Πειραματική Σκηνή της Τέχνης

Σαιζόν » 1996-1997 » Οι τρεις αδελφές

Οι τρεις αδελφές

Άντον Τσέχοφ, 1900

Μέσα στον μικρόκοσμο των Τριών αδελφών, κάτω από μια παραπλανητική επανάληψη πανομοιότυπων στιγμών και κοινότοπων λόγων, σφύζει μια μυστική ζωή αφάνταστης ποικιλίας και έντασης.

Διανομή

Όλγα: Ελένη Δημοπούλου
Μάσα: Έφη Σταμούλη
Ιρίνα: Άννα Κυριακίδου
Τσεμπουτίκιν: Νίκος Κουμαριάς
Τούζενμπαχ: Γιάννης Μόχλας
Σολιόνι: Λευτέρης Τεκτονίδης
Ανφίσα: Μένη Κυριάκογλου
Φεραπόντ: Νίκος Λύτρας
Βερσίνιν: Δημήτρης Ναζίρης
Αντρέι: Στάθης Μαυρόπουλος
Κουλίγκιν: Νίκος Λύτρας
Νατάσα: Στέλλα Μιχαηλίδου
Φεντότικ: Δημήτρης Σακατζής
Ροντέ: Δημήτρης Παπαδόπουλος

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Τσαντσάνογλου
Σκηνοθεσία: Νίκος Χουρμουζιάδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ιωάννα Μανωλεδάκη
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική διδασκαλία: Αίγλη Χαβά-Βάγια
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Κανταρτζή

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Ο Τσέχοφ, με την ακρίβεια και τη νηφαλιότητα ενός «χημικού», όπως έλεγε, αποτύπωνε στα θεατρικά έργα του τα καθημερινά, τετριμμένα και ανιαρά, στιγμιότυπα των μελών της ίδιας πάντα οικογένειας: με τις ίδιες νωθρές ή κακοπαντρεμένες γυναίκες, τους ίδιους φλύαρους ή ανανταπόδοτα ερωτευμένους άντρες, τους ίδιους ανώριμους και ονειροπαρμένους νεαρούς, τους ίδιους αποτυχημένους και πικρόχολους γιατρούς, τους ίδιους υπέργηρους αφοσιωμένους υπηρέτες. Και όλοι αυτοί κατοικούν σε μια κοιμισμένη επαρχιακή πόλη, στο ίδιο ευρύχωρο, πνιγμένο στα έπιπλα, σπίτι, με τον κήπο του παραδομένο στη γοητεία των δέντρων ή στη νάρκη του παγωμένου χειμώνα. Και βιώνουν, από έργο σε έργο, τα ίδια, ανάξια περιγραφής, μικρογεγονότα.

Μέλος, θα έλεγε κανείς, της ίδιας αυτής οικογένειας, ο Τσέχοφ μοιάζει να περιφέρεται, τρυφερός αλλά και ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος, ανάμεσά τους· επιφυλακτικός και απρόθυμος να εκφέρει κρίσεις και, κυρίως, να προσφέρει λύσεις, αφουγκράζεται θραύσματα από τις ρηχές κοινότοπες κουβέντες τους και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις ατελείωτες σιωπές τους· δεν δυσφορεί με τις πλατειαστικές φλυαρίες τους ούτε εκπλήσσεται με τα μέχρι γελοιότητας ουτοπικά ψευτοφιλοσοφήματά τους· δεν διερευνά τις απροσδόκητες εκρήξεις και τα εύκολα βουρκώματά τους ούτε, εξάλλου, συγκλονίζεται από τα μικρά, ανομολόγητα ή ομολογημένα, πάθη τους· και δεν απελπίζεται με την καρτερική παραδοχή τους ότι η ευτυχία είναι ανέφικτη και γι’ αυτό αναβάλλεται για τις επερχόμενες γενεές. Τους παρακολουθεί υπομονετικά να πίνουν τσάι ή βότκα και να παίζουν χαρτιά, να ερωτοτροπούν αδέξια και να διαπληκτίζονται για ασήμαντα θέματα, να υποδέχονται επισκέπτες ή να αναχωρούν. Από έργο σε έργο επαναλαμβάνονται με ευδιάκριτες παραλλαγές πανομοιότυπα θέματα και στιγμιότυπα. Σημασία, βέβαια, έχουν οι παραλλαγές και οι διαφορετικοί κάθε φορά συνδυασμοί.

Ωστόσο, δεν πρόκειται για άχρωμα πρόσωπα, επαναπαυμένα και παραδομένα μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα στην πεζότητα της καθημερινής ζωής. Μέσα στον μικρόκοσμο των Τριών αδελφών, κάτω από μια παραπλανητική επανάληψη πανομοιότυπων στιγμών και κοινότοπων λόγων, σφύζει μια μυστική ζωή αφάνταστης ποικιλίας και έντασης.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

Επαναλήψεις

Παρασκευή 27/2/1998

Θέατρο "Αμαλία"

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 1996. Η παράσταση παρουσιάζεται την περίοδο 1997-1998 για δεύτερη συνεχή χρονιά. Πρεμιέρα: Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 1998.