Ομάδα

Προτάσεις

Ομάδα "Gaff": Μην παίζεις με τα χώματα (11-12/4/2011)

Στέλλα Βλαχογιάννη

Μην παίζεις με τα χώματα! Δε με λυπάσαι; Με φάγαν τα πλυντήρια. Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα; Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας; Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας; Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας; Μια απάντηση ―από τις πολλές― στα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να δώσει το έργο, που πραγματεύεται την απώλεια με σαρκασμό, χιούμορ και συγκίνηση.

Διανομή

Παίζουν: Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία
Σοφία Καραγιάννη
― » ―
Υρώ Μιχαλακάκου
Σκηνικά
Νίκος Τσιάμης
Κοστούμια
Αγγελική Καραμούτσου
Μουσική
Θέμης Καραμουρατίδης
Κίνηση
Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί
Νίκος Βλασόπουλος

Gaff

Ιδρύθηκε το 2010 στην Αθήνα. Διευθύνεται από τη Σοφία Καραγιάννη. Το Μην παίζεις με τα χώματα είναι η πρώτη τους παραγωγή. Πρώτη παράσταση: 10 Μαρτίου 2010, Θέατρο Βασιλάκου. Οι παραστάσεις συνεχίστηκαν φέτος στο Studio Μαυρομιχάλη.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα, 11-04-2011

Πρόγραμμα

Δευτέρα 11/4/2011
9 μ.μ.
Τρίτη 12/4/2011
9 μ.μ.
Ομάδα Ομάδα Ομάδα Ομάδα Ομάδα

Κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση και περισσότερες πληροφορίες

Video

Απόψεις

Είδα μια παράσταση που μ’ εξέπληξε. Μια ακροβασία ανάμεσα στον σαρκασμό, το χιούμορ, τον φόβο, την απώλεια, τη συστολή και το θάρρος των εκμυστηρεύσεων. Μια παράσταση σκηνοθετημένη αριστοτεχνικά, με φαντασία και ταλέντο. Μια παράσταση που «φωνάζει» ότι προέκυψε από τη συναναστροφή όλων των συντελεστών της. Χειροποίητη και αληθινά συγκινητική.

- Άννα Βλαβιανού, Το Ποντίκι

Πολύ καλή η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Σοφίας Καραγιάννη στο Μην παίζεις με τα χώματα, σύνθεση δυνατών κειμένων της Στέλλας Βλαχογιάννη... Πάλλεται από ευαισθησία. Αξίζει να το δείτε.

- Γ.Δ.Κ. Σαρηγιάννης, Τα Νέα

Ένα έργο-τομή στην ανθρώπινη ψυχολογία απέναντι στην απώλεια.

- Χ. Νικολόπουλος, Faq

Σαρκασμός, χιούμορ, γλυκός πόνος, με λόγο πυκνό και τρεις πρωταγωνίστριες.

- Αντιγόνη Καράλη, Έθνος

Ανθρώπινοι πόνοι αναγνωρίσιμοι, λέγονται ήσυχα, απλά και τρυφερά, με μια θεατρική γλώσσα κοφτή, που σαρκάζει ή θλίβεται κι επιλέγει πότε-πότε το χιούμορ, αλλά ποτέ τις μελό μεγαλοστομίες. Όπου το δράμα απειλεί να επιβάλει το σκοτάδι του, λόγος, σκηνοθεσία και μουσική το ξορκίζουν με φως κι ελαφράδα.

- Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία