Από το πρόγραμμα της παράστασης

Η παράσταση του Ίωνα είναι μια συμπαραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και του θιάσου του Λονδίνου Actors Touring Company, που διευθύνει ο Νικ Φιλίππου. Οργάνωση συμπαραγωγής: Joanna Reid (Λονδίνο) και Ιφιγένεια Ταξοπούλου (Θεσσαλονίκη).

Αμέσως μετά την πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους, ο Νικ Φιλίππου ανέβασε τον Ίωνα με τους Άγγλους ηθοποιούς του Actors Touring Company και με τους Έλληνες καλλιτεχνικούς συντελεστές, Απόστολο Βέττα και Κώστα Βόμβολο. Η αγγλική παράσταση έδωσε την πρεμιέρα της τον Οκτώβριο (παρουσιάστηκε  από τις 6/10/1994 έως τις 8/10/1994) στη Θεσσαλονίκη, στα «Δημήτρια», καθώς και στην Αθήνα στο Θέατρο "Σφενδόνη" από τις 12/10/1994 έως τις 15/10/1994, ενώ η ελληνική παρουσιάστηκε στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο του 1994.

Ν. Π.

Η ιδέα μιας συμπαραγωγής ανάμεσα σε δύο ευρωπαϊκούς θιάσους με απασχολούσε από καιρό. Και μπορώ να πω ότι στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» βρήκα τον ιδανικό συνεργάτη: η πολιτική του ρεπερτορίου, η δουλειά πάνω στο αρχαίο δράμα, η επιδίωξη να έρθει το ευρύτερο κοινό σε επαφή με τη θεατρική έρευνα, έκαναν την Πειραματική Σκηνή θίασο συγγενή με τον δικό μας, τον Actors Touring Company. Και είναι ωραία σύμπτωση που και οι δύο θίασοι κλείνουν φέτος τα δεκαπέντε τους χρόνια.

Η συμπαραγωγή συνίσταται στο γεγονός ότι είναι κοινή η ομάδα των συντελεστών: ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος και ο μουσικός θα δουλέψουν διαδοχικά, στις δύο χώρες και στις δύο γλώσσες, πρώτα με τους Έλληνες και μετά με τους Άγγλους ηθοποιούς, και οι δύο εκδοχές θα παιχτούν πλάι-πλάι, το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη και τον Δεκέμβριο στο Λονδίνο.

Δουλεύοντας από τον περασμένο Μάιο με τους ηθοποιούς της Πειραματικής Σκηνής στη Θεσσαλονίκη, είχα την αίσθηση ότι δούλευα με δύο καθρέφτες. Ωστόσο, ήταν κυρίως οι διαφορές που έδωσαν σ’ αυτή τη συνεργασία τον χαρακτήρα ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στους δύο θιάσους. Γενικότερα, οι αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς –εγώ, ως αγγλοθρεμμένος ελληνοκύπριος, αισθάνομαι να τις περιέχω– αποδείχτηκαν δημιουργικές στη διάρκεια των δοκιμών. Το ίδιο το έργο που διαλέξαμε, άλλωστε μας μιλάει για αντιθέσεις. Μέσα από την απλότητα και την ομορφιά της φόρμας του, αποκαλύπτεται η βίαιη σύγκρουση ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και τον ιδιωτικό χώρο των ανθρώπων, με τρόπο που θυμίζει τα έργα του νεώτερου ψυχολογικού θεάτρου. Θέλησα να εξερευνήσω αυτόν τον «οικείο» χαρακτήρα του έργου, τα μικρά του μεγέθη. Από την αρχή είχαμε φανταστεί την παραγωγή αυτή ως «παράσταση δωματίου», για ολιγομελή θίασο. Έτσι, η απόφαση π.χ. να συγχωνεύσουμε τον χορό με τη δράση και να δώσουμε υπόσταση ατομική σε κάθε μέλος του χωριστά, προέκυψε φυσιολογικά μέσα από τις πρόβες. Όσο για τους θεούς, μένει στον κάθε θεατή ν’ αποφασίσει τι αντιπροσωπεύει για τον ίδιο ο Απόλλων ή η Αθηνά.

ΝΙΚ ΦΙΛΙΠΠΟΥ