμα που επιχειρεί στο σκοτεινό και άγνωστο παρελθόν των ηρώων και στα εσώψυχα των κεντρικών χαρακτήρων του Ίψεν, καταφέρνει να γίνει μια προκλητική δραματική δημιουργία που είναι συγχρόνως εξαρτημένη αλλά και ανεξάρτητη.

Αν και σε μια θεατρική παράσταση τα λόγια ή η δράση έχουν νόημα μόνο μέσα στη συγκεκριμένη φανταστική πραγματικότητα που τα παράγει, εμείς, ως θεατές-ακροατές, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε το μυαλό μας να πάει και σε θέματα που ξεπερνούν αυτά τα όρια. Γιατί, όταν πέφτει η αυλαία, ακόμα και στις περιπτώσεις έργων αριστουργηματικών, σε μας παραμένουν κάποια ερωτήματα αναπάντητα και κάποια προβλήματα άλυτα. Γι’ αυτό και με βάση τις δικές μας πια εμπειρίες και γνώσεις εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε την τύχη των προσώπων και προσπαθούμε να φανταστούμε την πορεία που τα οδήγησε στην κεντρική δράση, στο mediares που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Όσον αφορά, όμως, την κατανόηση των ίδιων των χαρακτήρων, είναι αλήθεια ότι, παρά την αναγνωρισμένη διαχρονικότητα των έργων του Ίψεν, δεν μπορούμε εμείς σήμερα να συνδεθούμε εύκολα με τα πολιτισμικά συμφραζόμενα του 1880. Η ιδιαίτερη γλώσσα των προσώπων εκείνης της εποχής, οι πεποιθήσεις τους και οι εκφράσεις τους δεν έχουν ούτε την ισχύ ούτε την αναφορική δύναμη που χρειάζεται, ώστε να μπορέσουν να προσαρμοστούν στη σημερινή πραγματικότητα. Σ’ αυτό, λοιπόν, ακριβώς το σημείο έρχεται η Χώρα Ίψεν και συγχωνεύει μεγαλοφυώς δύο διαφορετικές εποχές: μια κλειστή εποχή στα τέλη ενός αιώνα, που ερευνά τα φυσιο-ψυχολογικά προβλήματα, και μια ανοιχτή εποχή στα τέλη ενός άλλου αιώνα, που ορίζει ένα νέο ξεκίνημα προς την αναζήτηση και την έκφραση της ρίζας αυτών των ζητημάτων. Ο Καμπανέλλης, αφήνοντας τους χαρακτήρες του και τον διάλογό του να κινούνται ανάμεσα στο παρελθόν του Ίψεν και στο δικό του παρόν, με τον απρόβλεπτο τρόπο του εσωτερικού μονολόγου –αυτό θα μπορούσε να γίνει πραγματικός εφιάλτης για ένα σκηνοθέτη– προσφέρει στα πρόσωπα του έργου του μια διφορούμενη και διχασμένη χρονικά πραγματικότητα που ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει τον εσώτερο δυναμισμό τους· ένα δυναμισμό που μπορεί, βέβαια, να είχε υπόψη του ο Ίψεν, αλλά, φυσικά, δεν έκανε ποτέ σαφή ούτε στο λόγο του ούτε στο λεξιλόγιό του και επομένως ούτε και στο έργο του.

REIDAR DITTMANN

Ο νορβηγός θεατρολόγος Reidar Dittmann είναι καθηγητής Σκανδιναβικών Σπουδών στο St. Olaf College, Νόρτφιλντ, Μινεσότα. Το κείμενο αυτό γράφτηκε για να δημοσιευτεί εδώ.

Μετάφραση: Βίκυ Γεωργιάδου.

Επαναλήψεις

Παρασκευή 17/01/1997

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 1996. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1996-1997 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 1997.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Τετάρτη 08/05/1996 & Πέμπτη 09/05/1996

Αθήνα ("Ανοιχτό Θέατρο")

Η παράσταση παρουσιάζεται την Τετάρτη 8 και την Πέμπτη 9 Μαΐου 1996 στο "Ανοιχτό Θέατρο", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 24-01-1996

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1996-1997 (από 17/01/97).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1995-1996 » ...και Ιουλιέτα

...και Ιουλιέτα

Άκης Δήμου, 1995

Η Ιουλιέτα γύρω απ’ τον κόσμο: αποσυναρμολογείται σταδιακά, αυτοδιαλύεται. Κατεδαφίζει η ίδια τα υλικά της συμβολοποίησής της. Αδειάζει απ’ όλα τα ίχνη της σαιξπηρικής φιγούρας. Καθαρίζεται.

Διανομή

Ιουλιέτα: Λυδία Φωτοπούλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά: Άγγελ. Παπαδημητρίου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Ειδικές κατασκευές: Ρίτσαρντ Άντονυ

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο: υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές ένα θρόισμα θανάτου, ο αδιάκοπος παφλασμός ενός αναπόφευκτου, επερχόμενου κι επιθυμητού κινδύνου, ένας βόμβος καταστροφής –όλα αυτά εντείνονται, «υψώνονται» στις παύσεις ανάμεσα στα λόγια της Ιουλιέτας· ύστερα «πέφτουν», ξαναγίνονται αχνά, αδύναμα.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η μουσική επένδυση του έργου, ο ιστός που συγκρατεί ενωμένα τη μουσική με τον λόγο.

Η Ιουλιέτα ξέρει. Και ξέρει πολλά. Έχει τη σοφία του ανθρώπου που υπήρξε απόλυτα ερωτευμένος, δηλαδή εκτός εαυτού. Έχοντας αξιωθεί το Απόλυτο (και, κυρίως, έχοντάς το απολέσει), δεν μπορεί παρά να είναι απαθής στα εξωτερικά ερεθίσματα, απόρθητη στην πολιορκία της από το Καθημερινό και το Τετριμμένο, το Φθαρτό και το Ασήμαντο της πέραν του έρωτα ύπαρξης.

Όταν μιλάει δεν αισθάνεται. Προσπαθεί να επαναλάβει τα παλιότερα αισθήματά της, να εκβιάσει τη μνήμη της για να γίνει παρόν, ενώ ξέρει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.

Σα να ξεκλειδώνει ένα σεντούκι: από κει ανασύρει (από τα βάθη των αισθήσεων) μια λησμονημένη τρυφερότητα, σκονισμένα αγγίγματα, χνούδια φιλιών –τα ράκη του έρωτά της.

Φαντάσου μια Ιουλιέτα δρομέα σ’ έναν δρόμο αντοχής. Στην τελική της ευθεία. Αυτός ο μονόλογος είναι το τελευταίο της λαχάνιασμα, πριν κόψει οριστικά το νήμα που την εμποδίζει να ζήσει όπως νιώθει: σα νεκρή.

Ο λόγος της Ιουλιέτας: ένας λόγος για τον έρωτα αλλά χωρίς φλόγα. Ένας λόγος καμένος για έναν έρωτα στάχτη.

Επανέρχομαι στις αναπολήσεις της.

Ένας διαφορετικός φωτισμός: η Ιουλιέτα δεν νοσταλγεί. Από μια άποψη η διαδρομή της προς τα πίσω θα μπορούσε να είναι αδιάφορη, σα να μην υπάρχει γι’ αυτήν κανένα ενδιαφέρον στο τοπίο. Θα μπορούσε να γίνει χωρίς οίστρο, χωρίς συναίσθημα, ίσως με κάποιο θυμό: σα να αφηγείται μια ιστορία που άκουσε και τη συγκίνησε, δεν την αφορά όμως, ενώ κατά βάθος θα ήθελε να είναι η δικιά της (από κει και ο θυμός), χωρίς ποτέ να δεσμεύεται ή να επηρεάζεται από το βάρος αυτού που αφηγείται. Ή σα να ψάχνει, την ώρα της αφήγησης, αντιστοιχίες με τη δικιά της προσωπική ζωή.

Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, η Ιουλιέτα ταυτίζεται με την ηθοποιό, την ενσαρκώνει.

Ωστόσο, θα μπορούσε να συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο: η Ιουλιέτα είναι, άρα αναπολώντας επαναβιώνει όσα έζησε, ψηλαφεί τις ουλές της.

Ο κόσμος γύρω από την Ιουλιέτα: εξαρθρωμένος, λειψός, αποσπασματικός, άχρηστος.

ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ

Επαναλήψεις

Τετάρτη 22/01/1997	Θέατρο "Αμαλία" Πρώτη παράσταση: Κυριακή 19 Νοεμβρίου 1995. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1996-1997 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 1997.
Τετάρτη 19/11/1997	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1997-1998 για τρίτη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 1997.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Τετάρτη 22/05/1996

Αθήνα ("Θέατρο Τέχνης")

Η παράσταση παρουσιάζεται την Τετάρτη 22 Μαΐου 1996 στο "Θέατρο Τέχνης", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 19-11-1995

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στις θεατρικές σαιζόν 1996-1997 (από 22/01/97), 1997-1998 (από 19/11/97).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1995-1996 » Δωδέκατη νύχτα

Δωδέκατη νύχτα

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, 1595-1599

Διανομή

Βιόλα: Έφη Σταμούλη

Πλοίαρχος: Δημήτρης Ναζίρης

Ορσίνο: Νίκος Κουμαριάς

Κούριο: Λευτέρης Τεκτονίδης

Βαλεντίνο: Στάθης Μαυρόπουλος

Σερ Τόμπυ: Νίκος Λύτρας

Μαρία: Ελένη Δημοπούλου - Κυριακή Ματσακίδου

Σερ Άντριου: Γιάννης Μόχλας

Γελωτοποιός: Κωστής Δαμάκης

Ολίβια: Στέλλα Μιχαηλίδου

Ακόλουθος: Μένη Κυριάκογλου

Μαλβόλιο: Άγγελος Παπαδημητρίου

Σεμπάστιαν: Δημήτρης Σακατζής

Αντόνιο: Δημήτρης Ναζίρης

Φάμπιαν: Στάθης Μαυρόπουλος

Αστυνομικός: Λευτέρης Τεκτονίδης

Ιερέας: Στάθης Μαυρόπουλος

Μουσικός: Λευτέρης Τεκτονίδης

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Ολυμπία Σιδερίδου
Οργάνωση δοκιμών: Βίκυ Γεωργιάδου
Οργάνωση παραγωγής: Νατάσα Παπαδημητρίου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Χρησιμοποιώντας, για άλλη μια φορά, τον έρωτα ως καταλύτη, ο ποιητής διερευνά τις πιο απροσδόκητες πλευρές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αμφισβητώντας τους όρους που, υποτίθεται, τη ρυθμίζουν. Αλλοιώνει τα παραδεκτά όρια που διακρίνουν ακόμα και τις πιο αυτονόητες διαφορές, όπως είναι τα φύλα, και μοιάζει να πειραματίζεται θέτοντας ερεθιστικά ερωτήματα για τις μορφές που παίρνουν τα πάθη και τα σκιρτήματα της ψυχής σε υποθετικές καταστάσεις, προτού ακόμα ισχύσουν οι φυσικές επιλογές και οι κοινωνικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα όμως, αυτός ο ανεξάντλητος σε φαντασία και ασυγκράτητος σε τόλμη καλλιτέχνης, αμφισβητεί και τις συμβάσεις που καθόριζαν τη λειτουργία της τέχνης του. Ανατρέποντας διαμορφωμένους κανόνες σύνθεσης και μορφής, δημιουργεί, παρά τα δάνεια και τις οφειλές του, ένα πρωτότυπο και αυτοδύναμο σύμπαν, κατοικημένο από ζωντανά, και γι’ αυτό απρόβλεπτα, πλάσματα, αντιμέτωπα με προβλήματα που εικονίζουν τους κινδύνους και τη ρευστότητα της ανθρώπινης ζωής. Έτσι χτίζει μια χυμώδη, πλούσια σε επινοήματα και εκπλήξεις, «κωμωδία», που ωστόσο δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς τα απαραίτητα εισαγωγικά, αφού σε αυτήν το γέλιο δεν ολοκληρώνεται ως εμπειρία χωρίς το συνοδό δάκρυ, όπως ούτε ο ηλιακός κύκλος συμπληρώνεται χωρίς τη βροχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Σάββατο 11/05/1996 & Κυριακή 12/05/1996

Αθήνα ("Ανοιχτό Θέατρο")

Η παράσταση παρουσιάζεται το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Μαΐου 1996 στο "Ανοιχτό Θέατρο", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 13-11-1995

Η Πειραματική Σκηνή της «Tέχνης» συμμετείχε στα 30α «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης με τη "Δωδέκατη νύχτα" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1994-1995 » Το νεκρό σπίτι

Το νεκρό σπίτι

Γιάννης Ρίτσος, 1959

Σ’ ένα παλιό, μισοερειπώμενο αρχοντικό, στο Άργος, μια γυναίκα αναθυμάται τη ζωή της, μπροστά σ’ έναν νεαρό επισκέπτη.

Διανομή

Ηλέκτρα (;): Έφη Σταμούλη

Επισκέπτης: Δημήτρης Σακατζής

Μουσικοί:

Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν)

Φλώρος Φλωρίδης (μπάσο κλαρινέτο)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Σ’ ένα παλιό, μισοερειπώμενο αρχοντικό, στο Άργος, μια γυναίκα αναθυμάται τη ζωή της, μπροστά σ’ έναν νεαρό επισκέπτη. Μέσα απ’ τον χείμαρρο της εξομολόγησης, αναδύεται σιγά-σιγά η τραγική ιστορία της οικογένειας των Ατρειδών. Η γυναίκα αυτή είναι ίσως η Ηλέκτρα, και μιλάει για μια «λεπτή, σφαγμένη γυναίκα με άσπρο χιτώνα» (την Ιφιγένεια, φυσικά) και για έναν «διάφανο τυφλό με μια λύρα στα γόνατα» (τον Όμηρο ίσως)· μιλάει για τον πολεμιστή πατέρα, την αγέρωχη μητέρα, για «εκείνο το λουτρό», τον αδελφό που «λείπει χρόνια», τα «τρόπαια τόσων μάταιων πολέμων», τα μάρμαρα που «ιδρώνουν αίμα».

Αλλά βρισκόμαστε σ’ ένα νεοκλασικό αρχοντικό, κάπου στον 20ό αιώνα, όχι σ’ ένα αρχαίο κτίριο. Λοιπόν; Έχουμε μπροστά μας μια τρελή που ταυτίζεται με την Ηλέκτρα, ή μήπως μια Ηλέκτρα που, διατρέχοντας τους αιώνες, έχει φτάσει ως την εποχή μας και μιλάει για τον κύκλο του αίματος (για τους διαδοχικούς κύκλους του αίματος) με την απόσταση και τη νηφαλιότητα που δίνει η ιστορική μνήμη;

Μπορεί κανείς να διακρίνει πολλά επίπεδα στο Νεκρό σπίτι:το μυθολογικό, με τις μορφές της Κλυταιμνήστρας, του Αγαμέμνονα, του Ορέστη να διαγράφονται καθαρά, χωρίς ποτέ να ονομάζονται· το ιστορικό, με τους υπαινιγμούς στην ταραγμένη ιστορία της νεότερης Ελλάδας· το πολιτισμικό, με την αναδρομή στην πορεία ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που τον σφράγισαν «οι δώδεκα γενειοφόροι πολέμαρχοι με το χλωρό αρχηγό τους», δηλαδή οι Απόστολοι και ο Χριστός, ο οποίος, «αν και νεκρός, τους οδήγησε αλάθευτα στην έξοδο»· το αυτοβιογραφικό, με τις αδιάκοπες αναφορές του ποιητή στα παιδικά του χρόνια, όπου κυριαρχεί η γλυκύτατη μορφή της μητέρας, μέσω της οποίας αθωώνεται η φόνισσα Κλυταιμνήστρα· τέλος, το υπαρξιακό-οντολογικό, μ’ έναν βαθύτατο στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, με τη φιλοσοφημένη αποδοχή του αναπότρεπτου, με τον ουτοπικό οραματισμό ενός κόσμου συμφιλίωσης και αγάπης.

Οι εποχές, τα πρόσωπα του μύθου και της ιστορίας, οι τραυματικές μνήμες και οι παρηγορητικές ελπίδες – όλα μπερδεύονται γλυκά.

Ν. Π.

Επαναλήψεις

Τρίτη 30/01/1996	Θέατρο "Αμαλία" Πρώτη παράσταση: 25 Ιουνίου 1995. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1995-1996 στη Θεσσαλονίκη. Πρεμιέρα: Τρίτη 30 Ιανουαρίου 1996.
Παρασκευή 21/02/1997	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1996-1997 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 1997.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

25/06/1995	Φεστιβάλ Άργους (Κήπος του ερειπωμένου αρχοντικού του Τρικούπη) Πρώτη παράσταση: 25 Ιουνίου 1995. Η παράσταση αυτή παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Άργους.
Δευτέρα 20/05/1996	Αθήνα ("Θέατρο Τέχνης") Η παράσταση παρουσιάζεται τη Δευτέρα 20 Μαΐου 1996 στο "Θέατρο Τέχνης", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 25-06-1995

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στις θεατρικές σαιζόν 1995-1996 (από 30/01/96), 1996-1997 (από 21/02/97).

Η παράσταση αυτή, παραγγελία του Φεστιβάλ Άργους, παίχτηκε για μια βραδιά στο Άργος, στις 25 Ιουνίου 1995, στον κήπο του ερειπωμένου αρχοντικού του Τρικούπη.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1994-1995 » Κονσέρτο Τζίλι

Κονσέρτο Τζίλι

Τομ Μέρφυ, 1983

«Ω Παράδεισε» τραγουδά με την ευαίσθητη φωνή του ο Μπενιαμίνο Τζίλι, ανοίγοντας και κλείνοντας με αυτή τη συμβολική κραυγή το έργο του Τομ Μέρφυ.

Διανομή

Τ. Π. Γ. Κινγκ: Δημήτρης Ναζίρης
Ιρλανδός: Χρήστος Αρνομάλλης
Μόνα: Μένη Κυριάκογλου

Συντελεστές

Μετάφραση: Ιφιγένεια Ταξοπούλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ναζίρης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Οργάνωση παραγωγής: Δημήτρης Γκάτσος

Από το πρόγραμμα της παράστασης

«Ω Παράδεισε» τραγουδά με την ευαίσθητη φωνή του ο Μπενιαμίνο Τζίλι, ανοίγοντας και κλείνοντας με αυτή τη συμβολική κραυγή το έργο του Τομ Μέρφυ. Προς έναν παρόμοιο χώρο φανταστικής ευδαιμονίας ποθούν να αποδράσουν δύο σπαραχτικοί και σπαραγμένοι άνθρωποι, που συναντιούνται απροσδόκητα, για να ανακαλύψουν, μέσα από μια διαδικασία ουτοπικής αναζήτησης, τις ζωογόνες πηγές της απελπισίας.

Πριν από τη συνάντησή τους τίποτε κοινό δεν φαίνεται να συνδέει τους δύο αυτούς ανθρώπους, τον αποτυχημένο «ψυχολόγο» και τον επιτυχημένο «εργολήπτη» -αντίθετα, καθώς στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, ξένοι και ανόμοιοι σαν μονομάχοι, αποτελούν, σε όλα τα επίπεδα, δύο ασύμβατους πόλους.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αναζήτησής τους, ανακαλύπτουν αυτό που τους δένει και τελικά τους ταυτίζει: την απόγνωση. Μέσα από αυτήν αναδύεται και η λυτρωτική φυγή, που όμως προκύπτει μόνο μετά από μια σειρά απροσδόκητες ανατροπές του αυτονόητου: ο ευαίσθητος φιλόσοφος αναζητεί μια θέση στον υλικό κόσμο της καθημερινότητας ενώ ο κυνικός επιχειρηματίας μια πτήση στον άυλο χώρο της τέχνης. Πρόκειται όμως, ουσιαστικά, για τις δύο όψεις ενός και μόνου προσώπου, που φαινομενικά αλληλοαποκλείονται, επειδή η μία επιμένει να αγνοεί την άλλη. Ωστόσο, στις έξι «επαγγελματικές» συναντήσεις τους, που διεξάγονται μέσα σε ένα κλειστοστροφικό χώρο πνιγμένο από σκοροφαγωμένα έπιπλα, ρυπαρά εσώρουχα και ετερόκλητα βιβλία –σκηνικό σύμβολο του περιβάλλοντος κόσμου– μικρογραφείται η πορεία του ανθρώπου προς την κατάκτηση της ταυτότητας και της σωτηρίας του, μέσα από τον παραπλανητικό λαβύρινθο της μνήμης και της μοναξιάς.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Κυριακή 04/02/1996

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 3 Μαΐου 1995. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1995-1996 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 1996.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Σάββατο 18/05/1996 & Κυριακή 19/05/1996

Αθήνα ("Ανοιχτό Θέατρο")

Η παράσταση παρουσιάζεται το Σάββατο 18 και την Κυριακή 19 Μαΐου 1996 στο "Ανοιχτό Θέατρο", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 03-05-1995

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1995-1996 (από 04/02/96).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1994-1995 » Μη σκοτώνεις τη μαμά

Μη σκοτώνεις τη μαμά

Σάρλοτ Κήτλυ, 1985

Το Μη σκοτώνεις τη μαμά είναι μια «μηχανή» που λειτουργεί με τους νόμους του παιδικού παιχνιδιού.

Διανομή

Ντόρις: Λυδία Φωτοπούλου
Μάργκαρετ: Ελένη Δημοπούλου
Τζάκι: Έφη Σταμούλη
Ρόζι: Κυριακή Ματσακίδου

Συντελεστές

Μετάφραση: Έφη Σταμούλη
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Σακατζής
Οργάνωση παραγωγής: Δημήτρης Γκάτσος
― » ―: Μαρία Καραδελόγλου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το Μη σκοτώνεις τη μαμά είναι μια «μηχανή» που λειτουργεί με τους νόμους του παιδικού παιχνιδιού. Μια μεθοδικά κατασκευασμένη διαδικασία, που χρησιμοποιεί την πραγματικότητα σαν ένα αμείλικτο παιχνίδι, αφήνοντας χώρο σε μας να αναγνωρίσουμε, να θυμηθούμε και να αγγίξουμε, όλα αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει. Γιατί με το να αντιπαραθέτει συνεχώς τα δεδομένα του χώρου και του χρόνου, ακυρώνει τη συσκευασία και το εφήμερο του πραγματικού, υποχρεώνοντάς το να αναχθεί στο ποιητικό του ισοδύναμο. Την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι διαδικασία. Δεν περιγράφεται. Προκύπτει. Ανακαλύπτεται. Όπως όταν παίζεις το Solitaire.

Πιστεύω πως το έργο αυτό δεν έχει ανάγκη από καμιά σχεδόν νατουραλιστική υποστήριξη. Τι νόημα θα είχε να φωτογραφίσουμε τη ζωή μέσα απ’ αυτό; Αμέσως θα σταματούσε. Θα εντοπιζόταν. Θα λιγόστευε. Υπάρχει μόνο μια ηλικία μέσα στο έργο. Αυτή της γυναίκας του αιώνα μας. Τα υπόλοιπα είναι θέμα σύμβασης.

Ένα μπλε τρένο πλανιέται μες στον αιώνα μας. Φορτωμένο γυναίκες που προκαλούνε τη μοίρα τους. Ταξιδεύει πάντα τη νύχτα. Μαζί με τα όνειρα. Που είναι ώριμα. Και δίκαια. Από πάντα. Όρθιες στα παράθυρά τους κάποιες γυναίκες κάνουν ευχές και ρίχνουν τα αστέρια. Το μπλε τρένο αναπτύσσει ταχύτητα· στις χαρακιές της παλάμης μας. Διαμορφώνει εναλλακτικές ανθρώπινες σχέσεις. Δημιουργεί τον επόμενο άνθρωπο. Οδηγεί τη ζωή. Την ολοκληρώνει.

Τη δουλειά μου, σ’ αυτή τη σκηνοθεσία, την αφιερώνω στη μητέρα μου.

ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΒΑΝΟΣ

Επαναλήψεις

Κυριακή 26/11/1995

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 8 Μαρτίου 1995. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1995-1996 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Κυριακή 26 Νοεμβρίου 1995.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Τετάρτη 15/05/1996 & Πέμπτη 16/05/1996

Αθήνα ("Ανοιχτό Θέατρο")

Η παράσταση παρουσιάζεται την Τετάρτη 15 και την Πέμπτη 16 Μαΐου 1996 στο "Ανοιχτό Θέατρο", στην Αθήνα.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 08-03-1995

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1995-1996 (από 26/11/95).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1994-1995 » Για της πατρίδας το καλό

Για της πατρίδας το καλό

Τιμπερλέικ Γουερτενμπέικερ, 1988

Διανομή

Κωστής Δαμάκης: Σάιντγουεϊ, Τεντς

Μένη Κυριάκογλου: Ντάμπυ Μπράιαντ, Μεγκ Λονγκ

Νίκος Λύτρας: Κετς Φρήμαν, Κυβερνήτης Φίλιπ

Ρούλα Μανισσάνου: Ντάκλινγκ

Στάθης Μαυρόπουλος: Άρσκοτ, Κάμπελ

Στέλλα Μιχαηλίδου: Μαίρη Μπρέναμ

Γιάννης Μόχλας: Ραλφ Κλαρκ

Δημήτρης Ναζίρης: Γουαϊζχάμερ, Δικαστής Κόλινς

Δημήτρης Σακατζής: Χάρρυ Μπρούερ, Καίσαρ

Έφη Σταμούλη: Λιζ Μόρντεν

Λευτέρης Τεκτονίδης: Ταγματάρχης Ρος

Συντελεστές

Μετάφραση: Χριστίνα Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ναζίρης
Φυσαρμόνικα: Αλέκος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Ειδικές κατασκευές: Ολυμπία Σιδερίδου
Οργάνωση παραγωγής: Δημήτρης Γκάτσος
Γραμματεία: Δέσποινα Μαυρομουστάκου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Το πραγματικό ενδιαφέρον της Τιμπερλέικ Γουερτενμπέικερ δεν εντοπίζεται τόσο στις σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζομένων, όσο στο παιχνίδι ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, στο πρόσωπο και το προσωπείο, στην πραγματικότητα και το θέατρο. Η Γουερτενμπέικερ αναζητά τα ψεύδη της πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας ως μέσο έρευνας και επαλήθευσης μια ψευδή πραγματικότητα. Το θέατρο δεν την απασχολεί ως θέατρο μέσα στο θέατρο –άλλωστε παρακολουθούμε μόνο σπαράγματα δοκιμών, μάλλον ακατανόητα για όσους δεν ξέρουν τον Στρατολόγο του Φαρκουάρ–, αλλά ως παιχνίδι ρόλων και μεταμορφώσεων: οι ήρωές της είναι, από τη μια πλευρά, οι αξιωματικοί, που ενώ, όπως δηλώνουν, έχουν «εκπαιδευτεί να πολεμούν», έχουν μετατραπεί σε «φτηνούς δεσμοφύλακες» και, από την άλλη, οι κατάδικοι, που καλούνται ωστόσο να παραστήσουν τους ηθοποιούς και στη συνέχεια να υποδυθούν τους ήρωες του θεατρικού έργου.

Μέσα απ’ αυτές τις πολλαπλές και φαινομενικά ανώδυνες μεταμορφώσεις, η συγγραφέας διερευνά την αθέατη πλευρά των σχέσεων, σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές διακρίσεις νοούνταν ακόμα ως φυσικές.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Κυριακή, 25-12-1994

Για της πατρίδας το καλό, Τιμπερλέικ Γουερτενμπέικερ

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1994-1995 » Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος)

Διανομή

Κωστής Δαμάκης: Δίας, Μνηστήρας, Αλκίνοος, Εύμαιος, Σύντροφος

Ελένη Δημοπούλου: Αθηνά, Σύντροφος

Μένη Κυριάκογλου: Μνηστήρας, Σύντροφος

Στάθης Μαυρόπουλος: Ποσειδώνας, Κύκλωπας, Αίολος, Σύντροφος

Στέλλα Μιχαηλίδου: Πηνελόπη, Ναυσικά, Κίρκη, Σύντροφος

Δημήτρης Σακατζής: Οδυσσέας

Έφη Σταμούλη: Μνηστήρας, Καλυψώ, Αρήτη, Σύντροφος

Λευτέρης Τεκτονίδης: Κιθαρωδός, Τηλέμαχος

Συντελεστές

Κείμενο: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Κόλιν Χάρρις
Σκηνικά: Κόλιν Χάρρις
Σκηνοθετική επιμέλεια: Νικηφόρος Παπανδρέου
Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Σκηνογραφική επιμέλεια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Τραγούδια: Ζέτα Τραπάτσα
Μουσικές παρεμβάσεις: Λευτέρης Τεκτονίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Στην παράσταση χρησιμοποιούνται στοιχεία του παιδικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα γίνεται μια έρευνα των σχέσεων αφήγησης και θεάτρου, με στόχο την ποιητική μεταμόρφωση των κοινών αντικειμένων και την αποδέσμευση της φαντασίας του θεατή.

Γύρω από ένα πατάρι, που γίνεται άλλοτε το καράβι του Οδυσσέα, άλλοτε το παλάτι της Κίρκης, άλλοτε η σπηλιά του Κύκλωπα κλπ., δέκα ηθοποιοί ταξιδεύουν μέσα στην Οδύσσεια περνώντας αδιάκοπα από την αφήγηση στη δράση και αντίστροφα, χρησιμοποιώντας τα πιο διαφορετικά μέσα της θεατρικής τελετουργίας, παίζοντας ο καθένας πολλά πρόσωπα, δίνοντας το προβάδισμα όχι στην «ψυχολογία» των ηρώων αλλά στην ποιητική δύναμη του μύθου, ενός από τους πιο μεγάλους και πιο γοητευτικούς μύθους της ανθρωπότητας.

Το θέατρο διηγείται μια ιστορία, εκθέτοντας ταυτόχρονα τα μέσα και τα τεχνάσματά του.

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 05-11-1994

Οδύσσεια-Γ΄ (Σκηνές από το ομηρικό έπος), -

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1993-1994 » Ίων

Ίων

Ευριπίδης, 418-414 π.Χ.

Μέσα από την απλότητα και την ομορφιά της φόρμας του έργου, αποκαλύπτεται η βίαιη σύγκρουση ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και τον ιδιωτικό χώρο των ανθρώπων, με τρόπο που θυμίζει τα έργα του νεώτερου ψυχολογικού θεάτρου.

Διανομή

Ερμής: Στέλλα Μιχαηλίδου

Ίων: Γιάννης Μόχλας

Κρέουσα: Έφη Σταμούλη

Ξούθος: Δημήτρης Ναζίρης

Πυθία: Ελένη Δημοπούλου

Αθηνά: Δημήτρης Ναζίρης

Χορός: Μένη Κυριάκογλου (Τροφός), Ελένη Δημοπούλου (Α΄ Θεράπαινα), Στέλλα Μιχαηλίδου (Β΄ Θεράπαινα).

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Νικ Φιλίππου
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιφιγένεια Ταξοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Νίκος Παπανίκος
Οργάνωση συμπαραγωγής: Ιφιγένεια Ταξοπούλου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η παράσταση του Ίωνα είναι μια συμπαραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και του θιάσου του Λονδίνου Actors Touring Company, που διευθύνει ο Νικ Φιλίππου. Οργάνωση συμπαραγωγής: Joanna Reid (Λονδίνο) και Ιφιγένεια Ταξοπούλου (Θεσσαλονίκη).

Αμέσως μετά την πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους, ο Νικ Φιλίππου ανέβασε τον Ίωνα με τους Άγγλους ηθοποιούς του Actors Touring Company και με τους Έλληνες καλλιτεχνικούς συντελεστές, Απόστολο Βέττα και Κώστα Βόμβολο. Η αγγλική παράσταση έδωσε την πρεμιέρα της τον Οκτώβριο (παρουσιάστηκε από τις 6/10/1994 έως τις 8/10/1994) στη Θεσσαλονίκη, στα «Δημήτρια», καθώς και στην Αθήνα στο Θέατρο "Σφενδόνη" από τις 12/10/1994 έως τις 15/10/1994, ενώ η ελληνική παρουσιάστηκε στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο του 1994.

Ν. Π.

Η ιδέα μιας συμπαραγωγής ανάμεσα σε δύο ευρωπαϊκούς θιάσους με απασχολούσε από καιρό. Και μπορώ να πω ότι στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» βρήκα τον ιδανικό συνεργάτη: η πολιτική του ρεπερτορίου, η δουλειά πάνω στο αρχαίο δράμα, η επιδίωξη να έρθει το ευρύτερο κοινό σε επαφή με τη θεατρική έρευνα, έκαναν την Πειραματική Σκηνή θίασο συγγενή με τον δικό μας, τον Actors Touring Company. Και είναι ωραία σύμπτωση που και οι δύο θίασοι κλείνουν φέτος τα δεκαπέντε τους χρόνια.

Η συμπαραγωγή συνίσταται στο γεγονός ότι είναι κοινή η ομάδα των συντελεστών: ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος και ο μουσικός θα δουλέψουν διαδοχικά, στις δύο χώρες και στις δύο γλώσσες, πρώτα με τους Έλληνες και μετά με τους Άγγλους ηθοποιούς, και οι δύο εκδοχές θα παιχτούν πλάι-πλάι, το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη και τον Δεκέμβριο στο Λονδίνο.

Δουλεύοντας από τον περασμένο Μάιο με τους ηθοποιούς της Πειραματικής Σκηνής στη Θεσσαλονίκη, είχα την αίσθηση ότι δούλευα με δύο καθρέφτες. Ωστόσο, ήταν κυρίως οι διαφορές που έδωσαν σ’ αυτή τη συνεργασία τον χαρακτήρα ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στους δύο θιάσους. Γενικότερα, οι αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς –εγώ, ως αγγλοθρεμμένος ελληνοκύπριος, αισθάνομαι να τις περιέχω– αποδείχτηκαν δημιουργικές στη διάρκεια των δοκιμών. Το ίδιο το έργο που διαλέξαμε, άλλωστε μας μιλάει για αντιθέσεις. Μέσα από την απλότητα και την ομορφιά της φόρμας του, αποκαλύπτεται η βίαιη σύγκρουση ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και τον ιδιωτικό χώρο των ανθρώπων, με τρόπο που θυμίζει τα έργα του νεώτερου ψυχολογικού θεάτρου. Θέλησα να εξερευνήσω αυτόν τον «οικείο» χαρακτήρα του έργου, τα μικρά του μεγέθη. Από την αρχή είχαμε φανταστεί την παραγωγή αυτή ως «παράσταση δωματίου», για ολιγομελή θίασο. Έτσι, η απόφαση π.χ. να συγχωνεύσουμε τον χορό με τη δράση και να δώσουμε υπόσταση ατομική σε κάθε μέλος του χωριστά, προέκυψε φυσιολογικά μέσα από τις πρόβες. Όσο για τους θεούς, μένει στον κάθε θεατή ν’ αποφασίσει τι αντιπροσωπεύει για τον ίδιο ο Απόλλων ή η Αθηνά.

ΝΙΚ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

Επαναλήψεις

Τετάρτη 09/11/1994

Θέατρο "Αμαλία"

Η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο "Αμαλία". Πρεμιέρα: Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 1994.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Δευτέρα 11/07/1994 και Τρίτη 12/07/1994	Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου (Θέατρο Δάσους) Οι δύο πρώτες παραστάσεις του "Ίωνα" δόθηκαν στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου (Θέατρο Δάσους) τη Δευτέρα 11 και την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994.
Τρίτη 06/12/1994 έως Πέμπτη 08/12/1994	Lyric Studio του Λονδίνου Από τις 6 έως τις 8 Δεκέμβριου 1994 η παράσταση παρουσιάστηκε στο Lyric Studio του Λονδίνου.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 11-07-1994

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1994-1995 (από 09/11/94).

Οι δύο πρώτες παραστάσεις δόθηκαν στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου (Θέατρο Δάσους) τη Δευτέρα 11 και την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994. Από τις 6 έως τις 8 Δεκέμβριου 1994 η παράσταση παρουσιάστηκε στο Lyric Studio του Λονδίνου.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1993-1994 » Σε στενό οικογενειακό κύκλο

Σε στενό οικογενειακό κύκλο

Γιασμίνα Ρεζά, 1990

Ο πατέρας πέθανε. Ένα πρωινό του Νοέμβρη, τον θάβουν, όπως το ζήτησε, στο οικογενειακό κτήμα, στην εξοχή.

Διανομή

Νάθαν: Πέτρος Ζηβανός
Άλεξ: Γιάννης Μόχλας
Λουΐζα: Κατερίνα Σιώρη
Έλσα: Έφη Σταμούλη
Σεσίλ: Μένη Κυριάκογλου
Πιερ: Δημήτρης Ναζίρης

Συντελεστές

Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Τίτη Κυριακίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στράτος Τρίπκος

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο πατέρας πέθανε. Ένα πρωινό του Νοέμβρη, τον θάβουν, όπως το ζήτησε, στο οικογενειακό κτήμα, στην εξοχή. Έχει καλό καιρό. Είναι έξι. Αδέλφια και αδελφή, εραστές, σύζυγοι. Το πένθος τούς δίνει τη δυνατότητα να ζήσουν, έτσι απομονωμένοι, για λίγες ώρες, κάτω από τον ήλιο που δε λέει να βασιλέψει, στη σκιά του πεθαμένου, κάτω από τα δέντρα, στο σπίτι με τους γνώριμους τοίχους, αυτή τη μοναδική στιγμή όπου κρατάει κανείς την ανάσα του, αυτή την έντονη στιγμή ανάμεσα στην απουσία και την επιστροφή στα πράγματα, ανάμεσα στην έλλειψη και τη ζωή.

ΓΙΑΣΜΙΝΑ ΡΕΖΑ

Να ένα έργο, που ήταν απαραίτητο για μένα να το δουλέψω σ’ ένα θέατρο όπου η ομάδα έχει μεγαλύτερη σημασία από την προσωπική φιλοδοξία. Έργο που όλοι το ζήσαμε, ή αναμφισβήτητα θα το ζήσουμε. Αυτό που όλοι μας ξέρουμε ότι θα μας συμβεί κάποια μέρα, όταν ο πατέρας ή η μητέρα μας θα φύγει από την άμεση ζωή μας και θα μείνουμε μόνοι.

Κάποια στιγμή η ζωή μ’ έφερε και μένα αντιμέτωπο μ’ αυτό το γεγονός, και ήτανε σημαντικό. Μου έδωσε τη δυνατότητα να πω συγγνώμη σ’ έναν πατέρα που δεν ήταν πλέον εδώ. Φοβήθηκα πως ήταν πολύ αργά. Κι όμως όχι. Κατάλαβα πως όταν φεύγει κάποιος για κάπου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να σ’ ακούει και να σε καταλαβαίνει ίσως και καλύτερα από τότε που ήσασταν μαζί. Η μοναξιά που νιώθεις χωρίς τη μάνα και τον πατέρα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως η καταπίεση που νόμιζες ότι σου είχαν επιβάλει δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα μάθημα επιλογής.

Όταν πια είσαι ελεύθερος να ζήσεις όπως εσύ αισθάνεσαι, τα γηρατειά δεν είναι φόβος αλλά μια εποχή που μπορεί να είναι τόσο ωραία, όταν ξέρεις πώς να τη ζήσεις. Νομίζω πως πρόκειται για το έργο που είναι πιο κοντά μου από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είχα ανάγκη να το ανεβάσω, και η παρέα που βρήκα σ’ αυτό το θέατρο έκανε αυτή την ανάγκη μια γιορτή.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 26-01-1994

Σε στενό οικογενειακό κύκλο, Γιασμίνα Ρεζά

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1993-1994 » Φωνές κι οράματα

Φωνές κι οράματα

Γιάννης Ρίτσος, "Όταν έρχεται ο Ξένος" 1958 - "Το Παράθυρο" 1960 - "Η σονάτα του Σεληνόφωτος" 1956

Η παράσταση ακολουθεί τη διαδρομή από το τυπωμένο κείμενο στη θεατρική του εκδοχή, περνώντας από τρία στάδια.

Διανομή

Όταν έρχεται ο Ξένος

Αναγνώστης: Χρήστος Αρνομάλλης

To Παράθυρο

Ο άντρας στο παράθυρο: Δημήτρης Ναζίρης

Η σονάτα του Σεληνόφωτος

Η γυναίκα με τα μαύρα: Έφη Σταμούλη

Ο νέος: Γιάννης Μόχλας

Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα

Τέσσερα ποιήματα αποχαιρετισμού: Όλοι

Στο πιάνο: Μιχάλης Μπότσιος

Κρουστά: Αναστασία Σιδηροπούλου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικό τοπίο: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Μιχάλης Μπότσιος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Θέτοντας τα μέσα του θεάτρου, υποκριτικά, εικαστικά, μουσικά, στην υπηρεσία της ποίησης, πρέπει να είμαστε όσο γίνεται διακριτικοί: να μην εκβιάζουμε τα ποιητικά κείμενα για να «γίνουν» θεατρικά, απλώς να ανιχνεύουμε τα δραματικά τους στοιχεία, με σταθερό στόχο την ανάδειξη των λέξεων του ποιητή σε κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης.

Η παράσταση ακολουθεί τη διαδρομή από το τυπωμένο κείμενο στη θεατρική του εκδοχή, περνώντας από τρία στάδια. Στο πρώτο (Όταν έρχεται ο Ξένος), ο αναγνώστης-ποιητής, στη μοναξιά του γραφείου του, διαβάζει, θα ’λεγε κανείς, για τον εαυτό του. Στο δεύτερο (Το παράθυρο), ο αναγνώστης είναι πια τοποθετημένος μέσα σ’ ένα σκηνικό τοπίο, αρχίζει να γίνεται θεατρικό πρόσωπο. Στο τρίτο (Η σονάτα του σεληνόφωτος), το πλάσμα του ποιητή αποκτά τη θεατρική του σάρκα και ζει μπροστά μας το ατομικό του (και βαθύτατα καθολικό) δράμα.

Ακολουθεί ένα υστερόγραφο: μερικά από τα τελευταία ποιήματα του Ρίτσου, γραμμένα στη Σάμο, μέσα στο αδυσώπητο, για κάποιον που διαισθάνεται την έλευση του τέλους, ελληνικό καλοκαίρι. Ο ποιητής αποχαιρετάει τη φύση, την ποίηση, τον κόσμο, σε μια εποχή δοκιμασίας των συλλογικών οραμάτων. Αλλά επιμένει, χωρίς αυταπάτες, να λέει «ναι» σ’ όλες «τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες». Και ν’ ατενίζει ήρεμα τη σκαμμένη γη, «που περιμένει τα νέα βλαστάρια, τα τριαντάφυλλα και τους νεκρούς».

Ν. Π.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 03-12-1993

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1993-1994 » Εσύ και τα σύννεφά σου

Εσύ και τα σύννεφά σου

Ερίκ Βεστφάλ, 1971

Μια κωμωδία βαθιά ανατρεπτική και συγχρόνως μια τραγωδία εντελώς ασυνήθιστη.

Διανομή

Ερνεστίν: Στέλλα Μιχαηλίδου

Αντέλ: Ελένη Δημοπούλου

Ζομπρόβιτς: Δημήτρης Ναζίρης

Εμπορικός αντιπρόσωπος: Χρήστος Αρνομάλλης

Συντελεστές

Μετάφραση: Λία Βουτσοπούλου
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μένη Κυριάκογλου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ανάμεσα στην ύποπτη βαθύτητα της λογικής και στο εκστατικό παραλήρημα της τρέλας, την αμείλικτη δυναμική της πραγματικότητας και το μεταφυσικό οξυγόνο της αλήθειας, υπάρχει μια άβολη περιοχή, παράξενη. Η περιοχή του Εσύ και τα σύννεφά σου.

Νομίζω πως το έργο αυτό δεν ανήκει σε κανένα είδος. Είναι μοναδικό. Είναι μια κωμωδία βαθιά ανατρεπτική και συγχρόνως μια τραγωδία εντελώς ασυνήθιστη. Η κατασκευή του σχεδόν παραδοσιακή και τα θεατρικά του τερτίπια τόσο απλά που μοιάζουν σημαδεμένα. Οι αναλογίες του εκκεντρικές και το ποιητικό του ύφος τόσο βίαιο που τρομάζει. Το χιούμορ του διαβρωτικό. Η μελαγχολία του αγγίζει την οδύνη του απέραντου. Και η βαρβαρότητά του τόσο φυσική, που θυμίζει τα μικρά παιδιά και τα ζώα.

Η ιστορία του είναι ακραία. Σαν κι αυτές που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Στα «ψιλά». Που τα ξεχνάμε αμέσως. Γιατί αφορούν στους λίγους. Τους ελαττωματικούς. Τις μειονότητες. Τους διαφορετικούς. Αυτούς για τους οποίους «φροντίζει το κράτος». Που αναλαμβάνει για χάρη μας να τους τιμωρήσει. Αιώνες τώρα.

Ο Ερίκ Βεστφάλ αντιμετωπίζει αυτήν την ιδιαίτερη ιστορία με μοντάζ. Την πυκνώνει απότομα και διογκώνει τις ενοχές μας. Το μίγμα του είναι εκρηκτικό. Προκαλεί αμηχανία με την αλήθεια του. Γιατί τρυπάει την αυτοπεποίθηση του ορθολογισμού και τραυματίζει ανεπανόρθωτα την έπαρση της ψυχικής υγείας. Γιατί ανοίγει έναν από τον Μεσαίωνα λησμονημένο διάλογο. Ανάμεσα στη λογική και την τρέλα. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αλήθεια. Ανάμεσα στην εξάρτηση (την οποιαδήποτε, από την ηρωίνη ως τον απελπισμένο έρωτα) και την ελευθερία.

Δεν ξέρω αν με την παράστασή μας θα τα καταφέρουμε να ρίξουμε έστω κι ένα μικρό χρωματιστό βότσαλο σ’ αυτή την άβολη και παράξενη περιοχή. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι το Εσύ και τα σύννεφά σου θα συνεχίσει να αναπτύσσεται μέσα μας, όπως τα μαλλιά και τα νύχια μετά το θάνατο.

ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΒΑΝΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 22-10-1993

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1992-1993 » Ο δρόμος περνά απο μέσα

Ο δρόμος περνά απο μέσα

Ιάκωβος Καμπανέλλης, 1990

Μέσα στο παλιό αρχοντικό, κατοικημένο από σκωληκόβρωτα έπιπλα και ανήσυχες σκιές νεκρών, συναντιούνται τρεις κόσμοι.

Διανομή

Φάνης Ποριώτης: Δημήτρης Ναζίρης
Αντωνάκος: Ιεροκλής Μιχαηλίδης
Λίτσα: Ελένη Δημοπούλου
Γλυκερία: Μένη Κυριάκογλου
Ανδρέας Ποριώτης: Πέτρος Ζηβανός

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Γιώργος-Εμμ. Λαζαρίδης
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Μαρτίδης
― » ―: Μένη Τριανταφυλλίδη

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνον αυτός που «περνά από μέσα» και σε οδηγεί ως τον σκοτεινό χώρο όπου μπορεί να σε αγγίξει ο «πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων»· εκεί, για να αποκρυπτογραφήσεις το μυστικό της μνήμης που επιμένει να επιστρέφει και να συγχωρεί· εκεί, για να αφουγκραστείς τους ύστατους χτύπους της καρδιάς ενός σώματος που ψυχορραγεί και όμως, δεν αφήνεται ήσυχο στη θανάσιμη μοναξιά του.

Μέσα στο παλιό αρχοντικό, κατοικημένο από σκωληκόβρωτα έπιπλα και ανήσυχες σκιές νεκρών, συναντιούνται τρεις κόσμοι: ο κόσμος της ιστορίας και της παράδοσης, που αγωνίζεται για το δικαίωμα να διατηρήσει αλώβητη την κιβωτό όπου είναι φυλακισμένο το παρελθόν του· απέναντί του, επικίνδυνος αντίπαλος, ο νέος κόσμος που παλεύει να κατασκευάσει, με κάθε μέσο και ελάχιστο δισταγμό, τη δική του ιστορία, έτοιμος να αντικαταστήσει, ακόμη και μέσα στο σπίτι του, εκείνον που φεύγει· ανάμεσά τους, ένας τρίτος κόσμος, γεννημένος από τον πρώτο και υποθηκευμένος στη δική του ιστορία, αλλά αναγκασμένος, για να επιβιώσει, να συνυπάρξει με τον δεύτερο, υιοθετώντας τις βλέψεις του και τον αμοραλισμό του. Αυτοί οι τρεις κόσμοι συναντιούνται μέσα στο παλιό αρχοντικό και προσπαθούν να βρουν έναν κώδικα για να αποκαλύψει ο καθένας τη δική του αλήθεια, συγκροτώντας έτσι μια πραγματικότητα που τους περιέχει όλους.

Με τους ήχους που προέρχονται από τις τρεις ασυμφιλίωτες πηγές, ο ποιητής, γεμάτος γνώση, ευαισθησία και συμπάθεια, συνθέτει ένα κουιντέτο για τις τρεις ανδρικές και δύο γυναικείες φωνές και μας καλεί να το ακούσουμε προσεκτικά και, προπάντων, δίχως προκατάληψη· γιατί ξέρει ότι και εμείς, όπως ο γέροντας ένοικος του παλιού αρχοντικού, αδυνατούμε να αποφασίσουμε για την ενοχή ή την αθωότητα της ανθρώπινης μοίρας.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Πέμπτη 28/10/1993

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 27 Μαρτίου 1993. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1993-1994 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 1993.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 27-03-1993

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1993-1994 (από 28/10/93).

Ο δρόμος περνά απο μέσα, Ιάκωβος Καμπανέλλης

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1992-1993 » Τίτα-Λου

Τίτα-Λου

Κατρίν Αν, 1991

Τίτα-Λου. Υπάρχει ανάμεσά τους αυτό το ενωτικό, αυτό το σημάδι, αυτή η γραμμή που τις δένει, αυτή η γραμμή που τις χωρίζει.

Διανομή

Τίτα: Έφη Σταμούλη

Λου: Λυδία Φωτοπούλου

ΦΩΝΕΣ

Ο Πατέρας: Κώστας Καζάκος

Ο Άντρας: Βασίλης Παπαβασιλείου

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνογράφου: Ολυμπία Σιδερίδου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Τριάντα χρονών, και ξαφνικά η επιθυμία να τα ξεχάσεις όλα … να πας να δεις τι γίνεται αλλού.

Για κοίτα! Κάτι λείπει. Κάτι θα λείπει πάντα.

Η έλλειψη δημιουργεί χειρονομίες, λόγια, γέλια. Η έλλειψη είναι πίσω απ’ όλα.

Ακόμα και η απέραντη αγάπη των δύο αδελφών, της Τίτας και της Λου, δεν κατάφερε να εξαλείψει την έλλειψη.

Τριάντα χρονών! Γρήγορα!

Να πάνε να δουν τι γίνεται αλλού! Να ξεκολλήσουν!

Για κοίτα! Να τες φευγάτες. Αυτές που δεν είχαν ξεμακρύνει ποτέ από το νησί τους στη Βρετάνη, να τες που καταφθάνουν στο Παλέρμο, με το χαμόγελο στα χείλη και το φόβο στα σωθικά.

Για κοίτα! Πήραν μαζί τους το χλιαρό βότσαλο… Ο πατέρας τούς είχε γράψει στη διαθήκη του ότι η πέτρα θα ζεσταινόταν όσο θα πλησίαζαν τον Λε Ντου, τον μάγο, τον θεραπευτή, έναν άνθρωπο που δεν τον είχαν δει ποτέ τους.

Για κοίτα! Για κοίτα!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο αδελφές που κανένας δεν φαινόταν ικανός να τις χωρίσει…

CATHERINE ANNE

Επαναλήψεις

Παρασκευή 11/3/1994	Θέατρο "Αμαλία" Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 10 Μαρτίου 1993. Η παράσταση παρουσιάζεται ξανά την περίοδο 1993-1994. Πρεμιέρα: Παρασκευή 11 Μαρτίου 1994.
Πέμπτη 14/11/1996	Θέατρο "Αμαλία" Η παράσταση παρουσιάζεται για τρίτη φορά την περίοδο 1996-1997. Πρεμιέρα: Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1996.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 10-03-1993

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στις θεατρικές σαιζόν 1993-1994 (από 11/3/94), 1996-1997 (από 14/11/96).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και άλλες φωτογραφίες από το αρχείο

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1992-1993 » Τρίο σε μι μπεμόλ

Τρίο σε μι μπεμόλ

Ερίκ Ρομέρ, 1987

Ένα άρτιο θεατρικό έργο, διακριτικά κρυμμένο μέσα στους ελλειπτικούς διαλόγους και τις ελάχιστες σκηνικές οδηγίες μιας σεναριακής μορφής.

Διανομή

Πωλ: Δημήτρης Ναζίρης
Αντέλ: Έφη Σταμούλη

Συντελεστές

Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ρίτσαρντ Άντονυ
Μουσική: Β. Α. Μότσαρτ
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Όχι, αυτό το έργο δεν μιλάει για την τραγωδία της εποχής μας. Ίσως για τη μελαγχολία της. Απλά και με πολύ χιούμορ. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι μια κωμωδία (όσο και ο Γλάρος του Τσέχωφ), ερωτική, καθημερινή, με κάποιες ιδιαιτερότητες που θυμίζουν σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι.

Μια κωμωδία τόσο ιδιαίτερη, όσο και η μοναξιά των γυναικών που δεν μπορούν ν’ ανθίσουν όταν το πάθος, ο έρωτας και η τρυφερότητα δεν μπορούν να συναντηθούν. Και τόσο χαρακτηριστική, όσο και η θλίψη των αντρών που δεν μπορούν να ανακουφίσουν τον άδειο πόνο που κληρονόμησαν, όπως θα ’λεγε και η Κάρεν Μπλίξεν, από τη «μοναξιά του Αδάμ πριν γεννηθεί η Εύα».

Μια κωμωδία, λοιπόν, που τραβάει απαλά από το κουβάρι της ζωής μια κλωστή. Την πιο ανεκτίμητη βέβαια· την κλωστή του έρωτα.

Το Τρίο σε μι μπεμόλ δεν είναι βουλεβάρτο. Ο εραστής δεν κρύβεται στην ντουλάπα. Ούτε βέβαια είναι Στρίντμπεργκ. Ο γαλαξίας του είναι bémol. Από πρόθεση.

Σπάνια συναντάει κανείς μια τόσο ανοιχτή θεατρική δομή. Είναι ένα άρτιο θεατρικό έργο, διακριτικά κρυμμένο μέσα στους ελλειπτικούς διαλόγους και τις ελάχιστες σκηνικές οδηγίες μιας σεναριακής μορφής. Τυπικά αναγνωρίσιμες δραματικές κορυφώσεις δεν έχει. Η δύναμή του, κατά τη γνώμη μου, έγκειται στο ότι αντιμετωπίζει το κενό και την ερήμωση στη ζωή, αυτήν του Πωλ και της Αντέλ στην προκειμένη περίπτωση, σαν έναν «έξυπνο» χώρο, πυκνό.

ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΒΑΝΟΣ

Επαναλήψεις

Τετάρτη 02/02/1994

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 1992. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1993-1994 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 1994.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή, 20-11-1992

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1993-1994 (από 02/02/94).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1992-1993 » Περπατώ εις το δάσος

Περπατώ εις το δάσος

Στέλλα Μιχαηλίδου, 1992

Ένα μυητικό ταξίδι είναι το Περπατώ εις το δάσος, η πορεία ενός παιδιού, δηλαδή του καθενός από μας, μέσα στη ζωή, για ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και τους άλλους, να ενσωματώσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο.

Διανομή

Αφηγητής: Ιεροκλής Μιχαηλίδης

Κοκκινοσκουφίτσα: Ελένη Δημοπούλου

Κακιά Ώρα: Στέλλα Μιχαηλίδου

Κακίστη: Ρούλα Μανισσάνου

Κακοχρονονάχεις: Μένη Κυριάκογλου

Κοντορεβιθούλης: Χρήστος Αρνομάλλης

Μαγικός Καθρέφτης: Μένη Κυριάκογλου

Βασίλισσα μάγισσα: Στέλλα Μιχαηλίδου

Μαμά μάγισσα: Ρούλα Μανισσάνου

Μαγισσάκια: Ελένη Δημοπούλου - Μένη Κυριάκογλου

Βάτραχος: Χρήστος Αρνομάλλης

Α΄ Δασοφύλακας: Μένη Κυριάκογλου

Β΄ Δασοφύλακας: Ρούλα Μανισσάνου

Γ΄ Δασοφύλακας: Στέλλα Μιχαηλίδου

Γιαγιά: Ρούλα Μανισσάνου

Φωνή παιδιού: Βασίλης Παπανδρέου

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Βέττας
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κινησιολογία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ολυμπία Σιδερίδου

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η Πειραματική Σκηνή θεώρησε πάντα ότι οι παραστάσεις για παιδιά είναι ένα ιδιαιτέρως απαιτητικό είδος θεάτρου, επειδή η δεκτικότητα, η φαντασία, η ικανότητα πρόσληψης των παιδιών είναι τεράστιες, όπως τεράστια είναι και η ευθύνη των ανθρώπων του θεάτρου που φιλοδοξούν να καλλιεργήσουν το γούστο και την ευαισθησία των νέων, δηλαδή να διαμορφώσουν το αυριανό θεατρικό κοινό.

Έτσι, φέτος αποφασίσαμε να καταθέσουμε μια δική μας πρόταση, που στηρίζεται πριν απ’ όλα στις δικές μας ευαισθησίες, που τρέφεται από τα δικά μας όνειρα και τις δικές μας απορίες, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διασταυρωθεί με τα σημερινά παιδιά, τα παιδιά που τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά από τους μονοδιάστατους ήρωες της ηλεκτρονικής ψυχαγωγίας. Το στοίχημα είναι πως αν τα κερδίσουμε αυτά, θα κερδίσουμε και τους μεγάλους. Και το αντίστροφο.

Το Περπατώ εις το δάσος είναι μια … παραμυθοσαλάτα. Οι αναμνήσεις από πολλά κλασικά παραμύθια (Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Κοντορεβιθούλης κ.ά.) διασταυρώνονται, συνδυάζονται, μπερδεύονται και φτιάχνουν την περιπετειώδη διαδρομή μιας αλλόκοτης ηρωίδας.

Τα εμπόδια, οι ταλαιπωρίες, οι κίνδυνοι που συναντάει η ηρωίδα μας, καθώς προσπαθεί να βρει τον δρόμο της μέσα στο δάσος, ίσως δεν είναι κατά βάθος παρά οι φόβοι της, οι δισταγμοί της, οι προκαταλήψεις της.

Ένα μυητικό ταξίδι είναι, λοιπόν, το Περπατώ εις το δάσος, η πορεία ενός παιδιού, δηλαδή του καθενός από μας, μέσα στη ζωή, για ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και τους άλλους, να ενσωματώσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο.

Ν. Π.

Επαναλήψεις

Τετάρτη 03/11/1993

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Σάββατο 14 Νοεμβρίου 1992. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1993-1994 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 1993. Τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη αντικαθιστά ο Γιάννης Μόχλας.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο, 14-11-1992

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1993-1994 (από 03/11/93).

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Σαιζόν » 1991-1992 » Άλκηστη

Άλκηστη

Ευριπίδης, 438 π.Χ.

Διανομή

Απόλλων: Κώστας Βόμβολος

Θάνατος: Γιώργος Γλάστρας

Θεράπαινα: Έφη Σταμούλη

Άλκηστη: Ελένη Δημοπούλου

Άδμητος: Νίκος Κουμαριάς

Ηρακλής: Δημήτρης Ναζίρης

Φέρης: Χρήστος Αρνομάλλης

Σύζυγός του: Στέλλα Μιχαηλίδου

Δούλος: Νίκος Λύτρας

Χορός: Ρούλα Μανισσάνου, Μένη Κυριάκογλου, Πέτρος Ζηβανός και όλος ο θίασος

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κινησιολογία: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Βοηθός σκηνοθέτη: Γλυκερία Καλαϊτζή
Βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Μαρτίδης

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Πουθενά αλλού δεν αποκαλύπτεται τόσο έντονα η αντιφατικότητα του Ευριπίδη όσο στο αρχαιότερο από τα σωζόμενα δράματά του, στην Άλκηστη, που σε υποβάλλει σε μια δοκιμασία σκοινοβασίας από οποιαδήποτε σκοπιά και με οποιαδήποτε διάθεση και να την προσεγγίσεις. Αδυνατείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια και να αποφασίσεις, επειδή φαίνεται ότι ο ποιητής συνειδητά προσπάθησε να αλλοιώσει τη λειτουργία στοιχείων που συγκροτούν το έργο και να ακυρώσει την αυστηρότητα συμβάσεων που καθόριζαν στην κλασική Αθήνα τη σύνθεση και την ερμηνεία των δραμάτων. Ενώ δηλαδή το γενικότερο ύφος του έργου, η ευγένεια των προσώπων, η σοβαρότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζονται, το ήθος και η ποιότητα της γλώσσας, το κατατάσσουν ανάμεσα στις τραγωδίες, άλλα στοιχεία, ακόμη και ολόκληρες σκηνές, σε παραπέμπουν αλλού – συγκεκριμένα στο σατυρικό δράμα ή και στην κωμωδία. Έτσι προκύπτει μια σύνθεση πραγματικά ετερόκλητων δραματουργικών επιλογών, που όμοιά της δεν συναντούμε όχι μόνο στα δράματα των δύο άλλων τραγικών αλλά ούτε και στα υπόλοιπα του ίδιου του Ευριπίδη: σκηνές ανοίκειου για την τραγωδία ελαφρού τόνου γειτονεύουν με άλλες όπου ο σπαραγμός είναι αβάσταχτος. […] Το κύριο ζητούμενο είναι η ανεύρεση μιας ισορροπίας τόνων, διαθέσεων και ρυθμών, που θα επιτρέψει –ή ακόμη και θα δικαιολογήσει– τη γειτνίαση ανόμοιων μερών, προσδίδοντας φυσικότητα στη μετάβαση από το ένα στο άλλο, άρα καταργώντας τη στεγανότητα, που θα μπορούσε κανονικά να τα διαχωρίσει. Αυτή η ισορροπία μπορεί, ως ένα σημείο, να εξασφαλισθεί, αν αξιοποιηθούν οι βασικοί άξονες που καθορίζουν τη συνοχή του έργου. Και ένας από αυτούς είναι βέβαια ο θεματικός, ο οποίος, μόλις επιμερισθεί στα συστατικά του, προβάλλει μια σειρά επεισοδίων και καταστάσεων ενός οικείου μύθου: η προσφορά ενός προσώπου να θυσιασθεί για τη σωτηρία ενός ανθρώπου, οι τελευταίες επιθανάτιες ώρες του, που συνοδεύονται από την παράθεση υποθηκών για την αναγνώριση και την αξιοποίηση της θυσίας του, η προετοιμασία της εκφοράς και η ταφή του νεκρού και τέλος η ανάστασή του, που σφραγίζεται με τη σιωπή και την απόστασή του από τα οικεία πρόσωπα – όλα αυτά παραπέμπουν εύλογα στα συμφραζόμενα και τα δρώμενα της Εβδομάδας των Παθών και του Πάσχα. Αυτή η πρώτη δυνατότητα ταύτισης μας οδηγεί, πολύ φυσικά, σε ένα χώρο λίγο πολύ βυζαντινό, που αποτελεί το εικαστικό, μουσικό και δραματικό κλίμα της Εκκλησίας μας. Στα ίδια συμφραζόμενα μπορεί να ενταχθεί τόσο η φυσιογνωμία όσο και η λειτουργία του χορού. Όχι, βέβαια, ότι αυτή η αναγωγή, που υποβάλλεται από το περιεχόμενο του συγκεκριμένου έργου και ευνοεί ορισμένες θεατρικές επιλογές, μπορεί να αποτελέσει λύση για το πρόβλημα της ερμηνείας της τραγωδίας γενικότερα. Ίσως μάλιστα ο αποδοτικότερος τρόπος προσέγγισης θα ήταν να αντιμετωπίζονται τα κατάλοιπα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου όχι ως ένα ομοιογενές σύνολο, που επιδέχεται ενιαίες σκηνικές λύσεις, αλλά ως ένα άθροισμα έργων με ιδιαίτερες απαιτήσεις το καθένα – οπότε πιθανότατα θα προκύψει μια ενδιαφέρουσα συνισταμένη.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 27/11/1992

Θέατρο "Αμαλία"

Η παράσταση επαναλαμβάνεται στη θεατρική σαιζόν 1992-1993 στο θέατρο "Αμαλία". Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 1992. Τον Νίκο Λύτρα αντικαθιστά η Μένη Κυριάκογλου.

Περιοδείες - Φεστιβάλ

Τετάρτη 15/07/1992

Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου (Δημοτικό Θέατρο Κήπου)

Η πρώτη παράσταση της "Άλκηστης" δόθηκε στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου την Τετάρτη 15 Ιουλίου 1992.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη, 15-07-1992

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: στη θεατρική σαιζόν 1992-1993 (από 27/11/92). Τον Νίκο Λύτρα αντικαθιστά η Μένη Κυριάκογλου.

Η πρώτη παράσταση της "Άλκηστης" δόθηκε στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου (Δημοτικό Θέατρο Κήπου) την Τετάρτη 15 Ιουλίου 1992.

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Η Φόνισσα

Video

"Η Φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Σχετικά δημοσιεύματα

"ΟΔΥΣΣΕΙΑ" (κριτική) Έτος: 2015

Σχετικά δημοσιεύματα

Video

Η βασίλισσα της ομορφιάς

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Άντον Τσέχοφ "Βυσσινόκηπος" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Video

Απόψεις

Φασαρία, τραγούδι, χορός, καβγάδες, σ' ένα ρεσιτάλ μιας μεγαλειώδους καθημερινότητας. [...] Aυτός ο «Βυσσινόκηπος» είναι μία από τις σπουδαίες θεατρικές δουλειές που είδα φέτος.

- Σάββας Πατσαλίδης, Ελευθεροτυπία (Επτά)

Yπάρχει σε αυτή την παράσταση κάτι άλλο, που ανάγει το καλλιτεχνικό μέρος της σε σχεδόν πνευματιστική εμπειρία.

- Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η Εφημερίδα των Συντακτών

Στον δικό της Βυσσινόκηπο, η Χριστίνα Χατζηβασιλείου ισορροπεί με ακροβατική ευστάθεια ανάμεσα στην ειδολογική προσταγή του Τσέχωφ και στην προσωπική της ανάγνωση, πετυχαίνοντας έναν μελετημένα αμφίρροπο τόνο, ούτε κωμικό ούτε δραματικό, που επιπλέον εκλύει τη σωματική θέρμη και τις δονήσεις ενός ολοζώντανου ανθρώπινου μικροθύλακα εν δράσει.

- Ζωή Βερβεροπούλου, http://egnatiapost.gr

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Σάμουελ Μπέκετ "Ευτυχισμένες μέρες" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Video

Ευτυχισμένες μέρες

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Ελεονόρ Μερσιέ "Με χτύπησε στις 2.45" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Video

Η ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας

Σχετικά έντυπα

Δανάη Τανίδου "Η Χρυσή πόλη" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Video

Η Χρυσή πόλη

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Κεν Λούντβιχ "Πανικός στα παρασκήνια" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Ντέιβιντ Μάμετ "Ολεάννα" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Δυο σανίδια κι ένα πάθος Έτος: 2012

Σχετικά έντυπα

Αδελφοί Γκριμ "Το νερό της ζωής" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά έντυπα

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Καρόλ Φρεσέτ "Το κρυφό δωμάτιο" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Στάθης Μαυρόπουλος "Σε μια κόλλα χαρτί" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ "Ο Μικρός Πρίγκιπας" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Φρανκ Μακ Γκίνες "Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Video

Η Γκρέτα Γκάρμπο ήρθε στην πόλη μας

Σχετικά δημοσιεύματα

Μια ευφρόσυνη παράσταση Έτος: 2010

Σχετικά έντυπα

"Ερωτικό συμπόσιο" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Video

Θα σε πάρει ο δρόμος

Απόψεις

Σχηματίζεται έτσι μια άλλη πόλη, με τη φύση που της χαρίζει ο Καλβίνο, οικεία και παραμυθική, γεμάτη θαύματα, μαγνητισμό και ψυχική ενέργεια.

- Γρηγόρης Ιωαννίδης, Ελευθεροτυπία

Το “Θα σε πάρει ο δρόμος” είναι σκέτη ποίηση, αλλά επειδή μιλάμε για τον Σερέφα, ψυχωτικό, εμμονοληπτικό, κολλημένο με τις γεύσεις, ας πω καλύτερα πως είναι σαν αλμυρή τούρτα. Κι ευτύχησε να απογειωθεί από την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης” και τη σκηνοθέτιδα Έρση Βασιλικιώτη. Ελένη Δημοπούλου και Έφη Σταμούλη, θεές. Κυριάκος Δανιηλίδης, Νίκος Λύτρας, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης και Μαριέττα Σπηλιοπούλου, μπερεκέτια. Πώς ούρλιαζε παλιά ο ντελάλης; “Μια παράσταση που πρέπει να δεις”!

- Στέφανος Τσιτσόπουλος, Athens Voice

Σχετικά δημοσιεύματα

Έφη Σταμούλη: «Επιστρέφω σ' ένα ανεξάντλητο κείμενο» Έτος: 2009

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Σχετικά δημοσιεύματα

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ "Προτάσεις" 2009 Έτος: 2009

Σχετικά έντυπα

Στάθης Μαυρόπουλος "Dracula in Far West" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Απόψεις

Πύργος στα Καρπάθια και μπαρ στο Φαρ Ουέστ, αίμα και ουίσκι, αιχμηροί κοπτήρες και γρήγορα πιστόλια: συζεύξεις αδιανόητες για τους πολλούς, όχι όμως για τον ηθοποιό Στάθη Μαυρόπουλο, που ανακαλύπτει στην παραδοξότητά τους πρόσφορο δημιουργικό ερέθισμα.

- Ζωή Βερβεροπούλου, Μακεδονία

Σχετικά έντυπα

Μάρτιν Κριμπ "Στην εξοχή" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά έντυπα

Ξαβιέ Ντυρενζέ "Μέρες ολόκληρες, νύχτες ολόκληρες" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Απόψεις

Ο Γιάννης Λεοντάρης επιδίωξε την ακρίβεια. Απαραίτητη για το συγκεκριμένο έργο. Και την πέτυχε. Η ακρίβεια αυτή μουσικήν ποιεί. Γύρω από τον ακριβή, λιτό αλλά ποτέ καθημερινό –που θα ευτέλιζε το κείμενο- λόγο της αφηγήτριας περιδινίζεται με τρόπο ιδεώδη μια ‘ορχήστρα δωματίου’, ένα σύνολο σαν σύγχρονου χορού… Η Έφη Σταμούλη αίρει το ασήκωτο βάρος της αφηγήτριας. Με αξιοθαύμαστο έλεγχο. Υλοποιώντας το λόγο του Πομμερά με αμεσότητα και απλότητα- καίρια. Ένα έργο απόλυτα ταυτισμένο με το εδώ και το σήμερα, σε μια εξαίρετη παράσταση. Μην τη χάσετε!

- Γ.Δ.Κ. Σαρηγιάννης, Ταχυδρόμος

Όταν μιλάμε για ανανέωση, για γόνιμο διάλογο με τα νέα εκφραστικά μέσα στο θέατρό μας, εννοούμε κάτι σαν αυτό.

- Γρηγόρης Ιωαννίδης, Ελευθεροτυπία

Η γλώσσα ως υπόκριση είναι τεχνολογημένη τόσο ιδιαίτερα, ώστε μεταφέρει εξειδικευμένες δονήσεις στην ακοή αλλά και εικαστικές παραπομπές στη φαντασία του θεατή.

- Γιάννης Βαρβέρης, Η Καθημερινή

Eίναι ένα απολύτως πολιτικό, χωρίς ίχνος πολιτικολογίας έργο και με άκρως ιδιόμορφη γραφή.

- Θυμέλη, Ριζοσπάστης

Ένα έργο άρτιο, ενδιαφέρον, επίκαιρο και, πάνω απ’ όλα, πέραν του συνηθισμένου.

- Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Απόψεις

Μια ανάλαφρη, κεφάτη, πανέξυπνη, πανέμορφη παράσταση για παιδιά.

- Γιώργος Δ. Κ. Σαρηγιάννης, Ταχυδρόμος

Η Ελένη Δημοπούλου με λιτά μέσα αλλά πολλή φαντασία και κέφι σκηνοθέτησε μια ευφρόσυνη, παιγνιώδη παράσταση.

- Θυμέλη, Ριζοσπάστης

Μια ιδιαίτερα καλόγουστη παράσταση, που συνταιριάζει την εκλεκτική απλότητα με τη δημιουργική φαντασία και το ανεπιτήδευτο χιούμορ με την ευαισθησία..

- Ζωή Βερβεροπούλου, Μακεδονία

Παράσταση χορταστική, συγκινητική και χιουμοριστική.

- Γιώργος Βιδάλης, Ελευθεροτυπία

Τα Σαράντα κλειδιά αποτελούν οδηγό για το πώς με ελευθερία και φαντασία μπορούμε να μαγεύουμε τα παιδιά, τον κόσμο τους, τις σκέψεις τους.

- Τάσος Γλαντζής, Αγγελιοφόρος

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Άκης Δήμου "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Σχετικά έντυπα

Μπράιαν Φρίελ "Μόλλυ Σουήνυ" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Σχετικά δημοσιεύματα

Όταν «η πόλις» σε ακολουθεί Έτος: 2007

Σχετικά έντυπα

Σάκης Σερέφας "Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Απόψεις

Στις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις των ηθοποιών, οι οποίοι μπαινοβγαίνουν σε μίνι ρόλους ενσαρκώνοντας τις φωτογραφημένες σιλουέτες, αναβιώνουν ακροθιγώς η αύρα του τόπου και τα ιστορικά του πάθη (πόλεμοι, προσφυγιά, πυρκαγιά του ’17), πιο πολύ όμως εκείνη η γοητευτική ατμόσφαιρα ενός πολυπολιτισμικού μωσαϊκού, που, σε κάποιον παράλληλο χωροχρόνο, ενδεχομένως ακόμα βουίζει και πάλλεται.

- Ζωή Βερβεροπούλου, Μακεδονία

Σχετικά έντυπα

Τεννεσσή Ουίλλιαμς "Ό γυάλινος κόσμος" Κατηγορία: ΑφίσεςΑφίσες Παραστάσεων

Απόψεις

Ο Νίκος Χουρμουζιάδης συνέδεσε το ασφυκτικό διαμέρισμα με τον έξω κόσμο, σηματοδοτώντας την ατμόσφαιρα της εποχής μέσα από βίντεο που προβάλλονται πάνω στο μικροαστικό χώρο που πετυχημένα δημιούργησε η Λίλα Καρακώστα… Η σκηνοθεσία κρατά την ισορροπία ανάμεσα στη μουντή καθημερινότητα και στην ονειρική ατμόσφαιρα της φαντασίας και των επιθυμιών.

- Γιάννα Τσόκου, Αγγελιοφόρος

Στο εύθρυπτο σύμπαν των χαρακτήρων εισδύει διακριτικά ο Νίκος Χουρμουζιάδης, αντικρίζοντας με κατανόηση και τρυφερότητα τις καταρρακωμένες υπάρξεις, τις στραγγαλισμένες επιθυμίες, τις χαίνουσες πληγές τους.

- Ζωή Βερβεροπούλου, Μακεδονία